Πόσα ακόμα επίπεδα φρίκης να αντέξω; Αυτή ήταν η αυθόρμητη σκέψη μου όταν σκρόλαρα σήμερα το πρωί για να επιτελέσω την καθιερωμένη συνήθεια να διαβάζω τα πρώτα νέα της ημέρας και έπεσα επάνω στην φρικιαστική είδηση ότι ένα έμβρυο μόλις πέντε μηνών εντοπίστηκε νεκρό χθες το μεσημέρι μέσα σε αγωγό αποχέτευσης κατά τη διάρκεια καθαρισμού επί της οδού Σόλωνος στα Εξάρχεια.
Είχα καιρό να σοκαριστώ. Εννοώ να παγώσει το αίμα μου στο διάβασμα της είδησης, να θέλω να πάρω τη φίλη μου να το μοιραστώ γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα συναισθήματα που μου προκάλεσε… Κατάλαβα γρήγορα ότι δεν ήμουν μόνη μου. Όσο η είδηση έκανε το γύρο του Διαδικτύου, όσο το ρεπορτάζ έφερνε στο φως και άλλα στοιχεία, τόσο νιώθαμε ότι η πραγματικότητα υπερβαίνει την φαντασία, ότι «παίζουμε» στο CSI ή μάλλον το παρακολουθούμε. Ήταν μια είδηση που δεν ήταν σαν τις άλλες του αστυνομικού δελτίου.
Όταν τον γύρο του Διαδικτύου κάνει και το βίντεο που δείχνει το ίδιο το νεκρό έμβρυο, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που διψάνε για αίμα, που αδηφάγα καταναλώνουν και ανακυκλώνουν τα δικά του πρωτόγονα ένστικτα.
Το αστυνομικό δελτίο τα τελευταία χρόνια είναι πλούσιο: γυναικοκτονίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, πατροκτονίες, παιδοκτονίες, μητροκτονίες, παιδοφιλία, βιασμοί, η υπόθεση του Κολωνού, ο άρρωστος youtuber που βασάνιζε και βίαζε ΑμεΑ, όλα τα «καταναλώσαμε» σαν να ήταν επεισόδια του CSI, του Criminal, σαν να ήταν αποσπάσματα από τα βιβλία του Nesbo. H σειρά των αντιδράσεων μας είναι η εξής: σοκ, στεναχώρια, ηδονοβλεπτική περιέργεια της κάθε λεπτομέρειας που θα μας δώσει η επικαιρότητα και όταν η είδηση δεν «πουλάει» άλλο, τη μεταβολίζουμε και τελειώνει και για μας το επεισόδιο.
Τις υποθέσεις του αστυνομικού δελτίου που επαναλαμβάνονται ως θεματική, τις κάνουμε skip συχνά από το timeline μας με ένα αδιάφορο «Ά, έγινε και αυτό», για να συνεχίσουμε στην επόμενη είδηση. Γιατί συνηθίζουμε το τέρας, που έλεγε και ο Χατζιδάκις και «όταν το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.» Κάπως έτσι, ο Χατζιδάκις επέλεξε να εκφράσει την ανησυχία του για το κοινωνικό σύνολο αλλά και για την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Και εδώ είναι διπλή η ανησυχία και τα ερωτήματα είναι πολλά όμως; Πόσα επίπεδα έχει η διαστροφή των εγκλημάτων, στα οποία εκπαιδευόμαστε να συνηθίζουμε; Πού τελειώνει η πραγματική ευαισθησία μας και η ενσυναίσθηση μας γι’ αυτό που συνέβη σ’ έναν συνάνθρωπο και που αρχίζουν να γοητεύονται τα πρωτόγονα ένστικτά μας αλλά και πότε φτάνουμε να συνηθίζουμε το «τέρας», που έλεγε ο Χατζιδάκις;
Πόσα επίπεδα έχει η διαστροφή των εγκλημάτων, στα οποία εκπαιδευόμαστε να συνηθίζουμε; Πού τελειώνει η πραγματική ευαισθησία μας και η ενσυναίσθησή μας γι’ αυτό που συνέβη σ’ έναν συνάνθρωπο και πού αρχίζουν να γοητεύονται τα πρωτόγονα ένστικτά μας αλλά και πότε φτάνουμε να συνηθίζουμε το «τέρας», που έλεγε ο Χατζιδάκις;
