Είναι και θα είναι, τρομακτικά σοκαριστικό να πρέπει να εκτιμάς τις αξίες της ζωής, έχοντας πρώτα ταρακουνηθεί από μία δυσάρεστη είδηση, κάποιου δικού σου ανθρώπου ή και τρίτου.
Τι συμβαίνει αλήθεια μέσα μας, όταν μας αγγίζει το ηλεκτροσόκ του πόνου, του θανάτου, της αρρώστιας, μίας απώλειας, μίας τραγωδίας; Τραγωδία, σοκ, απώλεια, θάνατος, είναι όλα αυτά μαζί, ένα κακόγουστο αστείο, η είδηση του ξαφνικού θανάτου της 39χρονης σεφ, Ντέμης Γεωργίου. Μίας πετυχημένης, νέας, ταλαντούχας δημιουργού, που υπέστη σηπτικό σοκ από οξεία, βακτηριακή λοίμωξη και κατέληξε. Μίας γυναίκας που είχε πολεμήσει ενάντια σε πολλά θηρία της ζωής και είχε βγει νικήτρια. Αυτή τη φορά ο αντίπαλός της, ήρθε ύπουλα στη ζωή της, ήταν μέσα της και δεν τον νίκησε. Πόσο μα πόσο κρίμα να πρέπει να διαβάζουμε για το τέλος μίας ανθρώπινης ζωής και να μη μπορούμε, ουσιαστικά, να κάνουμε τίποτα άλλο.
Στο γραφείο κοιταζόμαστε όλη μέρα μουδιασμένα. Αναρωτιόμαστε πώς και γιατί; Λίγα λεπτά μετά, χτυπά το κινητό μου και η αδελφή ενός δικού μου ανθρώπου, χτυπιέται για δεύτερη φορά, με κακοήθεια. Δεύτερη φορά; Ναι! Διότι στη ζωή, οι δυνατοί δοκιμάζονται αλλά πρέπει να σκάψουν και άλλο για να βρουν, εξτρά πηγές εσωτερικής δύναμης, ψυχραιμίας και σθένους, ώστε να αντέξουν την καταραμένη αυτή αρρώστια.
Και σε αυτό το σημείο, βγαίνω εγώ και αναρωτιέμαι (ξανά) γιατί να πρέπει να εκτιμούμε τα αυτονόητα, μόνο όταν το δυσάρεστο βουίζει στα αφτιά μας; Αλλά και πάλι αυτό μας πτοεί; Ή απλά μας ταρακουνά για λίγο και μετά πάλι, ξεκινά η καθημερινότητα και η ρουτίνα που μας ρουφάει στον δικό της βάλτο. Ναι στον βάλτο, διότι φως υπάρχει όπου υπάρχει μονάχα ζωή. Σε όλα τα άλλα είμαστε απλά περαστικοί και όσο πιο ανώδυνα το κατανοήσουμε, τόσο πιο όμορφα θα περάσουμε. Ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Ασκητική» έλεγε άλλωστε πως «ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ τους φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή».
