Σπούδασε αρχιτεκτονική στο UCL, στη σχολή Bartlett – κάτι που ήθελε από μικρή. Ζώντας με τον Κώστα και τη Χριστιάνα Καίσαρη, αρχικά μάλλον είχε τρομάξει από την υπερέκθεση και ήθελε να κάνει κάτι λιγότερο λαμπερό. Ήθελε να μιλούν τα κτίριά της για εκείνη και όχι η ίδια. «Να που τελικά είμαι εδώ να τρέχω δεξιά και αριστερά για να πουλάω πράγματα», λέει γελώντας και ξεκινάμε ένα ταξίδι ζωής με πολλούς ενδιαφέροντες σταθμούς προτού αγκυροβολήσει εδώ, στην Αθήνα.
Μπορεί να ασχολείται πια με πολλά –μου δείχνει τα συγκλονιστικά έπιπλα στο σπίτι της που έχει σχεδιάσει η ίδια και σκέφτομαι ότι αυτό θα έπρεπε να είναι η δουλειά της–, όμως θεωρεί ότι ο ρόλος της μητέρας είναι αυτός που κάνει πιο επιτυχημένα, ένας ρόλος που της βγαίνει πιο φυσικά, ενώ νιώθει και αυτοπεποίθηση για όσα κάνει, παρά τα αναπόφευκτα λάθη. «Προσπαθώ, πάνω απ’ όλα, να μαθαίνω στα παιδιά μου ότι είναι εντάξει να έχουμε συναισθήματα και να τα εκφράζουμε –κάτι που παλαιότερα δεν ήταν αποδεκτό–, ότι είναι εντάξει να λέμε όχι, ότι δεν χρειάζεται να φιλάμε τους συγγενείς μας άμα δεν θέλουμε, ότι είναι εντάξει να κλαίμε και δεν είναι ντροπή».
Θέλατε ανέκαθεν αυτό που θα κάνετε να σχετίζεται με την τέχνη και το design, έτσι δεν είναι;
Ναι, η τέχνη ήταν εκείνο που με τραβούσε πάντα, και το πιο χειροπιαστό πτυχίο για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με αυτήν είναι η αρχιτεκτονική. Πέρασα όμως πολύ δύσκολα στη σχολή στο Λονδίνο – η νοοτροπία εκεί ήταν λίγο βάναυση. Με θυμάμαι να παίρνω τη μητέρα μου τηλέφωνο κλαίγοντας και να της λέω ότι θα τα παρατήσω, ειδικά το δεύτερο χρόνο, όταν είχα ακόμα πιο σκληρούς καθηγητές. Παρ’ όλα αυτά, τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα το άλλαζα, έγινα κι εγώ λίγο πιο σκληρή. Οι σπουδές για το πρώτο πτυχίο στο UCL διήρκεσαν τρία χρόνια και μετά έκανα το master μου στο Westminster, όπου ήταν πολύ καλύτερα. Από μέτρια φοιτήτρια, έγινα πρώτη.
Φόρεμα VICTORIA BECKHAM, Enny Monaco Πέδιλα ALEVI, Kalogirou Σκουλαρίκια, βραχιόλια και δαχτυλίδια (δεξιό χέρι) ANASTASIA KESSARIS. Ρολόι και βραχιόλι, (αριστερό χέρι) BVLGARI
Όταν τελειώσατε τις σπουδές σας στην αρχιτεκτονική, ξέρατε ήδη ότι τελικά δεν θα ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο αντικείμενο;
Όχι, δούλεψα περίπου οκτώ χρόνια σε αυτό τον τομέα. Προτού ολοκληρώσω το master μου, εργαζόμουν ήδη στη ΥΟΟ, μια εταιρεία του Φίλιπ Σταρκ που ασχολείται με residential developments, και παρέμεινα εκεί έξι χρόνια. Ήταν καταπληκτικά, μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Ο ίδιος ο Σταρκ είναι ένας παιχνιδιάρης τύπος και μου θύμιζε πολύ τον πατέρα μου ως προσωπικότητα. Δούλευα πολύ εκείνη την περίοδο, ταξίδευα πολύ για τη δουλειά, ήμουν πωρωμένη με αυτό που έκανα και, ευτυχώς, με είχαν συμπαθήσει όλοι. Ήμουν μόλις 24 χρονών όταν τους ζήτησα δικό μου project και με εμπιστεύτηκαν. Κάπως έτσι βρέθηκα στην Ινδία μαζί με το αφεντικό μου, μετά μόνη μου στις Φιλιππίνες για ένα άλλο έργο και στο Μαϊάμι, όπου πήγαινα πολύ συχνά, για έναν πολύ απαιτητικό πελάτη. Ακολούθησε ένα project στην Τουρκία, όπου ήταν και ο ίδιος ο Φίλιπ Σταρκ στην παρουσίαση και ήταν μια μαγική εμπειρία. Μου είχε πει τότε: «Στο τέλος θα αναγκαστώ να βγω στη σύνταξη αν συνεχίσεις να κάνεις τη δουλειά σου τόσο καλά!». Ένιωσα πολύ υπερήφανη, όπως και οι γονείς μου, που είχαν έρθει εκεί. Στη συνέχεια με πήρε μαζί του στο Harrods, όπου είχαν ένα γραφείο interior design και ήθελαν να το μεγαλώσουν. Με τα πολλά, δούλεψα λίγο ακόμα έξω και επέστρεψα, παρότι ο πατέρας μου δεν συμφωνούσε με την απόφασή μου διότι πίστευε πως το μέλλον μου ήταν στο Λονδίνο. Εδώ πολύ γρήγορα με τράβηξε το κόσμημα, το οποίο είναι κάτι πολύ κοντά μου όσον αφορά το design, μου αρέσει ως αντικείμενο και με γοητεύει όλη η έκφανση αυτής της δουλειάς. Άρχισα να πηγαίνω και στο μαγαζί, κι έτσι βρέθηκα στον κόσμο των διαμαντιών.
