Πριν λίγες ημέρες, η πολυαναμενόμενη τρίτη σεζόν του «The Bear» έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στην πλατφόρα του Disney+. Η σειρά του FX, η οποία διακρίθηκε ως «Τηλεοπτικό Πρόγραμμα της Χρονιάς» από το AFI για δύο συνεχόμενα έτη, έχει ξεχωρίσει στα βραβεία για τον πρώτο και τον δεύτερο κύκλο της, οι οποίοι είχαν μεγάλη αποδοχή από κριτικούς και κοινό. Μάλιστα, έσπασε ρεκόρ υποψηφιοτήτων για κωμική σειρά στα φετινά Emmys, με πολλούς να διαφωνούν αναφορικά με το αν η σειρά μπορεί να θεωρηθεί κωμωδία, δεδομένου του σκοτεινού και συχνά καταθλιπτικού ή αγχωτικού τόνου της.
Έβαλα να δω τη σειρά κι από το πρώτο επεισόδιο είχα σκέψεις -πολλές σκέψεις- με κυριότερη: «Μήπως έχω βάλει να παίζει το τρέιλερ κι όχι το επεισόδιο; Α όχι, είναι το επεισόδιο». Έβγαλα τη σεζόν με ένα μπλοκάκι αγκαζέ για να σημειώνω σε πραγματικό χρόνο όλες τις σκέψεις μου. Όσοι και όσες δεν έχετε δει την τελευταία σεζόν, αφήστε αυτό το άρθρο ανοιχτό σε ένα από δεκάδες παράθυρα του υπολογιστή σας και επιστρέψτε μετά, καθώς υπάρχουν spoilers. Έχουμε και λέμε:
- Το πρώτο επεισόδιο θα μπορούσε να είναι mail. Ή τρέιλερ ή βίντεο κλιπ. Πού είναι οι διάλογοι; Βλέπω από αντιδράσεις και κριτικές στο ίντερνετ ότι πολλοί το αγάπησαν για τη μουσική και τις εναλλαγές μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Όμορφη σκηνοθεσία και sound design αλλά η πλοκή δεν έχει προχωρήσει ούτε χιλιοστό. Ίσως το πρώτο επεισόδιο είναι προάγγελος μια αρκετά πιο αργόσυρτης σεζόν, που θα δώσει περισσότερη έμφαση στην ψυχογράφηση των χαρακτήρων του και λιγότερο στην εξέλιξη της πλοκής.
- Παρόλαυτα, να δώσουμε συγχαρητήρια για τις λεπτομέρειες. Στις σκηνές που βλέπουμε τον Carmy λίγα χρόνια πριν να κάνει τα πρώτα του βήματα σε διάσημες κουζίνες της Νέας Υόρκης, βλέπουμε πραγματικούς τοπ σεφ να κάνουν cameo (Daniel Boulud, Thomas Keller και Rene Redzepi).
- Ούτε σε αυτή τη σεζόν δε θα δούμε να αναπτύσσεται το ειδύλλιο Sydney και Carmy; Φαίνεται οι σεναριογράφοι να θέλουν να δώσουν κάποια συναισθηματική απόσταση στους δύο χαρακτήρες, παρά τις επιθυμίες μιας μεγάλης μερίδας του κοινού να τους δει μαζί.
- Φυσικά, The Bear είναι αυτό. Που σημαίνει ότι ακόμη κι ένα επεισόδιο που δεν απόλαυσα, δεν αποτυγχάνει σε σημεία να μου τσαλαπατήσει την καρδιά. Η σκηνή που μου έμεινε σε αυτό το πρώτο επεισόδιο είναι εκείνη όπου ο Carmy καταφτάνει στην κηδεία του αδερφού του, αλλά αντί να συναντήσει την οικογένεια και τους φίλους του, παραμένει μέσα στο αυτοκίνητό του. Η εικόνα αυτή έρχεται μετά από αρκετές σκηνές του σεφ στις κουζίνες όπου εργαζόταν. Στα τοξικά περιβάλλοντα όπου έχτισε το βιογραφικό του και θεμελίωσε τη γαστρονομική του ματιά, κληρονόμησε παράλληλα πολλά συναισθηματικά βαρίδια, που βλέπουμε να τον επηρεάζουν μέχρι και σήμερα στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή.
