Μετά από σχεδόν 15 χρόνια, ένα συγκρότημα που έχουν όλοι αγαπήσει συναντιέται ξανά. Παρασκευή 28 Ιουνίου Vassilikos, X-Jeremy και Jay θα βρεθούν στον Λυκαβηττό! Ο Vassilikos απαντά σε όλες τις εύλογες ερωτήσεις.

Πώς πέρασαν τα χρόνια χωρίς συγκρότημα και πώς νιώθετε σε αυτήν την ξανά-αντάμωση; Σημαίνει κάτι και για το μέλλον;

Ήταν περίεργα στην αρχή, ειδικά για εμένα που προχώρησα αμέσως σε σύμπραξη με άλλους μουσικούς. Όταν έχεις περάσει 20 χρόνια παίζοντας μόνο με τους συγκεκριμένους ανθρώπους που αποτελούν την μπάντα, μετά τα πράγματα χρειάζονται μια περίοδο μετάβασης η οποία μπορεί να είναι και αρκετά μεγάλη. Σε κάποιες περιπτώσεις και μόνιμη. Ήταν, όμως, η ώρα για όλους μας να δούμε άλλες εκδοχές της ζωής και του εαυτού μας και αυτό ακριβώς έγινε. Τώρα που είμαστε πάλι μαζί, το συναίσθημα είναι εκείνο το οικείο που υπήρχε πάντα μεταξύ μας. Μερικές φορές που περνάει από το μυαλό μου ότι είχαμε σταματήσει 14 χρόνια, μου φαίνεται απίστευτο. Εμείς οι τρεις ταιριάζουμε τόσο πολύ και σε τόσο πολλά επίπεδα που δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να σκεφτώ έναν λόγο να μη συνεχίσουμε κανονικά ως μπάντα και στο δημιουργικό κομμάτι. Δεν τα στήσαμε μόνο για μερικές συναυλίες.

Πόσο μοναχικός και πόσο «κοινωνικός» μπορεί να είναι ο δρόμος της μουσικής για να μην παρασυρθείς ή να μην κλειστείς;

Όλα είναι ζήτημα ισορροπίας. Το σημείο που κάνει τη διαφορά είναι εκεί που συνειδητοποιείς ότι όλη η προσπάθεια που νόμιζες ότι έκανες για να μην πέσεις δεν γινόταν από εσένα αλλά από μια άλλη δύναμη. Που περιλαμβάνει κι εσένα. Στη μουσική ή σε οτιδήποτε άλλο, οι κανόνες είναι οι ίδιοι.

Πώς έχει αλλάξει η τεχνολογία τη δική σας δουλειά; Πόση και πώς τη χρησιμοποιείτε;

Από πάρα πολύ νωρίς η συγκεκριμένη μπάντα αγκάλιασε και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την τεχνολογία. Πρέπει να είμαστε η πρώτη μπάντα στην Ελλάδα που έπαιξε με backing track. Μιλάμε για το ’97. Από τότε η τεχνολογία έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο πώς κινούμαστε και τι κάνουμε. Ο υπολογιστής είναι το τέταρτο μέλος της μπάντας.

Πώς νιώθει ο καθένας σας τον παλμό του κοινού σε μια συναυλία; Είναι ένα συναίσθημα του «όλου» ή ο καθένας το νιώθει σύμφωνα με τον χαρακτήρα του;

Στην ουσία είναι το όλο. Πάντα θα μπει ο χαρακτήρας στη μέση και θα το αλλοιώσει το πράγμα σε έναν βαθμό. Και αυτό συμβαίνει όταν κανείς ανησυχεί πολύ ή όταν μπαίνει σε καταστάσεις έπαρσης. Τότε διαχωρίζεται από το σύνολο και βιώνει τη ζωή σαν κάτι ξέχωρο από το υπόλοιπο. Και τότε δημιουργούνται και όλα τα προβλήματα. Ή τουλάχιστον, έτσι φαίνεται. Η ζωή είναι ευφυής.

Είναι η μουσική πολιτική στάση και εσείς με ποιον τρόπο την αντιλαμβάνεστε ή την έχετε εκφράσει κατά καιρούς;

Η μόνη πολιτική στάση που έχει σημασία και τους αφορά όλους ανεξαιρέτως είναι η εξής: Ή θα δράσω για το καλό του εαυτούλη μου ή για το καλό του συνόλου. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή και όλα συνοψίζονται σε αυτή τη μικρή πρόταση. Σαν χώρα, λόγω κυρίως του εθνικού τραύματος που κουβαλάμε, είμαστε ακόμα πάρα πολύ μακριά από την απλότητα, την ευημερία και την κοινότητα. Και σαν ανθρωπότητα ίσως, αλλά στην Ελλάδα είμαστε πολύ μακριά νυχτωμένοι ακόμα. Οι περισσότεροι από εμάς ακόμα νομίζουν ότι υπάρχει προσωπικό καλό χωρίς συλλογικό. Καλή μας νύχτα.

Ποια ακούσματα, συγκροτήματα, τραγουδιστές, μουσικές σχολές, χώρες σας έχουν επηρεάσει περισσότερο και πόσο έχει αλλάξει αυτό με τα χρόνια;

Κάθε μπάντα που κάνει αγγλικό στίχο έχει δεχθεί τις πιο ισχυρές της επιρροές από Μεγάλη Βρετανία και Αμερική. Αναμφισβήτητα. Αυτό που έχει αλλάξει έντονα, θα έλεγα την τελευταία δεκαπενταετία περίπου (όσο λείπουμε εμείς, εντελώς τυχαία), είναι ότι έχει επιτραπεί επιτέλους σε μπάντες που δεν έρχονται μόνο από αυτές τις δύο χώρες να ανοίγονται πιο μαζικά και πιο εύκολα σε άλλες χώρες και να μην ακούγονται μόνο στα σύνορά τους.

Πόσο κατανοείτε τη νέα γενιά και τα ακούσματά της όταν αυτά ξεφεύγουν σε τραπ εκδοχές; Έχετε κάτι να μας πείτε πάνω σε αυτό;

Αυτή δεν είναι τόσο ερώτηση «παλιάς-νέας γενιάς», όσο «πλειοψηφίας-μειοψηφίας». Πάντα, το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων έπεφτε θύματα της βαριάς βιομηχανίας, που φροντίζει να νομίζουν οι άνθρωποι ότι έχουν επιλέξει τα ακούσματά τους. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Οι πιο πιτσιρικάδες με τραπ, κακό χιπ χοπ και φτηνό καψουρολαϊκό και οι πιο μεγάλοι με φτηνό καψουρολαϊκό και εκείνο το έκτρωμα που ακούει στο όνομα έντεχνο.

Η Πάτρα, πόλη σταθμός ανάμεσα σε πολλά, πόλη με μεγάλο πολιτισμικό παρελθόν, πώς είναι σήμερα και πώς τη νιώθετε;

Η Πάτρα μπορεί να είναι ένα σαφές γεωγραφικό σημείο με συγκεκριμένα αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά, αλλά από εκεί και πέρα είναι ένα αντικείμενο μετάφρασης στο μυαλό του καθενός μας. Εγώ βλέπω αυτό, εσύ βλέπεις το άλλο, εμένα μου αρέσει αυτό, εσένα σου αρέσει το άλλο, εγώ τη βρίσκω μίζερη και υποτακτική, εσύ τη βρίσκεις φρέσκια και δυναμική και ούτω καθ’ εξής. Και το πιο σημαντικό μέσα σε όλα αυτά είναι ότι έχουμε όλοι δίκιο.