Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: «Η έλλειψη του πατέρα μου από τη ζωή μου, επηρέασε πολύ την ανάγκη μου να γίνω γονιός»

Θα ήταν η πρώτη φορά που θα συναντιόμασταν. Δώσαμε ραντεβού στα Εξάρχεια και ήταν πριν από το προκαθορισμένο μας ραντεβού εκεί. Ευγενής, ήρεμος, χαμογελαστός… Είχα ακούσει ότι, εκτός από ένας σπουδαίος ηθοποιός πράγμα για το οποίο απέκτησα ιδίοις όμμασι την εμπειρία, ήταν και ένας πολύ καλός άνθρωπος. Κόντρα ρόλος με τον Μιλτιάδη Παντελίδη, που υποδύεται, τον κακό δικηγόρο που υπερασπίζεται τον πλοιοκτήτη στην πιο συγκλονιστική τηλεοπτική σειρά της σεζόν, το «Ναυάγιο» στο MEGA, (Κυριακή έως Τετάρτη στις 22:50), αλλά πολύ κοντά στη δική του προσωπικότητα ο ρόλος του ως προπονητής πυγμαχίας στο Milky Way.

Αν και στη συλλογική μνήμη ενός μαζικού τηλεοπτικού κοινού έχει μείνει από το ρόλο του Φατσέα, εκείνος κατάφερε να κρατήσει απ’ αυτόν την αναγνωρισιμότητα για να κάνει το δικό του μεγάλο ταξίδι στον χώρο που τυχαία μπήκε, αλλά συνειδητά αγάπησε και ευτυχώς για όλους μας έμεινε. Έχει μία αντίθεση το πρόσωπό του: Όσο χαρακτηριστική είναι η φυσιογνωμία του, άλλο τόσο εύκολα γίνεται λευκό χαρτί για το ρόλο που θα του ανατεθεί. Όταν τον ρωτάω για τον ρόλο του στο Ναυάγιο παθιάζεται, όταν του μιλώ για το #metoo θυμώνει, όταν αναφέρω τα παιδιά του, όλο το πρόσωπό του χαμογελά, όταν η κουβέντα έρχεται στη Μπέσυ Μάλφα θυμάται την αστεία γνωριμία τους, όταν μιλάμε για τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, λάμπει ολόκληρος. Η κουβέντα μαζί του είχε όλα τα συναισθήματα σε μία ώρα… . Υ.Γ. Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν. Γνώρισα όντως έναν υπέροχο άνθρωπο.

Ναυάγιο, λοιπόν… Εκεί όπου είστε ο κακός δικηγόρος. Πώς νιώθετε;

Υπέροχα (γέλια). Γιατί καταρχάς ήταν ένας ρόλος που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Μ’ αρέσει να αλλάζω, να μην κάνω συνέχεια τα ίδια. Είχα καιρό να κάνω κάτι τόσο αρνητικό, που αφήνει και πολλά περιθώρια να φανταστεί κανείς σε ποιον μπορεί να μοιάζει και τι μπορεί να θυμίζει και αναφορές. Νιώθω πολύ καλά, διότι κατάφερε να γίνει ένας μισητός άνθρωπος. Και ελπίζω αυτό να συμβαίνει και στη ζωή: δηλαδή να ξεχωρίζουμε και να μισούμε αυτούς τους ανθρώπους. Ξέρετε, όσο και να είναι δουλειά αυτό το πράγμα που κάνουμε, πάντα υπάρχει μέσα και μια αίσθηση να προσφέρω και κάτι, να πω και κάτι. Δηλαδή αν το αγαπάς, θέλεις πάντα να το κάνεις.

Εσείς νιώθετε ότι υπάρχουν μέσα σας αντιφατικά συναισθήματα για τον ρόλο που κάνετε; Νιώθετε μία οργή;

Ναι, βέβαια. Γιατί όταν είπα ναι στη σειρά, σκέφτηκα ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία να βγάλω έναν χαρακτήρα με έναν τρόπο που θα ήθελα να λέω στον κόσμο ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Προσέξτε τους, μισήστε τους, βάλτε τους μακριά σας, όλα αυτά. Αν μπορείς να περάσεις και κάτι μέσα από τη δουλειά σου, είναι ιδιαίτερη χαρά και πάντα το ζητάω.

