Νικόλ Ελευθεριάδου: Η πρωταθλήτρια που έστειλε την εθνική πόλο της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες μιλάει στο Grace

Αυτό το γλυκό κορίτσι –μα δεν φαντάζεστε ευγένεια και ατόφια γλυκύτητα!– γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η μητέρα της ήταν κολυμβήτρια μέχρι τα 23 της και φυσικά εκείνη ήταν που της γνώρισε τον αθλητισμό. Ξεκίνησε κολύμβηση λοιπόν από 3 χρονών, αλλά, μεγαλώνοντας, στράφηκε προς τη συγχρονισμένη κολύμβηση. Έκανε συγχρονισμένη κολύμβηση έξι χρόνια, μέχρι τα 12 της, και μπήκε στην Εθνική Ομάδα. Κι έτσι ξαφνικά, αποφάσισε ότι ήθελε κάτι άλλο γιατί δεν ένιωθε ότι την ευχαριστούσε πλέον. Μια μεγάλη αθλήτρια όμως είναι μεγάλη σε ό,τι κι αν αποφασίσει.

Δεν είναι λίγο περίεργο να περάσει κάποιος από κάτι τόσο ντελικάτο όπως η συγχρονισμένη κολύμβηση σε κάτι τόσο σκληρό και δύσκολο όπως το πόλο;

Γνωρίζω ότι το πόλο είναι το δεύτερο δυσκολότερο άθλημα του κόσμου μετά το χόκεϊ επί πάγου. Πράγματι. Ωστόσο, όταν σταμάτησα τη συγχρονισμένη, έκανα kickboxing και πόλο μαζί – μάλλον με τραβούσε κάτι πιο δυναμικό. Έπρεπε λοιπόν να επιλέξω ένα από τα δύο, και φυσικά με κέρδισε η επαφή με το νερό. Έτσι, άρχισα να παίζω στη Γλυφάδα. Ξεκίνησα το πόλο στα 12 μου χρόνια.

Πώς διαχειριστήκατε τη δύσκολη ισορροπία μεταξύ σχολείου, προπονήσεων και διαβάσματος;

Γενικά, ήταν πολύ δύσκολο. Οι καθηγητές σπάνια είναι υποστηρικτικοί με τα παιδιά που κάνουν προπονήσεις. Ελάχιστοι σέβονται το πρόγραμμά τους και είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν και να καταλάβουν ένα παιδί που στα 15 του κάνει πολύ σκληρό πρωταθλητισμό. Το γεγονός ότι εγώ ξυπνούσα στις 5:30 το πρωί για να πάω στην προπόνηση και μετά στο σχολείο ήταν παντελώς αδιάφορο για πολλούς, οι οποίοι έλεγαν: «Ο αθλητισμός δεν θα σε πάει μπροστά, μόνο τα βιβλία». Οπότε, ναι, αντιμετώπιζα δυσκολίες για να ολοκληρώσω την κάθε χρονιά. Όταν, μάλιστα, στα 15 μου, πήγα στον Ολυμπιακό από τη Γλυφάδα, ξεκίνησα ακόμα πιο σκληρές προπονήσεις. Αυτόματα μπήκα και στην ομάδα της Εθνικής Γυναικών. Ήταν μια απίστευτη χρονιά για μένα.

Μέσα σε τρία χρόνια που ασχολούσασταν με το πόλο, βρεθήκατε στην Εθνική Ομάδα. Πού το αποδίδετε; Στο ταλέντο ή σε κάτι άλλο;

Θεωρώ ότι είχα πολύ καλές βάσεις από τη συγχρονισμένη κολύμβηση, που είναι ένα εξίσου δύσκολο άθλημα. Η περισσότερη ώρα στη χορογραφία γίνεται κάτω από το νερό και απαιτεί πολύ μεγάλη διαχείριση της ανάσας και πολλή προπόνηση σε κολύμπι, μπαλέτο και ενόργανη. Ουσιαστικά, το μόνο που μου έλειπε στο πόλο ήταν να μάθω το παιχνίδι. Στην πορεία, φάνηκε ότι μάλλον είχα και ταλέντο, πέρα από τα φυσικά προσόντα.

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια;

Νομίζω πως με δυσκόλεψαν οι πολλές ώρες προπονήσεων. Ήμουν παιδάκι 10 χρονών και έκανα προπόνηση έξι και επτά ώρες την ημέρα. Είναι πολύ σκληρό να δίνεις όλη αυτήν τη μάχη για να κριθείς από τρία λεπτά χορογραφίας δύο φορές το χρόνο.

Αν δεν είσαι πρώτος, δεν είσαι τίποτα…

Ακριβώς! Και δεν υπάρχει λύση, παρά μόνο να στηριχθείς ψυχολογικά στους κοντινούς σου ανθρώπους.

