Σκέφτομαι, ότι καμιά φορά τους ανθρώπους που κάνουμε πρότυπα στη ζωή μας για τον τρόπο που έχουν διαχειριστεί τη δική τους, ίσως φτάνει ένα σημείο που μπορεί να τους αφήσουμε να ξαναγίνουν κανονικοί μέσα μας γιατί κουραστήκαμε να τους έχουμε στο βάθρο.

Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν ισχύει αυτό. Δεν κουραζόμαστε να μας δίνει μαθήματα ζωής. Και είναι δωρεάν. Γιατί εκείνος τα πλήρωσε πολύ ακριβά στην παιδική του ηλικία.

Το πιο πρόσφατο μάθημα μάς το παρέδωσε, στο περιθώριο του Final Four του Βερολίνου, όταν ρωτήθηκε αν θα γύριζε να παίξει μπάσκετ στην Ελλάδα. Απάντησε ότι δεν θα γύριζε σε κάποια μεγάλη ομάδα «αλλά σίγουρα αν γύρναγα ποτέ, θα πήγαινα πίσω στον Φιλαθλητικό, από εκεί που ξεκίνησα» εξήγησε και τόνισε ότι θα τον ανέβαζε στην Α1 κατηγορία. Ο Γιάννης Σμυρλής, γενικός αρχηγός του Φιλαθλητικού Ζωγράφου μίλησε στην ΕΡΤ για όσα είπε ο Γιάννης, αλλά και όλα όσα προσφέρει στον σύλλογο που τον ανέδειξε. ­­­

«Αισθανθήκαμε πολύ μεγάλη συγκίνηση ακούγοντας αυτή τη δήλωση του Γιάννη (Αντετονκούμπο). Ο Γιάννης πάντοτε αγαπούσε και αγαπάει την ομάδα και, με τον τρόπο του κάθε φορά, προσπαθεί να βρίσκεται κοντά μας. Το έχει αποδείξει πάρα πολλές φορές αυτό», δήλωσε ο κ. Σμυρλής. Μάλιστα αποκάλυψε ότι όποτε επιστρέφει στην Αθήνα, κάνει προπόνηση πάλι με τους παλιούς συναθλητές του, πηγαίνει εκδρομές μαζί τους και βοηθά την ομάδα χορηγικά για να υπάρχει αθλητική ενδυμασία σε όλα τα τμήματα. Μέσω της ταινίας του ανακατασκευάστηκε το γήπεδο Ζωγράφου και το ανοιχτό “Σωτήρης Πέτρουλας”.

Ποιο είναι το μάθημα λοιπόν; «Να μην ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε και ποιος μας βοήθησε στα δύσκολα. Ποιος μας στήριξε, ποιος μας έδωσε ώθηση ανιδιοτελώς και ποιος μας έδωσε το κίνητρο να έχουμε όνειρα, να στοχεύουμε ψηλά».

Ο Γιάννης το κάνει και το έκανε πάντα γιατί, ενώ στοχεύει ψηλά, πατάει γερά στη γη και γυρίζει πάντα το κεφάλι του πίσω για να κοιτάξει ξανά τα πρώτα βήματά του. Κοιτάει πρώτα στην Ελλάδα, μετά στα Σεπόλια, μετά στη γειτονιά του όπου ήταν αγαπητός, εκεί που μοιράζονταν ένα ζευγάρι αθλητικά με τον αδελφό του και έπαιζαν εναλλάξ, εκεί που με τρόμο έτρεχαν για να φτάσουν στο σπίτι μήπως τους δει κάποιο ντούκι της Χρυσής Αυγής, εκεί που στις πολύ δύσκολες συνθήκες της ζωής του ως παιδί, βρέθηκε η αγκαλιά μιας μικρής τοπικής ομάδας να του φορέσει τη φανέλα της, να του δώσει μια μπάλα του μπάσκετ και φτερά για να πετάξει.

«Ήμασταν η μοναδική Ακαδημία στην Αθήνα, η οποία προσέφερε σε όλα τα παιδιά να κάνουν σε πολύ καλές συνθήκες αθλητισμό χωρίς να πληρώνουν συνδρομές. Αυτό, για μια φτωχή οικογένεια όπως ήταν τότε η οικογένεια του Γιάννη, αλλά και σε πάρα πάρα πολλά άλλα παιδάκια από όλες τις γειτονιές της Αθήνας ήταν ένα μεγάλο κίνητρο ώστε να τα προσελκύσουμε και να δημιουργήσουμε μια πολύ μεγάλη Ακαδημία», σημείωσε ο γενικός αρχηγός του Φιλαθλητικού.