Είμαστε πολύ κοντά στην πρώτη επέτειο από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Εσείς μέσα από το «Ναυάγιο» μπήκατε στη διαδικασία να κάνετε αυτή τη σύγκριση; 

Είναι μοιραίο να γίνει. Βλέπεις ότι υπάρχει η ίδια ορολογία, «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο», «θα αποδοθούν οι ευθύνες», «δεν πρόκειται να σταματήσουμε πουθενά», τα ίδια που λέει και ο συγκεκριμένος δικηγόρος για το ναυάγιο. Και από κάτω κάνει το εντελώς αντίθετο, δηλαδή πέφτει συγκάλυψη, για ό,τι μπορεί να κουκουλώσει. Τα έχουμε δει αυτά σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Αυτά έχουμε ακούσει και στα Τέμπη, αυτή τη φρασεολογία, στο ποιοι θα την πληρώσουν τελικά. Και στο Ναυάγιο λένε να την πληρώσει ο καπετάνιος, ο οποίος πέθανε και να αποδοθεί ευθύνη στον μηχανοδηγό και εκεί να σταματήσει το κακό.

Όσο είμαστε εδώ και κάνουμε αυτή τη συνέντευξη όλοι σας βλέπουν και χαμογελούν, γιατί σας έχουν στο μυαλό τους ως τον  Βαγγέλη Φατσέα από το «Καφέ της Χαράς», παρόλο που εσείς έχετε καταφέρει να αποδεσμευτείτε από τα δεσμά του, κάνοντας διαφορετικούς ρόλους.  Πώς βιώνετε ωστόσο αυτή την αντίδραση του κόσμου;

Δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα να ακούς συνέχεια το ίδιο. Απλώς κατάλαβα κάποια στιγμή ότι είναι μάταιο να προσπαθώ να το ανατρέψω ή να μην μπορώ να συμβιβαστώ μαζί του, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να το νικήσω. Είναι μια δύναμη πέρα από το ανθρώπινο.  Ευτυχώς τώρα με τον ρόλο μου ως Παντελίδης στο Ναυάγιο, μου δίνεται η ευκαιρία να ακούσω και κάτι διαφορετικό. Πριν λίγο με σταμάτησαν σε ένα φαρμακείο και μου λένε, «είσαι πάρα πολύ καθίκι και με αυτό γλειμμένο το μαλλί, με τη χωρίστρα». Χάρηκα πάρα πολύ. Το θεωρώ επιτυχία αυτό που σχολιάζομαι για έναν άλλο ρόλο, και μάλιστα αρνητικά.

Υπήρξε ωστόσο μία στιγμή που αυτή η επιτυχία του Φατσέα σάς συγκίνησε;

Θυμάμαι, είχα σταματήσει σ’ ένα φανάρι στη Σολομού και ένας νεαρός, που ήταν χρήστης ναρκωτικών, ήρθε κοντά για να μου ζητήσει χρήματα και όταν πήγα να του δώσω, με αναγνώρισε και μου λέει «δε θέλω τίποτα. Έχω γελάσει τόσο πολύ μαζί σου που σ’ ευχαριστώ». Δεν άντεξα, έβαλα τα κλάματα.  Πήγα να του προσφέρω εγώ κάτι και τελικά μου πρόσφερε αυτός γενναιόδωρα. Σημασία έχει να βλέπεις, να μην έχεις κλείσει τα ρολά. Να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Το ότι είμαστε αυτό που είμαστε, είναι και λίγο τύχη, να μην το ξεχνάμε.