Μου είπατε ότι αρχικά δεν θέλατε την έκθεση στα φώτα; Τώρα που τα τραβάτε εκ των πραγμάτων, πόσο σάς επηρεάζουν;
Όταν βγαίνεις στη δημοσιότητα, πρέπει να είσαι έτοιμος να εκτεθείς. Τα κακεντρεχή σχόλια τα προσπερνώ, αλλά με τσιμπούν και λίγο τη στιγμή που τα διαβάζω. Δεν είμαι στο σημείο του να μη δίνω την παραμικρή σημασία. Όταν νιώθω άνετα, είμαι πολύ κοινωνική, δεν με πειράζει να τσαλακωθώ, ακόμα και ρεζίλι να γίνω. Με τον κόσμο που δεν γνωρίζω, όμως, είμαι πολύ ντροπαλή, οπότε αυτό μπορεί να βγαίνει προς τα έξω ως ότι είμαι κάπως απότομη. Στο TikTok, όπου παρουσιάζω μια εικόνα ωραίας ζωής –με κοσμήματα κ.λπ.–, προφανώς θα υπάρχει και η χολή κάποιων ανθρώπων για αυτό.
Το επίθετό σας το νιώθετε ως ευθύνη;
Ναι, το νιώθω αυτό. Είμαι χαρούμενη όμως που έχω αυτούς τους γονείς και σίγουρα δεν το φέρω ως βάρος. Οι γονείς μου μου έδωσαν πολλά φόντα και έστρωσαν έναν εκπληκτικό επαγγελματικό δρόμο.
Πότε ξεκινήσατε τη δική σας σειρά κοσμημάτων;
Το 2016 έφτιαξα την πρώτη βεντάλια. Είμαι πολύ τυχερή που υπάρχει αυτό το υπέροχο μαγαζί στο οποίο μπορώ να τεστάρω τα σχέδιά μου. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργώ κάτι και, αν δω ότι έχει απήχηση, μπορώ να προχωρήσω σε κολεξιόν. Αν δεν έχει απήχηση, απλώς υπάρχει, πωλείται και τελειώνει η ιστορία του εκεί.
Κορμάκι και παντελόνι JACQUEMUS , attica. Mules CARRANO, Haralas. Κολιέ, βραχιόλια και δαχτυλίδια ANASTASIA KESSARIS
Πώς θα χαρακτηρίζατε το στυλ των κοσμημάτων σας;
Δεν έχω ένα συγκεκριμένο στυλ. Έχω μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια με τόσα διαφορετικά σημεία αναφοράς που έχω μάθει να μην είμαι μονολιθική σε τίποτα στη ζωή μου. Επίσης, λόγω του μαγαζιού, που έχει ξένες εταιρείες, περίπλοκα και μη σχέδια, πιο φτηνά και πιο ακριβά, ρολόγια, είδη δώρων, ακόμα και μπομπονιέρες, δεν με καθορίζει ένα στυλ. Θα μπορούσα να πω ότι είμαι λίγο του statement, δηλαδή, φορώντας ένα σκουλαρίκι μου με ένα T-shirt, δείχνεις ότι έχεις μια άποψη. Παραδέχομαι επίσης ότι επηρεάζομαι από τις τάσεις και τις προτάσεις. Μπορεί να δω κάτι και να θέλω να το φορέσω, έστω για μία εβδομάδα. Είμαι δηλαδή και λίγο fashion victim. Αυτήν τη στιγμή, οι βεντάλιες είναι ένα σχέδιο που εξακολουθεί να αρέσει και προχωρούν μόνες τους. Τώρα, επειδή βλέπω ότι υπάρχει μια τάση προς τη λιτότητα, προσπαθώ να κάνω και κάποια πιο μικρά κομμάτια για να μπορέσω να απευθυνθώ σε ένα ευρύτερο κοινό.