Αξίζει τελικά να αφιερώσεις τη ζωή σου σε κάτι, με το ρίσκο να μην πετύχεις ποτέ;
Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό είναι το τι κάνει εσένα ευτυχισμένο. Δεν είναι εύκολο να ικανοποιηθείς με τα λίγα όταν ξέρεις πόσο έχεις προσπαθήσει. Παρ’ όλα αυτά, για να πετύχεις κάτι, πρέπει οπωσδήποτε να περάσεις από το στάδιο που προσπαθείς και δεν τα καταφέρνεις.

Πώς αντιμετωπίζετε την ήττα;

Σίγουρα έχει αλλάξει ο τρόπος με τα χρόνια. Στην αρχή ήμουν πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, κλεινόμουν, δεν ήθελα να το συζητώ, προτιμούσα να το επεξεργάζομαι μόνη μου. Όσο μεγαλώνεις όμως και αντιμετωπίζεις δύσκολες καταστάσεις κι εκτός πρωταθλητισμού, έρχεται η ώρα που λες μέσα σου ότι σημασία στη ζωή έχουν άλλα πράγματα.

Σας έχει τύχει κάτι τόσο σοβαρό που σας άλλαξε;

Δεν το έχω ξαναπεί, είναι η πρώτη φορά που το ομολογώ: έχω περάσει φάση κατάθλιψης, με πολύ δύσκολα ψυχολογικά θέματα. Δεν ήθελα όμως να καταλάβει κανείς ότι περνούσα τόσο δύσκολα. Επίσης, εκείνη τη χρονιά, ούτε η απόδοσή μου ήταν καλή αφού το σώμα ακολουθεί το μυαλό και την ψυχή. Μέσα από την ψυχοθεραπεία, μπόρεσα να ερμηνεύσω γιατί ένιωθα έτσι, δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου και διαχειρίστηκα τα θέματά μου. Αναθεώρησα πολλά στη ζωή μου, και κυρίως το τι με στενοχωρεί και το τι εκτιμώ. Με άλλαξε πολύ ως άνθρωπο αυτό το στάδιο, και η αλήθεια είναι ότι πλέον χαίρομαι που το πέρασα.

Πώς σχολιάζετε το περίφημο γεγονός με το σύντροφό σας, τον μπασκετμπολίστα Σάσα Βεζένκοφ, στο οποίο δεν είχατε όνομα, ήσαστε απλώς η σύντροφος κάποιου;

Υπό άλλες συνθήκες, θα έλεγα «συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια», αλλά ήρθε σε μια στιγμή κατά την οποία πετύχαινα το μεγαλύτερο στόχο της ζωής μου. Είχα θυσιάσει τα πάντα, ζούσα το πιο σημαντικό γεγονός στην αθλητική μου καριέρα, την πρόκριση της Εθνικής μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από δεκαέξι χρόνια και, κατά σύμπτωση, με δικό μου γκολ, κι όλο αυτό επισκιάστηκε με τέτοιον τρόπο! Δεν με πείραξε μόνο το ότι δεν ανέφεραν καν το όνομά μου, αλλά θεώρησα τρομερό και το ότι, αντί να επιλέξουν φωτογραφίες μου μέσα στην πισίνα στον αγώνα, προτιμούσαν εκείνες όπου φορούσα μπικίνι και έπινα ένα ποτό στις διακοπές μου. Ωστόσο, αν και ήθελα πολύ να το σχολιάσω, ήταν τόσο μεγάλη η αντίδραση του κόσμου που δεν χρειάστηκε καν να πω κάτι εγώ. Χάρηκα πολύ για αυτή την αντιμετώπιση. Άλλωστε πιστεύω ότι αντίστοιχα περιστατικά συμβαίνουν σε πολλές γυναίκες, δεν ήμουν η πρώτη.

Ο σύντροφός σας πώς το αντιμετώπισε όλο αυτό;

Με τον Σάσα είμαστε μαζί δύο χρόνια και ξέρει πολύ καλά τι έχω περάσει και πόσο δύσκολο ήταν να φτάσω μέχρι εδώ. Είναι και ο ίδιος αθλητής και μπορεί να με καταλάβει απόλυτα. Επίσης, είναι ο άνθρωπός μου, ζούμε τα πάντα μαζί. Είναι κι εκείνος πολύ ταπεινός και σεμνός και προσπαθούμε να μην εκτιθέμεθα ως ζευγάρι. Εννοείται λοιπόν ότι δεν του άρεσε καθόλου.

Θα μας πείτε κάτι και για τη διαχείριση της νίκης; Δεν σας παρασύρει;

Όχι, δεν παρασύρομαι γιατί η νίκη έρχεται μετά από πολλές ήττες. Οπότε, έχω μάθει ότι, είτε κερδίζω είτε χάνω, πάντα πρέπει να είμαι προσγειωμένη.

*Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Life Gallery Athens (Λ. Θησέως 103, Εκάλη, τηλ. 211 1067400, lifegallery.gr) για τη φιλοξενία.

*Κεντρική φωτογραφία: Φόρεμα Cinema by Panos Zinas.