Δεν ξέρω αν με τον Μάξιμο είπαμε τελικά κάτι «πιο» από κάποτε, σίγουρα όμως γελάσαμε, σοβαρευτήκαμε, ταλαντευτήκαμε και αναρωτηθήκαμε για πολλά. Ελπίζω όσοι διαβάσουν τη συνέντευξη να νιώσουν την ποιότητα, το ήθος και τις αρχές, την ευγένεια και το τσαγανό, την «πολύχρωμη» προσωπικότητα αυτού του ακάματου ηθοποιού με την ιδιαίτερη λάμψη, του ερασιτέχνη αθλητή και πάνω από όλα του πατέρα τριών!
Η «Γη της ελιάς» παίζεται για τρίτη χρονιά στο Μega, με μεγάλη επιτυχία. Πού οφείλεται αυτό;
Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη σειρά έχει μια πολύ ωραία φτιαγμένη λαϊκότητα που αγγίζει τον κόσμο -και δεν είναι εύκολο αυτό. Χρειάζεται μια σωστή ισορροπία, που πρέπει να είναι και συνεχόμενη, για να μη χάσεις τον θεατή.
Τι πραγματεύεται η αγαπημένη σειρά του κοινού και ποιο είναι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον που έχει ο δικός σας ρόλος;
Η σειρά, ως μια σύγχρονη καθημερινή σειρά, πραγματεύεται τα πάντα: έρωτες, απιστίες, αλήθειες, ψέματα, επαγγελματικές επιτυχίες και αποτυχίες, προδοσίες και συγχωρήσεις. Όλα όσα χωρούν δηλαδή σε μια τέτοια παραγωγή, και ας μην γελιόμαστε, πολλά από όσα βλέπουμε γύρω μας καθημερινά.
Ο δικός μου ρόλος έχει μεγάλο ενδιαφέρον με την έννοια της μεταστροφής λόγω έρωτα. Θέλω να πω πως αυτός ο άνθρωπος, ο Κωνσταντίνος, ήταν για χρόνια μπλεγμένος σε πολύ άσχημες καταστάσεις, είχε παρτίδες με τον υπόκοσμο κανονικά και άσχημα, μα η ζωή τον έκανε να αλλάξει δρόμο. Η γυναίκα που γνώρισε, ερωτεύτηκε και αγάπησε, τον άλλαξε καθοριστικά. Ωστόσο, το παρελθόν θα τον «ξαναβρεί» μάλλον, γιατί από τον υπόκοσμο δεν ξεμπλέκεις και εύκολα για πάντα.
Θεωρείτε ότι η αγάπη τελικά έχει τη δύναμη να μας αλλάξει;
Ναι, πιστεύω πως η αγάπη, η βαθιά αγάπη μπορεί να σε αλλάξει. Ο άνθρωπος αυτός μαζί με τη γυναίκα του άνοιξαν τις ψυχές τους, ομολόγησαν τους δαίμονές τους και πάλεψαν με τα φίδια. Εκείνος θα αγκαλιάσει το παιδί της σαν δικό του και εκείνη θα τον αποδεχθεί πλήρως και θα του απαλύνει πληγές και ενοχές. Αν με τον άνθρωπό σου βρίσκεσαι σε μια κοινή πορεία ψυχική, τότε μπορούν να γίνουν σημαντικές μεγάλες αλλαγές. Για αυτές, είναι πάντα απαραίτητο ένα ισχυρό κίνητρο – και η βαθιά αγάπη είναι!
