Υπάρχουν στιγμές αληθινής ευτυχίας;

Φυσικά! Αλίμονο αν δεν υπήρχαν! Οι πραγματικές στιγμές ευτυχίας όμως βρίσκονται πάντα κάπου αναπάντεχα κρυμμένες και σίγουρα κάπου μακριά από τις προσδοκίες. Ξετρυπώνουν στα πιο απίθανα μέρη και σε βρίσκουν απροετοίμαστο.

Η περίπτωση της αμηχανίας και της ανικανότητας αντίδρασης: τι σας αφοπλίζει;

Η βλακεία με αφοπλίζει. Είναι ανίκητη.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Η οδύνη της απώλειας. Ακόμα και ως σκέψη, με παραλύει.

Ποια θεωρείτε την πιο υπερεκτιμημένη υπόθεση με την οποία ασχολούνται οι άνθρωποι;

Το κυνήγι της τελειότητας, είτε αφορά την εμφάνιση είτε την απόδοση, τις σχέσεις ή την προσωπική ανέλιξη. Είναι μια μαύρη τρύπα μέσα στην οποία μπορεί να χαθεί κάποιος. Και, δυστυχώς, διανύουμε την εποχή του Γαργαντούα!

Ειλικρίνεια με κάθε κόστος ή και white lies;

Διαύγεια στην κρίση. Άλλωστε, για να μπεις στη διαδικασία να πλέξεις ένα ψέμα, έχεις δει πρώτα το αβάσταχτο της αλήθειας. Πρέπει λοιπόν να το μετασχηματίσεις ώστε να μειώσεις τον πόνο του.

Για τι έχετε μετανιώσει που θα μπορούσατε να είχατε κάνει διαφορετικά ή, ακόμα κι αν μετανιώνετε, πάλι το ίδιο θα κάνατε;

Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνω ούτε έχω κάποια εκκρεμότητα. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει καλύτερα ή σε καλύτερο timing, αλλά τελικά όλα μάλλον γίνονται όπως ακριβώς πρέπει. Προσπαθώ να τιμώ την ατελή διαδρομή μου.

Κάνετε ακόμη όνειρα και, αν ναι, τα μοιράζεστε;

Κάθε μέρα κάνω όνειρα. Δεν τα μοιράζομαι όμως εύκολα διότι το πώς και τι ονειρεύομαι είναι το προσωπικό μου καύσιμο, η διανοητική μου παιδική χαρά για να παίρνω δύναμη. Το περιεχόμενο των ονείρων δεν έχει τόση σημασία. Η εξάσκηση του ονειρεύεσθαι είναι που μετρά.

Τι εκτιμάτε στους ανθρώπους;

Την ευγένεια, την καλλιέργεια, τη συμπόνια, το χιούμορ, την απλότητα και την καθαρότητα.

Τι επαναλαμβάνετε στην καθημερινότητά σας;

Αν εννοείτε κάτι σαν mantra, μάλλον κάποιο παιδικό τραγούδι.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας διαβάσματα;

Ποίηση, θεατρικά έργα και επιστημονικά κείμενα ψυχαναλυτικής θεωρίας και πρακτικής.

Ποια είναι η μεγαλύτερη υπερβολή σας;

Σε περιόδους στρες, πέφτω στην παγίδα της υπερκατανάλωσης.

Ποιο ταλέντο ή αρετή θα θέλατε να έχετε και το ζηλεύετε;

Ζηλεύω το τεράστιο εκφραστικό πεδίο που έχουν οι χορευτές, καθώς και την πειθαρχία τους στην τέχνη τους. Τους θαυμάζω πολύ για αυτά.

Οι τρεις σημαντικότεροι σταθμοί της καριέρας σας;

Σίγουρα το «Με λένε Έμμα», μια παράσταση σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη που ακόμη σκέφτομαι και με έχει σημαδέψει βαθιά. Ο «Ορέστης» του Γιάννη Κακλέα με τον Άρη Σερβετάλη στον ομώνυμο ρόλο κι εμένα πλάι του ως Ηλέκτρα, στον πρώτο ρόλο μου στην Επίδαυρο – πέρα από τις συμμετοχές μου ως χορού. Και το «A summer place», η αγαπημένη μου κινηματογραφική δουλειά, με μια σπουδαία δημιουργό, την Αλεξάνδρα Ματθαίου.

Πόσο πίσω αφήνετε ή δεν αφήνετε τα πράγματα;

Έχω την ευχή και την κατάρα να ξεχνώ εύκολα γενικά. Οπότε, αναγκαστικά, αφήνω πίσω πράγματα. Δεν έχω κι άλλη επιλογή, είναι έτσι οι εργοστασιακές μου ρυθμίσεις!

Για τι υπερηφανεύεστε ως μητέρα;

Για τίποτα ακόμη. Κάθε μέρα προσπαθώ. Κάθε μέρα είναι μια άλλη πίστα και κάθε μέρα μαθαίνω να είμαι μητέρα. Νομίζω πως θα απαντούσα σε μια τέτοια ερώτηση στα βαθιά μου γεράματα, ως απολογισμό ζωής.

Θα μας πείτε δυο λόγια για τον Μιχάλη Σαράντη, το σύντροφο της ζωής σας;

Τον Μιχάλη τον θαυμάζω βαθιά ως καλλιτέχνη, τον αγαπώ ως άνθρωπο και τον λατρεύω ως σύντροφο και πατέρα.