«Αν με ρωτούσε κάποιος ξένος για την Αθήνα, θα του έλεγα ότι ευτυχώς, όσες κρίσεις και αν περάσαμε και όσο και αν έχουμε μαστιγωθεί, παραμένει μια πολύ ζωντανή πόλη. Μια πόλη που αναπνέει, έστω και ανάμεσα από χιλιάδες προβλήματα».
Στην Κουμουνδούρου ήταν το πατρικό του πατέρα της όταν η οικογένειά του κατέβηκε από την Πρέβεζα. Εκεί διαμορφώθηκαν και οι πρώτες της αναμνήσεις από την πόλη. Το πατρικό της μητέρας της ήταν στην Ελληνορώσων – ο παππούς Κωνσταντινουπολίτης και η γιαγιά από τη Ρωσία. Επαιζε στο χώμα με τους βόλους και θυμάται να τους φέρνουν το γάλα το πρωί από τα ζώα. Το σπίτι των γονιών της, από την άλλη, ήταν στο Κολωνάκι γιατί η μητέρα της ήταν από τις πρώτες πολύ καλές αισθητικούς, η Λία Γαλάνη ήταν περίφημη! Και όλοι τους άνθρωποι καλλιεργημένοι με τα βιβλία αγκαλιά.
«Όπου και αν κυκλοφορώ, έχω κάτι να θυμάμαι»
Μου αρέσουν οι περιοχές που είναι γύρω από το Γκάζι και είναι λίγο multi culti, λίγο περίεργες, με την έννοια ότι μπορεί να βρεις μια γκαλερί δίπλα σε ένα μικρό μπαράκι, που είναι τα πράγματα λίγο ανακατεμένα. Αρκεί να έχουν μια κοινή αισθητική, με κάποιες απαραίτητες προδιαγραφές -όπως η ένταση της μουσικής-, χωρίς με αυτό να εννοώ ότι πρέπει όλα να είναι ίδια. Στην Πορτογαλία, που είχα πάει, στην αντίστοιχη δική τους Πλάκα όπου είναι τα μαγαζάκια που παίζουν τα fados, η μουσική του ενός δεν ενοχλούσε το άλλο -και ήταν δίπλα δίπλα. Αυτό αποπνέει μια ευγένεια.
Στην Αθήνα αγαπάω κάποια μικρά στέκια που υπάρχουν και έχουν φτιάξει τη δική τους πελατεία, όπως το καφενείο του Λούη γιατί είναι αληθινό καφενείο. Ο Κώστας είναι πολύ καλός ταβλαδόρος. Μου αρέσει να πηγαίνω μια βολτίτσα από εκεί, ακόμη και αν κάποια έχουν γίνει της μόδας και μαζεύουν πολύ κόσμο. Εδώ γύρω είναι αρκετοί άνθρωποι που έχουν φτιάξει μαγαζιά τύπου καφενεία και το κάνουν με πολύ σεβασμό.
- Επίσης αγαπώ τις Απόκριες, που βγαίνουν αυτοσχέδια καρναβάλια στους δρόμους, με ομάδες από παιδιά που παίζουν κρουστά και χορεύουν, χωρίς να είναι στημένο όλο αυτό. Ο κόσμος τους ακολουθεί και γλεντάει μαζί τους.
- Αγαπώ την κάθε μικρή προσπάθεια που γίνεται. Αρκετοί άνθρωποι προσπαθούν να φτιάχνουν μικρά κηπάκια για να βρουν λίγο πράσινο, που τόσο μας λείπει.
- Μου αρέσουν πολύ τα θερινά σινεμά της πόλης. Έχουμε πολλά ωραία, όπως στα Πετράλωνα, στον Ταύρο, στο Θησείο, πηγαίνω συχνά. Θυμάμαι όμως να πηγαίνουμε στο Παλάς, ως σπουδαία έξοδο, φορώντας τα μοκασίνια μας με το κέρμα επάνω.
- Από βόλτες, λατρεύω αυτή την άνοδο της Ερμού από την κορεάτικη αγορά προς το Θησείο.