Είστε ένας πολυάσχολος άνθρωπος, με δύσκολο επάγγελμα και μια οικογένεια με τρεις κόρες. Θα ξεκινήσουμε από το αυτονόητο: πότε τα προλαβαίνετε όλα και πώς τα καταφέρνετε;
Μπορεί να φτάνει το βράδυ και να είμαι πτώμα, αλλά όσον αφορά την ενασχόλησή μου με τα παιδιά, αυτή σου χαρίζει υπέροχα συναισθήματα οπότε δεν νοείται ως κούραση. Οι κόρες μου είναι 10, 13 και 15 χρονών, η καθεμιά με τις χάρες αλλά και τα θέματα της ηλικίας τους. Θεωρώ ότι το σημαντικότερο όλων είναι να μπορέσεις να χτίσεις την αυτοπεποίθηση των παιδιών. Και να παλεύεις όσο μπορείς τη μεγάλη παθογένεια της εποχής, που είναι τα κινητά.
Στην εποχή μας έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και η βία στα παιδιά. Όταν το παιδί σου δέχεται μια μορφή βίας από άλλα παιδιά, τι κάνεις; Του λες να το ανταποδώσει ή να μη δίνει σημασία; Διότι και η θυματοποίηση είναι ένα θέμα.
Αν φτάσει στο σημείο να πρέπει να ανταποδώσει, ναι, πρέπει να το κάνει. Η δική μου πρώτη συμβουλή όμως είναι να βάλει όρια και να πει στον «φίλο» που τον χτυπάει, «φύγε, δεν σε θέλω, μείνε μακριά μου». Το καλύτερο βέβαια είναι να μιλήσει στους δασκάλους και στους γονείς του -πρέπει να είμαστε πάντα κοντά στα παιδιά, για να μπορούν να μας λένε τι τους συμβαίνει και να αντιμετωπίζουμε μαζί ό,τι προκύπτει. Είναι μεγάλη παρηγοριά για το παιδί να ξέρει ότι στο σπίτι του έχει απόλυτη στήριξη. Γενικά πάντως τα παιδιά είναι πολύ πιο συνδεδεμένα με το συναίσθημά τους από ό,τι οι μεγάλοι -μπορεί τώρα να είναι θυμωμένα και μετά από δύο λεπτά να το έχουν ξεχάσει, δεν είναι όπως εμείς οι μεγάλοι, που το κρατάμε. Θυμάμαι όταν πέθανε η γιαγιά τους, η μια κόρη μου έκλαιγε με λυγμούς και το ίδιο βράδυ, πήδαγε πάνω στο κρεβάτι -αλλά αν το καλοσκεφτείς, έτσι είναι η ζωή.
Ποιος είναι πιο αυστηρός, εσείς ή η μητέρα τους;
Εγώ θα ήθελα να είμαι λίγο πιο αυστηρός αλλά δεν τα καταφέρνω. Η μητέρα τους, με το που θα σηκώσει λίγο τη φωνή, έχουν εξαφανιστεί. Το κάνει πολύ σπάνια, αλλά γενικά είναι πολύ πιο στέρεη από εμένα.
Πρέπει συνέχεια να σκεφτόμαστε αν είμαστε σωστοί γονείς ή μήπως το υπεραναλύουμε;
Το υπεραναλύουμε και διαρκώς σκεφτόμαστε τι περισσότερο μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας -να κάνουν κάποιο άθλημα, να μάθουν ένα μουσικό όργανο, να μάθουν ξένες γλώσσες κ.λπ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μου το είχε φέρει ένας καθηγητής. Μου είχε πει, «Μάξιμε, πριν από 15-20 χρόνια, ερχόταν το παιδί με τον μπαμπά στο σχολείο, έβλεπε τον έλεγχο, και αν σε κάποιο μάθημα είχε πάρει 14, ρωτούσε το παιδί, “γιατί πήρες 14;” Τώρα, ο γονιός γυρίζει στον δάσκαλο και τον ρωτάει, “γιατί του έβαλες 14;”». Έχουμε δηλαδή τα παιδιά προστατευμένα μέσα σε μια φούσκα και όταν βγαίνουν στον έξω κόσμο, που είναι πολύ άγρια τα πράγματα και θα συναντήσουν πολλά «όχι», παθαίνουν σοκ. Ή το αντίθετο, μπορεί να υπάρχει μια αυστηρότητα, χωρίς να υπάρχει και η αγάπη, κάτι που δημιουργεί πάλι ανισορροπίες.
