Η Μάρα Νεστορίδου και ο Σάκης Μπασδέκης αποφάσισαν να υιοθετήσουν τον Γιώργο- Sirkanan και την Κατερίνα- Sheba από την Αφρική πριν περίπου 10 χρόνια. Συγκεκριμένα, η απόφαση οριστικοποιήθηκε στο δικαστήριο στην Αιθιοπία την 1η Απρίλη του 2014. «Μέχρι σήμερα πειράζω τον γιο μου και του λέω “είσαι πρωταπριλιάτικος”, λέει γελώντας στην αρχή η Μάρα. Το ζευγάρι είχε όνειρο να αποκτήσει δύο βιολογικά παιδιά αλλά και να υιοθετήσει. Κι έτσι και έγινε! Εκτός από τον Γιώργο και την Κατερίνα, η οικογένειά τους μεγάλωσε κι άλλο, με την Έλενα- Oshri (που σημαίνει πνευματική ευτυχία) και την Ανθή Νιόβη, να γεννιούνται το 2016 και το 2019 αντίστοιχα.

Η καθημερινότητα της πολύτεκνης οικογένειας είναι γεμάτη ενέργεια και παιχνίδι. Κάθε Παρασκευή μετά το σχολείο, όλοι μαζί πηγαίνουν στο χωριό που σημαίνει πλήρη ελευθερία και σίγουρα πολλές βόλτες με ποδήλατα και πατίνια αλλά και εξοικείωση με τα ζώα. Όσο για το τι ονειρεύονται να γίνουν όταν μεγαλώσουν; Και τα τέσσερα παιδιά έχουν έτοιμη την απάντηση. Η Ανθή θέλει να γίνει δικηγόρος ή δικαστής στον Άρειο Πάγο, η Έλενα αρχιτέκτονας αλλά κάποια στιγμή ονειρεύεται να φτάσει μέχρι το Buckingham, η Κατερίνα θέλει να γίνει αθλήτρια ή γλύπτρια και ο Γιώργος θέλει να γίνει κτηνοτρόφος σαν τον μπαμπά του. Αλλά όταν συνταξιοδοτηθεί από τη μπάλα γιατί πιστεύει ότι θα είναι ο επόμενος Μέσι.

Ο δρόμος προς την υιοθεσία

Πριν υιοθετήσουν, ο Σάκης και η Μάρα είχαν προσπαθήσει αρκετά να γίνουν γονείς. Όπως διαβεβαίωναν οι γιατροί, δεν υπήρχε πρόβλημα σε κανέναν από τους δύο. Η Μάρα έμεινε κάποια στιγμή έγκυος αλλά στον δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης απέβαλε. Κάπως έτσι αποφάσισαν να ξεκινήσουν να καταθέτουν τα χαρτιά της υιοθεσίας στην Ελλάδα, συναντώντας στην πορεία αρκετές απογοητεύσεις από το κράτος.

Η Μάρα αναφέρει χαρακτηριστικά στο grace.gr πως στην Ελλάδα «της έκλεισαν τις πόρτες»: «Όσο αναζητούσαμε παιδί στη χώρα μας, με ρώτησαν κάποια στιγμή από ένα ορφανοτροφείο την ηλικία μου. Είπα γύρω στα 30 και τότε με ρώτησαν αν είχα κάνει εξωσωματική. Όταν απάντησα πως δεν είχα την πρόθεση να κάνω, μου είπαν, “κάνε πρώτα μερικές εξωσωματικές και μετά κοιτάς για υιοθεσία”». Το ζευγάρι αιφνιδιάστηκε από την αντιμετώπιση με αποτέλεσμα να κάνει όσο πιο γρήγορα μπορούσε τα χαρτιά για το εξωτερικό.

Προσπάθεια εκτός συνόρων

Απαραίτητα έγγραφα και εξετάσεις. Όλα έπρεπε να γίνουν σωστά και άμεσα για να ετοιμαστεί ο φάκελος για τις διακρατικές υιοθεσίες με τις απαραίτητες μεταφράσεις και να επικυρωθεί στην Πρεσβεία της Αιθιοπίας. Όπως εξηγεί η Μάρα: «Όταν έκανα τα χαρτιά μου, γνώρισα μια κοπέλα που υιοθέτησε από την Αιθιοπία κι έτσι επιλέξαμε αυτήν τη χώρα». Αυτό όμως που ίσως δεν γνώριζαν, ήταν ότι έπρεπε μόνοι τους να κινήσουν τα νήματα για να βρεθεί ένα παιδί στην αγκαλιά τους.