Εσείς ξεκινήσατε το θέατρο μέσα από μία ομάδα πολιτιστικού συλλόγου. Σωστά;

Ναι, ήταν ο πολιτιστικός σύλλογος Αχαρνών, στην περιοχή της Αχαρνών, όπου φτιάχτηκε μια θεατρική ομάδα και δραστηριοποιήθηκα εκεί. Έπαιξα κάποια στιγμή εκεί, αλλά τότε η υποκριτική δεν ήταν μέσα στα επαγγελματικά μου ενδιαφέροντα. Ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας αλλά δεν διάβαζα καθόλου, δεν ήμουν καλός μαθητής και δεν πέρασα βέβαια, οπότε έπρεπε να πάρω μια αναβολή μέχρι να δω τι θα κάνω στη ζωή μου. Και το πιο εύκολο πράγμα που μου ήρθε, ενημερωνόμενος και από τα άλλα μέλη της ομάδας, είναι να πάω σε μια δραματική σχολή για να πάρω αναβολή. Τότε ήταν και πολύ εύκολο, βρήκα και μια σχολή χωρίς εξετάσεις, γιατί δεν ήξερα καν τι πρέπει να δώσω σαν εξετάσεις. Έτσι γράφτηκα σε αυτή τη σχολή, πήρα την αναβολή, αλλά μόλις μπήκα μέσα, ανακάλυψα ότι αυτό που συνέβαινε με ενδιέφερε πάρα πολύ. Μέχρι τότε ήμουν απλώς ένας καλός θεατής θεάτρου και κινηματογράφου. Μ’ άρεσε να βλέπω, αλλά ποτέ δεν το είχα στο μυαλό μου.

Σαν θεατής πότε γοητευτήκατε για πρώτη φορά από μία παράσταση, μία ταινία…;

Ήταν στο θέατρο Αλάμπρα το «Τάνγκο» του Σλάβομιρ Μπρόζεκ, με τον Νίκο Κούρκουλο και την Ελένη Χαλκούση κ.α., και στον κινηματογράφο ήταν μια ταινία, το Yuppi Du του Andriano Celentano, και μετά ακολούθησαν κι άλλες ταινίες, γιατί ανακάλυψα ότι υπάρχει κι ένα άλλο είδους σινεμά, πέρα από αυτό που βλέπαμε μέχρι τότε.

Τον αγαπήσατε τον κινηματογράφο αλλά και αυτός εσάς. Έχετε πει αυτολεξεί ότι «στη φάτσα μου και στον φακό χρωστάω πολλά»…

Αυτό εισέπραξα στην αρχή. Η πρώτη μου δουλειά ήταν κοντάρι βοηθητικό στη λυρική, σε μια παράσταση που έκανε ο Δημήτρης ο Μαυρίκιος στο Βέρθερο, ο οποίος μόλις με πήρε στη δουλειά, μου είπε ότι «με αυτή τη φάτσα εσύ θα κάνεις καριέρα. Εκμεταλλεύσου το». Δηλαδή, είναι φάτσα που δουλεύει. Μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.

Ξέρετε ποιο είναι το ενδιαφέρον στο πρόσωπό σας; Ενώ έχετε μια πάρα πολύ χαρακτηριστική φυσιογνωμία, παρόλα αυτά είστε και σαν ένα λευκό χαρτί, που μπορεί ένας σκηνοθέτης να σχεδιάσει επάνω σας έναν νέο διαφορετικό ρόλο…

Το υποπτεύομαι αυτό, και είναι και κάτι που το ήθελα να μου συμβαίνει κιόλας. Δηλαδή δεν ήμουν ποτέ της άποψης ότι θα πρέπει να έχω μανιέρα, ως ηθοποιός. Είναι μια σεβαστή άποψη στον χώρο, αλλά εγώ ποτέ δεν την ενστερνίστηκα, δεν με ενδιέφερε αυτό το είδος υποκριτικής. Με ενδιέφερε πάντα αν γίνεται να μπορώ να αλλάζω, και πάντα να μπορώ να βρίσκω πράγματα δικά μου. Και να τα εντάσσω στον ρόλο, πράγματα που πιθανόν είναι θαμμένα μέσα μου, αλλά να τα βγάζω για κάθε ρόλο και αναλόγως να τα χρησιμοποιώ. Και επίσης με ενδιέφερε πάντα και να «κλέβω», έβλεπα, παρατηρούσα, κάτι το οποίο το είχα μάλλον από μικρός χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές, το οποίο και αυτό μου ήταν πολύτιμο εργαλείο μετά, και παρατήρησα πόσο εύκολα μπορεί να αλλάζει κάποιος, άλλα να λέει, άλλα να εννοεί, και πόσο ενδιαφέρον έχει αυτό, και πόσο τα μάτια γράφουν τα συναισθήματα.