- Στο δεύτερο επεισόδιο επιστρέφουμε στο τέμπο που μας έχει συνηθίσει η σεζόν. Μαζί με τον πιο γοργό ρυθμό κάνουν την επιστροφή τους και οι καβγάδες στην κουζίνα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η μόνιμη φασαρία και τα μπινελίκια είναι που τους αποθούν από τη συγκεκριμένη σειρά. Έχοντας δουλέψει σε και γράψει για κουζίνες, η πρώτη μου σκέψη όταν είχα δει τη σειρά ήταν «αυτή πρέπει να είναι η πιο ψύχραιμη κουζίνα στον πλανήτη». Πολλά εργασιακά περιβάλλοντα είναι αγχωτικά, ωστόσο, είναι πέρα για πέρα αλήθεια ότι ο χώρος της εστίασης βρίθει από λεκτική, ψυχολογική και συχνά σωματική βία (όχι όλοι, αλλά αρκετοί).
- Για άλλη μια φορά, το Σικάγο είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της σειράς. Το The Bear είναι καθαρά τοποκεντρικό: η πλοκή γεννιέται στο αστικό τοπίο και διαμορφώνεται από αυτό. Δεν υπάρχει The Bear χωρίς την πατρίδα του, το Σικάγο. Έτσι στην εισαγωγή του δεύτερου επεισοδίου έχουμε ένα όμορφο μοντάζ από τις επιχειρήσεις, τα εστιατόρια και τους ανθρώπους της πόλης του Σικάγο.
- Το τρίτο επεισόδιο είχε αστείες στιγμές κι ένταση, όσο βλέπουμε την επιχείρηση να μετατρέπεται σε high-end εστιατόριο, ωστόσο, η πλοκή εξακολουθεί να μην προχωράει σημαντικά. Το The Bear από την πρώτη σεζόν απέδειξε ότι δεν είναι μια “Tik-tok-ική” σειρά. Στον κόσμο της γρήγορης πληροφορίας και του ακόμη γρηγορότερου κορεσμού της επιθυμίας, επιλέγει να ακολουθήσει τον δικό του παλμό, αρνούμενο να μας δώσει μασημένη τροφή (no pun intended). Ωστόσο, η σεζόν αυτή δοκιμάζει την υπομονή του θεατή περισσότερο από ποτέ. Αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να χάσω το ενδιαφέρον μου, αλλά σίγουρα μέχρι στιγμής με έχει κάνει να την απολαύσω λιγότερο από την ενθουσιώδη πρώτη και την αριστουργηματική δεύτερη σεζόν.
- Στο τέταρτο επεισόδιο έχουμε αρκετές συγκινητικές στιγμές με τον Richie και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την πατρότητα και τον ρόλο του στη ζωή της κόρης του. Όπως και στην προηγούμενη σεζόν, έτσι και σε αυτήν, βλέπουμε τον χαρακτήρα του να βαθαίνει και να ωριμάζει με έναν σταθερό, γλυκό αλλά ρεαλιστικό τρόπο.
- Το επεισόδιο κλείνει με ένα από τα στοιχεία της πλοκής που θα μας απασχολήσουν εντονότερα: χωρίς να το γνωρίζουν οι πρωταγωνιστές, το εστιατόριό τους έχει επισκεφτεί ένας κριτικός εστιατορίων, το άρθρο του οποίου αναμένεται να δημοσιευτεί στην εφημερίδα, The Chicago Tribune.
