Τώρα φαντάζομαι διαβάζοντας τον τίτλο του κειμένου, θα περιμένετε να σας παραθέσω ακαδημαϊκές και άκρως παιδαγωγικές λύσεις για το πώς πρέπει μία μητέρα να αντιδρά σε ένα μικρό παιδί (Α’ Δημοτικού), όταν αυτό ήδη έχει στο dna της προσωπικότητας που αναπτύσσει – φοβάμαι με γοργούς ρυθμούς- την διάθεση να αντιμιλήσει, διαφωνήσει, ειρωνευτεί τη μαμά του ή και τον μπαμπά του.
Ημέρα Τρίτη λοιπόν και ώρα 19.00 η περίπου 7 ετών, Φαίδρα Μαρία, έπειτα από άγριο τσακωμό με τον 3μιση ετών αδελφό της, αντέδρασε στη δική μου προτροπή για χαμηλούς τόνους και τερματισμού της κλωτσιάς και των φωνών, με ύφος, ένταση, ειρωνεία θα τολμήσω να πω και πεταγμένη φλεβούλα στον λαιμό. Το κερασάκι της τούρτας φυσικά δεν ήταν άλλο από την ατάκα της: «Γιατί μπορώ μαμά!» όταν τη ρώτησα για πολλοστή φορά, γιατί δεν μοιράζεται τα παιχνίδια της με τον αδελφό της.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν αστραπιαία και σίγουρα περιείχε τιμωρία συνέπειας. Η δεύτερη, (όλα γίνονται σε κλάσματα ολίγων δευτερολέπτων), ήταν να συνεχίσω την υστερία που επικρατούσε με φωνές, τσιρίδες και ενδεχομένως μία ξυλιά στα τρυφερά οπίσθια των 2 Ταλιμπάν. Ναι, Ταλιμπάν. Ναι ξυλιά στον ποπό. Σας σοκάρω;
Τα ουρλιαχτά -κοινώς και μερικώς προσωπικό ξέσπασμα με αφορμή άλλα αίτια που μας βασανίζουν εντός 24ώρου- χειρονομίες και τιμωρίες, μάλλον δεν θα συμβάλλουν σε κάτι ουσιαστικό.
Όχι, δεν θα έπρεπε. Διότι σε αυτόν τον παρονομαστή και σε αυτή την εξίσωση που ακόμα και PhD να έχεις, απάντηση δεν θα βρεις ποτέ, επικρατεί «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Ας σηκώσει λοιπόν το χέρι του όποιος δεν έχει φάει ξυλιά από γονέα! Παύση…
Όχι, όμως αυτή δεν είναι λύση. Όχι πάντα, σίγουρα. Παίρνοντας λοιπόν βαθιές ανάσες και προσπαθώντας πολύ μέσα μου, να αγνοήσω τη κούραση της ημέρας και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, αναρωτήθηκα (ναι… με ό,τι εγκεφαλικό κύτταρο σού έχει απομείνει αργά το απόγευμα ως εργαζόμενη μητέρα), ότι τα ουρλιαχτά -κοινώς και μερικώς προσωπικό ξέσπασμα με αφορμή άλλα αίτια που μας βασανίζουν εντός 24ώρου- χειρονομίες και τιμωρίες, μάλλον δεν θα συμβάλλουν σε κάτι ουσιαστικό.
Λίγα λεπτά μετά και αφού είχα χωρίσει τα παιδιά μου στα δωμάτιά τους, φώναξα τη Φαίδρα και της είπα: «Με εξέπληξες δυσάρεστα, με στεναχώρησες. Μου δείχνεις ότι δεν με σέβεσαι. Όταν ηρεμήσεις και πριν κοιμηθείς, θέλεις να το συζητήσουμε;». Καταφατικά και με βλέμμα κουταβιού, που μόλις έχει φάει ένα καλώδιο και ζητά συγχώρεση, έγνεψε καταφατικά.