Παρατηρώντας λοιπόν τους ανθρώπους και τους ρόλους, τι σας έμαθε η δουλειά σας;

Το μεγαλύτερο μάθημα είναι να καταλαβαίνω, να προσπαθώ να ερμηνεύσω χωρίς να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα  από τις συμπεριφορές των ανθρώπων, και να αποδέχομαι τη διαφορετικότητα γενικά, ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί και αυτό είναι κάτι το οποίο είναι η ομορφιά της ζωής και πρέπει να το αποδεχτούμε. Επίσης να μην κρεμάω εύκολα ετικέτες γιατί ένας καλός σήμερα μπορεί να είναι εξαιρετικά κακός αύριο και το ανάποδο. Οι άνθρωποι είναι τόσο πολύπλοκοι και τόσο σύνθετοι, που πραγματικά είναι μαγευτικό το να παρακολουθείς αυτά τα ταξίδια. Καλούμενος να ερμηνεύσω κάποιους χαρακτήρες, έβλεπα ότι υπάρχουν πάρα πολλές διακυμάνσεις σ’ αυτούς.

Με αφορμή τη διαφορετικότητα και την ισότητα στο γάμο που έγινε πια νόμος τους κράτους, είδαμε ότι η Ελλάδα ήταν μοιρασμένη στα δύο εντός και εκτός Βουλής για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών…

Εγώ καταρχάς χάρηκα που είμαστε μοιρασμένοι στα δύο γιατί φοβόμουν ότι θα είναι πολύ διαφορετικό το ποσοστό. Φοβόμουν ότι θα είναι 80-20 ας πούμε. Οπότε λέω πάλι καλά. Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω από το ότι όλοι θα πρέπει να έχουμε ίσα δικαιώματα. Δεν μπορώ να καταλάβω τις αντιρρήσεις που υπάρχουν σε οποιοδήποτε επίπεδο. Γιατί από τη στιγμή που εγώ έχω αυτά τα δικαιώματα και ως ετεροφυλόφιλος μπορώ να μιλάω για τις σχέσεις μου δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θα πρέπει να το έχει και ο άλλος. Και θεωρώ αυτονόητο για μένα ότι θα έπρεπε να γίνει και πολύ καλά έκανε που έγινε. Πιστεύω ότι άργησε κιόλας. Κάθε πράγμα βέβαια στον καιρό του. Η κοινωνία δεν είναι ώριμη αλλά άμα περιμένεις την κοινωνία να ωριμάσει, θα ήμασταν ακόμη στο Μεσαίωνα. Κάποιοι άνθρωποι πρέπει να πηγαίνουν τον κόσμο μπροστά. Και επειδή πάει ο κόσμος μπροστά θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που πάνε μπροστά τον κόσμο. Δεν φοβάμαι καθόλου για τον θεσμό της οικογένειας. Αντίθετα πιστεύω ότι έτσι στηρίζεται ο θεσμός γιατί υπάρχουν πολλών ειδών οικογένειες. Να πω βέβαια εδώ ότι το γεγονός ότι τους δίνεται αυτή η ευκαιρία δεν θα σταματήσει αύριο το πρωί να υπάρχει bullying ή ρατσισμός. Αλλά ελπίζω ότι μετά από μερικά χρόνια τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα. Το ίδιο έγινε και με κάθε βήμα μπροστά της κοινωνίας.

Και το Milky Way όπου είχατε μια μικρή συμμετοχή, μίλησε για θέματα τα οποία βρήκαν αντίσταση στον κόσμο…. 

