Η εκλεκτή ηθοποιός με την μεγάλη καριέρα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η “αλλιώτικη” Νόνικα Γαληνέα , όπως την περιέγραφε ο Ζάχος Χατζηφωτίου, υπονοώντας το οικογενειακό της background ως κοσμοπολίτισσα κόρη “καλής οικογενείας” που όμως προτίμησε να αφοσιωθεί στην υποκριτική, «έφυγε» το πρωί της Δευτέρας Ιουνίου του 2023, κοντά στις αγαπημένες κόρες και τα εγγόνια της, λίγες μέρες πριν τα 85α γενέθλια της τα οποία θα γιόρταζε στις 8 του μήνα.

Υπήρξε μια μεγάλη κυρία του θεάτρου και ένας άνθρωπος που έζησε μια ωραία ζωή, πλούσια σε εμπειρίες δημιουργία και αγάπη για το θέατρο, την υψηλή Τέχνη, για την οικογένεια της, τους φίλους, την ομορφιά.

Κόρη του ιδρυτή των «Μύλων του Αγίου Γεωργίου», και της υπέρκομψης Ντορέτ Καραϊωσηφόγλου, βρέθηκε στα 9 της χρόνια να είναι παιδί χωρισμένων γονιών. «Άλλαξα εννέα σχολεία και δέκα σπίτια. Πότε έμενα με τη θεία πότε με τη γιαγιά, άλλες φορές με τη μαμά και τον μπαμπά και στο τέλος με την μαμά στο καινούργιο της σπιτικό όταν ξαναπαντρεύτηκε» θα έλεγε.

Σπούδασε στα καλύτερα κολέγια της Ευρώπης, στην Φλορεντία, την Λοζάννη, το Λονδίνο. Αποφάσισε να γίνει ηθοποιός αφού πρώτα είχε παντρευτεί τον ψυχίατρο Νίκο Μουτούση και είχε αποκτήσει τις τρεις της κόρες.

Χώρισε και κατόπιν μαθήτευσε δίπλα στον Κάρολο Κουν. Μαζί του έκανε τα πρώτα βήματα στη σκηνή και έπειτα όλα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα. Σημαδιακή ήταν ωστόσο η γνωριμία της με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

Η αφήγηση της Νόνικας Γαληνέα για τον μεγάλο έρωτα που έζησε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη είναι απολαυστική: “Ήταν καλοκαίρι του 1969, τότε που πρωτοδουλέψαμε στο θέατρο ”’Μετροπόλιταν” της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στα “Μεγάλα Χρόνια” του Γεωργίου Ρούσσου. Εγώ ήμουν σε διάσταση από πολύ καιρό και εκείνη την εποχή έβγαινε επιτέλους το διαζύγιό μου.

Ο Αλέκος ήταν πάντα ο πρώτος που ερχόταν στην πρόβα και ο τελευταίος που έφευγε. Ήξερα πως ήταν παντρεμένος και πως είχε ένα αγοράκι. Δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ κουβέντα εκτός από καλημέρα και επειδή δεν τολμούσα να τον κοιτάω, πήγαινα από πίσω του και κοίταζα το σβέρκο και τα μαλλιά του.
Ήταν πολύ ωραίος. Ένιωθα μεγάλη έλξη, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν πως μια μέρα, σύντομα, θα είμαστε ζευγάρι. Δε φανταζόμουν καν πως του άρεσα. Την πρώτη φορά που μου μίλησε στην πρόβα μού είπε: “Καλοκαίρι με τη Μόνικα”. Του είπα: “Μόνο που εμένα με λένε Νόνικα”. Και μου απάντησε: “Το ξέρω”.
“Δε μίλαγε ο άτιμος και εγώ ήμουν τρισχειρότερη. Έλεγα από μέσα μου: “Αντίσταση, βάλε αντίσταση, θα γίνεις ρεζίλι…”. Αυτό που αισθανόμουν μέρα με τη μέρα μεγάλωνε.”

