H Αναστασία Παντούση στο Grace: «Είναι ωραίο να βιώνεις τον έρωτα. Είναι όμως και επικίνδυνος, σαν ένας καινούριος κόσμος»

Είναι ένα πλάσμα μαγευτικό. Τόσο γοητευτική και πολυεπίπεδη που σχεδόν δεν μοιάζει αληθινή. Είναι καταπληκτική στο δράμα, έχει αστείρευτο χιούμορ στη ζωή. Είναι άμεση και μαγκάκι, σεμνή και μετρημένη, ειλικρινής, με τη φόρα μιας ατόφιας παιδικότητας, της επιθυμίας, της χαράς. Ξέρει τι πρέπει να προσέχει και πώς να διαχειρίζεται την επιτυχία – αυτό θα την πάει ακόμα πιο μπροστά. Και κοιτάζει στα μάτια, σφίγγει το χέρι και μετά αγκαλιάζει σφιχτά. Έτσι κάνουν οι καθαροί, ωραίοι άνθρωποι.

Πού μεγαλώσατε και σε τι οικογενειακό περιβάλλον; Υπήρχε κάποια σχέση με τέχνη ή ηθοποιία;

Μεγάλωσα στα Σπάτα και η μητέρα μου είναι διακοσμήτρια και ο πατέρας μου καθηγητής φυσικής αγωγής. Έχω έναν αδελφό, τρία χρόνια μικρότερο από μένα. Μπορώ να πω ότι οι γονείς μου είχαν κάποια σχέση με την τέχνη: ζωγράφιζαν και οι δύο, η μητέρα μου μάλιστα το συνέχισε για περισσότερα χρόνια. Στο σπίτι έχουμε πολλούς πίνακές της. Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα – τον θυμάμαι να μαθαίνει διάφορα κομμάτια όταν ήμουν μικρή.

Φόρεμα διακοσμημένο με κοράλλια CELIA KRITHARIOTI COUTURE. Σκουλαρίκια tiger eye από χρυσό 18Κ με διαμάντια και quartz ELENA SYRAKA.

Εσείς πώς ήσαστε ως παιδί;

Ήμουν ένα αρκετά ζωηρό παιδί, ένα ζιζάνιο που του άρεσε να είναι έξω στη γειτονιά και να παίζει. Στο σπίτι, έβαζα τη μαμά και τον μπαμπά να καθίσουν στον καναπέ για να τους δείξω διάφορα σκετσάκια, να τραγουδήσω ή να χορέψω μπαλέτο. Αυτό το κάναμε και με φίλους μου στη γειτονιά. Στήναμε αμφιθεατρικά τις γνωστές άσπρες πλαστικές καρέκλες, φωνάζαμε θείους, θείες, γιαγιάδες, παππούδες και όποιον άλλο ήθελε και τους παίζαμε θέατρο.

Άρα, είναι φανερό ότι θέλατε από πολύ μικρή να γίνετε ηθοποιός.

Βέβαια! Χορός, μουσική, θέατρο, αυτά μού άρεσαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Έκανα και δέκα χρόνια μπαλέτο.

Όταν έφτασε η ώρα να δώσετε πανελλήνιες, είχατε αποφασίσει τι θέλετε να κάνετε, πώς θα συνεχίζατε;

Ήμουν στη θεωρητική κατεύθυνση, έκανα φροντιστήριο όπως όλα τα παιδιά και υπήρχε η σκέψη να πάω στη γυμναστική ακαδημία αφού με προπονούσε ο πατέρας μου. Δεν ήταν όμως κάτι που με γέμιζε, αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να φοιτήσω σε δραματική σχολή. Οι γονείς μου δεν ήταν πολύ θετικοί αρχικά για τους γνωστούς λόγους της ενδεχόμενης επαγγελματικής ανασφάλειας. Τελικά, δεν πέρασα στο πανεπιστήμιο και, επειδή έχω πολύ μεγάλη αγάπη για τα παιδιά, αποφάσισα να γραφτώ σε μια ιδιωτική σχολή και να σπουδάσω νηπιαγωγός. Συχνά, όμως, έψαχνα αγγελίες στα καλλιτεχνικά και μια μέρα έπεσα πάνω σε μια που έλεγε ότι αναζητούσαν επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς για μια παιδική παράσταση. Εγώ τότε, παράλληλα με τη σχολή, παρακολουθούσα σεμινάρια υποκριτικής. Πήγα λοιπόν στην οντισιόν για το παιδικό θέατρο, με πήραν και άρχισα να ασχολούμαι με αυτό. Κατόπιν ήρθε και η πρώτη μου δουλειά, οι «Συμμαθητές» – ήταν πολύ σημαντικό για μένα που με εμπιστεύτηκε ο σκηνοθέτης, Βασίλης Θωμόπουλος. Αν και ήμουν πολύ αγχωμένη, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου με στήριξε πολύ, με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή που με είδε και καθησύχαζε κάθε φόβο και ανησυχία μου. Με έκανε να νιώσω ασφαλής, κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μετά τους «Συμμαθητές», είχα μια πολύ καλή πρόταση από την Κύπρο: έπαιξα στη σειρά «Σαν Οικογένεια», που στη συνέχεια προβλήθηκε και στην Ελλάδα.

