Μου προκαλεί γέλια αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Όχι μόνο ως αυτή καθεαυτή η φράση, που μαρτυρά έναν γελοίο ναρκισσισμό, μία αστεία υπεροψία. Αλλά και όλο αυτό που συμπαρασύρει. Θέλω να πω πως αυτή είναι μία φράση που αποδεικνύει πως στην Ελλάδα, δυστυχώς, αυτοί οι «κάποιοι» πολλών κατηγοριών έχουν καταφέρει κατά καιρούς αυτό που θέλουν λέγοντας «ποιοι είναι» διότι αλλιώς θα είχε εκλείψει ο όρος «ξέρειςποιοςείμαιεγώ» - μια λέξη στο λεξικό.

Που αν ήμουν ο Βοσταντζόγλου και αποφάσιζα να την εντάξω στο υπέροχο αντι-λεξικό του (αν γράφεις, πάρτο, είναι πηγή έμπνευσης, ένας θησαυρός λέξεων και νοημάτων που δεν ακολουθεί την Αλφάβητο αλλά είναι λεξικό εννοιών και αντιθέτων και συνωνύμων κλπ.) θα έλεγα ότι αφορά ~~~ νεόπλουτους, άξεστους, απαίδευτους, ακαλλιέργητους, ψώνια κάθε επαγγέλματος και κοινωνικής τάξης, ιδιαιτέρως ανθρωπάκια με εξουσία τρόπον τινά, ή ανθρωπάκια που νομίζουν πως τα χρήματα, η θέση και η ρώμη αποτελούν εισιτήριο σε οτιδήποτε δεν θα έπρεπε να έχουν ή να κατέχουν αλλά δικαιωματικά το απαιτούν.

Μπορεί δηλαδή να είναι μια θέση στην ουρά – γενικώς προτεραιότητα παντού. Ένα κάθισμα στο πλοίο. Μια ρύθμιση στην εφορία. Να βάλεις τον γιο σου στο ιδιωτικό ενώ δεν έχει θέση. Οτιδήποτε τέλος πάντων, δεν μπορείς να κάνεις αλλά εσύ πιστεύεις ότι είσαι entitled να το κάνεις. Γιατί εκβιάζεις με τα λεφτά, τη θέση ή τη δύναμή σου.

Φοβερό ειλικρινά. Λέω «φοβερό», γιατί αλήθεια μου προκαλούν φόβο και απέχθεια αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί αν πεις αυτή τη λέξη την «ξέρειςποιοςείμαιεγώ» σημαίνει πως δεν είσαι τίποτα. Και είσαι μωρός. Που σημαίνει και εν δυνάμει επικίνδυνος. Δεν ξέρεις ποτέ πού και με ποιον τρόπο μπορεί να φθάσει κάποιος που λέει αυτή τη φράση.

Μπορεί πράγματι να σε κάνει να χάσεις τη δουλειά σου. Μπορεί να σε χτυπήσει. Μπορεί να σε εκθέσει με ψέματα. Το λιγότερο που σίγουρα θα σου προκαλέσει είναι εκνευρισμό. Εκτός πια και αν είσαι σε κατάσταση γκουρού Δαλάι Λάμα και ξεσπάσεις σε γέλια.

Η κατάχρηση εξουσίας πρακτικά κρατεί από πάντα σε αυτή τη χώρα που η λέξη ρουσφέτι (από την τουρκική γλώσσα rüşvet που σημαίνει «δωροδοκία») αντικατοπτρίζει την πηγή του κακού. Και αρχίζει τώρα πάλι η συζήτηση για την Τουρκοκρατία και τα κατάλοιπά της που πραγματικά έχω βαρεθεί να ακούω. Από το 1800 μέχρι σήμερα θα λέμε τα ίδια; Πήγαμε στο φεγγάρι, σε λίγο το AI θα μας πλένει τα πιάτα και θα μας διαβάζει βιβλία, αλλά εμείς θα λέμε ότι τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας φταίνε που είμαστε αγενείς και άξεστοι, κακόγουστοι, χωρίς τρόπους και αγωγή.

Η συμπεριφορά του Αυγενάκη, προϊόν ασφαλώς και του εκρηκτικού χαρακτήρα του που δεν συγκράτησε – αλλιώς είναι παντελώς βλαξ αν θεωρεί πως δεν πειράζει και δεν θα τον πάρει κανείς χαμπάρι – είναι ένα αποκύημα μιας βαθιά ριζωμένης αντίληψης στην ελληνική κοινωνία τού τι σημαίνει εξουσία. Λέγεται πως δεν ήταν η πρώτη φορά που ο εν λόγω είχε ξεφύγει στους τρόπους του. Γιατί, λοιπόν, ήταν στη θέση που ήταν;

Θα μου πεις ακόμη ο Πολλάκης καταχειροκροτείται και ο Μπέος γίνεται viral!