Η λέξη “cringe” χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια αίσθηση δυσαρέσκειας, αμηχανίας ή αποστροφής που προκαλεί ένα περιστατικό, μια συμπεριφορά ή μια ενέργεια. Όταν κάτι είναι “cringe”, σημαίνει ότι είναι αμήχανο ή αναστριφούμενο, συχνά λόγω της ανεπιτυχούς προσπάθειας να είναι αστείο ή ενδιαφέρον. Συνήθως χρησιμοποιείται ως επίθετο για να περιγράψει κάτι που προκαλεί αίσθηση αμηχανίας ή αποστροφής.

Αυτό μου έβγαλε ως απάντηση το Chat GPT στη σχετική ερώτηση.

Θα μπορούσε απλά, για να μην το κουράζει, να βάλει δίπλα μια φωτό από το The Curse. Μια σειρά (σατιρική μαύρη κωμωδία γράφει η ‘ετικέτα’) 10 επεισοδίων όπου, το περισσότερο διάστημα, θα καταλήξεις να την βλέπεις με τα χέρια σου να καλύπτουν τα μάτια σου. Ενδεχομένως και τα μάτια του ανθρώπου που θα κάθεται δίπλα σου στον καναπέ.

Ναι, μιλάμε για τόση αφόρητη αμηχανία.

Πρόκειται de facto για την πιο δύσκολη, ιδιοσυγκρασιακή και φουλ άβολη τηλεοπτική σειρά της χρονιάς στην οποία, η αιώνια μούσα του Λάνθιμου, σοφά αφήνεται στα χέρια εξίσου ταλαντούχων δημιουργών. Συγκεκριμένα του «ατρόμητου» κωμικού Nathan Fielder (Nathan for You, The Rehearsal) και του μετρ του υπαρξιακού άγχους Benny Safdie (το παλικάρι που απογείωσε τον Adam Sandler στο Uncut Gems).

Συγκεκριμένα η Emma και ο Nathan υποδύονται ένα ζευγάρι «Καλών Σαμειριτών»-επιχειρηματιών που προσπαθούν να αναβιώσουν μια υποβαθμισμένη ισπανόφωνη κοινότητα στο New Mexico με τα γυάλινα, βιώσιμα σπίτια τους. Όλα αυτά υπό την επίβλεψη ενός ελεεινού Νεοϋορκέζου τηλεοπτικού παραγωγού που σκηνοθετεί τον πιλότο για την real estate εκπομπή τους.

Δυο Colgate χαμογελαστοί, προοδευτικοί και φουλ social media friendly άνθρωποι που παλεύουν για τα καλό, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να ξεκινήσουν τη δική τους οικογένεια. Δυο λαμπρά παραδείγματα/ υποδείγματα του τι σημαίνει να είσαι woke το 2024, να σε νοιάζει (ή να πρέπει να δείχνει ότι σε νοιάζει) το αποτύπωμα που αφήνεις σε κάθε πεδίο της δραστηριότητας του.

Στην πορεία, με τη βοήθεια των φανταστικών αποχρώσεων των εκφράσεων του προσώπου της Emma Stone και μιας κάμερας που θα έκανε ακόμη και τη Μητέρα Τερέζα να μοιάζει στεγνή και απόμακρη, αρχίζουμε και παρατηρούμε τη σαπίλα πίσω από την illustration επιφάνεια των προθέσεών τους.

Με υπέροχο σεναριακό πρόσχημα την κατάρα που ρίχνει ένα μικρό παιδί αφροαμερικανικής καταγωγής στον πρωταγωνιστή όταν προσπαθεί να πάρει πίσω στην πραγματικότητα ένα εκατοδόλαρο που της έδωσε μπροστά στην κάμερα για να φανεί γενναιόδωρος, μαθαίνουμε πολλά και όμορφα.

Π.χ. για τους slumloard γονείς της Emma που έχουν φτιάξει περιουσίες στη πλάτη των ενοίκων τους, για το κάλπικο των γυάλινων σπιτιών όσον αφορά την κατασκευή, για το κάλπικο της επικοινωνίας με τους αυτόχθονες Αμερικάνους της περιοχής ως πολιτιστικό παραπέτασμα του project, για το κάλπικο των επιχειρήσεων (βλέπε specialty coffee houses) που κάλπικα προσλαμβάνουν εργαζόμενους που θα χάσουν τα σπίτια τους όταν η περιοχή αναβαθμιστεί. Επίσης για το κάλπικο της σχέσης των δυο πρωταγωνιστών που, είπαμε, στα χαρτιά, μοιάζουν ως το τέλειο ζευγάρι.

Αν αισθάνεσαι ότι όλα αυτά σου φαίνονται κοινότυπα, ότι τα έχεις ακούσει ξανά, τότε το λάθος είναι δικό μου, οφείλεται στο δικό μου κακό γράψιμο. Γιατί στην actual σειρά τίποτα δεν είναι κοινότυπο, όλα μοιάζουν φρέσκα.

Αν, πάλι, είσαι στο σημείο να σταματήσεις να διαβάζεις, γιατί προτιμάς κάτι πιο σχεσικό, κάτι που να σε αφορά περισσότερο από την ενοχή των αστών Αμερικάνων, και πάλι το λάθος είναι δικό μου. Γιατί η τρικυμία στη σχέση των δυο πρωταγωνιστών είναι κάτι που βρίσκει αντανάκλαση και στα δικά σου τα θεματάκια, ακόμη και αν δεν το ξέρεις.

Προσοχή. Άφησε χώρο για το τέλος. Γιατί σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σε 9 στις 10 σειρές εκεί έξω, το τέλος του The Curse είναι υπέροχα αναπάντεχο και απελευθερωτικό. Δεν είναι τυχαίο που οι πάντες (από το New Yorker μέχρι το τελευταίο clickbait site εκεί έξω) μπήκαν στον κόπο να το αναλύσουν. Καλή διασκέδαση.

*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Cosmote TV