«Πόσα χρόνια συμπληρώνονται από τις Νύφες; Είκοσι χρόνια, ε; Πώς αισθάνεσαι για αυτό;» ρωτάω σε ένα καλοκαιρινό zoom, την πρωταγωνίστρια των Νυφών του Παντελή Βούλγαρη εστιάζοντας σε μια ταινία που έχει αφήσει έντονο αποτύπωμα στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο από το 2004 που κυκλοφόρησε.
Το θέμα της ταινίας ήταν το ταξίδι 700 γυναικών, Ελληνίδων, Τουρκάλων, Ρωσίδων, από την Κωνσταντινούπολη προς τη Νέα Υόρκη, όπου θα συναντούσαν τους άντρες που επρόκειτο να παντρευτούν, ενώ το στόρι εστιάζει στον έρωτα της μοδίστρας Νίκης (Βικτώριας Χαραλαμπίδου) και ενός Αμερικανού φωτογράφου.
Η Νίκη από τη Σαμοθράκη πρόκειται να παντρευτεί τον Πρόδρομο, έναν Έλληνα ομογενή, που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της, βρισκόμενη στη θέση της μεγαλύτερης αδελφής της, η οποία δεν άντεξε και γύρισε πίσω.
«Η ιστορία ξεκινάει πριν τις Νύφες» μου λέει η Βικτώρια μέσα στο μαύρο T-Shirt της με τα μακριά μαλλιά της να πλαισιώνουν το διαχρονικό όμορφο πρόσωπό της, μια αυγουστιάτικη εμφάνιση από τις καλοκαιρινές της διακοπές στην Ελλάδα. «Το 1997-1998, όταν έκανε κάστινγκ ο Βούλγαρης» συνεχίζει. «Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, το οποίο ό,τι και να κάνω, ό,τι και να πω, μπορώ με σιγουριά να βεβαιώσω τον εαυτό μου “τουλάχιστον έχεις κάνει τις Νύφες. Είσαι στα βιβλία, μπορείς να χαλαρώσεις τώρα, κάπως έτσι”».
»Σίγουρα είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη, όπως και για όλες τις δουλειές μου. Δεν μπορώ να πω ότι έχω μετανιώσει κάτι. Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό».
«Τι μου έκανες;»
«Επίσης συμπληρώνονται και είκοσι χρόνια από το σήριαλ Έτσι Ξαφνικά» της υπενθυμίζω σε μια αναφορά διπλής επετείου για την ελληνική τηλεοπτική και κινηματογραφική πραγματικότητα, μιας και το Έτσι Ξαφνικά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου είχε κάνει τρελές πιένες τέσσερα χρόνια μετά το Μιλένιουμ.
«Ήμουνα πολύ τυχερή. Ήταν οι συγκυρίες τέτοιες που συνέπεσαν αυτά τα δύο έργα, να βγούνε σχεδόν ταυτόχρονα. Άλλο η δουλειά, άλλο η τύχη. Αυτό ήταν τελείως θέμα τύχης. Βγήκαν οι Νύφες και μετά βγήκε το Έτσι Ξαφνικά. Αν δεν το είχες δει το ένα, σίγουρα θα είχες δει το άλλο» παραδέχεται η ηθοποιός, η οποία ζει στην Αυστραλία από το 2005.
«Θυμάμαι είχα πάει το αυτοκίνητό μου για να βάλω βενζίνη και για πλύσιμο. Μου λέει ο βενζινάς “τι μου έχεις κάνει”. Και λέω “τώρα τι έκανα”.
“Εγώ ήθελα να δω ποδόσφαιρο. Με έβαλε η γυναίκα μου δούμε το σήριαλ” συνεχίζει αυτός γελώντας. Ήθελε να μου το μοιραστεί ο άνθρωπος» ξετυλίγει μια ιστορία από «τα τότε» η Βικτώρια Χαραλαμπίδου.
