Περνώντας συχνά πυκνά από τη Συγγρού για να πάω στη δουλειά, το βλέμμα μου στέκεται για μερικά δευτερόλεπτα στην πλευρά του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, σε μια neon επιγραφή που γράφει “What if Women Rule the world”. Μια επιγραφή που αποτελεί και τον τίτλο μιας εν εξελίξει μεγάλης έκθεσης σε τέσσερα στάδια (μέχρι το Σεπτέμβριο), του Μουσείου με έργα- μηνύματα που απαντούν στο ερώτημα: Τι θα γινόταν αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;
Σήμερα διαβάζοντας κάποιες ειδήσεις, ίσως άρχισε να απαντάται το ερώτημα. Για παράδειγμα φαίνεται εν όψει και των Ευρωεκλογών ότι τρεις γυναίκες κρατούν το μέλλον της Ευρώπης στα χέρια τους, έτσι όπως το βλέπει η βρετανική επιθεώρηση The Economist.
Στο εξώφυλλό του, ο Economist έχει τις τρεις γυναίκες με τον τίτλο «Οι Γυναίκες που θα διαμορφώσουν την Ευρώπη» ενώ στο άρθρο του φαίνεται να στηρίζει την επανεκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην προεδρία της Κομισιόν, προτρέποντας τις μετριοπαθείς δυνάμεις της Ευρώπης να έχουν από κοντά άλλη μια γυναίκα: την ακροδεξιά (ουπς) πρωθυπουργό της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι, ώστε στηρίζοντας την επανεκλογή της Φον ντερ Λάιεν να αποκρουστεί το μέτωπο που θέλει να σχηματίζει η Μαρίν Λεπέν.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη δεύτερη πιο μεγάλη οικονομία της Λατινικής Αμερικής, το Μεξικό, η Claudia Sheinbaum, η πρώτη πρόεδρος του Μεξικού, εξελέγη με ποσοστό που πλησιάζει το 60%.
Οι τρεις γυναίκες- ανεξάρτητα από την ανησυχητική άνοδο της ακροδεξιάς που οι δύο από τις τρεις ανήκουν- θα παίξουν σημαντικό ρόλο, η καθεμία με τον τρόπο της, ειδικά μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Πρωτίστως σε ό,τι αφορά την ανάγκη η ΕΕ να διαθέτει ισχυρή και συνεκτική ηγεσία. Η Ευρώπη, γράφει η βρετανική επιθεώρηση, «πρέπει να κρατήσει τους εξτρεμιστές μακριά από την εξουσία. Το αν θα τα καταφέρει, εξαρτάται εν μέρει από τις επιλογές τριών γυναικών: της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Τζόρτζια Μελόνι, πρωθυπουργού της Ιταλίας, και της Μαρίν Λεπέν, της ισχυρότερης λαϊκίστριας της Γαλλίας».
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη δεύτερη πιο μεγάλη οικονομία της Λατινικής Αμερικής, το Μεξικό, η Claudia Sheinbaum, η πρώτη πρόεδρος του Μεξικού, εξελέγη με ποσοστό που πλησιάζει το 60%, αφήνοντας πίσω τους δύο βασικούς αντιπάλους της και ξεπερνώντας τα ήδη υψηλά ποσοστά εκλογής του απερχόμενου προέδρου Andrés Manuel López Obrador.
Η 61χρονη πολιτικός και πρώην επιστήμονας για το κλίμα, φέρνει μια φρέσκια πνοή στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, έχοντας περάσει πολύ αποτελεσματικά από τη θέση της δημάρχου της πόλης του Μεξικού και έχει ασχοληθεί με τα κοινά από τα 80s και τη φοιτητική της ζωή. Είναι φεμινίστρια, πιστεύει στην ισότητα των φύλων, υποστηρίζει το δικαίωμα στην άμβλωση –σε μία συντηρητική χώρα που μόλις πριν ένα χρόνο νομιμοποίησε την άμβλωση ως τις 12 εβδομάδες κύησης – και προωθεί τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας ενώ στα σχέδιά της είναι η ανάπτυξη της χώρας και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης για όλους τους πολίτες. Ανάμεσα στις πρωτιές της είναι ότι είναι η πρώτη Εβραία πρόεδρος σε μία χώρα με τεράστια ποσοστά καθολικών. Η Sheinbaum θεωρείται πολλά υποσχόμενη και μένει να δούμε πώς αυτό θα αποτυπωθεί στην πράξη.
