Η ζωή του Eric Clapton είχε πολλή μουσική, πολλά ναρκωτικά και πολύ αλκοόλ.  Τίποτα δεν ένιωθε ότι θα μπορούσε να τον απελευθερώσει από τις εξαρτήσεις του μέχρι τη γέννηση του γιου του- «το μόνο στη ζωή του που θα μπορούσε να αποδειχθεί καλό»- που τον αναζωογόνησε αφού για  χάρη του αποφάσισε να εγκαταλείψει τα πάθη του για να μην του τα  «κληροδοτήσει».

O θάνατος του 4χρονου γιου του

Ο χρόνος σταμάτησε για τον Eric Clapton και τη σύντροφό του στις 20 Μαρτίου 1991 και ώρα 11 π.μ., όταν ο πεντάχρονος Connor Clapton έπεσε από τον 53ο όροφο του κτιρίου Galleria της Νέας Υόρκης και βρήκε τραγικό θάνατο. O μικρός Connor, καρπός της σχέσης του μεγάλου βρετανού ρόκερ με την ιταλίδα ηθοποιό Λόρι Ντελ Σάντο -αν και εκείνη την εποχή εκείνος ήταν παντρεμένος με την πρώην γυναίκα του George Harrison, Patty Boyd, τη «Layla» του περίφημου τραγουδιού-  ξέφυγε  για κλάσματα του δευτερολέπτου από την επιτήρηση της νταντάς του, σκαρφάλωσε στο πρεβάζι του παραθύρου και από ένα μικρό άνοιγμα που είχε αφήσει η καθαρίστρια έπεσε στο κενό.

Αυτό συνήθιζε να το κάνει όσο ζούσε με την μητέρα του στην Ιταλία, όμως εκεί τα παράθυρα ήταν στο ύψος του εδάφους ενώ στην τραγική εκείνη περίσταση ήταν στον 53ο όροφο. Η μητέρα του βρισκόταν για λίγες μέρες στη Νέα Υόρκη για δουλειές, όπως και ο Clapton, που διέμενε σε διπλανό ξενοδοχείο και θα πήγαινε να παραλάβει το μικρό για να πάνε στο τσίρκο, καθώς με τη μητέρα του είχαν πλέον χωρίσει και εκείνη είχε ήδη νέο σύντροφο.

Ο θάνατος του παιδιού ήταν ακαριαίος. Ο Clapton έφτασε άμεσα στον τόπο του δυστυχήματος. Του είχε τηλεφωνήσει η μητέρα του παιδιού ουρλιάζοντας. Κατάφερε να του πει ότι έπεσε από ένα ανοιχτό παράθυρο, ενώ ο εκείνος το μόνο που μπόρεσε να της πει ήταν: Είσαι σίγουρη;”.

Όσο πλησίαζε όμως κοντά στην περιοχή του ουρανοξύστη τα πίστεψε όλα: είδε ένα ασθενοφόρο, την κίτρινη ταινία της αστυνομίας και ένα πλήθος να στέκεται έξω από την είσοδο….

Εκείνος ανέλαβε το φρικτό καθήκον να κάνει την ταυτοποίηση στο νεκροτομείο του νοσοκομείου Λένοξ Χιλ. «Θυμάμαι ότι κοιτούσα το όμορφο πρόσωπό του σε απόλυτη ηρεμία και σκεφτόμουν: Αυτός δεν είναι ο γιος μου. Μοιάζει λίγο με αυτόν, αλλά έχει φύγει», εξομολογούνταν αργότερα. Η κηδεία του μικρού έγινε στην Αγγλία, στην εκκλησία Αγία Μαρία Μαγδαληνή, στο Ripley του Surrey. Ανάμεσα στους παραβρισκόμενους στην  κηδεία ήταν και ο George Harrison Χάρισον, η πρώην γυναίκα του Patty, ο Phil Collins και πολλά άλλα πρόσωπα της μουσικής σκηνής ενώ το σπίτι του τραγουδιστή κατακλύστηκε από εκατοντάδες γράμματα και μηνύματα συλλυπητηρίων απ΄ όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και μια συλλυπητήριας επιστολής από τον πρίγκιπα Κάρολο…

Πώς γράφτηκε το τραγούδι

Ο θάνατος του γιου του επέδρασε τόσο συγκλονιστικά και καταλυτικά επάνω στον Clapton, τόσο όσο να σταματήσει για αρκετό καιρό  κάθε επαγγελματική δραστηριότητα.

Όμως κάτι τον «έτρωγε». Ένιωθε εγκλωβισμένος στον πόνο και το θρήνο, στην απώλεια και τη θλίψη και έψαχνε να βρει τον τρόπο να ελπίσει ότι ο γιος του μπορεί να ζει κάπου αλλού: στον παράδεισο.

Αν και ο Clapton δεν ήταν σε θέση να επικεντρωθεί στη μουσική για κάποιο χρονικό διάστημα, άρχισε τελικά να γρατζουνάει σε μια μικρή ισπανική κιθάρα για να απαλύνει τον πόνο του. Καθώς σκεφτόταν τον γιο του, μόνον η μελωδία του Many Rivers To Cross του Jimmy Cliff περιπλανιόταν στο μυαλό του.