Tώρα το καλό χάνεται μέσα στο κακό και σε όλη αυτή την πανωλεθρία της υπερπληροφόρησης.
«Εγώ ήθελα κωμωδία να παίξω»
«Εάν έκανες μια σύγκριση της δραματουργίας τότε με τώρα, χωρίς νοσταλγία ή με νοσταλγία, -όπως θέλεις-, τι θα έλεγες;» τη ρωτάω για να λάβω την απάντηση: «Τα πράγματα ήταν αλλιώς, ο κόσμος ήταν πιο έτοιμος να δεχθεί κάτι καλό, ενώ τώρα το καλό χάνεται μέσα στο κακό και σε όλη αυτή την πανωλεθρία της υπερπληροφόρησης. Επειδή έχω ανακαλύψει ότι τελικά δεν είμαι πολύ πεσιμίστρια, βλέπω ότι γίνονται πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα πλέον. Δεν θα τα έλεγα ούτε κακά, ούτε καλά. Σε κάποιον αρέσεις, σε κάποιον δεν αρέσεις. Έχεις όμως, πολύ περισσότερες επιλογές να διαλέξεις τι θα δεις. Τότε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου ήταν μια σφραγίδα –δεν θέλω να πω ποιοτικού-, αλλά ήταν η Μιρέλλα. Ήταν εγγύηση.
»Δηλαδή, έβλεπες το Αναστασία, ας πούμε, με τη Μυρτώ Αλικάκη, και έλεγες “οκ, θέλω αν μπορέσω να δουλέψω με αυτή τη γυναίκα, τιμή μου”. Εμένα, βέβαια, το αγαπημένο μου ήταν το Πάρα Πέντε. Εγώ ήθελα κωμωδία να παίξω. Το ότι έπαιζα συνέχεια στις δραματικές σειρές και ακόμα παίζω και κοιτάω με νόημα τον ορίζοντα, όπως λένε…», συνεχίζει η Βικτώρια, η οποία όντως έχει συνδυαστεί στο μυαλό όλων μας με αυτό το απλανές, γεμάτο συναισθήματα βλέμμα, στο άπειρο.
«Έχω κάνει και κομμώτρια»
«Τι είναι το ποιοτικό, δεν το καταλαβαίνω. Όταν δίδασκα με ρωτούσαν οι καημένοι μαθητές δραματικών σχολών αν έχουν ταλέντο. Υπάρχουν δέκα σκηνοθέτες. Οι δέκα σκηνοθέτες θα διαλέξουμε τελείως διαφορετικούς ηθοποιούς. Οπότε αυτό που έχω να πω είναι “απλώς δούλευε αν το έχεις αποφασίσει, συνέχισε να δουλεύεις”» συμπληρώνει η Βικτώρια την παραπάνω σκέψη της πετί «ποιοτικού» και μη.
«Πού δίδασκες;» τη ρωτάω. «Δίδασκα στην Αυστραλία όταν πρωτοπήγα, σε μια σχολή κινηματογράφου. Και στην Ελλάδα δίδασκα στο Επί Κολονώ. Με την Ελένη Σκότη είχαμε εργαστήρια αυτοσχεδιασμού και υποκριτικής. Για πολλά χρόνια δίδασκα και εκεί» μου εξηγεί για να αναφωνήσει στη συνέχεια: « Έχω κάνει και κομμώτρια».
«Ήσουν καλή;» τη ρωτάω. «Μάλλον όχι» απαντάει αυτόματα. «Αλλά το να σπαταλάς το χρόνο σου να αναρωτιέσαι για το αν τελικά είσαι ή δεν είσαι καλός μόνο χάσιμο ενέργειας είναι. Δεν θα πάρεις αυτή την απάντηση. Αυτό ισχύει σε όλες τις τέχνες αλλά ειδικά στην υποκριτική είμαστε πολύ πιο ευαίσθητοι, ευάλωτοι και ανοιχτοί σε όλα και έρχεται αυτή η ερώτηση διαρκώς… Δεν μπορώ να πω μη το σκέφτεστε, ξεχάστε το, θέλω όμως να πω ότι υπάρχουν σκηνοθέτες που θα εκτιμήσουν και θα θέλουν αυτό που έχετε να δώσετε».
