Διαβάζω τα δημοσιεύματα σε σοβαρά, mainstream, διεθνή μίντια για την αυτοκρατορία της giga influencer, Chiara Ferragni, η οποία κρέμεται σε μία κλωστή λόγω ενός οικονομικού σκανδάλου και ένας συνειρμός ξεπηδά σαν το χαμένο κομμάτι του παζλ, να καλύψει το κενό, να περιγράψει την εικόνα, να αποκαταστήσει την ισορροπία.
Ήταν ένα από τα τελευταία σαββατοκύριακα του Οκτωβρίου και η Ύδρα έμοιαζε σαν το ιδανικό τριήμερο-ξεπροβόδισμα του παρατεταμένου, ομολογουμένως, καλοκαιριού. Ο ήλιος έλαμπε την ώρα που αφήναμε πίσω μας τον Πειραιά αλλά με το που πατήσαμε τα Birkenstock στο πλακόστρωτο νησί, η συννεφιά μας αγκάλιασε τρυφερά και κάπως απειλητικά.
«Ωχ, τώρα τι κάνουμε; Θα χάσουμε το μπάνιο;» ακούγεται η πρώτη απελπισμένη φωνή από την παρέα αλλά η πλειοψηφία ήταν γενναία κι έτσι σε λίγα λεπτά βηματίζαμε στον δρόμο προς τα Καμίνια, έχοντας αφήσει πίσω μας τα βράχια της Υδρονέτας και το τοσοδούλι Αυλάκι. Το γκρι του ουρανού είχε αφήσει την απόχρωση σουρί και πήγαινε καρφί για αρζάν. Παρόλα αυτά απλώσαμε τις πετσέτες μας, βγάλαμε τα ρούχα μας και μείναμε με τα μαγιό.
Το ίδιο και οι υπόλοιποι λουόμενοι στην παραλία, είχαν βγάλει τα ρούχα τους, είχαν μείνει με τα μαγιό και είχαν διπλωθεί σαν πλιάν πολυθρόνες για αποθήκευση -είχαν αγκαλιάσει τα γόνατά τους με τα χέρια τους, σε καθισμένη στάση, αφήνοντας εκτεθειμένη μόνο την πλάτη τους. Όσοι δεν είχαν αυτοσκεπαστεί, είχαν ξαναφορέσει τα ρούχα τους και κοιτούσαν το τοπίο αναρωτώμενοι πότε θα σκίσουν τη θολή γραμμή των οριζόντων.
«Απίθανο το βλέπω να πέσουμε» ακούγεται η ίδια απελπισμένη φωνή της παρέας. Οι υπόλοιποι δε μιλήσαμε, κοιτούσαμε μία το απέραντο γαλάζιο μπροστά μας, το οποίο είχε σεταριστεί κι αυτό στη γενικότερη παλέτα του γκρι, μία τον ουρανό, από τον οποίο ξεγλιστρούσαν κάποιες, τολμηρές ηλιαχτίδες τόσο φωτεινές σαν ανταύγειες σε ξανθά μαλλιά.
Στη θάλασσα ουδείς. Ούτε ένας. Όλοι κοιτούσαμε το νερό.
"Απίθανο το βλέπω να πέσουμε", ακούγεται η ίδια απελπισμένη φωνή της παρέας.
Μέχρι που κάποιος από τους δεκαπέντε με είκοσι ανθρώπους που βρίσκονταν σε αυτή τη λίμπο κατάσταση μεταξύ επιθυμίας και αβεβαιότητας, σηκώθηκε, έφτιαξε το μαγιό του σαν μοντέλο λίγο πριν βγει στην πασαρέλα, τίναξε την σχετικά μακριά και πλούσια κόμη του και με σταθερά και σχετικά γοργά βήματα μπήκε στη θάλασσα κάνοντας ένα ήπιο, καθόλου επιδεικτικό μακροβούτι. Μπλουμ!
Τα βλέμματα όλων μας ήταν πάνω του. «Μπήκε» ακούστηκε από κάπου. «Look this brave guy» από λίγο πιο ΄κει. Αυτός, βγήκε στην επιφάνεια από το μακροβούτι του, πήρε μια ανάσα και άρχισε τις απλωτές κατά μήκος της παραλίας. Όλοι περιμέναμε να δούμε μια αντίδρασή του, κάτι που να δείχνει ότι το μετάνιωσε κι ότι σπεύδει να βγει έξω βιαστικά. Τίποτα. Αυτός κολυμπούσε σαν να του είπε κάποιος «απόλαυσε αυτό το μπάνιο, από αύριο αδειάζουν οι θάλασσες».