Η έμπνευση για να γράψει μουσική αρκετό καιρό μετά όταν η αμερικανίδα σκηνοθέτις Lili Fini Zanuck του προτεινε να γράψει ένα τραγούδι για μια ταινία δράσης με το όνομα Rush, στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Jennifer Jason Leigh και Jason Patric ως μυστικοί αστυνομικοί ναρκωτικών. Ο Clapton έπαιξε στην Zanuck μερικές συγχορδίες της μελωδίας που του είχαν κολλήσει στο μυαλό. «Αυτό που άκουσα ήταν ο Έρικ να κάθεται στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του και να λέει: «Αν δεν σου αρέσει αυτό, έχω πολλά περισσότερα», είπε αργότερα η σκηνοθέτις στο Newsweek. «Μετά άρχισε να παίζει το Tears In Heaven… ήταν τόσο οδυνηρά προσωπικό, τόσο προφανώς γραμμένο για τον γιο που είχε χάσει, που αναρωτήθηκα αν θα λειτουργούσε στην ταινία».

Εκείνη την εποχή ο Clapton είχε γράψει μόνο έναν αρχικό στίχο (“Would you hold my hand/If I Saw you in Heaven?” -«Θα μου κρατούσες το χέρι/Αν σε έβλεπα στον Παράδεισο;») και ζήτησε από τον Will Jennings να γράψει επιπλέον στίχους και μια γέφυρα. Ο Jennings, ο οποίος φοβόταν ότι το τραγούδι ήταν «πολύ κλαψιάρικο» για να γίνει επιτυχία, ήταν έμπειρος τεχνίτης της ρίμας, έχοντας ήδη γράψει τους στίχους για το Up Where We Belong, από το «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν», και το My Heart Will Go On, από τον Τιτανικό. Τελικά συμφώνησε να ολοκληρώσει εκείνος το τραγούδι. Γιατί ο Clapton του είπε, «Θέλω να γράψω ένα τραγούδι για το αγόρι μου».

Ο σταρ έγραψε τον πρώτο στίχο του τραγουδιού, ο οποίος, για μένα, είναι όλο το τραγούδι, αλλά ήθελε να γράψω τους υπόλοιπους στίχους και την κυκλοφορία (“Ο χρόνος μπορεί να σε φέρει πισω, ο χρόνος μπορεί να λυγίσει τα γόνατά σου.. .”), παρόλο που του είπα ότι ήταν τόσο προσωπικό που έπρεπε να τα γράψει όλα μόνος του. Μου είπε ότι είχε θαυμάσει τη δουλειά που έκανα με τον Steve Winwood και τελικά δεν υπήρχε τίποτα άλλο από το να κάνω ό,τι ζητούσε, παρά την ευαισθησία του θέματος. Αυτό είναι ένα τραγούδι τόσο προσωπικό και τόσο λυπηρό που είναι μοναδικό στην εμπειρία μου να γράφω τραγούδια, θυμάται ο Jennings

Η επιτυχία του Tears in Heaven

Το Tears In Heaven ήταν ένα δύσκολο τραγούδι για να ηχογραφηθεί και ο Clapton, που τραγούδησε και έπαιζε κιθάρα και ντόμπρο στο κομμάτι, έπρεπε να το ηχογραφήσει αρκετές λήψεις για τον παραγωγό Russ Titelman. Κυκλοφόρησε ως single στις 8 Ιανουαρίου 1992, μια εβδομάδα πριν από την κυκλοφορία του soundtrack της ταινίας Rush και πήγε στο Νο. 2 στο Billboard Hot 100. Μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς είχε πουλήσει περισσότερα από τρία εκατομμύρια αντίτυπα μόνον στις ΗΠΑ.

Η δημοτικότητα του τραγουδιού επισφραγίστηκε όταν δόθηκε μια αξέχαστη εμφάνιση του Clapton, δέκα μήνες μετά τον θάνατο του γιου του, για μια συναυλία των MTV Unplugged. Ο κιθαρίστας, που έπαιζε με γυαλιά μπροστά σε ένα μικρό κοινό στα Bray Studios, στο Berkshire, έβγαλε όλη του τη θλίψη στο τραγούδι καθώς ηχογράφησε την ακουστική εκδοχή του τραγουδιού που σε στοιχειώνει από την πρώτη νότα. Το άλμπουμ του MTV Unplugged που προέκυψε συνέχισε να πουλάει 26 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και κέρδισε τρία βραβεία Grammy. Το 2004 το περιοδικό Rolling Stone συμπεριέλαβε το “Tears in heaven” στο νούμερο 362 της λίστας με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών.

Το Tears In Heaven παραμένει το πιο προσωπικό τραγούδι στο ρεπερτόριο του Clapton – και εκείνο που έχει ακόμα τη δύναμη να συγκινεί. Σε μια συνέντευξη με την τηλεοπτική παρουσιάστρια του ABC, Daphne Barak, ο Clapton εξομολογήθηκε τι σήμαινε το τραγούδι για αυτόν, προσθέτοντας: «Σχεδόν υποσυνείδητα χρησιμοποίησα τη μουσική για τον εαυτό μου ως θεραπευτικό παράγοντα, και ιδού, λειτούργησε… Έχω λάβει πολλές δόσεις ευτυχίας και  θεραπείας από τη μουσική».

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Clapton: The Autobiography» το 2007, ο Clapton  αναφέρθηκε στο τραγούδι αυτό και αποκάλυψε: “Αυτό το τραγούδι δεν γράφτηκε για το κοινό. Το έκανα μόνο και μόνο για να μην τρελαθώ. Το έπαιζα συνέχεια ξανά και ξανά κάνοντας βελτιώσεις, ώσπου έγινε κομμάτι της ύπαρξης μου”. Από τότε ο Eric Clapton δεν το περιλαμβάνει στις live εμφανίσεις του γιατί για όλους εμάς μπορεί να είναι μια διαχρονική μπαλάντα όμως για τον ίδιο είναι ο θρήνος του πατέρα για το γιο του.

Ακούστε εδώ τη συγκλονιστική unplugged εκδοχή του 1992:

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Getty/ Ideal Images