Για την ακρίβεια, όπως προσθέτει: «Με ενημέρωσαν για ένα ορφανοτροφείο που δίνει ένα με δύο παιδιά τον χρόνο στην Αιθιοπία». Εκείνη ήταν δωδέκατη στη σειρά, κάτι το οποίο σήμαινε πως έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον έξι χρόνια για να υιοθετήσει. Έτσι πήρε την απόφαση με όσα χρήματα είχε, να κατέβει στην Αιθιοπία και να δρομολογήσει τα πάντα. Κάνοντας πολλά ραντεβού με δικηγόρους και μιλώντας στην Ελλάδα με όσους ήταν πριν από εκείνη στη λίστα, ξεκίνησε η υιοθεσία.

Η Κατερίνα, ο Γιώργος και μια ολοκαίνουρια πραγματικότητα

Η Μάρα αντίκρισε τον Γιώργο σε ορφανοτροφείο στις 4 Ιουλίου 2013. Ήταν τεσσάρων μηνών τότε. Μετά από δύο μέρες στη ζωή της μπήκε και η Κατερίνα, η οποία ήταν δύο μηνών και άρρωστη. Χρειάστηκε να περάσουν 9 μήνες για να έρθουν στην Ελλάδα. Τα παιδιά πήγαν στο νέο τους σπίτι τον Απρίλιο του 2014.

Το άγχος, το κόστος, η αναμονή και η όλη διαδικασία της διακρατικής υιοθεσίας ήταν επιβαρυντικοί παράγοντες αλλά άξιζαν τον κόπο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο Γιώργος και η Κατερίνα έμαθαν από πολύ νωρίς την αλήθεια σαν ένα μικρό παιδικό παραμύθι που το αφηγούνται οι γονείς τα βράδια. «Γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή ότι υιοθετήθηκαν. Και λευκό να ήταν το χρώμα τους, δηλαδή ακόμη κι αν δεν φαινόταν ότι δεν είμαστε οι βιολογικοί γονείς τους, και πάλι θα τους το λέγαμε. Θεωρώ ότι πρέπει να ξέρεις τα πάντα για να μπορείς να τα αντιμετωπίζεις. Δεν θέλω να πληγώσει κανείς τα παιδιά μου», σημειώνει η Μάρα.

«Όταν έμεινα έγκυος, η Κατερίνα με ρωτούσε αν το μωρό μοιάζει σε εκείνη ή σε εμένα», συνεχίζει η ίδια. «Κάθε φορά που έλεγε κάτι για το χρώμα της, φρόντιζα να της λέω πόσο ζηλεύω που δεν μπορώ να μαυρίσω εύκολα». Η Κατερίνα είναι βιολογικό της παιδί στον χαρακτήρα, όπως εξομολογείται. «Είναι σαν να την έχω γεννήσει εγώ. Κάθε φορά που πάει να κάνει μια ζαβολιά το καταλαβαίνω και της λέω: “σε έχω γεννήσει, σε έχω βγάλει από το μυαλό μου”… Και κάπου εκεί παρεμβαίνει η Έλενα, βάζοντας τη δική της πινελιά: «Τώρα κατάλαβα πώς τη γέννησες… Όπως ο Δίας την Αθηνά και τον Απόλλωνα, από το μυαλό του»!

Όταν οι 2 έγιναν 4 κι έκαναν μια μοναδική 6άδα

Η Μάρα έμεινε έγκυος το 2015, δύο χρόνια μετά την υιοθεσία των δύο παιδιών της. Έφερε στον κόσμο την Έλενα το 2016, ξεπερνώντας ένα καρδιακό επεισόδιο κατά τον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της και η Ανθή γεννήθηκε το 2019. «Τη μέρα που βγήκε η Ανθή από την κλινική, τα άλλα τρία φορούσαν μπλούζες που έγραφαν “μεγάλος αδερφός”, “μεγάλη αδερφή”, “μεσαία αδερφή”», περιγράφει η Μάρα σημειώνοντας πως η προσμονή ήταν μεγάλη.

Όταν γεννήθηκε η Έλενα, ο Γιώργος και η Κατερίνα τη φιλούσαν συνέχεια και φώναζαν «η μπέμπα μας». «Όταν έφτασε περίπου 2,5 χρονών, ρωτούσε γιατί δεν υιοθετήσαμε κι εκείνη. Κλαψούριζε που αντί να την υιοθετήσουμε, τη γεννήσαμε!».

