«Αυτό που κάνει τον Τραμπ να ξεχωρίζει είναι η προθυμία του να μετατρέψει τις προσωπικές του επιθυμίες και απογοητεύσεις σε όχημα για το πολιτικό του πρόγραμμα», διαβάζω σε ένα καταπληκτικό άρθρο του The Guardian που αναλύει τις προσωπικότητες διαφόρων ηγετών – Τραμπ, Μπλερ, Ομπαμα, Θάτσερ και πάει λέγοντας. Και ασφαλώς λέει πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών του Ντόναλντ – λαϊκισμός, επιθετικότητα, καχυποψία (έναν τσαρλατάνο τον αποκαλεί ο δημοσιογράφος. Ενας τσαρλατάνος που μάλλον είναι πάλι ante portas Λευκού Οίκου και τι έχουν να δουν τα ματάκια μας με το comeback όταν κάποιοι τον περίμεναν πίσω από τα κάγκελα και εκείνος θα μας εκδικηθεί και θα στρογγυλοκάθεται στο οβάλ ξανά).
Δεν λέω πως ο Κασσελάκης είναι ένας Τραμπ. Είναι σίγουρο όμως πως, όχι μόνο έχει την προθυμία αλλά πια κάνει πράξη τις προσωπικές του επιθυμίες και γενικώς καθετί προσωπικό του. Δεν ξέρω πραγματικά αν έχει αληθινά όνειρα πολιτικά, εννοώ αν μέσα του πραγματικά έχει αίμα και όχι φρέον και αν νοιάζεται για τον ταλαιπωρημένο μας συμπολίτη και την αδικημένη κοινωνία.
Μεγάλη – δεύτερη παρένθεση: Τον παρακολουθούσα προσεκτικά το βράδυ που εκλέχθηκε: ο τρόπος που έλεγε στους δημοσιογράφους να σωπάσουν εξέπεμπε πολλά βολτ και αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου, έσβηναν αφήνοντας στη θέση τους το πλαστικό του χαμόγελο. Δεν με πείθει. Δεν πιστεύω ότι του περισσεύει καλοπροαίρετη διάθεση.
Facebook/ Στέφανος Κασσελάκης
Tέλος πάντων, δεν έχει σημασία η διάθεσή του, αλλά η πρόθεσή του. Και η πρόθεσή του είναι να αναδειχθεί κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ψυχαναλυτικά μιλώντας ο Στέφανος Κασσελάκης διακατέχεται από ναρκισσιστικό σύνδρομο. Αυτό γίνεται εμφανές και από τις κινήσεις τακτικής του και από το ύφος του. Η «πενταήμερη» εκδρομή στις Σπέτσες υπογραμμίζει αυτό ακριβώς – την αγωνία της διαφοροποίησης. Όσο πιο πολύ προβάλουμε το διαφορετικό (σε ό,τι και αν αφορά αυτό – από προσωπική ζωή ως τον τρόπο που περνάει κάτω από ένα κάγκελο), τόσο περισσότερο θα ασχολούνται μαζί μας.
Και δεν έχει άδικο. Η δημοφιλία του είναι μεγάλη. Τα μίντια ήταν εκεί ενώ εκείνος έπαιζε κρυφτό στις Σπέτσες. Κρυφτό στα στενά των Σπετσών! Ελα τώρα σε παρακαλώ! Αν δεν ήταν τόσο θλιβερό για τους συναγωνιστές του, θα ήταν ένα αστείο με το οποίο απλώς θα μειδιούσαμε. Νιώθω πως όλοι όσοι στήθηκαν στην τελευταία ομαδική φωτογραφία (έχω τέτοιες από τις 12 τάξεις του ιδιωτικού σχολείου μου) πρέπει να ένιωθαν μια αδιανόητη αμηχανία. Οι περισσότεροι από όσους παρέμειναν στο κόμμα, πρέπει ακριβώς αυτό να έχουν πάθει: τα έχουν χάσει. Όταν τους ρωτούν απαντούν κάτι αερολογίες, κάτι ακαθόριστα επιχειρήματα για τον αρχηγό τους. Πού και πώς να τον τοποθετήσουν; Και αλήθεια τώρα, πώς να τοποθετήσουν έναν άνθρωπο που δεν αναγνωρίζουν τον American lifestyle marketer λόγο του; Που κάνει ένα αμιγώς αμερικάνικο business wise μάρκετινγκ του εαυτού του με απορημένους παίκτες ενός virtual παιχνιδιού;
Οι Σπέτσες δεν είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι η δική του la la Land. Και όπως λένε οι παλιότεροι, «Μας διασκεδάζει όλους!».
• Χαζός είναι ο Τσίπρας που δεν πήγε;
• Χαζή είναι η Ακρίτα που πήγε; (σιγά μην δεν πήγαινε)
*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Facebook/ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