- Έξτρα πόντοι: σε αντίθεση με το υπόλοιπο προσωπικό ο Carmy κι ο Richie καταλαβαίνουν κατευθείαν ότι τους έχει επισκεφτεί κριτικός. Ο Carmy το αντιλαμβάνεται με το που μαθαίνει ότι θα τους επισκεφτεί ένας φωτογράφος για το άρθρο. Από την άλλη, ο Richie το καταλαβαίνει από μια μικρή λεπτομέρεια. Εν ώρα εργασίας, με την άκρη του ματιού του, παρατηρεί ένα πιρούνι πεσμένο στο πάτωμα. Αυτή είναι μια τακτική που ακολουθούν οι κριτικοί εστιατορίων, για να ελέγξουν την ετοιμότητα των σερβιτόρων.
- Το επόμενο επεισόδιο πραγματικά έπαιξε με την υπομονή μου με κωμικές σκηνές και cameo που έμοιαζαν κάποιες φορές “ζορισμένα”.
- Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ayo Edebiri στο Napkins, με κάνει πραγματικά να αναρωτιέμαι «υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει καλά αυτό το παιδί;». Εδώ βλέπουμε ένα Σικάγο την περίοδο της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, με την Tina να βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανεργία. Το αγαπημένο μου επεισόδιο μέχρι στιγμής. Μια Tina που “κουβάλησε” το επεισόδιο με την υποκριτική της δεινότητα και στο βάθος ένα Σικάγο που μαστίζεται από υψηλά ενοίκια, εξωραϊσμό, ανεργία, επαγγελματική αστάθεια και διακρίσεις. Όλα αυτά παρουσιάζονται με έναν μεστό, αληθινό τρόπο, δίχως κούνημα δακτύλου.
- Σε μια από τις πιο ζεστές σκηνές όλης της σειράς, βλέπουμε την Tina να μιλά με τον αδερφό του Carmy, Mikey. Εκείνος της δείχνει φωτογραφίες με πιάτα που του έχει στείλει ο Carmy και αναφέρει πόσο περήφανος είναι για τον αδερφό του και τα κατορθώματά του. Η στιγμή αυτή έχει κάτι γλυκόπικρο, καθώς συνειδητοποιούμε ότι πιθανότατα αυτό είναι κάτι που δεν έχει πει ποτέ στον αδερφό του, ο οποίος αποζητά την επιβεβαίωση του μεγάλου του αδερφού.
- Το επόμενο επεισόδιο ανοίγει με μια γροθιά στο στομάχι. Ο Carmy βρίσκεται στο group therapy όπου κάποιος αναρωτιέται αν έχει αξία η μεταμέλεια ενός πρώην αλκοολικού, εφόσον τα θύματά του καλούνται να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κακοποίησης για χρόνια.
- Παράλληλα, η Sydney δέχεται επαγγελματική πρόταση για τη θέση της σεφ σε νέο εστιατόριο. Υποψιάζομαι ότι αργά ή γρήγορα θα δεχτεί την πρόταση, για το plot. Η σεζόν αυτή μας ξεκαθαρίζει ότι η Syd νιώθει όλο και περισσότερη δυσφορία στην κουζίνα του Carmy, με τη δημιουργικότητά της να καταπνίγεται και τις ιδέες της να απορρίπτονται.