Τσακώνεστε μπροστά στα παιδιά;
Παλιότερα, ναι. Είναι μεγάλο το στάδιο τού να ισορροπήσεις με ένα παιδί στο σπίτι, με άλλο ένα και μετά με άλλο ένα, μια που εμείς έχουμε τρία. Στο τρίτο ισορροπήσαμε -συνειδητοποιήσαμε τι έχουμε, την οικογένειά μας.
Εσείς και η σύζυγός σας, η Νάντια Γιαννακοπούλου, που είναι πολιτικός, είστε δύο πολύ γνωστά πρόσωπα, που όμως δεν σας κάνετε και πολλά πρωτοσέλιδα. Όποιος θέλει τελικά, διαφυλάττει την ιδιωτικότητά του;
Η έντονη δημοσιότητα είναι κάτι που υπάρχει και σε καλεί. Μπορείς όμως να μην πας εσύ προς αυτό, υπάρχουν και τα όχι πάνω στο τραπέζι. Ξέρεις τι σου δίνει και ξέρεις και τι χάνεις όμως. Οπότε τα ζυγίζεις και αποφασίζεις. Εμείς προτιμάμε τα εν οίκω μη εν δήμω.
Πείτε μου για αυτό το ιδιαίτερο έργο που θα πρωταγωνιστήσετε φέτος τον χειμώνα.
Πρόκειται για το «Πλατόνωφ» του Αντον Τσέχωφ, που θα ανέβει στην κεντρική σκηνή του Τόπος Αλλού από το Σάββατο 18 Νοεμβρίου και θα παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Κανονικά είναι ένα τεράστιο έργο, που αν παιζόταν ολόκληρο, η διάρκειά του θα ήταν περίπου 8 ώρες. Είναι η πρώτη μεγάλη γραφή του Τσέχωφ και το έγραψε το 1878 για μια σπουδαία Ρωσίδα ηθοποιό εκείνης της περιόδου, αλλά δεν της άρεσε, γιατί έδωσε πολύ μεγάλο βάθος στον ρόλο του Πλατόνωφ και μάλλον αυτή ως πρωταγωνίστρια αισθάνθηκε μειωμένη. Ετσι το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Τσέχωφ, το 1923. Αναρωτιέμαι πάντως γιατί πλέον δεν παίζεται πιο συχνά, μια και πρόκειται για ένα έργο όπου εκεί βρίσκεται το σπέρμα όλων των μετέπειτα μεγαλειωδών έργων του, που ξέρουμε. Ο «Πλατόνωφ» είναι, με έναν τρόπο πιο ανθρώπινο έργο, μια ιλαροτραγωδία, έχει και πάρα πολύ χιούμορ. Εμένα αυτά τα έργα μου προκαλούν πολύ το ενδιαφέρον.
Όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων των ανθρώπινων σχέσεων τις βλέπεις στη ρωσική λογοτεχνία, είναι φοβερό αυτό.
