Δεν θα πάψω ποτέ να αγαπώ το Sex and the City, να συζητάω με τις κολλητές μου τα γνωστά υπαρξιακά θέματα – σχέσεις, παιδιά, ομορφιά, δουλειά κλπ- και να διαβάζω έξυπνα κείμενα ή βιβλία σχετικά. Και να ένα, best seller αυτό, για εμάς τις γυναίκες. Γυναίκες κάθε ηλικίας και κάθε φάσης.
Πώς είναι να μεγαλώνεις, να ενηλικιώνεσαι και στην πορεία να μαθαίνεις πώς να διαχειρίζεσαι τη φιλία, τη δουλειά, την απώλεια και την αγάπη; Όταν πρόκειται για τις δοκιμασίες και τους θριάμβους της ενηλικίωσης, η δημοσιογράφος και πρώην αρθρογράφος των Sunday Times τα έχει δει και τα έχει δοκιμάσει όλα.
Στην αυτοβιογραφία της αφηγείται γλαφυρά το πώς ερωτεύτηκε, πώς βρήκε δουλειά, πώς μέθυσε, πώς την παράτησαν, πώς συνειδητοποίησε ότι ο Ιβάν από το ψιλικατζίδικο στη γωνία μπορεί να είναι ο μόνος αξιόπιστος άντρας στη ζωή της και ότι κανείς, σε τελική ανάλυση, δεν μπορεί να συγκριθεί με τις καλύτερες φίλες της. Το Όλα Όσα Ξέρω για την Αγάπη (εκδόσεις Key Books) μιλά για τα κακά ραντεβού, τις καλές φίλες και κυρίως για τη συνειδητοποίηση πως είσαι αρκετή.
Η άκρως αστεία, ενίοτε σπαρακτική, αυτοβιογραφία της Dolly Alderton έγινε παγκόσμιο bestseller και έχει μεταφραστεί σε 22 γλώσσες!
Εδώ η προδημοσίευση…
Ένας πολύ υποτιμημένος και απίστευτα απλός παράγοντας για την επιλογή ενός συντρόφου είναι το πόσο αγαπάς την παρέα του. Από τότε που οι φίλες μου άρχισαν να κάνουν μωρά και έχω παρακολουθήσει το πώς λειτουργούν ως ζευγάρια, μου έχει γίνει ακόμη πιο εμφανές πως το πιο σημαντικό πράγμα σε μια σχέση είναι το πόσο καλά δουλεύετε ως ομάδα. Δεν είναι τυχαία χιλιοειπωμένο: ένα ζευγάρι χρειάζεται να είναι πολύ πολύ καλοί φίλοι.
Όταν πλησιάζεις τα τριάντα, οι παντρεμένες φίλες σου θα αποκτήσουν κάποιου είδους αμνησία για το πώς ήταν να είναι σινγκλ. Θα γίνουν οι προσωπικές σου κυρίες Μπένετ.* Θα πιστεύουν πως όλα καταλήγουν στο ότι εσύ είσαι πολύ ιδιότροπη, και πως είσαι η Μαρία Αντουανέτα που κάθεται πάνω σε έναν ροζ βελούδινο καναπέ και διώχνει έναν έναν τους άντρες μακριά με μια βεντάλια διακοσμημένη με μαργαριτάρια.
Πιστεύω πως δεν έχουμε ποτέ ανοσία στην πιθανή ταπείνωση ενός χαζοχαρούμενου, εφ’ όλης της ύλης, εφηβικού ρομάντζου. Ο πόθος είναι μια σιωπηλή ντίσκο που την απολαμβάνουν μόνο όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτή – σου επιτρέπει να χορέψεις και να χαθείς σε ένα τραγούδι που δεν μπορεί να ακούσει κανείς άλλος. Το καλό είναι, όσο μεγαλώνεις, πως θα γίνεις καλύτερη στο να ξέρεις αν και πότε ήρθε η στιγμή να βγάλεις την πρίζα.
