Εύκολα νιώθεις ότι είναι ένας φίλος από αυτούς που μπορεί να έχεις να δεις καιρό, αλλά είναι σα χθες που μιλήσατε. Εκείνος ο φίλος που επειδή βαριέται εύκολα είναι πάντα πολύ δημιουργικός, ευφευρετικός και έτοιμος για αυτό το καινούριο όραμα που θα το πραγματοποιήσει οπωσδήποτε και θα σε πάρει μαζί του σ’ αυτό. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Είναι η χαρά της ζωής αλλά και η ανησυχία της. Το πάθος και η ευαισθησία της. Ηθοποιος, σκηνοθέτης, μουσικός, frontman των Polkar, μια πολυδιάστατη καλλιτεχνική προσωπικότητα που εμπνέεται από τη ζωή, τις δυσκολίες τηςκαι τους έρωτες του, τη γυναίκα του Δανάη και την κόρη του.
Συναντηθήκαμε μια Κυριακή βράδυ, σ’ ένα book cafe στο Κουκάκι και μεταξύ ενός αποτοξινωτικού τσαγιού και μιας λεμονάδας μιλήσαμε για όσα θα διαβάσετε και για όσα δεν χώρεσαν από την όμορφη κουβέντα μας.
Αφορμή, για την συνέντευξη η συναυλία για τα 10 χρόνια Polkar -μιας αγαπημένης μπάντας που μοιράζει balkan glam και πολλή χαρά- στην Τεχνόπολη στις 19 Ιουνίου. Αιτίες, όπως είπα, πολλές…
Tι ετοιμάζεις λοιπόν με τους Polkar στις 19 Ιουνίου στην Τεχνόπολη;
Είναι ένα μεγάλο γλέντι για τα δέκα μας χρόνια ως Polkar το οποίο το περιμένουμε με ανυπομονησία ταραχή θα έλεγα γιατί είναι πολύ μεγάλο το στοίχημα του χώρου και για εμάς αλλά και για τον κόσμο που μας βλέπει όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορα μαγαζιά με αποκορύφωμα την τελευταία μεγάλη συναυλία που κάναμε στο Γκαγκάριν.
Στην Τεχνόπολη θα είναι για μας το πιο μεγάλο live που έχουμε κάνει ποτέ θα είναι ένα μεγάλο Balkan πανηγύρι με φίλους που έχουν συνδεθεί με την μπάντα μέσα από τα 10 χρόνια όπως ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο Γιώργος Χρυσοστόμου ο Γιάννης Νιάρρος και ένας καλεσμένος- έκπληξη. Θα παίξουμε κάποια καινούρια μας κομμάτια, φυσικά αυτά τα τραγούδια που μέσα στα 10 χρόνια έγιναν οι επιτυχίες μας, covers και θα είναι σαν ένα μεγάλο καλοκαιρινό πάρτι. Αυτό είναι το σκεπτικό.
Αλήθεια πώς γεννήθηκαν οι Polkar;
Ήμουν στη Θεσσαλονίκη και έχοντας χωρίσει βίωνα μια ερωτική απογοήτευση και πήρα την απόφαση αντί να κάτσω και να μεμψιμοιρώ ή να κοιτάζω το κενό ή να λιώνω το χρόνο μου στα social media να κάνω κάτι με το χρόνο μου γιατί βίωνα και μια έντονη μοναξιά: οι αποφάσεις τότε ήταν να πάρω σκυλί που ήθελα πάντα και άλλη απόφαση ήταν να μάθω ένα ακόμα μουσικό όργανο, ειδικά γιουκαλίλι επειδή εκείνη την περίοδο άκουγα πάρα πολύ Beirut και μου άρεσε πολύ αυτός ο ήχος. Έμαθα εύκολα γιατί είναι εύκολη η μετάβαση από το γιουκαλίλι στην κιθαρά. Έτσι άρχισα να γράφω κάποια τραγουδάκια δικά μου με αγγλικό στίχο, όταν δεν έπαιζα στην παράσταση στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, βιώνοντας αυτή την ερωτική καταστροφή και σκέφτηκα να τα δείξω στον παιδικό μου φίλο