Ο Τσέχωφ γράφει μετά από όλους τους μεγάλους συγγραφείς -Τολστόι, Πούσκιν, Ντοστογιέφσκι… Έχει τόσο υλικό να χρησιμοποιήσει, που είναι δώρο για αυτόν. Ήταν γιατρός, ήξερε την ανατομία του σώματος και προφανώς μέσα από αυτό και της ψυχής, και γράφει τόσο γλαφυρά, τόσο βαθιά και ανθρώπινα. Επίσης υπάρχει και το χιούμορ σε αρκετά έργα αυτών των μεγάλων συγγραφέων, όπως «Ο επιθεωρητής» του Γκόγκολ, «Η αρκούδα» του Τσέχωφ…
Ποιο είναι το θέμα στο «Πλατόνωφ»;
Είναι μια παρέα ανθρώπων ξένων μεταξύ τους, που όμως έχουν κάποιου είδους γνωριμία, σε μια επαρχία, με το τέλος του χειμώνα και το άνοιγμα σιγά σιγά της άνοιξης -μετά δηλαδή από έναν βαρύ χειμώνα που όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους-, που συναντιούνται στην αυλή ενός σπιτιού. Εκεί πηγαίνει και ο Πλατόνωφ, ο οποίος είναι σε πλήρη ένδεια, και λειτουργεί σαν αλογόμυγα, που λέει τα πράγματα όπως είναι -για όλους και για τον ίδιο. Είναι πολύ κυνικός, έχει χιούμορ αλλά και μια δύναμη απροκάλυπτη, μια ευθύτητα που τσακίζει κόκαλα. Λέει κατάματα σε όλους τι συμβαίνει και προτρέπει κάποιους να αλλάξουν ζωή, ακόμα και μαζί του, δηλαδή δίνει ραντεβού για μια άλλη ζωή. Είναι όμως και ο ίδιος τόσο φοβισμένος, που δεν μπορεί να ξεφύγει από το τέλμα που έχει μπει -κι αυτό είναι το οξύμωρο και το ενδιαφέρον. Εχει κάνει έναν συμβατικό γάμο και ένα παιδί, αλλά είναι πολύ επιρρεπής στον έρωτα, στο αλκοόλ και σε οποιοδήποτε άλλο πάθος τον κρατάει πίσω στη ζωή του. Παρ’ όλα αυτά βλέπει ότι η μόνη σωτηρία του είναι η γυναίκα του, γιατί αυτή τον ισορροπεί από όλο αυτόν τον κυκεώνα. Απλά δεν μπορεί να δοθεί πλήρως σε κανέναν, ούτε να σπάσει αυγά και να κάνει την αλλαγή στη ζωή του. Ο ίδιος κρίνει τον εαυτό του και αναλαμβάνει την ευθύνη, κάτι που δεν κάνει κανένας από τους υπόλοιπους. Ο βαθμός της συνείδησής του είναι πολύ υψηλός, αλλά, από την άλλη, είναι πολύ επιρρεπής στην παρόρμησή του.
Πόση ώρα είναι, τελικά, η διάρκεια του έργου;
Είναι διασκευή την οποία έχει κάνει ο Νίκος Καμτσής, όπως και τη μετάφραση, και δεν είναι πάνω από μιάμιση ώρα. Προφανώς, ως διασκευή, έχει πάρα πολλές αλλαγές, δομικές, επίσης λείπουν και κάποιοι ρόλοι. Το ολοκληρωμένο έργο είναι ένα masterpiece, αλλά κι αυτό που έχουμε εμείς είναι ένα απόσταγμα πολύ ουσιαστικό.
Είστε πάντα παρών στο θέατρο, έτσι δεν είναι;
Είναι η μήτρα, δεν γίνεται χωρίς αυτό. Δεν σημαίνει όμως και ότι δεν αγαπάω τα άλλα μέσα -το σινεμά το λατρεύω. Ίσως θα μπορούσα να απατήσω την γυναίκα μου, δηλαδή το θέατρο, με την ερωμένη μου, δηλαδή το σινεμά. Στην Ελλάδα ο κινηματογράφος είναι κάτι πιο δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι την πνευματικότητα και το άνοιγμα ψυχής που νιώθεις στο θέατρο, μπορείς να τα νιώσεις και σε ένα γύρισμα, αν οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Τι πιστεύετε ότι είναι το ταλέντο;
Το ταλέντο είναι μια κλίση σε κάτι, η οποία αν δεν δουλευτεί, παραμένει απλώς μια κλίση -κι έχουμε δει πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα.