Η αναγνώριση από τα ίδια τα παιδιά σε συνδυασμό με την καθημερινή πάλη για να τους μεταλαμπαδεύσεις την καλοσύνη και το ήθος, είναι για μένα τα ουσιαστικότερα όπλα, για την ανάπτυξη υγιών προσωπικοτήτων.
Πριν λοιπόν τη νανουρίσω με ένα παραμύθι μού λέει η μικρή σουσού: «Μαμά, συγγνώμη, δεν ήθελα να αντιμιλήσω. Απλά ο Δημήτρης με πειράζει συνέχεια. Δεν θα το ξανακάνω».
Απαντώ, με κρυφή ανακούφιση και χαρά, καθώς είχε πάρει τελικά τον χρόνο της να σκεφτεί την αντίδρασή της: «Δέχομαι τη συγγνώμη σου, αλλά τελικά ποιο ήταν το λάθος σου;». «Μαμααααααα, νυστάζω τώρα (γεμάτη ανία και ολίγες ενοχές), αλλά κατάλαβα πως δεν σεβάστηκα με τον Δημήτρη ότι δουλεύεις όλη μέρα για να μας φέρνεις δώρα με τον μπαμπά και γυρνάς σε ένα σπίτι τρελοκομείο, ενώ θα έπρεπε να σε τρελαίνουμε μονάχα με φιλάκια! Εσύ και ο μπαμπάς είστε οι καλύτεροι».
Βούρκωσα λίγο, δεν το έδειξα. Ψήλωσε ο λαιμός της κουκουβάγιας μανούλας και κοιμήθηκα ανακουφισμένη ότι τουλάχιστον το μάθημα της ημέρας είναι ότι αναγνωρίζει τους κόπους μας για μία οικογένεια γεμάτη αγάπη, που ξεπερνά κάθε κούραση, κάθε εμπόδιο, για να είναι και να είμαστε όλοι καλά!
Αν θα το επαναλάβει, είπατε; Φυσικά. Δεκάδες φορές εν όψει προεφηβείας. Η αναγνώριση όμως από τα ίδια τα παιδιά σε συνδυασμό με την καθημερινή πάλη για να τους μεταλαμπαδεύσεις την καλοσύνη και το ήθος, είναι για μένα τα ουσιαστικότερα όπλα, για την ανάπτυξη υγιών προσωπικοτήτων.
Μπορεί τώρα να θεωρούν ότι η τιμωρία θα είναι η αναβολή μίας βόλτας στην παιδική χαρά και η επιβράβευση, ένα παιχνίδι και μία κούκλα. Δεν πειράζει, ας είναι. Η μαγιά για μένα είναι η αγάπη (τόση ώστε να σκάσουμε), περίσσεια υπομονή, αυτοέλεγχος και ισάξια αντιμετώπιση με τον έτερο ομόλογό μας και ας είναι αυτός 3, 4, 5, 6 ή και 7 ετών! Από αυτά ξαναγεννιόμαστε, αυτά μας πλάθουν εκ νέου, με τα παιδιά μας μαθαίνουμε τι θα πει αγάπη άνευ όρων! (ε… και καμία Spider- Man φιγούρα η καμία Barbie δεν βλάπτει).
Η μαγιά για μένα είναι η αγάπη (τόση ώστε να σκάσουμε), περίσσεια υπομονή, αυτοέλεγχος και ισάξια αντιμετώπιση ανεξαρτήτως ηλικίας.
Μαμάδες συνεπιβάτες σε αυτό το ταξίδι της μούρλας λοιπόν, προτείνω απλά να μαγειρέψει η καθεμία τη δική της μαγιά. Δεν υπάρχουν όροι και κανόνες όταν έχεις απέναντί σου παιδιά. Το κάθε παιδί είναι μοναδικό. Όπως κι εμείς, και η οικογένεια που χτίζουμε. Αν η βάση είναι γερή, «μη φοβού, μόνον πίστευε» σε σένα!
*Πηγή φωτογραφιών: istockphoto.com