Ναι, στη σειρά θεωρούνται όλα αυτά αυτονόητα όπως θα έπρεπε να είναι. Και να μην χρειάζεται να συζητάμε. Και γιατί θα έπρεπε να είναι η είδηση, ας πούμε, ότι ένας πατέρας ενός παιδιού ομοφυλόφιλου δεν είναι κακοποιητικός και το αγκαλιάζει το παιδί του;  Γιατί στο Milky Way αυτό εντυπωσίασε. Δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζει, αυτό θα έπρεπε να είναι το φυσιολογικό. Κάποιοι πρέπει να μιλήσουν γι’ αυτά τα θέματα. Να γίνεται συζήτηση, θα ακούσουμε και τις διαφωνίες. Στη μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον, γίνεται διάλογος.  Η τέχνη αυτό μπορεί να κάνει. Να δημιουργήσει ένα παραθυράκι κάπου, για μια συζήτηση, για έναν διάλογο, να προβληματιστεί έστω και ένας άνθρωπος…

Τι μπαμπάς είστε;

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι καλός, της αγκαλιάς. Από εκεί και πέρα, κανένας δεν είναι τέλειος γονιός, όλοι κάνουν με λάθη, δηλαδή, εγώ έχω πιάσει πάρα πολλές φορές τον εαυτό μου να κάνει λάθη, προσπαθώ μετά να τα διορθώσω, αλλά άλλες φορές τα καταφέρνω, άλλες φορές δεν μπορώ να τα καταφέρω γιατί είναι πια η φύση μου τέτοια που θα το ξανακάνω το λάθος. Αλλά μόλις μου χτυπήσει το καμπανάκι κάποιος, ότι έκανα το γνωστό λάθος ζητώ συγγνώμη και πάμε παρακάτω.

Οι δύο κόρες σας είναι οι Σκιαδαρέσες που γράφουν τραγούδια και τα ερμηνεύουν οι ίδιες…

Ναι, και εγώ είμαι groupie. M’ αρέσει αυτό. Μου δίνει μια ζωντάνια, μια φρεσκάδα που παρακολουθώ από δίπλα, χωρίς να κάνω τίποτα, είμαι απλώς θεατής και θαυμαστής.

Πώς ξεκίνησαν να γράφουν τραγούδια;

Μέσα στην καραντίνα. Δεν είχαν τρόπο να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Η Νίκη είχε πάρει μία κιθάρα και την γρατζουνούσε και απλά κάποια στιγμή μου είπαν ότι «έχουμε γράψει ένα τραγούδι. Θες να το ακούσεις;» Ήταν το Ναύπλιο. Ήταν πολύ καλό. Τις ενθάρρυνα να γράψουν κι άλλα.  Και μετά άρχισε ένας καταιγισμός. Το πρώτο καιρό γράφανε κάθε δύο μέρες κι ένα τραγούδι. Και με είχαν τρελάνει. Κάναμε παραγωγή και στις πρώτες συναυλίες τους. Και μετά αποφασίσανε ότι τις ενδιαφέρει πάρα πολύ

Και το όνομα Σκιαδαρέσες πώς το αποφάσισαν;

Μου το ανακοίνωσαν, απλά . Και μάλιστα μου φάνηκε κακόηχο.  Όμως επειδή το όλο εγχείρημα είναι πολύ υγιές, δεν έχει επηρεαστεί από τίποτα και είναι πολύ ανόθευτη η έκφραση τους, έχει τη δική τους σφραγίδα. Προσπαθούν να γίνουν όσο πιο επαγγελματίες μπορούν σιγά σιγά. Γιατί τώρα πια κάνουν και ενορχηστρώσεις. Είναι τρομερό να βλέπεις τα παιδιά σου που μέχρι πριν από λίγο καιρό παίζανε κούκλες, τώρα μου λένε πράγματα που εγώ δεν τα ξέρω.