Αν εξαιρέσουμε το ταλέντο σας, που δεν μπορούμε παρά να το θεωρήσουμε δεδομένο, ποια είναι τα ατού που σας κάνουν να τα καταφέρνετε σε τόσο πολλά πράγματα;
Θεωρώ ότι είμαι πειθαρχημένος, αν και όχι τόσο οργανωμένος. Η πειθαρχία μου υπήρχε αλλά αναπτύχθηκε περισσότερο μέσα από τον αθλητισμό. Στο μπάσκετ, ας πούμε, αν δεν πειθαρχούσες, δεν έπαιζες -και αυτό με ωφέλησε πάρα πολύ στη δουλειά μου. Ένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι ότι ξεκινάω τη μέρα μου και πάω σε κάτι που θέλω πάρα πολύ να κάνω. Όσο κουρασμένος και να είμαι, όταν βρεθώ απέναντι στον φακό, ή στο κείμενό μου, ή στην πρόβα στο θέατρο, δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο. Εξάλλου, όπως μου είχε πει και ένας φίλος μου, που είχαμε κάνει μια πολύ καλή δική του δουλειά, «αυτό που κάνεις τώρα, σε προπονεί για την επόμενη δουλειά. Από ό,τι κάνεις, παίρνεις κάτι, ένα υλικό που θα το εφαρμόσεις στην επόμενη δουλειά». Μοιραία δεν θα σου αρέσουν όλα το ίδιο, αυτό όμως σε βοηθάει πάρα πολύ να βάλεις αυτή την ασπίδα, που λέει και ο Καβάφης, να αποκρούει οτιδήποτε μπορεί να σε διαλύσει ψυχικά. Ας πούμε, υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι και άνθρωποι που θα μπορούσαν να σε κάνουν να εκνευριστείς. Το θέμα είναι, εσύ πυροδοτείς τον θυμό σου; Επιτρέπεις την τοξικότητα να μπαίνει μέσα σου; Μπορεί να γίνει κάποιες φορές, αλλά μέχρι ένα σημείο. Για μένα, το ισχυρότερο εργαλείο για να ξεπερνάς οποιονδήποτε πάει να σε διαλύσει, ηθελημένα ή μη, είναι το χιούμορ.
Έχω απέναντί μου έναν χαμογελαστό άνθρωπο, και όμως στον νου μου σας έχω σε δραματικούς ρόλους. Γιατί, εικάζετε ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό;
Αυτό μού το λένε όλοι. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με τη μορφή ή ίσως και με κάτι εσωτερικό. Θα ήθελα όμως να κάνω και κωμωδία, γιατί μου είναι πολύ ευχάριστο να τραβάω το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Στην τηλεόραση, τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα, δεν έκανα απαραίτητα δραματικούς ρόλους. Μεγαλώνοντας, οι ρόλοι… σοβάρεψαν. Στο θέατρο, όμως, ακόμα και σε σκηνές που είναι δραματικές, προσπαθώ να δω τι άλλο κρύβεται από πίσω, γιατί και η κωμωδία είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.
Τις δικές σας δυσκολίες στη ζωή τις αντιμετωπίζετε με χιούμορ;
Προσπαθώ. Εξάλλου, με τρία παιδιά, δεν έχω την πολυτέλεια να αφήνομαι έρμαιο σε ό,τι μου συμβαίνει, οπότε βάζω τη λογική μου να σκεφτεί τι γίνεται και σιγά σιγά να το απαλύνει.