το Γιάννη τον Κυρατσό κυρίως για να τα βγάλω από μέσα μου. Κάναμε μια προβίτσα σε ένα στούντιο στα Λαδάδικα, βράδυ κιόλας όπου είχαμε βάλει και ένα μπλε φως θυμάμαι να κάνουμε λίγο ατμόσφαιρα, και παίζαμε Χατζιδάκι, Νταντωνάκη και μέσα σε αυτά κότσαρα και τα δικά μου. Πάνω στον αυτοσχεδιασμό μου προτείνει ο Γιάννης να κάνουμε ένα live σ’ ένα μικρό μπαράκι και να παίξουμε καποιες διασκευές, για κιθάρα και φωνή και τα τρία δικά μου τραγούδια. Εγώ είπα αμέσως ναι γιατί είχα στο μυαλό μου ότι, θα είναι μια ωραία ευκαιρία να καλέσω αυτήν την κοπέλα να με ακούσει. Κάνουμε αυτό το live το οποίο το ονομάζουμε «Ζέστη» γιατί πολύ απλά είχε ζέστη εκείνη την περίοδο. Όταν λοιπόν κάναμε αυτό το live γέμισε το μαγαζί από νέα παιδιά που με ξέρανε από το θέατρο, βέβαια δεν ήρθε το κορίτσι που εγώ ήθελα να έρθει να δει αυτή τη συναυλία άρα ήταν άδειο για μένα το μαγαζί αλλά με αυτή την αφορμή γεννήθηκαν οι Polkar γιατί από τότε νιώσαμε πολύ ωραία μαζί. Νιώσαμε ότι ανοίγαμε ένα νέο δρόμο που λέγεται μπάντα που είχα να ξαναπιάσω από τα 18 μου.
Ποια είναι η διαφορά μιας θεατρικής ομάδας από μία μπάντα;
Η μπάντα, ξέρεις, είναι παρέα και είναι κάτι το οποίο οι ηθοποιοί προσπαθούν να το αποκτήσουν με τις ομάδες αλλά έχει μια μεγάλη διαφορά: στις θεατρικές ομάδες οι ομάδες αλλάζουν και όλοι θα ήθελαν δυνάμει να είναι πρωταγωνιστές. Στις μπάντες ο καθένας θέλει να κάνει ένα συγκεκριμένο ρόλο και μόνο έτσι λειτουργεί η καλή μπάντα όταν είσαι ευχαριστημένος και ευτυχισμένος για αυτό που κάνεις ακριβώς. Εμένα μου έλειπε στη ζωή μου, σε έναν άκρως ανταγωνιστικό χώρο όπως είναι το θέατρο, η παρέα, η συλλογικότητα που δημιουργείται μέσα σε μια σύμπλευση. Όταν ξεκίνησα με τους Polkar λοιπόν κατάλαβα ότι πια αυτό δεν με αφορά μόνο σε επίπεδο ενός απωθημένου, αλλά με αφορά σε ένα επίπεδο ενός νέου τρόπου ζωής που θα ήθελα πια να έχω στη ζωή μου. Ήθελα να ξαναβάλω στη ζωή μου, όχι μόνο τη μουσική, αλλά και την καλλιτεχνική παρέα, την έννοια του συνοδοιπόρου, την έννοια της ομάδας.
Πώς σε βοήθησαν οι Polkar και στις υπόλοιπες καλλιτεχνικές σου δραστηριότητες;
Νομίζω ότι μου έφερε ισορροπία. Όταν, έκανα τους Polkar, μέσα μου ξεκίνησε και η δημιουργική διαδικασία του να είμαι εγώ πια δημιουργός σε κάτι. Και αυτό μετα έφερε και συνέχεια στη θεατρική μου πορεία.Γιατί μετά από αυτό ξεκίνησαν οι σκηνοθεσίες. Δηλαδή οι POlkar μου δημιουργήσαν Μου δημιουργήσαν το ασφαλές πλαίσιο να νμώσω ότι μπορώ να εμπιστευτώ τα δικά μου πόδια.
Η μητέρα σου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, πόσο ρόλο έπαιξε στο να γίνεις ηθοποιός;
Δεν μπορώ να σου πω ότι έπαιξε ρόλο η μητέρα μου. Την απόφαση την πήρα μετά την προτροπή ενός φίλου στη Θεσσαλονίκη. Προφανώς όμως με επηρέασε άθελά της. Λόγω της ζωής της. Έρχονταν ηθοποιοί, σκηνοθέτες στο σπίτι.
