Υπόθεση Polyamorous: Τα παιδιά με τα «γαρύφαλλα»

Μιλούσαν για το Polyamorous, το οποίο (ντροπή μου) δεν είχα ακούσει μέχρι τότε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κάποια φασιστοειδή κατά του γάμου των ομόφυλων έσπασαν ένα μαγαζί που το έχει ομόφυλο ζευγάρι. Ακου τώρα… Λογικό ίσως, με έναν τρόπο, στις μέρες που ζούμε.

Ο έτερος δημοσιογράφος του σπιτιού όμως, ο Δημήτρης, το ήξερε πολύ καλά. Και μου εξήγησε πως πρόκειται για έναν υπέροχο χώρο στα Εξάρχεια με λουλούδια, ποτά και ερωτικά βοηθήματα (καθώς πρέπει) που τον έχει ένα γλυκύτατο ζευγάρι ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος και η Ελένη Νικολούλια η οποία μάλιστα πριν από λίγες, κοντά τρεις, εβδομάδες γέννησε ένα μωράκι.

Ωραίο δώρο για ένα μωράκι. Ένα σπασμένο μαγαζί, ρημαδιό, από δέκα ανθρώπους που εισέβαλαν με το ζευγάρι εντός. Εχυσαν κρασιά και ποτά, έριξαν μπογιές, έσπασαν το ψυγείο των λουλουδιών και γλάστρες. Γιατί λέει τέτοιοι χώροι εξευγενίζουν τη γειτονιά κι έτσι ανεβαίνουν τα ενοίκια και έτσι δεν βρίσκουν σπίτι!

Ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος κοινοποίησε αυτό που συνέβη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημοσιεύοντας φωτογραφίες από τις ζημιές στο κατάστημα. «Πίσω στο μακρινό παρελθόν για κάποιους αλλά και κοντινό για κάποιους άλλους, όταν με μάθαιναν να εναντιώνομαι σε κάτι που δεν μου άρεσε, μου έλεγαν να το κάνω με τον λόγο, με επιχειρήματα και σίγουρα χωρίς καθόλου βία. Κάπως έτσι μάλλον έμαθαν και αυτούς να εναντιώνονται στον “εξευγενισμό” της γειτονιάς τους (λες και δεν είναι και δική μας γειτονιά), που μάλλον προκάλεσε ένα ανθοπωλείο», έγραψε στο Ινσταγκραμ.

Είναι μόνο μέσω της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελούσιας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, τη μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες τη μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία.

Όνειρα θερινής νυκτός…

Η βία είναι διάχυτη πια και ανερυθρίαστη. Από αυτόν που κλωτσάει ένα σκυλάκι μέχρι εκείνον που βιάζει ή σαπίζει στο ξύλο ένα παιδάκι, από τις συμμορίες ανηλίκων – τη νέα μάστιγα του άστεως – ως τον οδηγό που σε βρίζει χωρίς λόγο, από την πιο απλή διάχυτη επιθετικότητα που έχει γίνει μια τσιμεντωμένη αγένεια. Το ζευγάρι του Polyamorous λέει πως θα επιμείνει στα Εξάρχεια και πως εκτός από τα 20.000 ευρώ (!) που τους στοίχισε αυτή η ιστορία, δεν τους επηρέασε κάπως αλλιώς. Η ψυχή τους το ξέρει. Εγώ πάντως που είμαι φοβιτσιάρα και που το 2008 ήμουν παρούσα σε ένοπλη ληστεία στην Τράπεζα Πειραιώς στα Ιλίσια που είχα πάει για να ανοίξω έναν λογαριασμό, έκανα πολλά χρόνια να ξαναμπώ σε τράπεζα (ή αν ήταν ανάγκη έπαιρνα κι άλλους μαζί). Θα μου πεις άλλο να είσαι και στο πάτωμα, στα τέσσερα, με το όπλο στο ένα μέτρο και άλλο αυτό. Μπα… δεν το πιστεύω γιατί πού ξέρεις με τέτοια αφηνιασμένα όρνια τι και από πού μπορεί να σου έρθει. Δεν είναι δυνατόν να μην φοβήθηκαν οι άνθρωποι, έστω και προς στιγμήν. Και καλά κάνουν και δεν το λένε και αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο δημόσια, γιατί μόνο έτσι μπορείς να αντισταθείς στη χυδαιότητα. Χωρίς να υποχωρείς ή να συμβιβάζεσαι.