Kάθε φορά που ακούω τον Γιάννη να μιλάει, αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται να είσαι στην κορυφή του κόσμου και να μην βλέπεις μόνον στο δυσθεώρατο ύψος της επιτυχίας σου αλλά να κοιτάς και χαμηλά, στους πρόποδες;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ – συγγνώμη για την αυτοαναφορικότητα- στη συνέντευξη που μου έδωσαν ο Γιάννης και ο Θανάσης το 2016 για το περιοδικό του ξενοδοχείου Hilton- την απάντησή τους στην ερώτηση: Γιατί στην Αμερική δεν αλλάξατε το όνομά σας σε πιο αμερικάνικο; «Γιατί να τα αλλάξουμε; Αφού είμαστε Έλληνες. Οι Αμερικάνοι όταν έρχονται στην Ελλάδα για να παίξουν, αλλάζουν το όνομά τους; Άλλωστε κάθε φορά που μαθαίνει κάποιος το όνομά μας ξεκινάει μία συζήτηση για την καταγωγή μας και μας αρέσει αυτό». Και σ’ ένα άλλο σημείο μού λέει ο Γιάννης «εγώ πάντα περιμένω να τελειώσει η σεζόν, να γυρίσω στην Ελλάδα, να φάω σουβλάκι και να μιλήσω ελληνικά με τους φίλους μου». Να, ένα ακόμα μεγάλο μάθημα που μας έδωσε ο τρόπος που ο Γιάννης και τα αδέλφια του κοιτούν πίσω για να πάνε μπροστά: Μας έδωσαν την ευκαιρία να ξανασυστηθούμε με την εθνική μας υπερηφάνεια, χωρίς να πρέπει να συναντηθούμε με τις ακραίες εθνικιστικές κορώνες.

Και αυτό με πάει σε εκείνη την εξαιρετική κουβέντα που έγινε με τον Γιάννη και το Θανάση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου το καλοκαίρι του 2017. Κάθε λέξη τους, κάθε γκριμάτσα τους, κάθε κίνησή τους ήταν και ένα απόσταγμα σοφίας. Έχουν καρφωθεί μέσα μου λόγια τους όπως αυτά: «Δεν μπορεί να μου πει κάποιος πως δεν είμαι Έλληνας. Μα δεν ξέρω να είμαι κάτι άλλο. Είμαι 22 ετών και δεν έχω πάει ποτέ στη Νιγηρία, από όπου είναι η μητέρα μου». Χαμογελάω συχνά, γιατί μεγάλωσα στενοχωρημένος». «Τα σκληρά χρόνια δεν διαρκούν πολύ, οι σκληροί όμως άνθρωποι αντέχουν στον χρόνο». «Δεν υπάρχουν όνειρα που παραείναι μεγάλα».

Δεν ξέρω πώς θα γίνει αλλά για ανθρώπους σαν το Γιάννη, πρέπει να υπάρχει η κλωνοποίηση γιατί με τη φυσιολογική αναπαραγωγή του ανθρωπίνου είδους δεν βλέπω να υπάρχει ελπίδα.

Μάθημα ζωής, λοιπόν, νούμερο1 εκατομμύριο. Να μην ξεχνάμε ποτέ το σημείο της αφετηρίας μας. Να επιστρέφουμε στην εκκίνησή μας και να θυμηθούμε τα βήματά μας μέχρι το τώρα μας. Ο Γιάννης μας παραδίδει αυτό το μάθημα με τις πράξεις του.

Για το τέλος, θυμήθηκα, μία ανάρτηση που μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Ήταν από την νηπιαγωγό του Γιάννη όταν εκείνος έκανε τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του:

«Eυχαριστώ Γιάννη που ήμουν η δασκάλα σου. Εγώ σου έμαθα τραγουδάκια, εσύ και η οικογένεια σου με διδάξατε μαθήματα ζωής. Σε ευχαριστούμε όλοι γι’ αυτό που μας προσφέρεις. Να είσαι πάντα καλά. Η δασκάλα σου Πολύζου-Μπαλτούνα Σωτηρία».

Eμείς δεν του μάθαμε τίποτα σε αντάλλαγμα. Μόνον τον ευχαριστούμε…

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Getty/ Ideal Images