Φόρεμα κεντημένο με κρύσταλλα και με χειροποίητα κρόσσια CELIA KRITHARIOTI COUTURE.

Ποιες είναι οι σημαντικές σας θεατρικές δουλειές μέχρι σήμερα;

Η πρώτη ήταν η παράσταση «Ειδήσεις είναι θα περάσουν» με τους Γιάννη Φραγκίσκο και Άρη Τσάπη. Κάναμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα για δύο καλοκαίρια και πήγε πολύ καλά. Άλλες δουλειές στο θέατρο ήταν οι «Κούκλες» του Νικόλα Ανδρουλάκη στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, μετά το «Ημέρα Κυρίου» του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός και τώρα παίζω με τη Φιλαρέτη Κομνηνού στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.

Ποια εργαλεία χρησιμοποιείτε και πώς διαχειρίζεστε το άγχος στη σκηνή; Δεν ρωτώ για την τηλεόραση γιατί μπορεί να είναι κάτι πιο εύκολο.

Δεν νομίζω ότι είναι πιο εύκολη η τηλεόραση. Είναι απλώς διαφορετική. Κάθε κατηγορία –η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και το θέατρο– χρειάζεται κατ’ αρχάς διαφορετικές τεχνικές, μέσα και ποιότητες. Δεν θεώρησα ποτέ ότι, επειδή βγήκα στην τηλεόραση και έλαβα μια δημοσιότητα, είμαι έτοιμη για όλα και καταξιωμένη. Γι’ αυτό και απέρριψα δουλειές που και χρήματα θα μου απέφεραν και πρωταγωνιστικοί ρόλοι ήταν. Ήθελα να τα πάω διαφορετικά τα πράγματα, πιο αργά και σταθερά, και να πατώ καλά στο κάθε βήμα προτού κάνω το επόμενο.

Έχετε κάνει και κινηματογράφο;

Ναι, έχω παίξει στο «Σμύρνη μου αγαπημένη», όπου υποδύθηκα την κόρη. Τώρα, μάλιστα, θα μπει στο Netflix και δεν θα προβάλλεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Η Μιμή Ντενίση, που έχει γράψει το σενάριο και παίζει στην ταινία, είναι ένας πολύ προστατευτικός άνθρωπος όσον αφορά τους ηθοποιούς δίπλα της. Επίσης, είναι μια πολύ μορφωμένη γυναίκα με μεγάλο πάθος για τη δουλειά της. Είναι δυναμική και έχει όραμα – αν τη γνωρίσεις, σε εμπνέει ως προσωπικότητα.

Φόρεμα από παγιέτες ELISABETTA FRANCHI, Eponymo.

Έχετε παίξει λοιπόν και στο θέατρο και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Μπορείτε να ξεχωρίσετε ποιες δεξιότητες χρησιμοποιείτε στο καθένα από αυτά;

Στο θέατρο πρέπει να είσαι 100% εκεί γιατί γίνεται κάτι εδώ και τώρα και μπροστά σου έχεις θεατές. Πρέπει λοιπόν να είσαι συνεχώς σε ετοιμότητα αφού δεν πρόκειται για μια σκηνή που θα ξαναγυριστεί, όπως συμβαίνει στην τηλεόραση. Για μένα η μαγεία του θεάτρου είναι ότι κάθε φορά, μέχρι και την τελευταία παράσταση ενός έργου, ανακαλύπτεις νέα πράγματα, τα οποία γεννιούνται πάνω στη σκηνή, δεν τα έχεις βρει από πριν. Όσον αφορά την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, προτιμώ τον δεύτερο. Ένας σημαντικός λόγος για αυτό είναι ότι στον κινηματογράφο υπάρχει περισσότερος χρόνος για όλους τους συντελεστές ώστε να μελετήσει ο καθένας καλύτερα και βαθύτερα το δικό του κομμάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι μειώνω την τηλεόραση καθώς κι εκείνη προσφέρει κάτι άλλο.

Τι σας συγκινεί περισσότερο στους ρόλους που αναλαμβάνετε; Το να ανακαλύπτετε καινούριους χαρακτήρες ή τα μηνύματα που περνάτε μέσα από αυτές τις προσωπικότητες;

Ξεκάθαρα το πρώτο! Ένας λόγος για τον οποίο ήθελα να γίνω ηθοποιός είναι ότι ταξιδεύω σε άλλους κόσμους. Έχω την ευκαιρία να δω πώς ζούσε ένας άνθρωπος σε μια άλλη εποχή, σε έναν άλλο τόπο. Ο ηθοποιός είναι ένας ταξιδιώτης του χρόνου, κι αυτό μού φαίνεται καταπληκτικό γιατί συνεχώς μαθαίνω καινούρια πράγματα μέσα από τους ρόλους μου.

