«Mεγάλωσα στο Κουκάκι και πήγα σχολείο στου Μακρυγιάννη.» είχε ξεκινήσει την αφήγηση της ζωής της η Μάρω Κοντού στο περιοδικό Life&Style και τον Πάνο Γιαννακόπουλο. «Έζησα πιεσμένα οικονομικά τότε, όπως και τώρα άλλωστε. Ήμασταν φτωχή οικογένεια, βλέπεις. Δουλεύαμε όλοι. Εγώ, η μητέρα μου κι η αδερφή μου. Δεν υπήρχε πατέρας. Ήμουν πολύ μικρή όταν πέθανε. Η μητέρα μου είχε σχεδόν και το ρόλο του πατέρα. Μου έλειψε ο μπαμπάς μου. Νομίζω πως ακόμα μου λείπει…

Δεν έχω καθόλου παιδικές αναμνήσεις. Ίσως επειδή στο σπίτι μου επικρατούσε πένθος. Μέχρι τα έξι μου, στο σπίτι μας υπήρχε μεγάλη δυστυχία. Μετά το θάνατο του πατέρα μου, η μητέρα μου έκανε ένα δεύτερο γάμο. Ήταν ένας εξαιρετικός κύριος, ναυτικός. Στους οκτώ μήνες, τορπίλισαν το πλοίο του και χάθηκε. Πάνω που πήγαινα να αρθρώσω ξανά τη λέξη «μπαμπά»…

Θυμάμαι τον εαυτό μου με τη σχολική ποδιά που φόρεσα στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Στη γυμναστική, στα τεχνικά και στην έκθεση ήμουν αστέρι. Όμως, δεν ήμουν καθόλου καλή στα μαθηματικά. Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν ήμουν καλή και με τα χρήματα!

Θυμάμαι έπαιζα κυρίως με τα αγόρια. Μάλλον ήμουν αγοροκόριτσο. Να καταλάβεις, ζητούσα από τη μαμά μου να μου αγοράσει ποδήλατο και vespa!
Ο χορός ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη. Από μικρό παιδί χόρευα μπροστά στον καθρέφτη. Τότε, δεν υπήρχαν ούτε πολλές σχολές, αλλά ούτε και αρκετά χρήματα. Ξεκίνησα στη σχολή χορού Πράτσικα, στο τέρμα της Ομήρου, όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών, για πρακτικούς λόγους –πήρα απότομα μπόι και έσκυβα– αλλά όσο η μητέρα μου το έκανε μόνο με αυτή την αφορμή, τόσο ενθουσιασμένη ήμουν εγώ! Στα δεκαοκτώ μου πήρα υποτροφία, αλλά έπρεπε να πληρώνω το φαγητό μου και κάποια άλλα έξοδα, κι επειδή η μητέρα μου δεν είχε αυτά τα χρήματα, σταμάτησα.

«Πρέπει να δουλέψεις όπως δουλεύω εγώ και η αδερφή σου», μου είπε. Η αδερφή μου είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερή μου. Ως παιδιά δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα. Παντρεύτηκε και νέα. Σήμερα είμαστε πολύ κοντά η μία στην άλλη. Αργήσαμε να «γνωριστούμε».

Όταν αποφάσισα να βγω στο θέατρο, το ανακοίνωσα στη μητέρα μου. Η μαμά δεν αντέδρασε πολύ. Όμως, αντέδρασαν έντονα η γιαγιά και ο παππούς. Τελικά τα καταφέραμε!

Αναζητώντας τα πρώτα μου χρήματα, μπήκα στο χορό του αρχαίου δράματος στο Εθνικό Θέατρο. Για το χορό, τα παιδιά δεν ήταν υποχρεωτικό να έχουν τελειώσει υποκριτική. Ήταν, όμως, υποχρεωτικό να προέρχονται ή από τη σχολή Πράτσικα ή από τη σχολή Μάνου.
Ο σκηνοθέτης και διευθυντής τότε, ο Ροντήρης, έψαχνε κορίτσια όμορφα, με ωραία κίνηση και καλή φωνή. Θυμάμαι από εξήντα κοπέλες διάλεξε μόνο πέντε.