Με επηρέασε πιο πολύ στον βαθμό ότι είχα πολλές εικόνες πιτσιρικάς από το θέατρο, πήγαινα, άραζα στα καμάρινια, μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο υποσκήνιο- κάτω από τη σκηνή κάτι σαν υπόγειος αποθηκευτικός χώρος-οπότε όσο έπαιζαν από πάνω μου παράσταση εγώ ήμουν ανάμεσα σε παλιά σκηνικά, κοστούμια, props αφημένα και από πάνω, άκουγα τα βήματα των ηθοποιών που έπαιζαν στην παράσταση. Και αυτή την αίσθηση την αναπαρήγαγα μετά σκηνοθετικά σε κάποιες μου σκηνοθεσίες σαν φορο τιμής σε αυτή την πρώτη εικόνα που έζησα. Όπως επίσης για μένα είναι φοβερό πως καταγράφηκε στο υποσυνείδητο μου η έννοια της ερωτικής επιθυμίας και της γυναικείας ομορφιάς μέσα από τις εικόνες των θεατρίνων στο καμαρίνι που πουδραριζόντουσαν ή αλλάζαν για να φορέσουν το κοστούμι για το ρόλο. Θυμάμαι, μια ηθοποιό να βάφεται και να σκιρτάει μέσα μου η ερωτική επιθυμία σε έναν βαθμό που δεν το πολύ καταλαβαίνεις πώς έρχεται αυτό από την εικόνα μιας θεατρίνας που φτιάχνει το κραγιόν της, που τη βλέπεις με γυμνή πλάτη…
Και αυτός ο φίλος, ποιος ήταν που σε έβαλε στο θέατρο;
Ένας φίλος μου που τότε σπουδάζαμε μαζί μάρκετινγκ αλλά που δε μου άρεσε καθόλου. Θυμάμαι τα πρώτα παθήματα στο μάρκετινγκ Ήταν μάθημα για την μεγιστοποίηση του κέρδους. Αυτό μου έμοιαζε πολύ στρεσογόνο, εντελώς άπληστο και καθόλου σοσιαλιστικό Οπότε κατάλαβα ότι με το marketing θα καταλήξω να είμαι ένα γρανάζι στην καπιταλιστική μηχανή η οποία θέλει τον αδύναμο εκτός συστήματος και τον δυνατό ακόμα πιο δυνατό Και η ευτυχία σ’ ένα τέτοιο σύστημα δεν υπάρχει πουθενά. Γιατί ούτε ο πιο δυνατός εν τέλει καταλήγει να είναι ευτυχισμένος.
Εσύ είσαι ευτυχισμένος;
Προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου ότι οφείλω να είμαι ευτυχισμένος. Γιατί δεν ζω σε μια περιοχή πολέμου στην χώρα μου. Πόλεμοι γίνονται και θα γίνονται πάντα, αλλά οφείλω να πω ότι είμαι τυχερός που δεν γίνεται ένας πόλεμος στην χώρα μου, οφείλω να νιώθω τυχερός που είμαι μισός πόντιος και οι συγγενείς μου ήρθαν από τη Σαμψούντα και ένας Θεός ξέρει πώς ήρθαν και καταφέραν και επιβιώσαν. Αν ήταν άλλες εποχές θα μπορούσα να είμαι εγώ ένας από τους παπούδες μου. Όλα αυτά είναι θέμα τύχης. Δεν έχουμε γεννηθεί στην Παλαιστίνη ή στην Ουκρανία άρα οφείλω να λέω στον αυτό μου είσαι τυχερός που αυτή τη στιγμή δεν είσαι σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Από την άλλη βιώνω ρμε ανησυχία τα κακώς κείμενα της νέας εποχής και προσπαθώ να τα αλλάξω σε ένα προσωπικό επίπεδο και σε μια μικρή σφαίρα επιρροής. Μέσα από μια δήλωση μου, από την ψήφο μου. Δε με αφήνει τίποτα ανεπηρέαστο και φυσικά ούτε η δυστυχία. Όμως οφείλω να βλέπω και τα δώρα της ζωής γιατί δε θέλω να είμαι αχάριστος.
Σε προσωπικό επίπεδο, το πρώτο δώρο της ζωής σου είναι η Δανάη (Μιχαλάκη) και επειδή έγραψες και το τραγούδι «Πάμε Μαζί» που μιλάει για τη γνωριμία και τον έρωτά σας, θέλεις να θυμηθείς για μας πώς γνωριστήκατε;
Η Δανάη για μένα είναι ένα δώρο. Γύρισε το κάρμα και μου είπε «Εντάξει σου αξίζει και λίγη ευτυχία Γιώργο» γιατί μέχρι τότε τα πράγματα πήγαιναν κατά διαόλου στα ερωτικά μου.
