Η ενδυνάμωση της βάσης, τα μέλη, η συλλογική θλίψη της μεγάλης ήττας που χρειάζεται χρόνο για να ξεπεραστεί – ουάου, ούτε η ψυχολόγος μου δεν θα το είχε θέσει τόσο ωραία – και άλλα που χτυπούσαν άμεσα το συναίσθημα σε μια ομιλία κεντημένη, κομμένη ραμμένη στα μέτρα του, πιο άνετη πάντως από το στενό, όπως πάντα κοστούμι του, ο άνθρωπος με το δυνατό, διαφορετικό επικοινωνιακό χάρισμα, ο Στέφανος Κασσελάκης κέρδισε σίγουρα τις εντυπώσεις, μην σας πω και όποια αναμέτρηση τον περιμένει.
Ο άνθρωπος που γράφει τις ομιλίες του μιλά σίγουρα πολύ με τον συνεργάτη του και έχει πιάσει στην καρδιά τι του ταιριάζει σε απόλυτο βαθμό.
Όλα όσα είπε ο Στέφανος στο Συνέδριο μοιάζει να γράφτηκαν από τον ίδιο, τα ένιωθε και τα απέδωσε τέλεια. Σε έναν λόγο αμερικανικών προτύπων το δίχως άλλο.
Με τον σύντροφο ζωής του παρόντα, ντυμένος σαν τον Κυριάκο (έχει δύο στολές: μακό στις μη επίσημες επισκέψεις, γραβάτα κοστούμι στις επίσημες, πάντα όλα στην τσίτα όπως και ο ίδιος) να περιφέρεται σαν τον Στιβ Τζομπς σε ομιλίες του, με το χέρι στην καρδιά αλλά και τα δυο να δίνουν ρυθμό σε έναν λόγο που είχε όλες τις δόσεις με ακρίβεια για να δέσει το γλυκό: σοβαρότητα, συναίσθημα, χιούμορ, επιθετικότητα, δυναμισμό. Εντάξει, το υπερφίαλο που τον χαρακτηρίζει εκεί ήταν – μα αυτός είναι. Δεν θα έλειπε. Αλλωστε, το «αυτός είναι» το τόνισε επανειλημμένως. Και όποιος θέλει.
Εναρκτήρια ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία στις εργασίες του 4ου Συνεδρίου του κόμματος
Ξεκίνησε από τα διεθνή, πέρασε στα ελληνικά και κοινωνικά – το κοινωνικό κράτος καραμέλα, και ολοκλήρωσε με τα προσωπικά τους. Κάποιοι τόνοι φωνής από μακριά μού θύμιζαν Ανδρέα, ναι Ανδρέα. Χρησιμοποίησε πολλά του παλιού ΠΑΣΟΚ, ΕΣΥ, Πανεπιστήμια, «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά!», φώναζαν οι εντεταλμένοι – (αλήθεια τώρα;) και λοιπά τέτοια. Μίλησε για τους καταφρονεμένους όλης της γης – από Γάζα και Ουκρανία έφθασε στην Αφρική – δείχνοντας έτσι τον πολιτικό κοσμοπολιτισμό του. Δεν είναι μόνο ένας πολίτης του κόσμου που κάνει βόλτες, πονάει τους αδικημένους. Από την άλλη, έμοιαζε τόσο καλύτερα να ξέρει τα θέματα των τραπεζών και της οικονομίας – άλλη άνεση. Δεν πειράζει. Είπε πολλά και έπιασε όλα τα θέματα, θέλοντας να δείξει πως γνωρίζει την ουσία – σαν να έδινε Πανελλήνιες.
Όμως το ζουμί ήταν στο τέλος, τα απανωτά χτυπήματα – μηνύματα στους εσωκομματικούς του αντίπαλους. Κανείς ποτέ στο παρελθόν, δεν έχει τολμήσει να απευθυνθεί τόσο άμεσα και ξεκάθαρα επιθετικά στους «δικούς» του.
Ίσως τελικά ο ναρκισσισμός του Στέφανου, στον οποίο αναφερόμουν σε προηγούμενο κείμενο, να είναι αυτός ακριβώς που χρειάζεται ο ηγέτης ενός κόμματος που παραπαίει.