Δούλεψα στο Εθνικό για τέσσερα χρόνια, με όλα τα ιερά τέρατα της εποχής: Παξινού, Μινωτής, Συνοδινού, Αρώνη, Μανωλίδου, Κωτσόπουλος. Σιγά σιγά, η αγάπη μου για την υποκριτική μεγάλωνε κι έτσι, έδωσα εξετάσεις μαζί με κάποιες άλλες κοπέλες, για άδεια επαγγέλματος, ως εξαιρετικά ταλέντα.
Τότε, ήρθε και η πρώτη θεατρική πρόταση, ως πρωταγωνίστρια: Μια μεγάλη περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ο οποίος με είχε δει στις εξετάσεις και μου έκανε πρόταση. Αν ο μισθός του Εθνικού ήταν 1.500 δραχμές, εκείνος μου πρόσφερε 5.000 δραχμές! Πήδηξα από τη χαρά μου!
Και κάπως έτσι ξεκίνησα: Έχοντας πλήρη άγνοια…

Στον κινηματογράφο, η πρώτη μου ταινία ήταν τα «Κίτρινα Γάντια». Έκτοτε ακολούθησαν δύο ταινίες με τον Φούντα, ο οποίος μεσουρανούσε την εποχή εκείνη. Με είχε δει στο Ηρώδειο σε ένα χορευτικό σόλο στις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη και με ζήτησε για τις ταινίες.

Ακολούθησε η συνεργασία με τον Χορν. Ήμουν σε περιοδεία με τον Ηλιόπουλο, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μου ανακοίνωσαν ότι θέλει να με δει ο Δημήτρης Χορν για μία συνεργασία. Τον Χορν τον θαύμαζα πολύ. Δεν είχα χάσει έργο του! Δεν ήθελα να πάω στη συνάντηση. Θεωρούσα ότι δεν ήμουν ικανή ακόμα. Με την επιμονή του συνεργάτη του κατέβηκα να με δει. Άρχισε να μου διαβάζει το έργο. Πανικός. Είπα «όχι» στην αρχή, έκλαιγα στο δρόμο, δεν ήξερα τι να κάνω. Με τα πολλά, πρωταγωνίστησα στο πλευρό του. Τεράστιο σχολείο, όχι μόνο επάνω στη σκηνή αλλά και εκτός. Έσταζε αγάπη, ευγένεια, ήθος, καλοσύνη. Συνεργαστήκαμε για τέσσερα χρόνια. Μετά την «Οδό Ονείρων» χωρίσαμε. Τέτοιοι ηθοποιοί δεν υπάρχουν σήμερα…

Στην «Οδό Ονείρων» γνώρισα τον Χατζιδάκι, τον Σολομό, τον Γκάτσο, τον Τσαρούχη. Ήμουν πολύ τυχερή. Το ένα ερχόταν πίσω από το άλλο χωρίς να κάνω ούτε δημόσιες σχέσεις ούτε τίποτα.

Με τον Φίνο κάναμε μαζί τις πρώτες μου τρεις ταινίες. Έκανα και μερικές ακόμα με άλλες εταιρίες, μέχρι που υπέγραψα αποκλειστικό συμβόλαιο με τον Καραγιάννη.

Καλλιτεχνικό μου ταίρι ήταν, φυσικά, και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Έχω συνεργαστεί πολύ με τον Λάμπρο τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Κάναμε παρέα, θυμάμαι. Εγώ με τον άνδρα μου και ο Λάμπρος με τη φίλη του στην αρχή, σύζυγό του μετά.

Όταν ο κινηματογράφος ήταν ακόμα στο πικ του, μου είχε γίνει πρόταση από τον Σκούρα, στην Αμερική, αλλά δεν πήγα. Είχαν γίνει προτάσεις και σε δυο - τρεις άλλους. Μόνο ο Κούρκουλος το τόλμησε, αλλά είχε και τις πλάτες της Μελίνας. Με την καλή έννοια το λέω. Δεν την αφήνω την Ελλάδα για τίποτα στον κόσμο. Ακόμα και αυτή η Ελλάδα μου αρέσει.

Όταν το όνομά μου έγινε γνωστό, πολύ πίστευαν ότι είχα όλους τους άνδρες στα πόδια μου. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Αντιθέτως, τους τρομοκρατούσα. Όταν είσαι μία κουκλάρα εικοσιπεντάρα και γνωστή, ομολογώ ότι τους φοβίζει και μάλιστα πολύ.

