Διαβάζοντας θέματα στο Grace.gr, με αφορμή την καθιερωμένη Γιορτή του Πατέρα, μια γιορτή όπως και της μάνας που ελλοχεύει και ολίγον από μάρκετινγκ, θυμήθηκα και σχολίασα στωικά πως στα χρόνια της δικής μου νιότης, ο εορτασμός του μπαμπά ήταν ανέκδοτο. Και μάλιστα σκωπτικό από την πλευρά του πατέρα μου, ο οποίος υπερθεμάτιζε πως κι αυτός χριστιανός ορθόδοξος είναι και πατέρας δυο κοριτσιών, αλλά κανένας δεν τον σκέφτεται.
Ως εκ θαύματος, το ίδιο έλεγε μέχρι πριν λίγα χρόνια, και ο άνδρας μου αλλά με πραγματικό παράπονο προς τα παιδιά μας αφού του άρεσε η κόντρα για τη συρροή λουλουδιών, καρτών κλπ στη Γιορτή της Μητέρας.
Ο πατέρας μου αποτέλεσε το πρώτο δείγμα άνδρα που εμπιστεύτηκα στη ζωή μου. Υπήρξε ο πρώτος άνδρας που αγάπησα, εκτίμησα, υπάκουσα, παράκουσα, θύμωσα και αγανάκτησα μαζί του μεγαλώνοντας. Η πρώτη μου ωστόσο ανάμνηση από αυτόν ήταν αρνητική. Θυμάμαι να με μαλώνει δυνατά και εγώ να κλαίω με αναφιλητά κρυμμένη στην πράσινη πουά μεταξωτή ρόμπα της μητέρας μου που με κουνούσε ρυθμικά. Η δεύτερη ήταν κατά την πρώτη μέρα σχολείου που αισθάνθηκα μια τεράστια υψομετρική διαφορά αφού εγώ ήμουν ένα λεπτεπίλεπτο XXSmall πρωτάκι που αγκάλιαζε το μελαμψό χέρι του πατέρα μου, στο οποίο έλαμπε η φαρδιά χρυσή του βέρα πάνω στα καλογραμμένα μακριά δάχτυλά του. Τον κοίταζα, σηκώνοντας όλο το κεφάλι μου πίσω με ταλάντωση και ξανακοίταζα για να σιγουρευτώ για τη δερμάτινη σάκα, την σάκα μου με λουριά και ασημί αγκράφες που κρατούσε αυτός για εμένα μέχρι να με βάλει με σιγουριά στο σχολικό του Τοσίτσειου Αρσακείου Εκάλης.
Ποτέ δεν έδειξα αδυναμία αγάπης στον πατέρα μου, πολύ απλά γιατί δεν το ένοιωθα. Ήμουν κόρη της μάνας μου, αλλά τον θαύμαζα για την γλυκιά του κορμοστασιά, την έμφυτη ευγένειά του και την μόρφωσή του. Γελούσα με τα αστεία του όταν είχε κέφι γιατί τις περισσότερες φορές είχε στεναχώρια και μια άτυπη κατάθλιψη που ξεκίνησε ύπουλα και συνεχίστηκε όσο μεγάλωνε κι αυτός κι εγώ, ολοένα και πιο έντονα. Είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας αλλά δεν το καταλάβαινες αφού ο πατέρας μου, που έφυγε στα 70 του χρόνια, είχε κατάμαυρα σαν τον έβενο μαλλιά που δεν πρόλαβαν να ασπρίσουν ποτέ. Το αντίθετο με τον άνδρα μου που τον γνώρισα στα 39 του και ήδη πριν από τα 30 του, είχε γκρίζα μαλλιά.
Γιατί σκέφτηκα τον άνδρα μου; Απλός συνειρμός. Πάντα ήθελα να βρω χαρακτηριστικά στον άνδρα της ζωής μου, αντίθετα με του πατέρα μου μάλλον, αν και τον πατέρα μου τον αγαπούσα βαθιά. Όταν η κόρη μου τελευταία, συχνότερα μου λέει πως δεν επιθυμεί να αποκτήσει παιδιά, της θυμίζω πως για το συναίσθημα της μητρότητας, φυσιολογικά δεν βαράει ο συναγερμός από μόνος του αλλά είναι σαν την έκκριση του πρώτου γάλακτος (πρωτόγαλα) που θέλει επαφή με το μωρό στο στήθος ώστε να εκκριθεί σωστά.
Ο σύντροφός μας, μας δημιουργεί ή όχι συνήθως, το συναίσθημα της επιθυμίας για παιδί. Και τι μας οδηγεί όμως στο συμπέρασμα πως ο άνδρας που είναι μαζί μας, εκτός του αφελούς συνειρμού ότι αγαπά το κατοικίδιο του, είναι σωστός για πατέρας των παιδιών μας; Λυπάμαι, μα τίποτα δεν μαρτυρά την μετάλλαξη ενός συντρόφου σε υπόδειγμα (αν υπάρχει τέτοιος όρος ανθρώπινα δυνατός) πατρός, μάλλον μιλάμε για λαχείο ζωής.
