Αν η σημερινή μέρα είχε πρόσωπο, θα ήταν το πιο «θλιμμένο» emoji. Αυτό γιατί η 15η Γενάρη θεωρείται από το 2004, η πιο μελαγχολική μέρα του χρόνου. Κατά πόσο όμως ισχύει κάτι τέτοιο στ΄αλήθεια; Αν ψάξουμε την απάντηση από την πλευρά της επιστήμης, θα δούμε πως ο ισχυρισμός της Blue Monday, που εδραιώθηκε από τον Ουαλό ψυχολόγο, Cliff Arnall, διαψεύδεται, δίνοντας πίσω τη χαμένη μας χαρά.

Η τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου συνδέεται όλα αυτά τα χρόνια με τα χαρακτηριστικά μιας έξυπνης στρατηγικής marketing προκειμένου να ταξιδεύουμε περισσότερο τον Ιανουάριο. Ο Arnall επινόησε την πιο «καταθλιπτική» μέρα του χρόνου, έπειτα από το σχετικό αίτημα μιας ταξιδιωτικής εταιρείας. Συγκεκριμένα, η ιδέα αυτή δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε δελτίο Tύπου του 2005 από τη βρετανική εταιρεία Sky Travel, η οποία ισχυρίστηκε ότι υπολόγισε την ημερομηνία χρησιμοποιώντας μια «εξίσωση».

Στον παραπάνω μαθηματικό τύπο του Arnall, τα χρέη, ο καιρός, ο χρόνος από τα Χριστούγεννα, ο χρόνος που ξοδέψαμε χωρίς να εκπληρώσουμε μερικούς από τους στόχους της νέας χρονιάς, τα χαμηλά κίνητρα που έχει ο καθένας, αλλά και το αίσθημα ανάγκης να αναλάβει κανείς δράση, πλέκονται μεταξύ τους περίτεχνα, σε ένα αποτέλεσμα που θεωρείται ψευδοεπιστήμη και απορρίφθηκε από πολλούς μαθηματικούς.

Έπειτα ο όρος Blue Monday, χρησιμοποιήθηκε σε καμπάνια για «ταξίδια που θα έδιωχναν την κατάθλιψη αυτής της ημέρας». Κάπως έτσι, η συγκεκριμένη στρατηγική κατέληξε να γίνει το απόλυτο διαφημιστικό κόλπο, ωθώντας τον κόσμο να κλείνει εκείνη τη μέρα, τα περισσότερα πακέτα διακοπών.

Ο Arnall σήμερα πρωτοστατεί υπέρ του #StopBlueMonday» και σε συνέντευξή του έχει δηλώσει ότι «δεν ήταν ποτέ πρόθεσή του να κάνει τη μέρα να ακούγεται αρνητική, αλλά ότι ήθελε να εμπνεύσει τον κόσμο να πάρει τολμηρές αποφάσεις ζωής». Παρά το γεγονός ότι σήμερα ο μύθος της Blue Monday καταρρίπτεται, οι χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα και οι πιο μικρές μέρες, επηρεάζουν πράγματι αρνητικά τη διάθεσή μας και προκαλούν εποχιακή συναισθηματική διαταραχή ή εποχική κατάθλιψη, (Seasonal Depression-SD ή Seasonal Affective Disorder-SAD).

Κάθε φορά που πάει να κυριαρχήσει η απόγνωση, η μιζέρια, η απαισιοδοξία, κάτι από αυτό που ορίζεται τελοσπάντων ως “Blue Monday”, αναβιώνουν στην κινηματογραφική μου μνήμη, οι σκηνές από «Το κυνήγι της ευτυχίας»! Η πιο χαρακτηριστική σκηνή της αριστουργηματικής αυτής ταινίας είναι όταν ο Chris Gardner, που υποδύεται ο Will Smith, έχοντας μείνει άστεγος, κλειδώνεται μαζί με τον δίχρονο γιο του μέσα σε μια δημόσια τουαλέτα, και πείθει τον μικρό ότι «πρέπει να προστατευτούν από τους δεινόσαυρους» μέσα σε μία «σπηλιά». Κάποιος χτυπά την πόρτα, εκείνος κλείνει τα αυτιά του γιου του για να μην ξυπνήσει και ξεσπάει σε δάκρυα.

Έχοντας μείνει μόλις με 22 δολάρια μετά τον χωρισμό με τη γυναίκα του και τη μητέρα του παιδιού του, ο Chris ξεκινάει να εργάζεται ως μαθητευόμενος, δηλαδή αμισθί, σε χρηματιστηριακή εταιρεία με την ελπίδα πως κάποια ημέρα θα καταφέρει να προσληφθεί.

Όταν τελειώνει η πρακτική και μετά από αμέτρητα εμπόδια, η εταιρεία τελικά τον προσλαμβάνει και τότε είναι που ο πρωταγωνιστής περικλείει όλο το νόημα πίσω από την επιδίωξη του να αισθανόμαστε καλά όταν όλα συνηγορούν εναντίον μας: «Αυτή η μικρή στιγμή της ζωής μου λέγεται ευτυχία»… Ή αλλιώς εκτόξευση της χαράς σε μια προσπάθεια να καταρρίψουμε αυτό που ορίζεται ως η πιο «μελαγχολική» μέρα, ακόμη και σήμερα που το ημερολόγιο δείχνει 15 Ιανουαρίου.