Ο γιος σας ο Γιάγκος, σας ξέφυγε, δεν έγινε καλλιτέχνης…

Ναι, σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός. Δεν ξέρω πώς μας ξέφυγε, υποπτεύομαι όμως ότι επειδή δεν είχαμε τα πεθερικά μου, τα οποία κρατούσαν τα κορίτσια, όταν ήταν μικρά, και το γιο τον παίρναμε πολλές φορές μαζί μας, στη δουλειά, το βαρέθηκε, το σιχάθηκε, και ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Επίσης, μπορεί να έπαιξε ρόλο και το ότι είχε τέσσερις καλλιτέχνες μέσα στο σπίτι, και μπούχτισε να ακούει συνέχεια για ταινίες, για πλάνα…

Έχετε μιλήσει ανοιχτά ότι εσείς δεν είχατε επαφές με τον πατέρα σας. Αυτό πόσο επηρέασε τη δική σας ανάγκη να γίνετε γονιός;

Μάλλον πολύ, γιατί, επειδή ήμουν και μοναχοπαίδι, έλεγα ότι εγώ θέλω να έχω παιδιά, να έχω μια οικογένεια μεγάλη. Οπότε φαντάζομαι ότι έπαιξε ρόλο κι αυτό.

 Σας έλειψε ο πατέρας σας;

Δεν μου έλειψε ποτέ ο πατέρας μου, γιατί είχα μια μάνα που ήταν βράχος, που  στάθηκε δίπλα μου στα πάντα και χωρίς ποτέ να με εγκλωβίσει,  πολύ ελεύθερη και διακριτικά, μου παρείχε ό,τι χρειαζόμουν χωρίς να με δεσμεύει πουθενά. Για εκείνες τις εποχές ήταν πολύ μπροστά και δεν είχε κανένας άνθρωπος, ιδιαίτερα προοδευτικός. Για παράδειγμα είχε την αντίληψη να καταλάβει ότι όταν εγώ τέλειωσα το σχολείο, είχα την ανάγκη να πάρω το τρένο  δύο μήνες να γυρίσω την Ευρώπη και δεν θα την έπαιρνα καθόλου τηλέφωνο επειδή δύο μήνες. Ένας Θεός ξέρει πώς το βίωσε η ίδια αλλά με άφησε. Ή με άφησε να νοικιάσω σπίτι από όταν ήμουνα ήδη στην έκτη γυμνασίου τότε, Τρίτη Λυκείου σημερινή και να πηγαίνω μόνο κάθε Σαββατοκύριακο στην αρχή. Ήταν εντυπωσιακό. Και βέβαια μόλις τελείωσα το σχολείο αμέσως νοίκιασα σπίτι μου και έφυγα. Και δεν με εμπόδισε ποτέ, αντιθέτως με βοηθούσε και οικονομικά. Κατάλαβα πολύ αργότερα πόσο δύναμη ήθελε να μη το κάνει αυτό…

Έχετε μία οικογένεια και μία σχέση ζωής με την σύζυγό σας, τη Μπέσυ Μάλφα που είναι αξιοζήλευτη και για το χώρο σας και όχι μόνο. Πώς το καταφέρατε αυτό;

Είμαστε τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι σίγουρο. Υπάρχει η αγάπη, ο σεβασμός, ένας έρωτας ο οποίος καλό είναι κάθε τόσο να αναζωπυρώνεται, να μην το ξεχνάς.  Παρ’ όλο που δεν είναι απαραίτητο από ένα σημείο και πέρα. Είναι περισσότερο απαραίτητα άλλα πράγματα. Ο θαυμασμός, το μυαλό του άλλου, το τι εκπέμπει.