Τον χαζεύαμε και νιώθαμε ότι ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Ότι κουβαλάει ένα πολύτιμο μυστικό, το οποίο θα αποκαλυφθεί σε μας μόνο εάν ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο. Κάπως αμήχανα στην αρχή, μηχανικά στη συνέχεια, σαν έτοιμοι από καιρό, δειλά δειλά αλλά με λαχτάρα, σηκώθηκαν πέντε-έξι παρατηρητές από τις πετσέτες τους, έστρωσαν τα μαγιό τους ώστε να εφαρμόζουν σωστά πάνω στο σώμα τους και βημάτισαν προς το νερό.
Ακολούθησαν κι άλλοι, κι άλλοι, μέχρι που όλοι όσοι βρίσκονταν σε στάση διπλωμένης πολυθρόνας, ξεδιπλώθηκαν και βρέθηκαν στη θάλασσα.
Τα βλέμματα όλων μας ήταν πάνω του. "Μπήκε" ακούστηκε από κάπου. "Look this brave guy" από λίγο πιο ΄κει.
Στην παραλία ουδείς. Ούτε ένας. Όλοι απολαμβάναμε την ενήλικη και συνειδητή επαναβάπτισή μας. Το νερό ζεστό, φιλικό, θεραπευτικό, έδιωχνε κάθε ίχνος αμφιβολίας, κάθε δισταγμό. Μας αντάμειβε παντοιοτρόπως.
Το βράδυ στην μπακαλοταβέρνα του προπερασμένου αιώνα με σήμα κατατεθέν την ελιά στο κέντρο της πλατείας, τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας λάμποντας από χαρά. Είχαμε βιώσει μια συλλογική εμπειρία, μια ηδονική μέθεξη -μια 20αριά, άγνωστοι μεταξύ μας, τουρίστες του φθινοπώρου είχαμε συνδεθεί με ένα αόρατο νήμα, το οποίο μπορεί να έμοιαζε με τις αλγοριθμικές συζεύξεις των σόσιαλ αλλά δεν εξαγοραζόταν ούτε με χίλια λάικ.
Διότι η ζωή αποφάσισε να μας υπενθυμίσει ότι η πραγματική εμπειρία δεν σου χαρίζεται με το πάτημα ενός emoji σαν αντίδραση σε κάποιο περαστικό ποστ. Η πραγματική εμπειρία σε ξεβολεύει συθέμελα.
Αφορμή για την ιστορία αυτή στάθηκε η αποκάλυψη του πρόσφατου σκανδάλου, με την Chiara Ferragni στο μάτι του κυκλώνα
Έτσι, για την ιστορία, λοιπόν, πέρυσι, η mega influencer συνεργάστηκε με την εταιρεία ζαχαρωτών Balocco για να λανσάρει ένα pandoro (ένα τυπικό χριστουγεννιάτικο κέικ) με το λογότυπο της Ferragni, στην τιμή των 9 ευρώ (σχεδόν 10 δολάρια), τριπλάσια της συνήθους τιμής του. Το κουτί του προϊόντος ισχυριζόταν ότι η πώλησή τους θα μεταφραζόταν σε δωρεά προς το παιδιατρικό νοσοκομείο Regina Margherita στο Τορίνο, αλλά στην πραγματικότητα, η δωρεά, ύψους 50.000 ευρώ, είχε ήδη γίνει από την Balocco πριν καν βγουν τα pandoro προς πώληση, ενώ η Ferragni πήρε 1 εκατομμύριο ευρώ με εκείνη την καμπάνια.
Σε ένα βίντεο που δημοσίευσε στο Instagram -το κοινωνικό δίκτυο που την ανέδειξε και όπου καθημερινά προωθεί τις δικές της και άλλες μάρκες, καθώς επιδεικνύει την πολυτελή ζωή της- η Ferragni ζήτησε συγγνώμη για το «επικοινωνιακό λάθος» που έκανε σχετικά με το pandoro και ανακοίνωσε ότι θα δωρίσει το εκατομμύριο ευρώ που πήρε στο νοσοκομείο του Τορίνο. Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση στον λογαριασμό της, όπου επικρατεί εδώ και μέρες μια ασυνήθιστη σιωπή.
Παρόλο που η λεγεώνα των ακολούθων της είναι τεράστια, φτάνοντας σχεδόν τα 30 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, μέσα στην εβδομάδα μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης Balocco, η Ιταλίδα έχασε περίπου 90.000 ακολούθους, δηλαδή το 0,3% της κοινότητάς της.
Η συνέχεια επί των ποσταρισμάτων -όπως και να ΄χει η ιπποτική στολή του influencing στραπατσαρίστηκε.
Cover Image: Peter White/Getty/Ideal Images
