Όλοι, από το σπίτι μας, παίρνουμε τα περισσότερα «κουσούρια» μας. Κυρίως συνήθειες, χόμπι, χούγια. Μικρά παιδιά ζούμε κάποια πράγματα έντονα και επαναληπτικά – αυτά μας ποτίζουν, μπαίνουν στο πετσί μας και μεγαλώνοντας είτε τα υιοθετούμε είτε περνάμε στην άλλη άκρη για αντίδραση.
Ετσι, εγώ έμαθα να αγαπώ τα Χριστούγεννα. Πολύ. Η μητέρα μου έφτιαχνε ένα σπίτι γεμάτο… Xριστούγεννα με κάθε τρόπο. Και η ζωή μας γυρνούσε γύρω από αυτά: θα με πήγαινε στο, αντίστοιχο τότε, Μέγαρο, σε συναυλίες, στα μαγαζιά να χαζέψουμε, σε υπέροχα μέρη για τσάι, σοκολατορόφημα και γλυκά, θα μου έπαιρνε τα λουστρίνια μου, τα βελούδινα μου φορέματα και κυρίως θα έκανε πολλά μεγάλα τραπέζια στους φίλους της. Το πικάπ έπαιζε ή κλασσική μουσική ή χριστουγεννιάτικες μελωδίες νυχθημερόν, τα γκυ και τα ου γέμιζαν τα έπιπλα, το δέντρο έστεκε τρανό και επιβλητικό.
Σκηνή 1
Έτσι και εγώ έμαθα ότι αυτή τη γιορτή, τη γιορτάζουμε με την καρδιά μας. Είναι παράξενο που ζω τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εκείνη αφού έφυγε από τη ζωή τον φετινό Σεπτέμβριο. Παρότι τα τελευταία χρόνια δεν γιόρταζε καθότι κατάκοιτη, και μόνο που θα κόβαμε μια βασιλόπιτα ή θα της πήγαινα κουραμπιέδες και μελομακάρονα, έφθανε. Άλλωστε, κάθε φορά θα θυμόμασταν εκείνα τα Χριστούγεννα που της είχαμε αφήσει τον Άλφι για να πάμε στο Πήλειο και εκείνος, όταν αυτή πήγε το πρωί στο μαγαζί της στο Κολωνάκι, έφαγε όλους τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα που είχε παραλείψει να σηκώσει από το χαμηλό τραπεζάκι μπροστά από το τζάκι. «Παιδί μου, το σκυλί έφαγε όλα τα γλυκά!», την ακούω έντρομη στο τηλέφωνο. «Λες να πεθάνει; Πάρε γρήγορα τον γιατρό να μας τι να κάνουμε!». Ο Άλφι δεν πέθανε αλλά όλα τα χαλιά είχαν γεμίσει ζάχαρη άχνη για να της θυμίζουν ότι δεν αφήνουμε γλυκά πάνω στο τραπέζι με σκυλί στο σπίτι.
Σκηνή 2
Ο άνδρας μου, ο Δημήτρης, το 2009, σε μια φάση οικονομικής δυσκολίας, αντί δώρου μου χάρισε ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι που έγραψε. Αυτό, αργότερα, εκδόθηκε – «Απόδραση από το Ζαχαροπλαστείο» (εκδ. Πάπυρος). Το 2018, εκδόθηκε η συνέχειά του – «Στο έλκηθρο του Αϊ Βασίλη» (εκδ. Πάπυρος). Ημουν έγκυος και έγραψε στην αρχή «σε περιμένουμε». Φέτος, λίγο πριν από τις γιορτές, διάβασα, με μεγάλη συγκίνηση, τα δύο βιβλία για την Jukebooks που κάνει audio books!
Σκηνή 3
Εχω δει αμέτρητες φορές το Holiday και το Love Actually. Τώρα βλέπω, μαζί με τον γιο μας Άρη και τον κύριο Γκριντζ που έκλεψε το Χριστούγεννα ακούγοντας τη φανταστική φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη. Ταινιάρα!
Τα λατρεύω τα Χριστούγεννα λοιπόν. Στολίζω από αρχές Νοεμβρίου και ξεστολίζω αμέσως μετά τα Φώτα. Με πιάνει τέτοια θλίψη όταν αποχαιρετώ τις μπάλες για του χρόνου. Μια φίλη χθες μου έλεγε ότι επειδή μεγάλωσε σε αριστερό σπίτι, δεν τα γιορτάζει και τα σιχαίνεται γιατί είναι αμερικανόφερτη γιορτή. Αλλοι δεν τα αγαπούν γιατί δεν αντέχουν την φορετή χαρά, την καταπίεσης της ευτυχίας και άλλοι γιατί δεν αγαπούν τα οικογενειακά υποχρεωτικά τραπέζια.
Τα αγαπώ για όλους αυτούς τους λόγους. Είναι η δική μου αφορμή για να βγαίνω από οποιαδήποτε μιζέρια μπορεί να συνοδεύσει την καθημερινότητά μου.
IMDB
Η δική μου αφορμή
- Για ένα χαρούμενο φωτεινό στολισμένο, γεμάτο φωτάκια που αναβοσβήνουν, σπίτι
- Για να ανάβω δεκάδες κεριά καθημερινά
- Για να αγοράσω ένα φόρεμα και παπούτσια
- Για να φοράω σαχλά αστεία κοσμήματα (ανυπομονώ για αυτά που μου πήρε φέτος η αγαπημένη μου φίλη Σόφη – σκούφοι που αναβοσβήνουν σε δαχτυλίδι και σκουλαρίκι!)
- Για αγορές δώρων με τρέλα (θα μπορούσα να παίρνω δώρα για τους άλλους κάθε μέρα, μου δίνει μεγαλύτερη χαρά από το να παίρνω)
- Για ακόμη μεγαλύτερη προσφορά σε ανθρώπους με ανάγκη
- Για άσκοπες βόλτες
- Για συναυλίες χριστουγεννιάτικες (σήμερα θα πάμε στο φίλο Γιώργο Περρή που μαζί με τον Μάριο Φραγκούλη στο Christmas Theater μας καλούν στο Be Our Guest!)
- Και ασφαλώς για υπέροχα τραπέζια σε φίλους!
Σκηνή 4
Κάθε πρωί Πρωτοχρονιάς, βλέπουμε τη συναυλία της Βιέννης κάτι που έφερε ως κληρονομιά ο Δημήτρης από το δικό του σπίτι – του το έμαθε ο μπαμπάς του, παρότι κομμουνιστής. Και πάντα, ετοιμάζει το ωραιότερο τραπέζι πρωινού – ούτε σε ξενοδοχείο δεν έχεις δει τέτοιο. Και κόβουμε το Panettone που μας έχει χαρίσει η αγαπημένη μου φίλη Λιάνα (που έχει το Les Connaisseurs και έχει τα καλύτερα panettone πάντα!). Και ασφαλώς πλέον ξυπνάμε με την αγωνία αν ο Ρούντολφ και ο Αϊ Βασίλης έφαγαν όσα τους αφήσαμε.
ΥΓ. Οσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο εκτιμάς τα οικογενειακά τραπέζια. Γιατί συνειδητοποιείς ότι σύντομα δεν θα είναι το ίδιο πολυπληθή.
ΥΓ2. Επίσης, εκτιμάς ότι ζεις σε ειρήνη και έχεις τα πάντα. Γιατί εσύ μπορείς να χαρείς, ενώ άλλοι όχι.