Ασχολείστε με τον ανταγωνισμό;
Σίγουρα με αφορά γιατί με κάνει να ασχολούμαι ακόμα περισσότερο με τη δουλειά μου κι αυτό φέρνει κάτι καλύτερο για μένα. Θεωρώ πάντως ότι αυτό που προσφέρουμε εμείς δεν μπορεί να το προσφέρει κάποιος άλλος ακόμη – με την έννοια του πλουραλισμού, του one stop shop. Για παράδειγμα, έρχεται κάποιος στο μαγαζί και μπορεί να πάρει τη λαμπάδα για το βαφτιστήρι του, ένα δώρο, τις βέρες για το γάμο του, χίλια δυο πράγματα. Πολύ καλό είναι επίσης που δεν αλλάξαμε το μαγαζί, κι αυτό οφείλεται στη Μελίνα Μερκούρη. Παλιά λειτουργούσε ως καφενείο, απ’ όπου περνούσαν όλοι οι πολιτικοί για να πιουν έναν καφέ προτού πάνε στη Βουλή. Όταν το πήρε ο πατέρας μου, το 1984, έφερε έναν Ιταλό αρχιτέκτονα, με σχέδια να το κάνει ένα πολύ μοντέρνο για την εποχή του κατάστημα. Τότε ήταν υπουργός Πολιτισμού η Μελίνα Μερκούρη και είπε στον πατέρα μου: «Καίσαρη, αν θες να κάνεις οτιδήποτε, δεν θα ακουμπήσεις το μαγαζί». Πράγματι, το άφησαν όπως ήταν, έβαλαν μέσα τα κοσμήματα και άρχισαν να δουλεύουν. Επίσης, όσον αφορά τον ανταγωνισμό, το τιτάνιο, το οποίο δούλευαν πολύ ως υλικό στο εξωτερικό, δεν είχε έρθει τόσο έντονα στην Ελλάδα μέχρι να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε εμείς. Πλέον έχουν βγει αρκετοί που κάνουν πολύ παρόμοια με μένα πράγματα και διάφοροι φίλοι μου εκνευρίζονταν γιατί με αντιγράφουν. Ο Bulgari είχε πει κάποτε στον πατέρα μου: «Μέχρι να σε αντιγράψουν, δεν είσαι τίποτα».
Έχετε αγαπημένους κοσμηματοποιούς;
Βέβαια! Μου άρεσε πάντα o Zar, όμως, από αυτά που ακούω για το χαρακτήρα του –επειδή εγώ συνδέω το έργο με τον άνθρωπο–, έχω παγώσει λίγο. Μου αρέσουν πολύ επίσης ο Hemmerle και ο Taffin, που δημιουργούν ιδιαίτερα έργα τέχνης, και η Jessica McCormack, που κάνει πιο εμπορικά κομμάτια. Από παλιούς οίκους, ξεχωρίζω τον Bulgari.
Κι αγαπημένους καλλιτέχνες;
Από ζωγράφους, έχω στην καρδιά μου τον Ματίς, αλλά μου αρέσουν πολύ και ο Μπασκιά και ο Ρόθκο. Είμαι άνθρωπος των τεχνών και έχω σταθεί τυχερή γιατί έχω δει πάρα πολλές εκθέσεις. Επομένως, μου είναι δύσκολο να μη θαυμάζω και πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Με εντυπωσίασε το μουσείο μοντέρνας τέχνης Louisiana στην Κοπεγχάγη, όπως και η πόλη – ήταν μια έκπληξη για μένα, δεν το περίμενα. Ένας από τους αγαπημένους μου πίνακες είναι του Σόρεν Σέιερ. Πρόκειται για το πρώτο δώρο που μου έκανε ο σύζυγός μου για τα γενέθλιά μου και είναι λίγο εγώ – η παράνοια των χρωμάτων, αλλά όλα σε κουτάκια. Από αντικείμενα, αγαπώ πολύ τα Coco Chanel και έχω δύο τραπέζια. Έπιπλα σχεδιάζω κι εγώ και θα ήθελα κάποια στιγμή να ασχοληθώ περισσότερο. Από σκηνοθέτες, μου αρέσει πολύ ο Γουές Άντερσον. Πριν από τον κορονοϊό, παρακολουθούσα πολλές ταινίες στο σινεμά, αλλά, από τότε μέχρι σήμερα, έχω δει μόνο το «Poor Things», το οποίο λάτρεψα. Μου αρέσει επίσης το θέατρο και αγαπημένο μου έργο είναι το «Όλοι εμείς πουλιά».
