Παγκόσμια Ημέρα Ζώων: Το Grace Team μοιράζεται τις πιο τρυφερές στιγμές με τα κατοικίδια του

«Μέχρι κάποιος να αγαπήσει ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής του είναι σε λήθαργο», είχε πει κάποτε o Anatole France και ίσως δεν θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο. Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων είναι μια καλή υπενθύμιση ότι οι μικροί μας φίλοι γίνονται οι μεγαλύτεροι μας σύμμαχοι στις πιο δύσκολες μας στιγμές. Σε όλες εκείνες τις ώρες που έχουμε ανάγκη να βιώσουμε την ύψιστη μορφή της έννοιας που λέγεται αγάπη. Ανιδιοτελής και εντελώς καθαρή.

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων πρωτογιορτάστηκε το 1931 σ' ένα συνέδριο περιβαλλοντιστών στη Φλωρεντία, ως ένας τρόπος για την ευαισθητοποίηση κοινού και ειδικών για τα υπό εξαφάνιση ζώα. Από τότε, η γιορτή διευρύνθηκε και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου.

Ακολουθούν οι μικρές και μεγάλες ιστορίες των πιο αγαπημένων μας φίλων:

Μιχάλης Αργυρόπουλος, Senior Features Editor

Η λατρεία για τις γάτες είναι ένα είδος αίρεσης, δεν είναι τυχαίο που στην Αίγυπτο ήταν θεότητες, ούτε το ότι σήμερα εξακολουθούν να κυβερνούν τα σπίτια και τις ζωές ανηλίκων και ενηλίκων. Είναι ακαταμάχητες. Και ο Καλιόστρο μου είναι σίγουρα το πιο ωραίο και το πιο καλό γατί σε όλο τον κόσμο. Και αν νομίζετε ότι αυτό το λέω μόνο και μόνο επειδή τον λατρεύω, έχετε δίκιο.

Ιλιάδα Κλάγκου, Beauty Director

Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη μέρα που αυτός που σε εγκατέλειψε στο δρόμο, μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο: εσένα! Σχεδόν δέκα χρόνια, κάθε μέρα μαζί, παντού μαζί, και ακόμα δεν σε έχω χορτάσει, δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω σπίτι, να σε πάρω αγκαλιά και να περάσουν όλα... Με σένα η αγάπη είναι κρυστάλλινη, άδολη, άνευ όρων - με σένα η αγάπη είναι ΑΓΑΠΗ.

Κλαίρη Καλαντζή, Photo Editor

Choco, the lord of all… Τι θέλει; Αγάπη και χάδια και… φαΐ… πολύ φαΐ. Ακούει και στο Djoko, μεγάλος φαν - σαν τη μάνα του - του Djokovic. Είναι πάντα εκεί για τους 4 μας. Περισσότερο τον έχουμε ανάγκη εμείς, πάρα εκείνος εμάς.

Υ.Γ. Choco, μάθε να κλείνεις τη σίτα. Μας έχουν φάει τα κουνούπια…

Πέννυ Ιωαννίδου, Fashion Editor

Όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά αρκεί ένα βλέμμα στην Άμπυ και όλα ηρεμούν. Είναι η βασίλισσα του σπιτιού και η μόνιμη παρέα μου από το πρωί έως το βράδυ. Με διάλεξε πριν 11 χρόνια και ήρθε στο σπίτι μας με την αυτοπεποίθηση ότι θα μας κατακτήσει και τα κατάφερε. Μια μεριδούλα σκύλος μάς δίδαξε τι σημαίνει αγάπη χωρίς όριο. H ζωή μαζί της μ’ έχει κάνει πιο ήρεμο άνθρωπο, πιο συμπονετική και πιο γελαστή. Σαν μεγάλη σταρ απολαμβάνει τον θαυμασμό από τους ξένους και ήταν η αφορμή να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους ακόμη και να τους κάνω φίλους μου. Παντού μαζί, μέσα σε μια τσάντα μαζί με κινητό, ατζέντα και πορτοφόλι, ξάφνου ξεπροβάλλει ένα κεφάλι σαν λούτρινο μπρελόκ.

Δεν την νοιάζει αρκεί να είναι μαζί και εγώ δεν νιώθω ποτέ μοναξιά. Κάθε χρόνο γιορτάζουμε τα γενέθλιά της. Το κορίτσι είναι Παρθένος, εμείς τρώμε την τούρτα και αυτή γλείφει κρυφά λίγη σαντιγί. Έχει τον δικό της λογαριασμό στο Instagram σαν γνήσια influencer @ambitheshihtzu και κάθε φορά που την αντικρίζω, η ψυχή μου χαμογελάει σαν παιδί. Όταν ένα ζωάκι επιλέγει έναν άνθρωπο είναι 2 ψυχές που ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο για να αγαπήσει η μία την άλλη. Έτσι απλά χωρίς να μιλάμε την ίδια γλώσσα, μπορούμε να νιώσουμε τα ίδια μεγάλα συναισθήματα… πού ξέρεις, κάποια στιγμή μπορεί και να γίνουμε και καλύτεροι με το είδος μας.

Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ και στο νέο μέλος, τον Τσίνο, ένα γατάκι που έτρωγε με το ζόρι  από το μπιμπερό αλλά έχει γίνει πια ένας γάταρος 7 κιλά. Η γνωστή φράση «σαν το σκύλο με τη γάτα» είναι πια ρουτίνα για το σπίτι μας.