Αυτό το αυταρχικό ύφος σε πρόσωπο, στάση σώματος και λόγο να είναι αυτό που χρειάζονται τα μέλη για να πειστούν πως μόνο αυτός θα τα καταφέρει απέναντι στον Μητσοτάκη. Ισως το θράσος του να το νιώθουν θάρρος και να είναι αυτό που χρειάζονται.
Εναρκτήρια ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στις εργασίες του 4ου Συνεδρίου του κόμματος
Και διαλέγω:
- «Θέλετε να συνεχίσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Δεν υπάρχει ομοψυχία, φίλες και φίλοι. Απέναντι στη δική σας ανιδιοτέλεια, που αφήνετε τις δουλειές σας, τα σπίτια σας, τις οικογένειές σας για να είστε από σήμερα ως και την Κυριακή εδώ, υπάρχουν δυστυχώς ορισμένα τεράστια εγώ που θέτουν τους εαυτούς τους πάνω από το εμείς».
Η μάχη των «εγώ» και των «υπερεγώ»
- «Οι πολίτες ψηφίζουν κόμματα υπό την ηγεσία προσώπων, όχι πρόσωπα υπό την τρικλοποδιά του κόμματός τους. Αν ήταν διαφορετικά, ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν ακόμα στο 32%, όχι στο 18%. Και θα ήταν τώρα εδώ, στη θέση από την οποία σας μιλώ»
Αλέξη ακούς; Μεταξύ μας, δεν το φανταζόσουν ποτέ από τον Στεφ ε; Πες αλήθεια.
- Κάποιοι νόμιζαν ότι θα έχουν τον «ξένο», τον «μικρό» του χεριού τους. Ότι θα έχουν έναν Πρόεδρο – αχυράνθρωπο. Ότι θα εξουσιάζουν δι’ αντιπροσώπου.Ότι θα ζητάει ο εκλεγμένος Πρόεδρος την άδεια για το πότε θα συνομιλήσει με τα μέλη του κόμματος. Ότι ο πρόεδρος που είπε στα μέλη «θα σας δώσω φωνή» και «δε θα σας προδώσω ποτέ» θα αθετήσει τις υποσχέσεις που τους έδωσε. Λάθος πρόσωπο ψάχνατε. Σ’ εμένα δε θα το βρείτε.
Εχει δίκιο και νομίζω πως αυτές 4 φράσεις είναι το ζουμί της ενδεχόμενης νίκης του.
- «Καθαρά λοιπόν: Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ανορθώσει ένα κόμμα που συνετρίβη και διασπάστηκε δύο φορές μέσα σε λίγους μήνες, ας έρθει να αναλάβει. Ζητούν να λογοδοτήσω για τις κακές δημοσκοπήσεις όσοι δε λογοδότησαν ποτέ για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ από το 32 στο 18%».
Ωωω! Αλέξη ακούς ξανά;
- «Προσφεύγω στις ρίζες μου: Στα μέλη και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ».
Στις ρίζες του;
- «Βρείτε μου αντίπαλο και πάμε»
Ελα ντε… Κάτι κουρασμένα παλικάρια…
*** Την ώρα που σκέφθηκα να (ξανα)γράψω για τον Στέφανο Κασσελάκη, ένιωσα σαν αυτούς που γράφουν τις νεκρολογίες στην Αμερική. Ξανά και ξανά το ίδιο θέμα με κάποια μικρή ανάλυση. Ελπίζω, πολιτικά μιλώντας, να ήταν μία ημέρα όχι νεκρολογίας για τον ίδιο αλλά αναγέννησης γιατί θα έχει πολύ ενδιαφέρον το πολιτικό μας σκηνικό. Και κυρίως το δικό τους! Διότι το αύριο του Σύριζα καμία σχέση δεν θα έχει με το χθες. Ένα νέο κόμμα γεννιέται, ας μην γελιόμαστε. Και να σημειώσουμε, πως όλος αυτός ο τραγέλαφος αποδεικνύει πόσο λίγος τελικά ήταν ο Τσίπρας. Πολύ κακό για το τίποτα. Ακόμη και με τον Στέφανο, ουσιαστικά μια ακόμη κωλοτούμπα έκανε.
*Πηγή φωτογραφιών: Facebook/ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