Πώς γνωριστήκατε;

Σ’ ένα σήριαλ  της EΡΤ που λεγόταν «Πανδοχείο Βρικολάκων». Τελείως καλτ (γέλια). Φανταστείτε ότι εγώ έκανα το Δράκουλα, η Μπέσυ έκανε την ερωμένη μου και ο Ηλίας ο Λογοθέτης ήταν ο Πανδοχέας. Εμείς ζούσαμε μέσα στο ξενοδοχείο του και ήμασταν όλοι μαζί βρικόλακες. Το κλικ έγινε από τη μεριά μου. Είδα μια γυναίκα που μ’ άρεσε πολύ. Εγώ είχα ένα θέμα πάντα, δεν ήμουν ο τύπος που την έπεφτε ποτέ. Ήμουν ο τύπος που προκαλούσε να του την πέσουν. Και επίσης όταν έβλεπα κάποια πολύ όμορφη, αισθανόμουν ότι δεν είναι στα κυβικά μου.  Και το έπαιζα κύριος. Αυτό το «κύριος» που έπαιζα εγώ, η Μπέσυ το εξέλαβε ως ψυχρότητα. Αλλά αυτή με είχε δει σε κάποιες ταινίες και της άρεσα ως ηθοποιός. Κάποια στιγμή ανοιχτήκαμε, μιλήσαμε. Στην αρχή ήταν φιλική σχέση και μετά εξελίχτηκε… μέχρι σ’ αυτό που είναι σήμερα: μια σχέση ζωής πια.

Από το χώρο σας ξεκίνησε το ελληνικό #Metoo. Τι έχει αλλάξει από τότε στο θέατρο;

Καταρχάς όταν συνέβη το βρήκα πάρα πολύ θετικό. Δεν αισθάνθηκα ότι κινδυνεύει κάτι επειδή άνοιξαν στόματα στο θέατρο. Το να σπάσει ένα απόστημα, είναι υγιές. Δεν νομίζω όμως ότι έπαψαν να υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές. Ίσως έπαψαν να υπάρχουν οι κραυγαλέες κακοποιητικές συμπεριφορές. Αλλά κακοποιητές σε αυτή τη δουλειά υπήρχαν και υπάρχουν πάρα πολλοί, οι οποίοι δεν βγήκαν ποτέ μπροστά. Κάποιοι, μάλιστα, φώναζαν και υπέρ του Metoo, αλλά στην πράξη έκαναν άλλα. Δεν μιλάω όμως για ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές. Μιλάω για αυτή την υποδόρια κακοποιητική συμπεριφορά. Το έχω δει να συμβαίνει μπροστά μου και αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα. Αλλιώς θα μιλήσει σε μένα ένας σκηνοθέτης και αλλιώς θα μιλήσει σε ένα νέο παιδί. Το νέο παιδί θα το αφήσει όρθιο. Δεν θα του πει αν θέλει καφέ. Θα του μιλήσει άσχημα. Θα τον διακόψει όταν θα θέλει να πει κάτι.  Είναι μια κακοποιητική συμπεριφορά, η οποία δεν είναι τόσο εξόφθαλμη, αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχει και λες, δεν θα σταματήσει να υπάρχει ποτέ; Το έχω δει πάρα πολλές φορές αυτό. Και να συμβαίνει σε χώρους που δουλεύω εγώ. Ή να υπάρχει αυτό το φλερτ προς τις γυναίκες, το οποίο το βλέπεις και δεν μπορείς να του πεις και τίποτα, γιατί δεν κάνει κάτι, αλλά βλέπεις ότι αντιμετωπίζει τις γυναίκες σεξιστικά. Και κάπου λες, οκ, φτάνει, δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε αυτό; Όπως και η υποτίμηση της γυναίκας υπάρχει. Σε πάρα πολλές δουλειές έχω δει να υποτιμάται πάρα πολύ η γνώμη μιας κοπέλας. Σε αντίθεση με τη γνώμη ενός αγοριού. Και με ενοχλεί πάντα.