«Με πληγώνει πάρα πολύ που της κάνουν κακό»
Γεννήθηκα και μένω, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, στο κέντρο της Αθήνας -είμαι Αθηναία και παιδί της πόλης. Την Αθήνα τη λάτρευα και τη λατρεύω, γι’ αυτό και με πληγώνει πάρα πολύ που της κάνουν κακό -είναι κάτι που δεν μπορώ να το προσπεράσω. Ιδιαίτερα όσο σκέφτομαι ότι από πίσω παίζει πάντα κάτι «άλλο», που πλέον νομίζω ότι λίγο-πολύ όλοι το έχουμε καταλάβει. Υπάρχει μια επί τούτου υποβάθμιση αυτού που λέγεται κέντρο, για κάποιους λόγους. Αυτό το πράγμα που έχει καταντήσει η Ελλάδα γενικά και η Αθήνα ακόμη περισσότερο, ένα πέρασμα περίεργων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, είναι πολύ θλιβερό και πάλι θα καταλήξει, τα κακώς κείμενα που υπήρχαν, αντί να φτιαχτούν, να γίνουν ακόμη χειρότερα.
- Για το Δημόσιο Σήμα, το σημαντικότερο νεκροταφείο της αρχαιότητας στον Κεραμεικό, είχε γίνει ήδη το κακό – η χούντα άλλαξε τους συντελεστές. Μετά ελπίζαμε όλοι ότι μπορεί να γίνει κάτι με το σχέδιο Τρίτση, μια εξαιρετική πρόταση για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, και τελικά το θέμα είναι πάντα στις καλένδες και κλείνει το ματάκι -αν υπάρχει μια αρχαιολογική υπηρεσία που μπορεί να λειτουργήσει, αλλά της βάζουν τρικλοποδιές.
- Και προς Θεού, εγώ δεν είμαι εναντίον της ανάπτυξης -ποιος μπορεί να είναι εναντίον της ανάπτυξης!- αλλά για ποια ανάπτυξη μιλάμε είναι το θέμα. Σε ιστορικές πόλεις που ταξιδεύουμε, βλέπουμε ότι κρατούν το κέντρο τους ατόφιο. Στη δική μας χώρα, το κέντρο έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι, που από πίσω του δεν έχει αγάπη. Σκέφτομαι ότι όλοι όσοι κάνουν κουμάντο είναι περαστικοί, που ποτέ που δεν αγάπησαν αυτή την πόλη -για τους ανθρώπους της, για τα σοκάκια της, για το φως της, το κλίμα, την ομορφιά της.
- Για όλη αυτή την κατάσταση, ο Δήμος θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα αλλά δεν έχει κάνει τίποτα -όχι μόνο τώρα, γενικά, εδώ και χρόνια. Για να δώσω ένα παράδειγμα, εδώ στην περιοχή του κέντρου που μένω, υπάρχουν πολλά κτίσματα εγκαταλελειμμένα ή ημιτελή, τα οποία για διάφορους λόγους είναι πολύ επικίνδυνα. Η δημοτική αρχή θα μπορούσε να απευθυνθεί σε αυτούς που τα έχουν αφήσει έτσι και να τους βάλει έναν πολύ υψηλό φόρο, ώστε να γίνει κατανοητό ότι δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει. Όσο για τα διατηρητέα, εκεί είναι η καταπληκτική υποκρισία. Από τη μια μεριά, υπάρχουν διατηρητέα όπου οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα -και το κατανοώ. Από την άλλη μεριά, όμως, δεν γίνεται τίποτα για να σωθούν τα διατηρητέα -έχουν κάνει νόμους που εγκλωβίζουν ακόμη και τους ίδιους. Μιλάμε για μπάχαλο. Το αποτέλεσμα είναι πολλά σημεία της πόλης να θυμίζουν αυθαίρετα, όπου έχουν καταστρατηγηθεί όλοι οι νόμοι. Προχωράς σε έναν κεντρικό δρόμο της περιοχής που έχει στοά και ξαφνικά σταματάει η στοά. Βγαίνεις στον δρόμο, γιατί δεν υπάρχει πεζοδρόμιο και μετά ξαναμπαίνεις. Δεν υπάρχει κανένα σωστό πολεοδομικό σχέδιο. Κάνει ο καθένας ό,τι του αρέσει και στο τέλος έρχεται και το λεγόμενο κράτος και κάνει κι αυτό ό,τι του αρέσει. Δεν υπάρχει καμία συνεννόηση.
- Το δυσκολότερο κομμάτι είναι η ηχορύπανση, που δεν νομίζω ότι υπάρχει αλλού στον κόσμο σε τέτοιο σημείο. Οι δήμαρχοι περνάνε ο ένας μετά τον άλλο κουνώντας το κεφάλι και τον νου τους τον έχουν πώς θα φτιάξουν τους περίπατους και άλλες βλακείες. Κάθε φορά που ψηφίζουμε δημάρχους, έχουμε την ελπίδα ότι μπορεί κάτι να γίνει, αλλά ακόμη περιμένουμε.
*Πηγή φωτογραφιών: Getty Images/ Ideal Image, IStock