Σίντυ Χατζή, News Editor

Την ιστορία αυτή την έχει ακούσει το γραφείο γύρω στις 100 φορές. Ήταν 6 Αυγούστου 2024 (του Αγίου Σωτήρος, σημαδιακό), όταν μόλις είχα φτάσει με τους φίλους μου στο νησί της Τζιας. Επιστρέφοντας στο ενοικιαζόμενο διαμέρισμά μας μετά από φαγητό, πετυχαίνουμε ένα μικροσκοπικό γατάκι να κλαίει δυνατά. Τα μάτια του ήταν κλειστά και μολυσμένα. Το τρίχωμά του ήταν γεμάτο παράσιτα. Το τύλιξα στην πετσέτα θαλάσσης και πήγαμε να βρούμε το κτηνιατρείο. Όταν φτάσαμε, όμως, ανακαλύψανε ότι ήταν κλειστό λόγω καλοκαιριού και δεν υπήρχε καμία φιλοζωική οργάνωση να βοηθήσει.

Αποφασίσαμε να το πάρουμε στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο... για την ώρα. Το ταϊζαμε κατσικίσιο γάλα με νερό, αφού δεν υπήρχε ούτε pet shop να πάρουμε τα απαραίτητα. Ξέραμε και ποια ήταν η μαμά του: μια αδέσποτη γάτα Σιαμ (!) που περιφέρεται χρόνια στο νησί. Τον άφησε γιατί ήταν άρρωστος. Σε άλλη γειτονιά, άφησε και το αδερφάκι του, το οποίο γνωρίσαμε αργότερα («Πάμε Πακέτο» στιγμή).

Τελικά, το γατάκι επιβίωσε. Μου είχε δείξει αδυναμία από την πρώτη μέρα. Είναι το cat distribution system, που λένε οι Αμερικάνοι: οι γάτες σε βρίσκουν από μόνες τους, οπότε η υιοθεσία ήταν μονόδρομος. Έτσι, τρεις μέρες μετά πήραμε το πλοίο για Αθήνα μαζί με τον Μάο, το μπεμπέ μου. Όπως μου είπε ο κτηνίατρος, ήταν μόλις 5 ημερών και δεν ξέρει πώς επιβίωσε. Μέχρι πρόσφατα που θήλαζε, ο Μάο ερχόταν στο γραφείο μαζί μου καθημερινά, με αποτέλεσμα να γίνει η μασκότ του Grace. Ο Μάο είναι ένα θαύμα και βουρκώνω όταν σκέφτομαι πόσο δραστικά, μου έχει αλλάξει τη ζωή σε κάτι λιγότερο από δύο μήνες.

Ελένη Τσούτση, Beauty Editor

Αν κάτι έχω μετανιώσει είναι ότι σαν παιδί δεν είχα κατοικίδια… πόσα χρόνια πέρασαν για να καταλάβω πόσο σπουδαίο είναι να νιώθεις την άφιλτρη αγάπη; H Κυβέλη και ο Cinnamon ήρθαν στη ζωή μου ξαφνικά για να μου μάθουν πόσο γλυκό είναι να επιστρέφεις στο σπίτι και να σε περιμένουν με νιαουρίσματα και κάνοντας αμέτρητες σβούρες και χαρές. Οι στιγμές μαζί τους είναι ξεχωριστές, ακόμη και όταν με ξυπνούν μέσα στο βράδυ για να τους δώσω λιχουδιές, είναι οι καλύτεροί μου φίλοι και αυτό το λέω με βεβαιότητα! Ας είναι αυτή η μέρα μία υπενθύμιση ότι όλα τα ζώα αξίζουν μόνο αγάπη και φροντίδα.

Μικαέλα Θεοφίλου, Editor at Large

O Milo είναι το τρίτο κατά σειρά τετράποδο μέλος που είχαμε στην οικογένεια. Είχε προηγηθεί ο Juan και ο Diego. Μια μέρα που ήμουν αραχτή στον καναπέ, σκρολάριζα στο παλιακό Facebook και μπήκα ασυναίσθητα σε μία δημόσια ομάδα αδέσποτων. Το δάχτυλό μου σταματά αυθόρμητα σε μία κουταβίσια φάτσα με μαυρισμένο μάτι που με κοιτούσε μέσα από την οθόνη. Εντελώς μεταφυσικά πήρα το μήνυμα. Δεν έψαξα για άλλο σκυλάκι. Εκεί τον έλεγαν Οliver, ήταν 4 μηνών, τον φρόντιζαν σε Στέγη Αδέσποτων στην Λαμία και θα μας δινόταν με pet taxi, με τα εμβόλια του και εκπαιδευμένος να τα κάνει στην πάνα. Το αποφάσισα με τη συνενοχή του γιου μου και χωρίς την σύμφωνη γνώμη του σύζυγού που εκείνος πέρασε το μεγαλύτερο πόνο του Diego. Εκείνος τον αγάπησε όμως πριν από μας. Ο Milo έχει την ευγνωμοσύνη στο αδέσποτο DNA του, όμως δεν γνωρίζει πόσο ευγνώμονες είμαστε όλοι στην οικογένεια για την αγάπη που μας δίνει. Χωρίς αυτόν νιώθουμε κουτσοί, σαν η οικογένεια να χωλαίνει. Milo στα σλαβικά σημαίνει πολύτιμος. Αυτό είναι και εκείνος για μας.