Έτσι, υπήρξαν και φορές που βρέθηκα εγώ στη θέση του «κυνηγού».
Έχω ζήσει δύο μεγάλους έρωτες. Τους παντρεύτηκα και τους δύο. Τον έναν στα είκοσι και τον άλλον στα σαράντα. Γιατί να παντρευτείς, άλλωστε, αν δεν είσαι τυφλός από έρωτα; Οι γάμοι δεν στέριωσαν. Αν είσαι τόσο ερωτευμένος, δεν βλέπεις καθαρά. Ειδικά όταν είσαι νέος, δεν μπορείς να δεις ότι στην ουσία έχετε διαφορές. Όταν καταλάγιασε ο έρωτας και άρχισε η καθημερινότης, τότε είδαμε ότι δεν ταιριάζαμε. Ακόμα και στα σαράντα μου δεν ήμουν ώριμη. Απλώς, τότε, ήθελα να ζήσω έναν έρωτα ακόμη. Είχε περάσει πολύς καιρός που ήμουν μόνη.

Η αποτυχία του πρώτου μου γάμου με πήρε από κάτω για ένα διάστημα. Με πίκρανε. Ίσως επειδή ήταν ο πρώτος μου έρωτας και με τη φαντασία έκανα μεγάλες επενδύσεις. Δεν είχα την πείρα που είχα στον δεύτερο. Στον δεύτερο δεν στενοχωρήθηκα. Δεν παντρεύτηκα για τα μάτια του κόσμου. Έβλεπα το γάμο ως ένα ωραίο παραμύθι. Όμως, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να είσαι ελεύθερος. Όταν έχεις παιδιά δεν είσαι ποτέ ελεύθερος και ξέγνοιαστος. Το ζω με την αδερφή μου, η οποία έχει και παιδιά και εγγόνια και είχε την ατυχία να χάσει το ένα της παιδί. Μία είναι η λέξη: Ελευθερία. Αν είχα τα μυαλά που έχω σήμερα δεν θα είχα κάνει κανένα γάμο!

Ήξερα, από πολύ νέα, ότι δεν θα κάνω παιδιά. Τότε δεν γινόταν. Σήμερα βέβαια γίνονται τα παιδιά και με άλλους τρόπους. Δεν μου έλειψε ποτέ. Ειδικά από τη στιγμή που είδα το παίδεμα των παιδιών από τις φίλες μου, τις αρρώστιες, τους θανάτους των παιδιών ενώ ζούσαν οι μάνες, δεν με πείραξε καθόλου. Όποτε θέλω, έχω παιδιά. Προχθές πήγα στο «Μητέρα» και είχα 93 παιδιά. Πέρασα υπέροχα!

Μεγαλώνοντας «πείραξα», βέβαια, λίγο την εμφάνισή μου. Έχω αφαιρέσει το προγούλι μου και έχω ανασηκώσει τα πάνω μου βλέφαρα, που είχαν πέσει. Συστήνω ανεπιφύλακτα τις μικρές αλλαγές, αλλά δεν είμαι υπέρ των παραμορφώσεων.

Ανασφάλεια όμως δεν έζησα ποτέ. Ευτυχώς είμαι ακόμα υγιής. Τίποτα άλλο δεν θα με κάνει ανασφαλή παρά μόνο αν χάσω την υγεία μου. Δεν έχω κανένα απωθημένο. Και χωρίς θέατρο ακόμα είμαι μια χαρά. Έχω πάρα πολλά ενδιαφέροντα: τη ζωγραφική, τη μαγειρική, τα ταξίδια, την μπιρίμπα, τις φίλες μου.

Πλέον, δεν δουλεύω για να υπάρχω. Όμως, όλες οι συνεργασίες μου είχαν κάτι που με γοήτευε. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω ούτε την ποθητή ούτε την ωραία. Για σκέψου, το έργο στου Κουν που ξύρισα το κεφάλι μου και υποδύθηκα μία τραβεστί. Αυτά με γοητεύουν! Τα ιδιαίτερα…
Η υστεροφημία μου υπάρχει ήδη, είτε το θέλω είτε όχι, λόγω των ταινιών που έκανα. Η σκληρή δουλειά στο θέατρο δεν φαίνεται. Δυστυχώς, δεν υπάρχει αρχείο. Στο βιογραφικό μου έχω 90 θεατρικά έργα, ενώ οι ταινίες είναι μόνο 36…»