- Και προχωράμε στο αγαπημένο μου επεισόδιο όλης της σεζόν. Ό,τι κι αν γίνει από εδώ και πέρα, αποκλείεται να επισκιάσει αυτό το επεισόδιο. Βλέπουμε την Natalie να ετοιμάζεται να γεννήσει ενώ οδηγεί και, μη μπορώντας να επικοινωνήσει με κανέναν άλλον, αναγκάζεται να απευθυνθεί στη μητέρα της και να της ζητήσει τη βοήθειά της. Η Jamie Lee Curtis “κουβαλάει” αυτό το επεισόδιο, στον ρόλο μιας αλκοολικής ναρκισσιστικής και συναισθηματικά κακοποιητικής μητέρας. Η επιρροή που εξακολουθεί να έχει στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς και της διάθεσης της κόρης της, παρουσιάζεται με διακριτικότητα και ρεαλισμό. Ανέδειξε την διεστραμμένη δυναμική που ισχύει σε αυτές τις σχέσεις και το πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει το θύμα τα τραύματα που του αφήνει αυτή η επαφή. Η Natalie φοβάται ότι θα γίνει σαν την μητέρα της ενώ παράλληλα λυγίζει από το άγχος που της προκαλεί η νευρωτική συμπεριφορά της μαμάς της. Κι αν και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη μητέρα της, να της εξηγήσει και να την κρατήσει υπόλογη, η Donna φαίνεται να κατανοεί αλλά μόνο σε ένα επιφανειακό επίπεδο. Για μια στιγμή κάτι κάνει “κλικ” μέσα της και καταλαβαίνει ότι τη δεδομένη στιγμή πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω για χάρη της κόρης της.
- Ακόμα και μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση, όμως, κάτι λείπει: το συναισθηματικό “τσιπάκι” της Donna, το οποίο ο ναρκισσισμός της δεν της επιτρέπει να έχει. Έτσι, παρά τους φόβους της Natalie για τον τοκετό, η Donna εξακολουθεί να της αφηγείται τρομακτικές ιστορίες από τους δικούς της τοκετούς. Παρόλαυτα, για λίγα λεπτά η δυναμική μάνας-κόρης δείχνει να ισορροπείται για πρώτη και πιθανότατα τελευταία φορά. Δεν πιστεύω ότι οι σχέσεις τους επιδιορθώθηκαν, ούτε πως η Donna είναι σε θέση να αλλάξει πραγματικά, αφού δε δέχεται να αναλάβει την ευθύνη για την ανατροφή που προσέφερε στα παιδιά της. Εξάλλου, μόλις στο προηγούμενο επεισόδιο αναφέρφεται ότι η μετάνεια και η συγγνώμη ενός θύτη, δεν είναι αρκετή για να αναστρέψει τα τραύματα του θύματος.
- Προτελευταίο επεισόδιο και δεν με ενδιαφέρει καθόλου οποιαδήποτε σκηνή με την Claire.
- Βλέπουμε την “κηδεία” του εστιατορίου τριών αστέρων Ever. Κι ενώ οι περισσότεροι καλεσμένοι είναι επαγγελματίες με τους οποίους η σεφ Terry συνεργαζόταν για χρόνια, καλεσμένος είναι και ο Richie, ο οποίος δούλεψε στο εστιατόριό της για 1-2 μήνες, ως μέρος της εκπαίδευσής του, πράγμα που αποδεικνύει την εκτίμηση που του έχει η ίδια αλλά και όλο το προσωπικό του Ever. Όλες οι αλληλεπιδράσεις της Syd και του Carmy σε αυτό το επεισόδιο ήταν *chef’s kiss*.
- Η σεζόν κλείνει με άλλο ένα πολύ δυνατό επεισόδιο. Ο Luca, ο Βρετανός σεφ από το επεισόδιο της Κοπεγχάγης, ανακοινώνει ότι θα μείνει στο Σικάγο για λίγους μήνες. Πιθανότατα αυτό να παίξει σημαντικό ρόλο στην επόμενη σεζόν. Πείτε μου ότι είδατε κι εσείς τη χημεία μεταξύ Luca και Syd. Τι συμβαίνει;! Βλέποντας την πορεία της αλλά και την ψυχολογική φθορά που της προκαλεί το The Bear, αυτό που της αξίζει είναι μια νέα αρχή στο καινούργιο εστιατόριο και ένα love story με κάποιον σαν τον Luca. Μπορεί η επιλογή να αλλάξει εστιατόριο να μην αποδειχθεί επιτυχής και η απόσταση από τον Carmy να κάνει και τους δύο να συνειδητοποιήσουν τι διακυβεύεται.