Πιστεύω ακράδαντα πως η εποχή της διακυβέρνησης Σύριζα μας άφησε πολλά τέτοια για προίκα. Ξεκαθαρίζομαι: δεν εννοώ ασφαλώς ότι οι γνωστοί άγνωστοι ή οι κάθε είδους εγκληματίες είναι προϊόν τους. Καθόλου. Εννοώ όμως πως μας χώρισε στα δύο, φανάτισε τον κόσμο παράλογα πολύ και προς παράλογες κατευθύνσεις, πως νομιμοποίησε τη χυδαιότητα – νομίζω πως Πολλάκη δεν είχαμε ξαναδεί – μιλώντας για τη δημοκρατική πτέρυγα βεβαίως. Μικρότερη θυμάμαι ότι ακούγαμε κάτι αστειότητες του αείμνηστου Ευάγγελου Γιαννόπουλου με κάποιες ψιλοβρισιές και μας έκανε τρομερή εντύπωση. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως ο «γλυκός» Αλέξης επέτρεψε, αν όχι έθρεψε και ανέθρεψε, «πολλακικές» πρακτικές – πώς αλλιώς άλλωστε θα κατέβαζε τόσους αλαλάζοντες αγανακτισμένους σε ένα «όχι» για να το κάνει «ναι». Και η πάσης φύσεως «μικροβία» δικαιολογήθηκε.

Όλα αυτά τα σκέφτομαι ανάμικτα και κάπως… αγανακτισμένη διότι, μπορεί στον τοίχο των παιδιών του Polyamorous να υπήρξαν χιλιάδες και μόνον μηνύματα συμπαράστασης, όμως πάρα πολλές φορές έχω δει να εύχονται να καεί ξανά και ξανά μια γνωστή εφημερίδα της πόλης όπως και ουκ ολίγες κατάρες ακόμη και σε συγγραφείς.

Πόσο θα μου άρεσε, πλάι σε κάθε Χ αγρότη που παλεύει για το δίκιο του –και καλά κάνει, και μια διαμαρτυρία σιωπηλή και ειρηνική για αυτή την κοινωνία που γίνεται σιγά σιγά ένα πρόσωπο που λιώνει από τη φωτιά του μίσους. Μια διαμαρτυρία για την ατιμωρησία όσων πραγματικά έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα γιατί δεν έχουμε φυλακές. Μια διαμαρτυρία που θα τιμά κάθε πολίτη που καθημερινά πασχίζει να ζήσει σεβόμενος άνθρωπο και φύση και θα γυρίζει την πλάτη σε όλους όσους καταστρέφουν κάθε γωνιά της πόλης μας. Μια διαμαρτυρία για ένα ανθοπωλείο κόσμημα.

(Και αν δεν κάνουμε διαμαρτυρία, που δεν θα κάνουμε, ας ξεκινήσουμε από τα πιο πεζά, όπως η ευγένεια στην καθημερινότητά μας – λέω εγώ τώρα, ότι ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη δεν βγάζουν σπυριά).

Ας μην γελιόμαστε: οι αδικίες που αφορούν στους απελπισμένους εργαζόμενους κάθε χώρου δεν θα λυθούν με μπογιές σε μαγαζιά ούτε με κατάρες.

Και εμείς κάποτε θα πρέπει να μην αναρωτιόμαστε απλώς και μόνο «σε τι κόσμο ζούμε» και ταυτόχρονα να συνηθίζουμε το τέρας. Γιατί έτσι μπορεί και να του μοιάσουμε.

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Instagram/ alejandrogk