Πώς αντιδράτε;

Εκδηλώνω την ενόχληση μου.  Δε θα χαλάσεις μια δουλειά για αυτόν τον λόγο. Δεν είναι τόσο εύκολο το να μιλήσεις. Με την έννοια ότι στηρίζονται και μεροκάματα από πίσω. Δεν μπορείς συνέχεις να βροντάς την πόρτα και να φεύγεις. Ούτε να τα  διαλύεις κάθε φορά μία δουλειά. Εκδηλώνω, πάντως, την δυσαρέσκεια μου όταν το βλέπω. Είτε με αυτά που θα πω, είτε με αυτά που θα δείξω και θα συμπαρασταθώ και στο θύμα, αν μπορώ. Δηλαδή, αν χρειάζεται να του πω και μια κουβέντα και θα μιλήσω και στον κακοποιητή. Αλλά όσο με παίρνει, για να μην τινάξω τη δουλειά, να μην υπάρχει αυτή η οριστική σύγκρουση, γιατί πολλές φορές και τα ίδια τα θύματα δεν τη θέλουν. Έχουν ανάγκη τη δουλειά. Είναι πολύ λεπτά ζητήματα αυτά.

Είχατε πει ότι θαυμάζατε από μικρός τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Γιατί;

Έβλεπε τη δουλειά όπως θα ήθελα να την βλέπω εγώ. Το είδα σε αυτόν πάρα πολύ. Και έχει σημασία γιατί εγώ ήμουνα νέος ηθοποιός και αυτός ήταν καταξιωμένος. Και παρόλα αυτά, είχε τη χαρά για αυτή τη δουλειά που έχει ένα παιδάκι. Την αντιμετώπιζε ως παιχνίδι, πάντα. Δεν υπήρχε καθόλου σοβαροφάνεια. Υπήρχε πάρα πολύ σοβαρότητα σε ό,τι έκανε. Αλλά ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή, να γελάσει, να παίξει, να τρολάρει τον εαυτό του. Έχει γράψει ένα καταπληκτικό γράμμα σε νέους  και ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος μου στάθηκε σαν πατέρας. Γνωριστήκαμε, παίξαμε αρκετά φορές μαζί. Τον θαύμαζα και για την κοινωνική του προσφορά. Είχε απίστευτη κοινωνική δράση που δεν ήταν στα φώτα της δημοσιότητας. Ήταν πάντα από πίσω. Και αντιμετώπιζε με μια τέτοια γενναιοδωρία τον συνάδελφο, τον νέο ηθοποιό με τόσο σεβασμό, που πραγματικά εμένα με εντυπωσίασε. Όταν τον γνώρισα έτσι θα ήθελα να γίνω.

Θυμάστε κάτι που σας έχει πει σε εσάς και το κρατάτε σαν φυλαχτό;

Καταρχάς ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να θέλω να φεύγω τρεις ώρες νωρίτερα από το σπίτι μου για να πάω να τον βρω στο θέατρο και να είμαι μαζί του. Μου γεννούσε έντονα την ανάγκη να είμαι μαζί του. Όταν τύχαινε να δουλέψουμε μαζί ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της δουλειάς μου. Είχε διάφορα motto ο Γιώργος. Μου έλεγε συνεχώς αυτό που μετά έμαθα ότι το έλεγε και σε άλλους. Το “μεγαλώνω αφηρημένα”. Μου το έλεγε συνέχεια.

Εσείς μεγαλώνετε αφηρημένα;

Μάλλον. Δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να του μοιάσω σε αυτό. Γιατί αυτός νομίζω ότι το έχει καταφέρει πάρα πολύ, σε μεγαλύτερο βαθμό. Εδώ είναι το θέμα. Εγώ φοβάμαι το χρόνο λίγο παραπάνω απ’ ότι ο Γιώργος. Με τρομάζει το γεγονός ότι μεγαλώνω.

Υπάρχει κάτι άλλο που σας έλεγε ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος και το ακολουθήσατε πιστά;

Μου έλεγε ποτέ μην βάλεις παντόφλες. Δηλαδή να μην παρκάρεις ούτε μια στιγμή, να μην γίνεις ο άνθρωπος ο οποίος θα βάλει την παντόφλα και θα κάτσει στο καναπέ και θα αράξει. Εκείνος φορούσε κάθε μέρα παντόφλες, αλλά παντόφλα δεν έβαλε. Αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Και εγώ αυτό προσπαθώ να μη φορέσω παντόφλες. Τουλάχιστον όχι σύντομα…