«Άλλα πράγματα πέρα από το ταλέντο»
Πάντα όταν δουλεύεις βελτιώνεσαι και φυσικά εξασκείς το επάγγελμά σου. Γι’ αυτό και οι σκηνοθέτες όσο περισσότερες φορές ανεβάζουν έργα τόσο καλύτεροι γίνονται, όσα περισσότερα βιβλία γράψουν οι συγγραφείς τόσο τελειοποιούν το στυλ τους.
»Οπότε, το θέμα δεν είναι το να κάνεις ένα και καλό. Το θέμα είναι να συνεχίζεις και να μπορείς να φτάσεις σε ένα επίπεδο... Έβλεπα την Ολίβια Κόλμαν, για παράδειγμα… Άμα τη δεις στα πρώτα πράγματα που έκανε, μπορεί κάποιος να της έλεγε σταμάτα κοπέλα μου, τι κάνεις. Ευτυχώς για εμάς όλους συνέχισε. Και το ευχαριστιέται και το ευχαριστιόταν.
»Ναι, έτσι κι αλλιώς η έκθεση αυτού του τύπου προϋποθέτει κι άλλα πράγματα πέρα από το ταλέντο».
Η απόφαση της Αυστραλίας
«Οι Νύφες και το «Έτσι Ξαφνικά» βγήκαν το 2004 κι εγώ 19 Φεβρουαρίου του 2005 προσγειωνόμουν στο Σίδνεϊ», θυμάται η Βικτώρια και μετά με μια πνοή ξετυλίγει το νήμα του χρόνου: «Μάλλον με φόβιζε πολύ η Αμερική και το Λος Άντζελες, αλλά ήθελα να δοκιμάσω το εξωτερικό και επειδή πάρα πολύ οι Αυστραλοί ηθοποιοί μου άρεσαν και νόμιζα ότι η Αυστραλία έχει μια τεράστια αγορά και είναι βιομηχανία θεάματος… δεν είναι.
»Σαν την Ελλάδα λίγο πολύ είναι. Ήθελα να παίξω με τα μεγάλα τα παιδιά και πήρα το κουβαδάκι μου κι έφυγα, επειδή δεν μου έρχονταν προτάσεις από την Ελλάδα… Προσπάθησα και μίλησα με κάποιους ανθρώπους τότε εδώ, και η αλήθεια είναι ότι έκανα κουβέντες με την Αννίτα Δεκαβάλλα στο Θέατρο Εξαρχείων -θα ανεβάζαμε το Frozen. Αλλά μόλις είχα βρει ατζέντισσα στο Σίδνεϊ και μου είχε κλείσει δουλειά για τον Μάιο, ήδη.
»Νομίζω είχα συναντηθεί και με τον Αλέξανδρο Λογοθέτη για κάτι που ήθελε να ανεβάσει. Κι εγώ του είπα “τώρα φεύγω”. Χωρίς να έχω καταλάβει καλά-καλά τι πάω να κάνω. Νομίζω ότι αυτό με έσωσε. Όχι ότι δεν θα το ξανάκανα… Επιπολαιότητα; Ελπίδα; Και τα δύο μαζί;» σκέφτεται φωναχτά η ηθοποιός των Νυφών, είκοσι χρόνια μετά την απόφαση που άλλαξε καθοριστικά τη ζωή της.
«Εντάξει, ήταν και το νεαρό της ηλικίας. Σε αυτή την ηλικία είσαι πολύ πιο αυθόρμητος.