Κι εγώ το τράβηξα και μου βγήκε. Ο σύντροφος που επέλεξα, αν και είχε ήδη ένα παιδί, μεταμορφώθηκε σε έναν 10 στα 10 υπέροχο πατέρα, υπέρ δοτικό στην αγάπη, στο νοιάξιμο και στην ανησυχία, δυστυχώς γιατί αυτά πάνε μαζί. Ήταν πάντα πρόθυμος όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά, να με ξεκουράζει, να αναλαμβάνει αλλάγματα, ταΐσματα, βόλτες αν και δούλευε μανιωδώς. Ήθελε πάντα να προλάβει την πρώτη μας κόρη ξύπνια για να της διαβάσει το Μεγάλο Βιβλίο με τα ζωάκια πριν κοιμηθεί, να διαβάσει εξουθενωμένος στο σκοτάδι ακόμα και στα μεγάλα ατίθασα αγόρια που δεν ήθελαν με τίποτα εξωσχολικά βιβλία. Ήθελαν από αυτόν, να ακούνε μόνο τον Ροβινσώνα Κρούσο ή με το ζόρι τον Χριστόφορο Κολόμβο και το πιο σημαντικό; Δεν παρέκαμπτε ούτε υποτιμούσε εμένα, τη δουλειά μου και τη σύγχρονη ενασχόλησή μου με τα παιδιά, δηλαδή την ισορροπία στην δοκό που κάνει κάθε εργαζόμενη μητέρα. Ήταν πάντα εκεί για εμένα, όπως εγώ για αυτόν. Ένας αθλητικός πατέρας που έτρεχε με τα αγόρια από το ποδόσφαιρο στο τένις και τα πηγαινοέφερνε στα τουρνουά όταν έκαναν και τα δύο αγόρια με διαφορά κάποιων χρόνων πρωταθλητισμό.
Εκεί εγώ έπαιζα στο έπακρο, τον ρόλο της Ελληνίδας γιαγιάς, της Ελένης Ζαφειρίου του ελληνικού κινηματογράφου, του στιλ ως ημιλιπόθυμη κλαίουσα να λέω: «Θα μου τα ξεκάνεις τα αγόρια μου με τόσες ώρες προπόνηση, ταλαίπωρα στον ήλιο, στη βροχή και στον χιονιά» ενώ προσπαθούσα εντέχνως πλην σαφώς να τα προστατέψω. Από τι; Από τις πολύωρες προπονήσεις με παστίτσια, ζακέτα στους ώμους αφού ήταν μονίμως χειμώνα- καλοκαίρι κάθιδρα, και εγώ με εξάρσεις γκρίνιας ως παράπονο Ελληνίδας μάνας με μαύρο μαντήλι, τύπου: «Πάλι τουρνουά ΣΚ στη Λάρισα; Την Δευτέρα έχεις επαναληπτικό τεστ Γεωμετρίας. Πώς θα διαβάσεις; Κι αν προκριθείς για τελικό στο τουρνουά, πότε θα πας σχολείο και αλλά τέτοια. Διότι οι γιοι παμπόνηροι και πολυμήχανοι δε, σαν τις ιστορίες του Οδυσσέα, που ο καψερός πατέρας τους τους διάβαζε ενώ αυτοί αλλού και άλλα μηχανεύονταν. Στο Γυμνάσιο μάλιστα είχαν βρει το τέλειο άλλοθι για τους διαγωνισμούς: τα μαγικά τουρνουά 12 και βάλε χρόνια, ατέλειωτες εργατοώρες οι βάρδιες του πατέρα στα τουρνουά.
Ύστερα ήρθαν τα πανεπιστήμια που ευτυχώς, αν και παράλογο πώς πέρασαν με την πρώτη, εκεί όπου επιθυμούσαν και επιτέλους κατάλαβαν πως «αν δεν βρέξεις κ@λ@, ψάρι δεν τρως», όπως λέει και ο θυμόσοφος ελληνικός λαός.
Τι έχω ζήσει… και τι ζούμε παρέα με τον πατέρα τους! Ένα ταξίδι υπέροχο, ένα τρενάκι τρόμου απολαυστικό στις ανηφόρες, τρομακτικό στις κατηφόρες, ανακουφιστικό στις στάσεις. Κι αυτός πάντα εκεί, δίπλα τους, πίσω τους… ακόμα και όταν λέει με θυμό κάποιες φορές, πως δεν τον ενδιαφέρει η ζωή τους, τώρα που μεγάλωσαν.
Ο πατέρας της ζωής μου λοιπόν δεν ήταν ένας, είναι δύο. Και οι δύο άξιοι, και οι δύο αγαπημένοι, δύο άντρες που δεν συναντήθηκαν. Ήταν μοιραίο να μην γνωριστούν ποτέ τους… δύο άντρες που ο ένας ίσως έπαιξε περισσότερο από τον άλλον, τον ρόλο του πατέρα και σε εμένα.
Να εκτιμάτε και να αγκαλιάζετε τους καλούς πατεράδες σας… τυχερές όσες τους έχετε δίπλα σας ακόμη!
