Όσοι είμαστε λάτρεις του καφέ έχουμε μετρήσει τη ζωή μας με κουταλιές καφέ, όπως έλεγε και ο T.S. Eliot. Και συνεχίζουμε να την μετράμε.
Δεν είναι τυχαίο που η χώρα μας είναι μέσα στις δεκαπέντε πρώτες σε κατά κεφαλή κατανάλωση καφέ σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς η κατανάλωση καφέ στην Ελλάδα αγγίζει τα 5.5 kg ανά άτομο ετησίως. Οι ρίζες του καφέ στην Ελλάδα φτάνουν πολύ βαθιά πίσω στον χρόνο όπως και η ιδιαίτερη πολιτιστική και κοινωνική σημασία που απέκτησε βαθμιαία ο καφές για τους Έλληνες, σημασία που κατέχει, άλλωστε, ακόμα.
Γιατί στην Ελλάδα μετράμε τη ζωή μας και με τα ραντεβού που δίνουμε για καφέ: για να συναντήσουμε ένα φίλο, να κάνουμε μια επαγγελματική συνάντηση, να κάτσουμε κάπου με την οικογένεια, να ευχαριστηθούμε τον ήλιο με μια ωραία φραπεδιά ως επιβράβευση για κάτι που καταφέραμε ή γιατί έτσι… αλλά και οι φοιτητές που δημιουργούν στέκια και δίνουν ραντεβού για καφέ, για να κάνουν -και καλά- τις εργασίες τους.
Από 1η Ιουλίου αυτός ο καφές που ευχαριστιόμαστε πιο πολύ απ’ όλους έγινε πιο «πικρός» σε μια καφετέρια ή σε ένα παραδοσιακό καφενείο, αφού ο συντελεστής ΦΠΑ στο σερβιριζόμενο καφέ, τσάι, κακάο, χαμομήλι και τα άλλα αφεψήματα επιστρέφει στο 24% μετά από τέσσερα χρόνια που είχε προσγειωθεί στο 13% λόγω της πανδημίας. Αντίθετα, στο 13% παραμένει μόνιμα ο συντελεστής ΦΠΑ για τον καφέ που θα παραγγέλνει ο καταναλωτής με delivery ή όταν θα επιλέγει να τον πάρει take away, δηλαδή «στο χέρι».
Πόσο ακριβή γίνεται (ξανά) η κουλτούρα του καφέ για μας τους Έλληνες; Η συνήθειά μας. H βασική μας έξοδος. Δηλαδή πώς θα είμαστε τώρα; Θα σκεφτόμαστε αν θα κάτσουμε ή θα φύγουμε για να μην πληρώσουμε παραπάνω; Θα μαζευόμαστε για καφέ στο σπίτι ή στη βεράντα; Θα παίρνουμε τον καφέ στο χέρι και θα τη βγάζουμε σε παγκάκια σαν έφηβοι λόγω της κατά 11% ανατίμησης του καφέ -δηλαδή στην επιστροφή στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» της τιμής του;
Αυτό είναι ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης που μας απασχολεί αυτόν τον καιρό και ίσως και αυτό και μόνον αρκεί -ότι δηλαδή το συζητάμε με γκρίνια, με ανησυχία και ξενέρωμα- για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι για μας τους Έλληνες να απολαμβάνουμε τον καφέ μας έξω όπως όταν βγαίνουμε για διασκέδαση.
Πόσο ακριβή γίνεται (ξανά) η κουλτούρα του καφέ για μας τους Έλληνες; Η συνήθειά μας. H βασική μας έξοδος. Δηλαδή πώς θα είμαστε τώρα; Θα σκεφτόμαστε αν θα κάτσουμε ή θα φύγουμε για να μην πληρώσουμε παραπάνω;
Επειδή έχω πρωινό ραδιόφωνο και ξυπνάω νωρίς, πάω συνήθως σε κάποια καφετέρια για να πάρω «στο χέρι» τον καφέ. Την 1η Ιουλίου που άρχισε να εφαρμόζεται η ανατίμηση στον σερβιριζόμενο καφέ βρέθηκα σ’ ένα συνοικιακό καφέ για να πάρω τον καφέ μου και άκουγα ένα γεροντάκι να λέει στο φίλο του: «Ε, τώρα που ακρίβυνε ο καφές, δε θα βγαίνω πια ούτε γι’ αυτό. Αν θέλεις να έρχεσαι σπίτι να παίζουμε τάβλι στη βεράντα». Ευτυχώς πετάχτηκε ο υπεύθυνος της καφετέριας και τους καθησύχασε:
«Εμείς κυρ Γιώργη δε θα αυξήσουμε την τιμή του καφέ. Μπορείς να συνεχίσεις να έρχεσαι». Εκεί, με μισάνοιχτο μάτι και θολό μυαλό, εκτός που συγκινήθηκα, κατάλαβα ότι το μπαλάκι πέφτει στον επιχειρηματία για το αν θα πληρώσουμε ακριβά τον καθιστό καφέ για να αποφασίσουμε αν θα προτιμήσουμε τον… ακάθιστο. Που σημαίνει ότι αν δεν μας περισσεύουν θα πρέπει να κάνουμε έρευνα αγοράς για το ποια καφέ δεν ανέβασαν τον ΦΠΑ ή να κάτσουμε όπου μας αρέσει χωρίς να σκεφτούμε τα τουλάχιστον 2.50 ευρώ για την αγαπημένη μας συνήθεια.
Άι στο καλό, κουράστηκα. Τι ζήτησα; Έναν καφέ με την παρέα μου στο αγαπημένο μου στέκι. Όμως ακόμα και αυτήν την απόλαυση πρέπει να την πληρώσουμε πιο ακριβά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