Στο θέατρο “Μετροπόλιταν” η Νόνικα Γαληνέα μοιραζόταν το καμαρίνι της με την Νίκη Τριανταφυλλίδη, την πρωταγωνίστρια του έργου. “Δεν είχα υποψιαστεί πως δεν μπορούσε να με υποφέρει. Έδειχνε άγγελος επί της γης, αλλά πρέπει να είχε διαισθανθεί ότι άρεσα στον Αλεξανδράκη. Ένα βράδυ, στις 29 Ιουνίου 1969, μέρα Σάββατο, βγαίνοντας απ’ το καμαρίνι μας με κλείδωσε μέσα και έφυγε. Άρχισα να φωνάζω. Ο φύλακας δεν υπήρχε περίπτωση να με ακούσει.

Αν και φορούσε διπλά ακουστικά, ήταν θεόκουφος. Και με άκουσε ο Αλεξανδράκης από τη μάντρα, δύο τετράγωνα πιο κάτω, όπου είχε πάει να πάρει το αυτοκίνητό του. Γύρισε πίσω και μου άνοιξε μαζί με το φύλακα, γιατί η άλλη είχε βάλει λουκέτο.

Του είπα πως δεν είχα αυτοκίνητο, παρόλο που είχα, ένα κάμπριο Triumph διθέσιο, το οποίο μόλις είχα πάρει. Το είχα στην ίδια μάντρα που είχε κι εκείνος το δικό του, αλλά μια και ο Αλέκος έμενε στη Γλυφάδα κι εγώ στον Αστέρα της Γλυφάδας με πήγε εκείνος. Στη διαδρομή έτρεμα ολόκληρη από τρακ και νόμιζα πως θα τρελαινόμουν. Όταν βγήκε απ’ το αυτοκίνητο για να με καληνυχτίσει, του είπα (πώς το τόλμησα ούτε ξέρω): ”Φίλησέ με”.

Εκείνος μου είπε: ”Άσ’ το καλύτερα”, και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρεθήκαμε κάτω από ένα δέντρο, ενώ τ’ αυτοκίνητα περνούσαν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο ρίχνοντας τα φώτα τους πάνω μας….”.

Σύντομα ο γάμος του Αλεξανδράκη ήταν παρελθόν. “Έφυγε από το σπίτι του και ήρθε να μείνει μαζί μου. Η γυναίκα του, ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος, γύρισε στην Ελβετία με τα δυο παιδιά τους”.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Νόνικα Γαληνέα αποτέλεσαν ζευγάρι στη ζωή και στο θέατρο για περισσότερα από είκοσι χρόνια, γράφοντας ιστορία με παραστάσεις όπως το “Κάθε χρόνο τέτοια μέρα”, “Μάρτυς κατηγορίας”, “Καινούργια σελίδα”. Το 1986 το θεατρικό ζευγάρι εγκαταστάθηκε στο θέατρο ”Ιλίσσια’, το οποίο ανακαίνισε εξ ολοκλήρου. Εκεί ανέβηκαν παραστάσεις που άφησαν εποχή, ανάμεσά τους η “Επιστροφή της γηραιάς κυρίας” και η “Ευαίσθητη ισορροπία”.

Ο κύκλος ωστόσο έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. “Χωρίσαμε με τον Αλέκο με πολύ κόπο, διατηρώντας πάντα μια πολύ ουσιαστική σχέση και αντιμετωπίζοντας το χωρισμό μας με αλήθεια και σεβασμό. Αυτό έσωσε τη σχέση μας”.

Στα απομνημονεύματά της με τίτλο “Επέστρεφε” (ΙΑΝΟΣ) η μεγάλη ηθοποιός έγραψε για το χαμό του Αλέκου Αλεξανδράκη: “Πόνεσα τόσο πολύ όταν έφυγε. Νόμιζα πως αυτός ο πόνος δε θα περάσει ποτέ…”.