Ανεπιτήδευτα κομψή, με μια δυνατή προσωπικότητα γεμάτη περιέργεια για τη ζωή, για την τέχνη της, για τους ανθρώπους, κρατώντας ζωντανό το παιδί που κρύβει μέσα της, ρουφά γνώσεις και εμπειρίες και, απ’ ό,τι φαίνεται, όταν νιώθει εμπιστοσύνη, αφήνεται στη διαδικασία. Φέτος ήταν η χρονιά της: «Milky Way» στο Mega, «Η Μάγισσα» στον ANT1 και «The Humans», μια sold-out παράσταση που αγάπησε πολύ. Συναντηθήκαμε την ημέρα της φωτογράφισης για να μοιραστεί μαζί μας τα μαθήματα που της παρέδωσε η δική της ζωή και βρισκόμαστε ακόμη κάτω από τη μαγική της αύρα.

Αγαπώ τη γυναικεία µου φύση και έχω µάθει να τη φροντίζω – όχι µε περιττά πράγµατα, αλλά µε αγάπη και χιούµορ. Όλοι έχουµε δύο πλευρές µέσα µας, και την αντρική και τη γυναικεία. Εµπεριέχουµε και τα δύο φύλα. Γι’ αυτό µπορούµε να συνεννοηθούµε µε τους άντρες, γιατί τους εµπεριέχουµε και µας εµπεριέχουν.

Η µητρότητα σε µαθαίνει να µην κοιτάζεις τον εαυτό σου. Να µην είσαι εσύ το κέντρο της ζωής σου. Να περνάς δεύτερη και, καµιά φορά, τρίτη. Πάντα προηγείται κάποιος άλλος. Αυτό είναι λίγο ζόρικο στην αρχή και αρχίζουν οι στερήσεις. Δεν µπορείς να βγεις. Δεν µπορείς να κοιµηθείς. Το σώµα σου έχει αλλάξει. Σιγά σιγά, αυτό σού γίνεται συνήθεια – να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο που σκέφτεσαι να είναι το παιδί σου και όχι εσύ. Επιπλέον, η µητρότητα σε µαθαίνει να µην είσαι ξερόλας. Τα παιδιά κάνουν κάποιες ερωτήσεις στις οποίες δεν ξέρεις πώς να απαντήσεις ενώ νοµίζεις ότι, έχοντας διασχίσει µια διαδροµή, γνωρίζεις πολλά. Ή πιστεύεις κάποια πράγµατα για τον εαυτό σου και έρχεται το παιδί και σου τα ανατρέπει τελείως. Η κόρη µου µε δίδαξε πολλά για να προχωρήσω στη ζωή µου, κι αυτό είναι η µεγαλύτερη χαρά µου. Γιατί µέχρι ένα σηµείο µαθαίνεις στο παιδί πράγµατα και έρχεται η στιγµή που σε µαθαίνει εκείνο, και τότε πρέπει να είσαι έτοιµη να το ακούσεις. Προσωπικά, η αυτοβελτίωσή µου ξεκίνησε µε τη µητρότητα.

Φόρεμα MAX MARA STUDIO, attica. Πέδιλα EXE, Tsakiris Mallas.

Από τη Θεσσαλονίκη έφυγα άρον άρον. Τελείωσα τη σχολή και ήθελα να έρθω αµέσως στην Αθήνα. Δεν µου ταίριαζε αυτός ο τόπος, ο µικρός, ο συντηρητικός και ο βαθιά πουριτανικός – και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δείγµατα δεν µας έχουν αφήσει να καταλάβουµε ότι κάτι άλλαξε. Νοµίζω ότι στην Αθήνα, επειδή είµαστε περισσότεροι διανοούµενοι, δηµοκράτες, αντιρατσιστές και φιλο-ΛΟΑΤΚΙ, πιστεύουµε πως έτσι είναι και η υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν είναι. Είµαστε µια κοινωνία υποκριτών. Κανείς δεν λέει την αλήθεια, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Κι αν έχεις µια διαφορετική άποψη, αν κάνεις κάτι που σε ξεχωρίζει από το πλήθος, τότε το πλήθος κατευθύνεται πάνω σου, δεν αντέχει τη διαφορετικότητά σου και πρέπει να σε πνίξει. Ξεχωρίζεις; Πρέπει να αφανιστείς. Στη Θεσσαλονίκη δεν έβρισκα ανθρώπους που αποζητούσαν την ελευθερία, που πάλευαν για αυτήν. Δεν σου δίνεται η ελευθερία σαν δώρο. Πρέπει να αγωνιστείς για αυτήν, να τη διεκδικήσεις σε µια σχέση, σε µια οικογένεια, σε µια δουλειά, σε µια χώρα. Πρέπει να ξέρεις τις υποχρεώσεις και τα δικαιώµατά σου για µην µπορεί κανείς να τα καταπατήσει.

Εξελίχθηκα πολύ στο θέµα της δουλειάς µου στην Αµερική. Στη Νέα Υόρκη έµαθα να είµαι ελεύθερη και πιο τολµηρή σε όλες τις επιλογές µου – από το τι θα φάω µέχρι το τι θα φορέσω. Παρακολούθησα πολλά σεµινάρια και, σε µια εποχή στην οποία δεν υπήρχε στην Ελλάδα, έκανα σωµατικό θέατρο, που βοήθησε
το σώµα µου να ζωντανέψει.
Η Αµερική επίσης µε έµαθε ότι αν δεν έχεις αριθµό κοινωνικής ασφάλισης πεθαίνεις. Στην Ελλάδα αυτό ήταν λυµένο.