Όπως είπα και πριν, είμαι αισιόδοξη και κάπου αυτό με βοηθάει. Το παλεύω. Στην Αυστραλία έκανα θέατρο με το που έφτασα, μια περιοδεία και με σκηνοθέτη τον Neil Amfeld που είχε κάνει και την ταινία το «Candy» με τον Heath Ledger. Ναι. Ήταν πάρα πολύ γνωστός, πολύ καταξιωμένος σκηνοθέτης.
»Κάναμε το έργο του David Hare το “Stuff Happens”. Δηλαδή, Μάιο, Ιούνιο, τον χειμώνα του 2005, εγώ δούλευα. Μετά βέβαια, έτσι, για κάνα δύο χρόνια δεν δούλευα. Γι’ αυτό άρχισα να διδάσκω.
Η καλλιτεχνική σχέση με τον «μπαμπά» Παντελή Βούλγαρη
«Στη συνέχεια έκανα το «Ψυχή Βαθιά». Γύρισα πίσω στην Ελλάδα και έκανα την ταινία με τον Παντελή Βούλγαρη. Ο Παντελής για μένα είναι το χιούμορ και η επιμονή. Εντωμεταξύ έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα. Καρμικό.
»Είναι πατέρας, με την καλή και την κακή την έννοια. Είναι μπαμπάς, επειδή αγαπάει αλλά, από την άλλη, κάποια πράγματα τα απαιτεί».
Η «στάμπα» των Νυφών
«Αν με πειράζει που με ξέρουν από τις Νύφες; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Έχω κάνει από τότε πολύ περισσότερα πράγματα στην Αυστραλία από ό,τι έχω κάνει στην Ελλάδα Δεν ξέρω κι εγώ πόσα, πρέπει να τα δω όλα στο IMDb», σχολιάζει η Βικτώρια στην ερώτηση πώς αισθάνεται που μια ταινία τη συνοδεύει για πάντα – «Η Βικτώρια Χαραλαμπίδου από τις Νύφες» είναι μια φράση που την ακολουθεί σαν χειραψία.
«Έτσι με ξέρουν. Για μένα είναι καλό αυτό. Δεν είμαι σαν τον Bill Murray που δεν θέλει να τον θυμούνται για κάτι συγκεκριμένο», ξεκαθαρίζει ενώ γελάει. «Είναι ωραίο να έχεις αυτό το πρόβλημα. Όπως όλοι θυμούνται τον Peter Sellers στο Πάρτυ.
»Δεν μπορώ να έχω την απαίτηση να μπουν στην Ελλάδα να δουν τι έχω κάνει και πως με ξέρουν, ας πούμε, στην Αυστραλία. Στην Αυστραλία για άλλα πράγματα με ξέρουν.
Έκανα αυτή την ανεξάρτητη ταινία, πριν τρία χρόνια, στη Νέα Ζηλανδία, που μπήκε στο φεστιβάλ του Sydney, όπου εκεί γνώρισα τον Hugo Weaving επιτέλους. Ήρθε να δει τη ταινία και μου είπε τόσο όμορφα λόγια, με έκανε τόσο ευτυχισμένη.
»Σε μια κουβέντα με τη γυναίκα του μου λέει κάτι για τον γιο τους. Λέω “ώπα, ποιος γιος;”. Τελικά αποδείχθηκε ότι είχα δουλέψει με τον γιο του Hugo χωρίς να το ξέρω σε μια σειρά, στο Wakefield, μαζί. Είναι αυτό το γνωστό που λένε, ότι θα ξέρεις κάποιον που θα ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον και θα φτάσεις στον Kevin Bacon…» καταλήγει γελώντας η Βικτώρια.
Κάπου εκεί, μπήκε στο zoom o γιος της ηθοποιού. Μετά τα «χάι» και τα σχετικά, η κουβέντα μας αναγκαστικά έλαβε τέλος –τους κανόνες τους βάζει άλλωστε ο ψηφιακός χρόνος του συγκεκριμένου app.
Μέχρι του χρόνου το καλοκαίρι που θα τα ξαναπούμε.