Μεγαλώσατε σε μια ήρεμη «κανονική» οικογένεια;
Ναι, μια χαρά, αλλά έχασα τη μητέρα μου πολύ νωρίς -ήμουν οκτώμισι χρονών τότε. Ποτέ όμως δεν ένιωσα φόβο ή βία στο σπίτι από τον πατέρα μου, ήμασταν πολύ καλά. Δεν θυμάμαι πόσο με επηρέασε τότε ο θάνατος της μητέρας μου, μόνο πολύ αργότερα, όταν έγινα ενήλικας, συνειδητοποίησα τι κενά άφησε αυτή η απώλεια. Ο πατέρας μου μας είχε, εμένα και τον αδερφό μου, πάντα σε μια δράση -και η δράση δεν σου επιτρέπει να πάθεις κατάθλιψη. Όταν δουλεύει το σώμα, το μυαλό ηρεμεί και δεν σκέφτεται διαρκώς. Αυτό προσπαθώ να κάνω και πάνω στη σκηνή, να μην σκέφτομαι.
Εσείς είπατε ότι χρησιμοποιείτε το χιούμορ απέναντι στην τοξικότητα. Η σύζυγός σας, που είναι στον δύσκολο χώρο της πολιτικής, πώς αμύνεται;
Νομίζω ότι η Νάντια, ακόμη και στη σχέση μας και παντού, έλεγε και λέει πάντα την αλήθεια. Είναι ο πιο ειλικρινής άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ! Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, δεν μπορεί να ηρεμήσει αν κάτι δεν βρίσκεται στον χώρο της αλήθειας και δεν είναι ξεκάθαρο -και αυτό είναι τόσο σημαντικό και τόσο απλό για εκείνη. Οπότε, έτσι παλεύει τα πάντα.
Ας περάσουμε στον αθλητισμό που αγαπάτε από μικρό παιδί.
Ναι το έψαχνα και τελικά κατέληξα στο μπάσκετ, έπαιζα στον Πανιώνιο. Πέρασα πολύ ωραία εφηβεία εκεί, γιατί δουλεύαμε πάρα πολύ, κοπιάζαμε, ιδρώναμε για να πάρουμε τα πρωταθλήματα. Η χαρά ερχόταν μέσα από μια κατάκτηση που ήθελε μεγάλη προσπάθεια και πειθαρχία, και αυτό ήταν κάτι που με ωρίμασε πραγματικά. Έτσι έχω μάθει και μου αρέσει η κούραση. Αυτό το έχει πει και ένας από τους πιο σπουδαίους αθλητές, ο Σπύρος Γιαννιώτης. Για να κολυμπήσεις 20 χλμ. ανοιχτή θάλασσα, πρέπει να κάνεις κάθε μέρα 10 χλμ. προπόνηση, πρέπει να είσαι κάθε μέρα πτώμα. Αλλά να σου αρέσει που είσαι κάθε μέρα πτώμα -και αυτός το έκανε.
Σήμερα πού σας βρίσκουμε να… κουράζεστε;
Τώρα κάνω την κλασική μου προπόνηση, που είναι η κολύμβηση, αλλά κάνω και downhill με ποδήλατο και τένις που μπήκε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στη ζωή μου και θεωρώ ότι δεν υπάρχει ωραιότερο άθλημα, γιατί πρέπει να έχεις την κάθε στιγμή που παίζεις, μυαλό, ψυχή και σώμα σε μια ισορροπία. Επίσης κάνω τρέξιμο, ενδυναμώσεις, γιόγκα -ό,τι μπορώ.
Ποια είναι τα άμεσα επαγγελματικά σας σχέδια;
Στις αρχές Μαρτίου, θα σκηνοθετήσω ένα έργο, το οποίο λέγεται «Ονειρα γλυκά», θα ανέβει στο ίδιο θέατρο που θα παίζεται ο «Πλατόνωφ» και το κείμενο είναι του Μιχάλη Μαλανδράκη. Είναι ένα νεοελληνικό έργο, που εκτυλίσσεται στο εργαστήρι ενός οικογενειακού ζαχαροπλαστείου, με μια μάνα και δυο γιους. Θα παίζουν ο Δημήτρης Σέρφας, ο Νίκος Μπουκουβάλας και μάλλον η Γιασεμή Κηλαηδόνη.