Αγαπάτε πολύ τον κινηματογράφο. Ξεχωρίζετε κάποιες ταινίες;

Μία από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι. Θα έλεγα ότι με έχει σημαδέψει και κάθε τόσο την ξαναβλέπω. Επίσης, επιλέγω ταινίες στις οποίες με ενδιαφέρει να δω τις υποκριτικές ικανότητες κάποιου ηθοποιού. Είχα πάθει σοκ με τη Μαριόν Κοτιγιάρ στο «Ζωή σαν τριαντάφυλλο». Φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω να πω ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι ο Ταραντίνο. Είναι μια σχολή από μόνος του, κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ταξίδια κάνετε;

Ναι, όσο μπορώ, ταξιδεύω, είτε εντός είτε εκτός Ελλάδας. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, μου αρέσει και να μπαίνω στο αυτοκίνητο και να φεύγω, ακόμα και χωρίς να ξέρω πού θα πάω. Όταν επισκέφθηκα το Λονδίνο, το ερωτεύτηκα και θέλω να το γνωρίσω περισσότερο. Επίσης, λάτρεψα τη Νορμανδία σε ένα road trip που είχα κάνει. Από την Ελλάδα, αγαπώ πολύ τη Σίκινο. Είναι ένα πολύ μικρό νησί και, όταν πήγα, ήθελα να παραμείνω εκεί όλο το καλοκαίρι. Μου γέμισε την ψυχή, με γαλήνεψε.

Τοπ με βολάν από τούλι DIMITRIS PETROU. Ολόσωμο μαγιό KIOHNE. Mules THE ATTICO, Kalogirou. Σκουλαρίκια sphinx large από χρυσό 18Κ με διαμάντια, (αριστερό χέρι) φαρδύ βραχιόλι "Micenaean Lady" από χρυσό 18Κ με διαμάντια και ρουμπίνια και (δεξιό χέρι) βραχιόλι "Peacock" από χρυσό 18Κ με διαμάντια ELENA SYRAKA.

Πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας στη ζωή σας;

Πιστεύω πως ο έρωτας είναι μια πολύ περίεργη συνθήκη γενικότερα. Είναι πολύ ωραίο να τον βιώνεις, σε ανεβάζει, τα πάντα είναι στο maximum. Είναι όμως και επικίνδυνος, σαν να μπαίνεις σε έναν καινούριο κόσμο όπου όλα είναι σε trance και δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι.

Έχετε υποστεί ποτέ παρενόχληση στη δουλειά σας;

Όχι, ποτέ μέχρι σήμερα, και θεωρώ ότι έχω σταθεί πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι. Δεν ξέρω πώς θα είχα αντιδράσει σε μια τέτοια κατάσταση και νιώθω σεβασμό για τις γυναίκες που βγήκαν και είπαν ανοιχτά τι τους συνέβη γιατί στην ουσία μίλησαν για όλες μας. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που έκαναν – αν αναλογιστούμε και το ότι η πρώτη αντίδραση του περισσότερου κόσμου ήταν «γιατί τώρα;», κάτι που δεν μπορώ καν να το ακούω, πόσο μάλλον να το σκεφτώ.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον όσον αφορά τη δουλειά σας;

Ετοιμάζουμε μια παράσταση για του χρόνου που λέγεται «Άννα Χ», σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, και θα παιχτεί στο Μικρό Άνεσις. Πρόκειται για ένα έργο που είναι βασισμένο στη ζωή της Άννας Σορόκιν, μιας Ρωσογερμανίδας η οποία κατάφερε να εξαπατήσει όλους τους πλούσιους και διάσημους της νεοϋορκέζικης κοινωνίας. Έχει βγει και σε μίνι σειρά στο Netflix, με τίτλο «Inventing Anna».

Φόρεμα από μεταλλικό lurex DEUX HOMMES. Κολιέ "Medusa Chain" VERSACE, luisaworld.com

Τελικά, είναι τόσο εύκολο να κοροϊδέψεις τον κόσμο, θέλει ίσως τόσο πολύ να πιστέψει σε κάτι;

Πρώτα απ’ όλα, έχει να κάνει με τον άνθρωπο που κοροϊδεύει. Πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει εύκολα, άρα κάτι τον ωθεί σε αυτό. Από την άλλη, είναι και οι άνθρωποι που το δέχονται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ματαιοδοξία και το φαίνεσθαι, που κυριαρχούν σήμερα, κάνει τους ανθρώπους να παρασύρονται από την εικόνα και τη λάμψη αλόγιστα, χωρίς να μπαίνουν στην ουσία των πραγμάτων. Τα social media είναι αδιάψευστος μάρτυρας αυτής της κατάστασης. «Θα πάω σε αυτό το ξενοδοχείο για να φωτογραφηθώ και να το ανεβάσω στο Instagram!». Έχουμε χαθεί μέσα σε όλο αυτό και δεν ζούμε πραγματικά. Δείχνουμε κάτι στους άλλους και όχι στον ίδιο μας τον εαυτό – ότι είμαστε καλύτεροι, ομορφότεροι, πλουσιότεροι… Αυτό είναι το πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας.

*Κεντρική φωτογραφία: Φόρεμα από παγιέτες ELISABETTA FRANCHI, Eponymo.