Ξανά πίσω στην Ευρώπη πριν λίγες ημέρες, η Χάλα Τόμασντότιρ, επιχειρηματίας και επενδύτρια, κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στην Ισλανδία, επικρατώντας σε ένα μεγάλο πεδίο υποψηφίων, στο οποίο οι τρεις πρώτοι ήταν γυναίκες. Η Χάλα Τόμασντότιρ, 55 ετών, εξελέγη πρόεδρος της Ισλανδίας με ποσοστό 34,3% των ψήφων, κερδίζοντας την πρώην πρωθυπουργό, Κατρίν Γιάκομπσντότιρ, που συγκέντρωσε 25,2%. Είναι διευθύνουσα σύμβουλος της «The B Team», μιας παγκόσμιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που συνιδρύθηκε από τον μεγιστάνα των επιχειρήσεων, Ρίτσαρντ Μπράνσον, για την προώθηση επιχειρηματικών πρακτικών με επίκεντρο την ανθρωπότητα και το κλίμα και έχει γραφεία στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο.
Τι θα συνέβαινε αν η διακυβέρνηση του κόσμου είχε θηλυκά χαρακτηριστικά; Θα υπήρχε λιγότερη βία; Θα παρατηρούσαμε περισσότερη δικαιοσύνη στη διακυβέρνηση;
Η προεδρία της Ισλανδίας είναι σε μεγάλο βαθμό εθιμοτυπική στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενεργώντας ως εγγυητής του συντάγματος και της εθνικής ενότητας, ωστόσο η Χάλα Τόμασντότιρ- που διεκδίκησε την προεδρία ως κάποια που είναι υπεράνω κομματικής πολιτικής και θα αναλάβει καθήκοντα την 1η Αυγουστου- θα έχει την εξουσία να ασκήσει βέτο σε μια νομοθεσία ή να την υποβάλει σε δημοψήφισμα εφόσον χρειάζεται. Θα είναι η δεύτερη γυναίκα πρόεδρος της Ισλανδίας μετά την Βίγκντις Φίνμπογκαντότιρ που το 1980 έγινε η πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη γυναίκα αρχηγός κράτους στον κόσμο.
Αφού πήγα στην έκθεση «Και αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο» εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο σε νέον της Yael Bartana που σας έλεγα ότι είδα στην κάθοδο της Λεωφ. Συγγρού και με δεδομένη την επικαιρότητα, έγιναν τεράστια μέσα μου τα ερωτήματα που θέτει αυτή η έκθεση:
«Τι θα συνέβαινε αν η διακυβέρνηση του κόσμου είχε θηλυκά χαρακτηριστικά; Θα υπήρχε λιγότερη βία; Θα παρατηρούσαμε περισσότερη δικαιοσύνη στη διακυβέρνηση; Θα σήμαινε αυτό το τέλος των πολέμων και των ένοπλων συγκρούσεων και αδιεξόδων; Θα ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε καλύτερη μοίρα; Θα ήταν η οικονομική πολιτική πιο δίκαιη και με μεγαλύτερη μέριμνα για το περιβάλλον και τον κόσμο πέραν των ανθρώπων; Ή θα υπήρχε η ίδια εμμονή με το κέρδος, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος, και ο εγωιστικός ανθρωποκεντρισμός που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα; Θα βλέπαμε περισσότερες συζητήσεις και συμβιβασμούς; Και, εντέλει, θα βιώναμε περισσότερη στοργή και ενσυναίσθηση στον κόσμο;».
Περιμένουμε να δούμε τα πρώτα δείγματα από αυτές τις γυναίκες και φυσικά να περιμένουμε να δούμε και άλλες γυναίκες σε θέσεις εξουσίας.
