Είσαι στην Ερμού, στον πιο κεντρικό εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Έχεις χαρά που κάνεις τη βόλτα σου και τα ψώνια και ξαφνικά γίνεσαι το θύμα μιας αναίτιας και απρόκλητης επίθεσης από έναν άγνωστο και πρώτη είδηση στο αστυνομικό δελτίο.

Μιλώ για το νέο περιστατικό βίας στην Ερμού, όπου ένα 20χρονο κορίτσι (θα μπορούσε να είναι η κόρη μας, η ανιψιά μας, η αδελφή μας), έζησε στιγμές τρόμου καθώς ένας άγνωστος επιτέθηκε στη γυναίκα γρονθοκοπώντας τη, πετώντας τη στο έδαφος, χωρίς, να επιδεικνύει πρόθεση να τη ληστέψει. Διαβάζω ότι η δύναμη και η μανία του χτυπήματος στην καρωτίδα και το πρόσωπο της κοπέλας ήταν τέτοια, που η νεαρή έπαθε κρίση πανικού και λιποθύμησε. Ένας πλανόδιος μουσικός που είδε το σκηνικό, τη μετέφερε σε κάποια σκαλάκια για να ηρεμήσει. Λίγο αργότερα στο σημείο έφτασαν δύο μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ εντοπίζοντας τον άνδρα λίγο πιο κάτω από τον τόπο του συμβάντος. Συνελήφθη χωρίς καμία αντίσταση και οδηγήθηκε στο τμήμα και αμέσως μετά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί.

Αυτή είναι η είδηση. Mία είδηση déjà vu που σχεδόν ίδια, έκανε την εμφάνισή της στα δελτία ειδήσεων και στα πρωτοσέλιδα των ενημερωτικών portals, μόλις πριν από δύο μήνες. Τότε, πάλι μέρα μεσημέρι μιας Παρασκευής, πάλι στην Ερμού- για την ακρίβεια στη συμβολή των οδών Ερμού και Φωκίωνος- πάλι μία 20χρονη κοπέλα που πήγαινε στη δουλειά της στο κατάστημα ρούχων όπου εργαζόταν, και πάλι ένας άνδρας τής επιτέθηκε και τη μαχαίρωσε μ’ ένα μεγάλο μαχαίρι δύο φορές στην πλάτη.

Η κοπέλα άρχισε να ζητά βοήθεια και μπήκε σε ένα κατάστημα. Και αυτός ο δράστης ατάραχος μετά την επίθεση με το μαχαίρι, προχώρησε λίγα μέτρα και στάθηκε στη μέση της Ερμού και με το μαχαίρι στο χέρι, παρέμενε σε ήρεμη ψυχολογική κατάσταση μέχρι οι αστυνομικοί να του περάσουν χειροπέδες. Και εκείνος είχε ψυχολογικά προβλήματα.

Έχω μία θεωρία –που μάλλον είναι βάσιμη- ότι η βία και το έγκλημα δεν έχει καταγωγή και η αναφορά στην καταγωγή ενός δράστη το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί ή να εντείνει ρατσιστικές προκαταλήψεις που δεν εστιάζουν στο πρόβλημα. Στο έγκλημα. Στη βία.

Η ανησυχία σ’ αυτές τις δύο ίδιες επιθέσεις με διαφορά δύο μηνών είναι πολυεπίπεδη και οι ερωτήσεις πολλές:

• Γιατί συμβαίνει στην Ερμού, στον πιο κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο της χώρας;
• Γιατί συμβαίνει σε γυναίκες;
• Γιατί συμβαίνει σε 20χρονες γυναίκες;
• Είναι κάτι το οποίο πρέπει να φοβόμαστε ότι θα επαναλαμβάνεται μέχρι να το συνηθίσουμε (και αυτό);
• Είναι αυτές οι επιθέσεις αγνώστων σε γυναίκες σε κεντρικό σημείο της πόλης ένα «άρρωστο» trend ή ένα challenge που γεννιέται για να προστεθεί στα είδη της βίας κατά των γυναικών;
• Mήπως είναι τυχαία περιστατικά αλλά τότε γιατί έχουν τόσα κοινά στοιχεία;
• Για ποιο λόγο συμβαίνουν;
• Πώς οι γυναίκες θα νιώθουν ασφαλείς;

Αυτά τα δύο περιστατικά στην Ερμού περιέργως συνέβησαν μέσα στην Άνοιξη, παράλληλα με μία σωρεία αντίστοιχων απρόκλητων επιθέσεων από άγνωστους άνδρες σε 20something γυναίκες στη Νέα Υόρκη. Ο αριθμός αυτών των γυναικών που έχουν πέσει θύματα επίθεσης στους δρόμους της Νέας Υόρκης από τα τέλη του περασμένου Μαρτίου μέχρι σήμερα είναι εντυπωσιακός, αλλά όχι ακριβής.

Μία εξ αυτών είναι η κωμικός Sarah Harvard που στις 19 Μαρτίου περπατούσε αμέριμνη στο Lower East Side όταν δέχτηκε επίθεση στο κεφάλι από έναν άνδρα, ο οποίος αμέσως μετά εξαφανίστηκε. Η Harvard στην αρχή νόμιζε ότι η δυσάρεστη εμπειρία της ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, όμως με ένα σκρολάρισμα στο TikTok βρήκε βίντεο από νεαρές γυναίκες που περιγράφουν τη δική τους ιστορία βιαιοπραγίας από άγνωστους άνδρες σε δημόσιο χώρο στη Νέα Υόρκη. Η πλειοψηφία από τις γυναίκες αυτές έκαναν λόγο για  μπουνιές στο πρόσωπο.

Δεν είμαι συνωμοσιολόγος αλλά δεν βλέπετε και εσείς μια κάποια σύνδεση; Δεν είναι περίεργη αυτή η ομοιότητα στις πράξεις και στα θύματα; Συμβαίνουν απρόκλητα, σε νεαρές γυναίκες και από άγνωστους σ’ αυτές δράστες. Από την Ερμού μέχρι το Manhattan, η απόσταση είναι μεγάλη, όμως όλα τα θύματα και εμείς που ανησυχούμε για τις νεαρές κοπέλες του περιβάλλοντός μας που μπορεί να βρεθούν στη θέση τους, ζητάμε κάποια λύση.  Δεν ξέρω αν τα μαθήματα αυτοάμυνας είναι μια κάποια λύση. Σίγουρα δεν είναι το να κάνουμε «φίλο» μας τον φόβο και να κρυφτούμε μέχρι να νιώσουμε ασφαλείς. Ασφαλείς θα πρέπει να νιώθουμε όπου και αν είμαστε, όπως και αν είμαστε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Υπάρχει κάποι@ που δεν το συμμερίζεται;