Διάλογος με συνάδελφο στο τηλέφωνο

-Τι κάνεις;

-Κατεβάζω τα χειμωνιάτικα.

– Και εγώ αυτό θα κάνω σήμερα και παράλληλα θα κατεβάσω και το πιο αγαπημένο μου ζευγάρι γόβες που τα ακριβοπλήρωσα και δεν έχω καταφέρει να τα φορέσω ούτε μια φορά. Καινούρια θα παλιώσουν.

-Γιατί δεν τα έχεις φορέσει όμως;

-Γιατί με πληγώνουν. Τα έχω πάει στον τσαγκάρη να τα ανοίξει, τα έχω φορέσει μέσα στο σπίτι και περπατάω, έχω στριμώξει βρεγμένες πετσέτες… τίποτα. Τώρα θα τα κατεβάσω πάλι και θα προσπαθήσω να τα φορέσω όσο κάνω δουλειές. Θα κάνω και ένα ποδόλουτρο με κρύο νερό για να ξεπρηστούν τα πόδια μου…

-Παιδί μου, αυτό δεν είναι λογικό… Θα πονέσεις πάλι. Θα πληγωθείς. Καλύτερα να τα χαρίσεις.

-Είσαι τρελή; Τα καλύτερα μου παπούτσια; Ελπίζω ότι φέτος θα μου ταιριάζουν τόσο πολύ, σαν να περπατώ στην πασαρέλα…

Κλείσαμε το τηλέφωνο νιώθοντας ότι ήθελα τόσα πολλά να πω στη συνάδελφο μου όχι τόσο για τα παπούτσια αλλά για τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα γενικά στη ζωή της κρίνοντας από τον τρόπο που κακοποιεί τον εαυτό της για ένα ζευγάρι παπούτσια.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας – φίλοι, σύντροφοι, συγγενείς- είναι σαν τα πιο ακριβά αγαπημένα παπούτσια που τα λατρέψαμε με την πρώτη ματιά στη βιτρίνα του καταστήματος και από τότε θέλουμε να τα φοράμε συνέχεια και να μας πηγαίνουν παντού και στα καλά και στα κακά μέρη του μυαλού και της ψυχής μας. Θέλουμε να βαδίζουμε μαζί τους όπου υπάρχει φως αλλά θα αξίζουν πραγματικά την εμπιστοσύνη μας όταν μαζί τους ξέρουμε ότι μπορούμε να διανύσουμε χιλιόμετρα με ασφάλεια μακριά από τις κακοτοπιές, από παγίδες, λακκούβες και μπορούμε να φτάνουμε πάντα από τα σκοτάδια στο φως.

Όσο και αν κάθε βήμα μας μαζί τους είναι επώδυνο. Από την αγάπη μας γι’ αυτά προσπερνάμε τον πόνο, τις πληγές, τη δυσκολία να περπατήσουμε μαζί τους και συνεχίζουμε να τα φοράμε πιστεύοντας ότι η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη. Πιστεύουμε μάλιστα ότι εμείς φταίμε που δεν μας ταιριάζουν και που δεν μπορούμε να τα φορέσουμε σωστά και επιμένουμε να τα θέλουμε στην καθημερινότητα μας. Καλή ώρα όπως πιστεύει η συνάδελφος. Σκεφτόμαστε συνδυασμούς για να τους προσδώσουμε στιλ για να μας βοηθήσουν να περπατήσουμε σωστά κυρίως εκείνες τις ημέρες που δεν είμαστε στα καλά μας και που θέλουμε να ντυθούμε κομψά. Τρέφουμε ελπίδα ότι κάθε φορά που τα διαλέγουμε βγάζοντας τα από το ψηλό ράφι που τα τοποθετήσαμε, θα τα φορέσουμε και αυτά θα μας πάνε στα ουράνια γιατί είναι πάντα το αγαπημένο μας ζευγάρι. Φευ! Πάλι πονάμε. Πάλι δεν μπορούν να μας πάνε πάρα δύο βήματα πιο κει. Και μετά πρέπει να περπατήσουμε ξυπόλητες μέχρι να γυρίσουμε σπίτι. Να αλλάξουμε την αρχική πορεία που είχαμε και να βάλουμε αλλά παπούτσια .

Θυμάστε το επεισόδιο από τα «Φιλαράκια» με τις ακριβές μπότες που είχε αγοράσει η Μόνικα και δεν μπορούσε να περπατήσει από τον πόνο; Όπως για εκείνη έτσι και για μας ίσως έρχεται η στιγμή που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά τα αγαπημένα μας παπούτσια, όσο αγαπημένα και αν είναι, δεν μας πάνε πουθενά. Ότι μάλλον πρέπει να τα αφήσουμε στην άκρη του δρόμου ή να τα κλείσουμε στο κουτί τους και να τα βάλουμε σε ένα πατάρι με την ανάμνηση ότι μας κόστισε πολύ ο πόνος που μας προκάλεσαν ή να τα στολίσουμε σε ένα ράφι για να θυμόμαστε ότι όσο ωραία και αν είναι η “παρέα” τους δεν μπορούμε να στηριχτούμε σ’ αυτά. Κυρίως όμως είναι η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν χωράνε στη ζωή μας γιατί δεν μπαίνουν στα παπούτσια μας.