Μπορεί να ακουστεί πεσιμιστικό, αλλά, στη φάση στην οποία είμαι τώρα, θα πω ότι έμαθα πως ο έρωτας περνά. Οπότε, καλό είναι να επικεντρωνόμαστε και σε πράγματα που θα μας πάνε παρακάτω. Παρ’ όλα αυτά, είναι θαυμάσιο συναίσθημα που όλοι οι άνθρωποι πρέπει να νιώσουν, έστω κι αν καούν ζωντανοί. Εγώ αφέθηκα στον έρωτα, όμως όχι μόνο για έναν άντρα. Ερωτεύομαι πράγματα και καταστάσεις, αφήνομαι στον έρωτα της ίδιας της ζωής.

Κοστούμι MAXA MARA STUDIO, attica. Πέδιλα EXE, Tsakiris Mallas.

Υπήρξα πάντα απείθαρχο πλάσµα, ειδικά όταν ήµουν µικρή. Μου ήταν πολύ δύσκολο να κάνω κάτι επειδή µου το έλεγε κάποιος άλλος, κυρίως αν είχα τη δική µου γνώµη. Ανέκαθεν είχα την τόλµη να εκφράζω τις αντιρρήσεις µου από την αρχή. Όµως το θέατρο µου δίδαξε την πειθαρχία. Έµαθα ποιες µάχες αξίζει να δίνω, κι αυτό έχει απίστευτη επίδραση σε όλη µου τη ζωή. Έµαθα επίσης τη συνεργασία, να µη σκέφτοµαι µόνο τον εαυτό µου, αλλά το σύνολο, ότι δεν είµαι εγώ το κέντρο του κόσµου, αλλά η παράσταση, η ταινία και το τελικό αποτέλεσµα. Εγώ µεγάλωσα σε µια πολύ αυταρχική οικογένεια, η οποία µε έκανε να αντιδρώ, και το θέατρο µε βοήθησε να σµιλέψω το χαρακτήρα µου.

Μου αρέσει να εξερευνώ κουλτούρες, να γνωρίζω τις χώρες ουσιαστικά. Είμαι ένα multi culti άτομο. Σκεφτείτε ότι στα 25 μου παντρεύτηκα έναν Ιάπωνα, μετά το ταξίδι μου στην Αμερική, και τότε στην Ελλάδα με κοίταζαν με μισό μάτι. Με αποκαλούσαν «Τζον Λένον της Ελλάδας». Μετά τη βράβευσή μου, πήγα Νεπάλ και Ινδία – ήταν ένα ταξίδι ζωής, όπως και το περσινό, στο Μεξικό. Στην Ινδία ταξίδεψα χωρίς εμβόλια και, για να μην πάθω γαστρεντερίτιδα, έτρωγα μόνο φρούτα, ρύζι και ψητές πίτες. Με backpacks και μηχανές ανεβήκαμε μέχρι τα Ιμαλάια. Τα ταξίδια είναι η ελευθερία και η περιέργεια που νιώθω ως άνθρωπος,

Ήταν ένα δύσκολο μονοπάτι η μονογονεϊκότητα. Θα προτιμούσα να μην είχε συμβεί. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα, δεν το συνιστώ. Ωστόσο, αφού έπρεπε, πήρα αυτή την ευθύνη. Από τη μία δεν ήταν εύκολο να μεγαλώνω μόνη μου την κόρη μου, από την άλλη ένιωθα πιο ελεύθερη. Έλεγα μέσα μου: «Για φαντάσου να είχες κάποιον που να ήθελε να σου επιβάλει μια άποψη αντίθετη με την ηθική σου;». Σε ιδεατή κατάσταση, θα ήθελα να είχα ένα σύντροφο μαζί μου – ειδικά στα μεγάλα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος με ένα παιδί, όπως υγείας ή εφηβείας. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Υπό καλές συνθήκες, μην το δοκιμάσετε, αλλά, αν καταπιέζεστε, όλα γίνονται, με κάποιο κόστος.

Από πολύ µικρή ηλικία, έχω υποστεί µεγάλες απώλειες στη ζωή µου. Δεν είναι κάτι που µαθαίνεται ούτε συνηθίζεται. Τελευταία µου απώλεια ήταν εκείνη της καλύτερής µου φίλης πριν από ένα χρόνο. Με διέλυσε, αλλά µε έβαλε να κάνω συνεχώς εξετάσεις γιατί φοβήθηκα. Ωστόσο δεν είναι ωραίο να µαθαίνεις το φόβο. Προσπαθώ να είµαι αισιόδοξη. Λέω µέσα µου «µου αρέσει που µεγαλώνω, που γίνοµαι πιο σοφή», όµως σκέφτοµαι πως τελικά η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος που φεύγει σε οδηγεί ένα βήµα πιο κοντά στην απώλεια των αγαπηµένων σου αλλά και στη δική σου φυγή από αυτήν τη ζωή. Αυτό είναι σπαρακτικό.

Φέτος είναι µια ευλογηµένη χρονιά για µένα. Έκανα µια σειρά µε εµπορική επιτυχία και αναγνώριση, τη «Μάγισσα», και µια σειρά που είχε καλλιτεχνική επιτυχία και εισέπραξε πολύ καλά σχόλια, το «Milky Way». Θεατρικά το «The Humans» ήταν παράσταση µε τεράστια αποδοχή. Τι παραπάνω να επιθυµήσει ένας ηθοποιός; Δεν είναι πάντα έτσι. Αυτή η χρονιά µε έµαθε ότι η επιτυχία έρχεται εκεί όπου δεν την περιµένεις. Προσπαθείς για το καλύτερο αποτέλεσµα, όµως η επιτυχία δεν εξαρτάται από σένα. Θέλω να είµαι ταπεινή και στην επιτυχία και στην αποτυχία.