Τα time slot των εστιατορίων και η χαμένη μαγεία των συνδαιτυμόνων

«Κρίμα» λέει η Ρ. μαζεύοντας την τσάντα της με απροθυμία και με κάποια ενόχληση. «Θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας μια άλλη φορά». Τι να σου κάνουν 120 λεπτά της ώρας όταν έχεις να βρεθείς με τη φίλη σου κάποιους μήνες και θέλεις να μοιραστείς νέα, γεύσεις, τσουγκρίσματα και τη χαρά που προσφέρει η ομοτράπεζη συνύπαρξη.

Πού να χωρέσουν όλα αυτά σε μια καινοφανή, καλοκουρδισμένη, μαρκετινίστικη προσέγγιση με το κωδικό όνομα «time slot».

Η νέα εποχή των χρονομετρημένων κρατήσεων ξεκίνησε ουσιαστικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν οι προβλεπόμενες αποστάσεις στον χώρο και οι ελλείψεις προσωπικού δημιούργησαν συνθήκες στις οποίες το μέσο εστιατόριο ήταν αδύνατο να ανταπεξέλθει.

Οι λόγοι για τους οποίους αυτή η πρακτική της αντικουλτούρας παρέμεινε, είναι απλοί: o περιορισμένος χρόνος που μια παρέα μπορεί να περάσει σε ένα τραπέζι βοηθά ένα εστιατόριο να πουλήσει περισσότερο φαγητό σε περισσότερους ανθρώπους. Επίσης, διευκολύνει το προσωπικό να προσφέρει μια απλοποιημένη και προβλέψιμη εμπειρία -και να σπρώξει απαλά τους αργοπορημένους έξω από την πόρτα.

Τα μεγάλα, χαλαρά δείπνα έγιναν γρήγορα παρελθόν και ο χρόνος -ο οποίος έλιωνε και εξαφανιζόταν όταν οι άνθρωποι ύψωναν τα ποτήρια τους ευχόμενοι «εις υγείαν» ή «τσιν τσιν» ανάλογα με τη γενιά στην οποία ανήκαν-, μοιάζει, πλέον, με τρομακτικό θηρίο που το μόνο που θέλει είναι να κατασπαράξει ό,τι βρει μπροστά του. Κυρίως τη γλυκύτητα της συναναστροφής.

Ποιος μπορεί πραγματικά να αισθανθεί τερψιλαρύγγιο γαλήνη και ικανοποίηση πάνω από ένα δροσερό σεβίτσε κοιτώντας εντατικά το ρολόι του μήπως και ξοδέψει κάποια παραπάνω λεπτά από αυτά που του αναλογούν λες και πρέπει να ανταπεξέλθει σε κάποιο πνιγηρό deadline, λες και πρέπει να ολοκληρώσει και να παραδώσει κάποιο πρότζεκτ;

Η εμπειρία έγινε συναλλαγή και η συναλλαγή, ρουτίνα.

Η Νεοϋορκέζα σχεδιάστρια μόδας, Sally Wu δήλωσε σχετικά πρόσφατα στην εφημερίδα Wall Street Journal ότι αποφεύγει τα εστιατόρια με χρονομετρημένες κρατήσεις. «Το να μου λένε να φύγω, δεν είναι ευχάριστο», παραδέχτηκε. Χρήστες στο Χ λένε, επίσης, ότι θα προτιμούσαν να μη φάνε έξω εάν είναι να περιοριστούν σε time slot. «Με προσβάλλει ελαφρώς», έγραψε κάποιος.

Τον χειμώνα που πέρασε, καταφέραμε, επιτέλους, με την παρέα μου να κάνουμε μια κράτηση σε εστιατόριο της Αθήνας, το οποίο έκανε τρελές πιένες και συζητιόταν πιο πολύ και από την κλιματική αλλαγή, θέλοντας να παραγγείλουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του μενού. Προς το τέλος του γεύματος, ένας σερβιτόρος μας ρώτησε εάν θα θέλαμε κι άλλα ποτά. Υποθέτοντας ότι ήμασταν εντάξει με την ώρα παραγγείλαμε άλλον ένα γύρο. Αλλά, κατόπιν, μας είπαν να φύγουμε, οπότε απλά στριμωχτήκαμε στο κρύο, έξω, προσπαθώντας να αδειάσουμε τα γεμάτα ποτήρια των κοκτέιλ μας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Η φιλοξενία, η βασική αρχή της εστιατορικής κουλτούρας αλλάζει πρόσημο και μαζί της αλλάζει και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε κάποιες από τις βασικές απολαύσεις μας, όπως το φαγητό και το ποτό.

Αυτό το νέο φρούτο του εσωτερικευμένου άγχους που κατακλύζει το είναι μας κάθε φορά που καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι εστιατορίου με μικρή ή μεγάλη παρέα, απαιτεί έναν έξτρα κόπο διαχείρισης και σίγουρα μας απομακρύνει από το ζητούμενο -αυτό, της απόλυτης παράδοσης στην πανδαισία της ύπαρξης.

Η φράση «λυπούμαστε πολύ, χρειαζόμαστε το τραπέζι σας» είναι ο ορισμός της παθητικής επιθετικότητας. «Κρίμα», όπως λέει και η Ρ. μαζεύοντας την τσάντα της με απροθυμία και με κάποια ενόχληση.

Επιμύθιο: Αν υπήρχαν τα time slot όταν γυριζόταν η ταινία «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι», στα τέλη των 80s, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είχαμε τη χαρά να κερδίσουμε μία από τις πιο δυνατές κινηματογραφικές σκηνές δείπνου όλων των εποχών, όταν η Σάλι (Μεγκ Ράιαν) φέρνει σε δύσκολη θέση τον Χάρι (Μπίλι Κρίσταλ) και σοκάρει όλες τις γύρω ηλικιωμένες γυναίκες με τις ολοένα και πιο δυνατές, οργασμικές κραυγές της πάνω από μερικά σάντουιτς με μοσχαρίσιο κρέας.