Την Δανάη τη γνώρισα στη Σύρο. Έκανα διακοπές εγώ τότε με την αδελφούλα μου. Θυμάμαι ότι όταν την είδα ένιωσα να λύνονται τα γόνατά μου … Πώς είναι που κάποιες φορές που βλέπεις έναν άνθρωπο που είναι κάτι πέραν της ομορφιάς αυτό που σε αγγίζει χωρίς να μπορείς να το εξηγήσεις; Αυτό ένιωσα. Και παράλληλα ένιωσα ότι είναι μάταιο όλο αυτό γιατί μάλλον εκείνη είναι Συριανή εγώ μένω στην Αθήνα. Οπότε το ματαίωσα μέσα λέγοντας « Φτωχέ μικρό τουρίστα, πιστεύεις πραγματικά μπορεί να συμβεί;». Να όμως που μετά από ένα χρόνο από αυτή την πρώτη γνωριμία και μετά από πολλή επιμονή κατάφερα να δεχτεί να κλείσει ένα πρώτο ραντεβού μαζί μου και ένα δεύτερο και ένα τρίτο και κάπως άρχισε το πράγμα να πηγαίνει… Και όλα έφτασαν στο σήμερα. Και όλα τα άλλα είναι ιστορία…
Και σ’ αυτή την ιστορία προστίθεται ένα ακόμα κορίτσι, η κόρη σας…
Ξέρεις είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί είμαι ένας άντρας ο οποίος μεγάλωσε με πάρα πολλές γυναίκες γύρω του. Τις γιαγιάδες, μου, τη μάνα μου, την αδελφή μου, την δεύτερη γυναίκα του μπαμπά μου την τρίτη γυναίκα του μπαμπά μου, ακόμα και όταν αποφάσισα να πάρω σκύλο ήξερα ότι θέλω να είναι γένος θηλυκού, έτσι υιοθέτησα τη Μαρούλα. Και όταν ήρθε στη ζωή μου η κόρη μου είπα ευχαριστώ γιατί ήθελα πάρα πολύ μία κόρη. Και τώρα, ότι και να μου έχουν πει, είναι πραγματικά λίγο μπροστά σ’αυτό που βιώνω Όταν παίζω μαζί της, όταν μου γελάει, όταν την μυρίζω, φιλάω τις δίπλες της και τα μπούτια της… Έρωτας!
Τι μπαμπάς θέλεις να είσαι;
Θα ήθελα να είμαι ένας ενεργός και παρών αλλά θέλω να ανακαλύψω και νέο πατρικό μοντέλο. Δεν μου αρέσουν τα πατροπαράδοτα. Οι παλιοί έτσι όπως τα έκαναν είδαμε τα αποτελέσματα. Εμείς έχουμε καταλήξει στις ψυχοθεραπείες και άλλοι κουβαλάνε πατριαρχικά πρότυπα που προσπαθούν να αποτινάξουν. Σ’ αυτό το νέο πρότυπο που θέλω να είμαι και εγώ, έχω δει ότι πάρα πολλοί νέοι μπαμπάδες είναι ανοιχτοί στο να συνομιλούν είτε σε επίπεδο ομάδας, είτε ατομικά με ένα παιδοψυχολόγο και να μπορούν να παίρνουν. πραγματικά την επιστημονική καθοδήγηση… για το πώς να λύσουν θέματα. που αφορούν το παιδί τους ή να υιοθετούν τη μέθοδο της θετικής διαπαιδαγώγησης και όχι της τιμωρητικής διαπαιδαγώγησης. Έχω δει πάρα πολλούς μπαμπάδες οι οποίοι έχουν πια μεγαλύτερη συναίσθηση στο πώς να επικοινωνούντα συναισθήματά τους με τα παιδιά τους. Αυτά παλιά δεν ήταν εύκολα. Υπάρχουν πράγματα ριζωμένα στη συλλογική μας μνήμη που φέρουν έντονα στερεότυπα πατριαρχικά. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να τα ξεριζώσω. Ακόμα και αγόρι να έκανα, θεωρώ ότι το πλαίσιο που έχει κληρονομηθεί είναι πάρα πολύ λάθος και πρέπει να το αλλάξουμε τώρα, τώρα οι νέοι γονείς και είναι τόσο ευγενικός ο σκοπός… γιατί στα αλήθεια μιλάει για επιστροφή σε μία απόλυτη ισότητα και δικαιοσύνη. Δε μπορεί π.χ. να υπάρξει debate για το αν μία γυναίκα οφείλει να νιώθει ασφαλής στο δρόμο ή όταν πηγαίνει στο σπίτι ενός άντρα… Κάποτε λέγαμε τη γυναικοκτονία, έγκλημα πάθους… Όλα αυτά λοιπόν είναι παζλ από την κομμάτια μιας εποχής που τώρα εμείς αναπαράγουμε. Συνολικά αυτή η εποχή είχε με τέτοια πληροφορία μόνο αν εγώ προσωπικά έχω αποφασίσει να μεγαλώσω την κόρη μου σε ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο από αυτό ακόμα και ι αν ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να αλλάξει θα της αλλάξω εγώ τον κόσμο που θα την περιβάλλει.