Η αποδοχή στην πράξη

Το χωριό αγκάλιασε από την αρχή την Κατερίνα και τον Γιώργο. Οι περισσότεροι άρχισαν να επισκέπτονται με δώρα τα νέα μέλη της οικογένειας.

«Δεν υπήρξε καθόλου ρατσισμός παρόλο που η κοινωνία είναι μικρή», τονίζει η μαμά τους. «Γενικά έχουμε ποιότητα ζωής που στην πόλη δεν υπάρχει. Εδώ τα παιδιά είναι πιο προστατευμένα γιατί γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Το συγκινητικό δε, είναι πως πολύς κόσμος επικοινωνεί μαζί μας, θέλοντας να μάθει λεπτομέρειες για τη διαδικασία της υιοθεσίας».

Η πιο άβολη στιγμή

Παρά την αποδοχή, η Μάρα Νεστορίδου έχει ζήσει δυστυχώς δύο πολύ άβολα περιστατικά. Το πρώτο σχετίζεται με μία κυρία που ήταν μαζί με τις κόρες της σε κατάστημα ρούχων. «Παρατηρώντας τη φουσκωμένη μου κοιλιά καθώς ήμουν έγκυος τότε, με είχε ρωτήσει “δεν μπορείτε να τα επιστρέψετε τώρα;”… Λες και ο Γιώργος με την Κατερίνα ήταν μπλούζες».

Το δεύτερο συμβάν τη στιγμάτισε εξίσου το ίδιο. «Θυμάμαι πως ένας κύριος μού έστειλε κάποτε γράμμα με το απόκομμα ενός άρθρου από την Αμερική. Έγραφε πως είναι υιοθετημένος και θα ήθελε να πληρώσει όλα τα έξοδα για να στείλω τα παιδιά μου στην Αφρική καθώς δεν ανήκουν στην Ελλάδα. Είχε το όνομά του, τη διεύθυνση, τα πάντα».

Η σημασία της υιοθεσίας αλλά και της αναδοχής

Η σπουδαία μητέρα των τεσσάρων παιδιών διευκρινίζει προς το τέλος ότι τα πράγματα στη χώρα μας έχουν βελτιωθεί αρκετά στο κομμάτι της υιοθεσίας αλλά σίγουρα υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά.

«Έχουν γίνει βήματα αλλά χρειάζεται και άλλη πρόοδος δεδομένου ότι έχουμε περίπου 3000 παιδιά σε ιδρύματα με τα μισά από αυτά να μην μπορούν να υιοθετηθούν. Εμείς είχαμε πει ότι αν ήμασταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, θα γινόμασταν ανάδοχοι και θα προτιμούσαμε ένα παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία, γιατί τελικά αυτά τα παιδιά δεν τα παίρνει καμία οικογένεια. Οι περισσότεροι φοβούνται ότι θα επιστρέψουν στην οικογένειά τους κάποια στιγμή, κάτι το οποίο τελικά μπορεί να μη συμβεί ποτέ με αποτέλεσμα να αφήνουμε ένα παιδί σε ίδρυμα μέχρι τα 18 του. Μετά από εκεί, η κατάληξή του είναι άγνωστη».

Η Μάρα θεωρεί πως κάποια στιγμή πρέπει να φτάσουμε ως χώρα στα επίπεδα του εξωτερικού. «Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να κρατάμε δέσμια τα παιδιά στα ορφανοτροφεία ή τα νοσοκομεία. Αν θέλεις να βοηθήσεις, υπάρχει τρόπος».

Η αξία της μητρότητας

Το να είσαι μητέρα, σημαίνει πολλά και ο ρόλος έχει διάφορες προκλήσεις κι ερμηνείες. Για τη Μάρα όμως, τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα.

«Η μητρότητα με έκανε καλύτερο άνθρωπο, δοκίμασε τις αντοχές, τα νεύρα μου. Ήμουν ένας άνθρωπος που δεν έλεγα ποτέ πότε ότι θα γίνω μητέρα. Όταν δυσκολεύονται όλοι, βάζουν τη μαμά μπροστά. Η χαρά που παίρνεις όμως, δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Υπάρχουν φορές που νιώθεις σαν να κάνεις γιόγκα, σαν να βγαίνεις δηλαδή από το σώμα σου και να ξαναμπαίνεις. Αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτό που ζω. Θα έκανα ξανά το ίδιο».