- Στο ίδιο επεισόδιο, ο Carmy έρχεται αντιμέτωπος με τον πρώην εργοδότη του. Για πρώτη φορά έχει την ευκαιρία να του εξηγήσει πόσο αρνητικά τον έχει επηρεάσει η κακοποιητική συμπεριφορά του σε προσωπικό κι επαγγελματικό επίπεδο. Αυτή είναι μια στιγμή που πιθανότατα να έχει φανταστεί αρκετές φορές στο παρελθόν - η κατάλληλη ευκαιρία να μιλήσει ανοιχτά στον θύτη του για το βίωμά του, ως ένας επιτυχημένος πλέον επαγγελματίας. Ωστόσο, το τετ α τετ δεν πάει όπως θα ήθελε. Ίσως να περιμέναμε μετά από τρεις σεζόν, ο Carmy να έχει κάνει μεγαλύτερα βήματα προς την αντιμετώπιση των τραυμάτων του, αλλά αν κάτι μας δείχνει το The Bear είναι ότι η θεραπεία δεν ακολουθεί συνήθως γραμμική πορεία. Συχνά κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, ξανά και ξανά. Η σεζόν μας αποχαιρετά προσωρινά με ένα cliff hanger. Μόλις έχει δημοσιευτεί η κριτική του εστιατορίου, η οποία θα κρίνει το οικονομικό μέλλον της επιχείρησης. Η τελική κριτική δε μας αποκαλύπτεται, αλλά υπονοείται ότι είναι ανάμεικτη.
Ενώ η τρίτη σεζόν του The Bear σε σημεία δοκίμασε την εμπιστοσύνη μου, εν τέλει η σειρά για άλλη μια φορά δεν απογοητεύει. Ναι, έχει αλλάξει αλλά αυτό δε θα έπρεπε να μας ξενίζει. Η πρώτη σεζόν ήταν αρκετά εύκολη για binge-watching με την πλοκή να τρέχει γρήγορα οδηγώντας μας στο κρεσέντο του τελευταίου επεισοδίου. Εν συγκρίσει, η δεύτερη σεζόν πειραματίστηκε περισσότερο με τη σκηνοθεσία και το story-telling, εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες. Η τρίτη σεζόν, φαντάζει βασανιστικά αργή, σε σημεία, αποπνικτική. Αυτό, όμως, δεν είναι και το συναίσθημα που νιώθουμε όταν βρισκόμαστε σε ένα εργασιακό περιβάλλον που πλέον δε μας εμπνέει (Syd) ή όταν νιώθουμε ότι η πίεση της καθημερινότητας έχει αφαιρέσει την πλάκα από τη δουλειά μας (Carmy); Οι χαρακτήρες, παρά τις επαγγελματικές τους επιτυχίες, παραμένουν δέσμιοι του παρελθόντος. Σχεδόν τίποτα δεν προχωράει, αλλά ίσως αυτός είναι ο σκοπός. Προκειμένου οι χαρακτήρες να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, οφείλουν να κάτσουν με τα τραύματά τους και να εξετάσουν ποια μοτίβα δεν τους εξυπηρετούν. Μπορεί το τέμπο να ήταν διαφορετικό σε σχέση με τους προηγούμενους κύκλους, αλλά χρειαζόταν να κατανοήσουμε τις εμπειρίες που διαμόρφωσαν τα κίνητρα των χαρακτήρων, έτσι ώστε στην τελευταία σεζόν να μην υπάρχουν κενά. Από δω και πέρα η σειρά μπορεί να επικεντρωθεί στο “τώρα”, στους διαλόγους και στην εξέλιξη της πλοκής. Η τρίτη σεζόν φαντάζει σαν ορεκτικό πριν το κυρίως πιάτο κι ελπίζουμε οι σεναριογράφοι να μη μας αφήσουν πεινασμένους.