Για να γυρίσουμε λίγο στους Polkar. Η μουσική σας δεν είναι μόνον ένα Balkan πάρτι. Περνάς και κοινωνικά μηνύματα. Ποιο τραγούδι σας είναι για σένα αυτό που περνάει ένα μήνυμα;
Το «Η ζωή μου είναι σκ@τ@». το οποίο μέσα από αυτόν τον τρόπο, αυτό το ήχο, περιγράφει μια σαρωτική κοινωνική κατάσταση και έχει γίνει viral
για λόγους κοινωνικούς και όχι συναισθηματικούς. Εγώ πιστεύω ότι όταν σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα τη ζωή μας αυτή την περίοδο, ότι είμαστε τυχεροί παρολ’ αυτά είμαστε σε μια σκ@τένια εποχή. Δεν είμαστε σε μια εποχή ευκαιριών και ευμάρειας όπως ήταν στα 90’s. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Όμως πιστεύω ότι ακόμα και τη ζοφερή περίοδο της κρίσης δεν αξιοποιήσαμε τα καλά που ήρθαν από αυτήν. Ή μάλλον πίνουμε να τα ξεχάσουμε. Η κρίση έφερε τα κάποια καλά. Όπως και η Covid 19. Για παράδειγμα, τη συλλογικότητα. Μας έφερε πιο κοντά η κρίση. Εκτιμήσαμε την ομορφιά ενός τοπίου, ένα λευκό σπίτι, τα πιο απλά πράγματα, άνθησε το θέατρο στην κρίση και η ελληνική δραματουργία.
Επίσης στην κρίση οι σχέσεις μας έγιναν πιο ουσιαστικές και πιο ισότιμες Δεν υπήρχε η έννοια του «τρόπαιου». Απλά όλοι δεν είχαμε. Και όσοι είχανε γιατί ανήκαν στην ανώτερη τάξη ήταν διακριτικοί στην κρίση για να μην προκαλέσουν. Τώρα δεν είναι έτσι….
Θεατρικά τι ετοιμάζεις,
Θεατρικά ετοιμάζω δύο σκηνοθεσίες. Θα σκηνοθετήσω στο θέατρο Χορν την «Αμφιβολία» όπου θα σκηνοθετήσω τη μητέρα μου και στο «Εμπορικό» το «Κανόνια και Τρομπέτες που είναι το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου. Και ετοιμάζω για την σεζόν2025-2026 ένα καλλιλτεχνικό πρότζεκτ που θα εμπεριέχει και τις τρεις ιδιότητες μου- σκηνοθέτης, ηθοποιός, μουσικός- για το οποίο είμαι πολύ περήφανος γιατί θα περνάει και κοινωνικά μηνύματα αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα.
Σε 5 χρόνια που και πώς θέλεις να ζεις;
Θέλω να μπορώ να έχω την ελευθερία να κάνω ταξίδια με την οικογένειά μου. Να μαθαίνω τον κόσμο στην κόρη μου και να μπορούμε να κάνουμε και καλοκαιρινές διακοπές, να ζούμε και το ελληνικό καλοκαίρι όπως παλιά σε κάποιο ελληνικό νησί.
Να μπορώ να δημιουργώ με τον τρόπο που δημιουργώ τώρα και να μηην νιώθω ότι, για κάποιο λόγο, έχω αναγκαστεί να μπω σε ένα πλαίσιο τοο οποίο με κάνει να ασφυκτιώ Και ειλικρινά θα ήθελα να νιώθουμε όλοι ότι δεν είναι τόσο σκ@τ@ η ζωή μας τελικά. Για να μην έχει και τόση αξία το τραγούδι μου αυτό…