Να είσαι ατελείωτα επιφυλακτική με κάποιον που είναι αποφασισμένος να σε φροντίζει συνέχεια. Να είσαι ατελείωτα επιφυλακτική με κάποιον που χρειάζεται φροντίδα συνέχεια. Αν έχεις αποφασίσει πως αυτό που πραγματικά θέλεις είναι μια σχέση, το να κάνεις επιλογές για να το κάνεις να συμβεί είναι
μια καλή ιδέα. Μπες σε σάιτ γνωριμιών, ζήτα από τις φίλες σου να σου κανονίσουν ραντεβού στα τυφλά, κάνε τον εαυτό σου όσο πιο ανοιχτό γίνεται σε νέες γνωριμίες. Δεν είναι μη φεμινιστικό και δεν σημαίνει πως είσαι ανίκανη να είσαι μόνη σου. Αλλά, αν η αναζήτηση σχέσης γίνει αυτό που κατευθύνει όλες σου τις επιλογές, θα είσαι πανικοβλημένη και μίζερη.
Προσπάθησε όσο πιο σκληρά μπορείς να μην κρίνεις τις σχέσεις των άλλων ανθρώπων και τον τρόπο με τον οποίο τις διαχειρίζονται. Η μακροχρόνια ρομαντική αγάπη είναι κατόρθωμα. Οι άνθρωποι πρέπει να το κάνουν ακριβώς με τον τρόπο που δουλεύει για εκείνους ακόμη κι αν δεν βγάζει νόημα στους απέξω. Όσο μεγαλώνεις, η αφηρημένη ιδέα του έρωτα δεν θα είναι πλέον συναρπαστική. Αυτό είναι καλό. Οι ακριβείς λεπτομέρειες ενός φανταστικού αγοριού κρατούσαν το μυαλό μου σε μια ατελείωτη φαντασίωση. Η πραγματική ζωή ήταν πάντα μια απογοήτευση, γιατί το παραμύθι του ρομάντζου στο κεφάλι μου ήταν εντελώς ανέφικτο. Ο έρωτας πρέπει να έχει να κάνει με την ευθυγράμμιση της ζωής σου με ένα άλλο άτομο και όχι με ένα φανταστικό μέρος όπου μπορείς να αποδράσεις και όπου νιώθεις πάντα υπέροχα, όπου είσαι η πρωταγωνίστρια της παράστασης και σε λατρεύουν αδιαμφισβήτητα.
Αλλά το πάθος με περιμένει. Και σε περιμένει κι εσένα, αν η αγάπη είναι αυτό που ψάχνεις. Ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλες ή μικρές είμαστε, ανεξάρτητα από το πόσο έχουμε αγαπήσει ή πόσα έχουμε χάσει, όλες μας αξίζουμε πότε πότε ένα ζευγάρι χέρια γύρω από τη μέση μας καθώς ανακατεύουμε τη σούπα στο μάτι της κουζίνας. Δεν θα έπρεπε ποτέ να μας είναι μη διαθέσιμο.
«Μέσα μας είμαστε όλοι δεκαεπτά χρονών με κόκκινα χείλη» διάβασα κάποτε πως είχε πει ο Λόρενς Ολίβιε. Συμφωνώ μαζί του με όλη μου την καρδιά. Όταν αναζητάς την αγάπη και μοιάζει σαν να μην πρόκειται να τη βρεις ποτέ, θυμήσου πως πιθανόν έχεις ήδη πρόσβαση σε άφθονη αγάπη, απλώς όχι τη ρομαντική. Αυτού του είδους η αγάπη μπορεί να μη σε φιλάει στη βροχή ή να σου κάνει πρόταση γάμου. Αλλά θα σε ακούσει, θα σε εμπνεύσει και θα σε επαναφέρει.
Θα σε κρατήσει αγκαλιά όταν κλαις, θα γιορτάσει μαζί σου όταν είσαι χαρούμενη και θα τραγουδήσει μαζί σου το «All Saints» όταν είσαι μεθυσμένη. Έχεις τόσο πολλά να κερδίσεις και να μάθεις από αυτού του είδους την αγάπη. Μπορείς να την κουβαλάς μαζί σου για πάντα. Κράτα την όσο πιο κοντά σου μπορείς.
