Είμαι 10 χρόνια παντρεμένη με τον σύζυγό μου και ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει πώς πέρασαν τα χρόνια. Είναι αυτό το συναίσθημα λοιπόν το σύμβολο ενός ευτυχισμένου γάμου;
Την ερώτηση, μου την έθεσε κολλητή μου φίλη προχθές και ομολογώ πως δεν απάντησα αστραπιαία, ως όφειλα μάλλον, αλλά κοντοστάθηκα, σκεπτόμενη ότι είμαι αληθινά καλά με τον άντρα μου και την οικογένειά μας, αλλά τι έχει συμβάλλει σε αυτό;
Είμαι μία γυναίκα 45 ετών, παντρεμένη με 2 μικρά παιδιά και δηλώνω ευτυχής. Αληθινά, όχι κάλπικα. Τον άντρα μου όμως δεν τον βλέπω. Δεν βρισκόμαστε. Δεν συνυπάρχουμε, όσο θα θέλαμε. Τι φταίει; Ή δεν φταίει κάτι και τσάμπα το υπεραναλύω, ξοδεύοντας πολλά μισάωρα τηλεφωνικών συζητήσεων με άλλες Χάριτες φίλες μου;
Σκέψεις που κάνουν πάρτι στο κεφάλι μου συχνά, αλλά μήπως απλά βιώνω και εγώ το σύνηθες μοτίβο σύγχρονων γάμων; Άλλωστε πώς αλλιώς να επιβιώσει μία σχέση, ένας γάμος, ένας έρωτας, μία αγάπη, όταν και οι δύο εργάζονται όλη μέρα; Όταν οι υποχρεώσεις που καλούνται να καλύψουν, είναι περισσότερες από την επιθυμία συνύπαρξης κάτω από την ίδια στέγη, αγκαλιά με τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας;
Ναι, αυτή είναι η απάντηση. Η καθημερινότητα έχει πατήσει γκάζι, με χαλασμένα φρένα και κανείς ποτέ δεν ξέρει πού θα σταματήσει και αν θα προκληθεί ατύχημα. Το μυστικό ωστόσο για να μη γίνει δυστύχημα, είναι να είσαι αληθινά καλά μέσα σου, να είσαι χορτασμένος, να μη θεωρείς την έλλειψη εξόδων, ποτών με φίλους, ψώνια για ρούχα και αξεσουάρ, άπλετο χρόνο για beaute, θυσία!
Η καθημερινότητα έχει πατήσει γκάζι, με χαλασμένα φρένα και κανείς ποτέ δεν ξέρει πού θα σταματήσει και αν θα προκληθεί ατύχημα.
Η ζωή μας αλλάζει και την πρωτιά στην προαναφερόμενη λίστα, κατακτούν οι καρποί του έρωτά μας με τον άντρα που έχουμε επιλέξει, ο οποίος ιδανικά πρέπει να είναι το ίδιο χορτασμένος και συνειδητοποιημένος ότι κάποια πράγματα εν μέρει αλλάζουν, και όλο αυτό είναι οκ και σίγουρα δεν είναι σημάδι φθοράς σχέσεως και γάμου!
Δεν χρειάζεται να γίνουμε άλλοι. Δεν χρειάζεται να βάλουμε πέρα ανθρώπους που αγαπάμε και που μας αγαπούν ή να σταματήσουμε να κάνουμε ό,τι μας χαλαρώνει. Αρκεί να τεθούν νέες βάσεις στις οποίες μαγικό είναι να βάλεις έξτρα δόση αγάπης (εντάξει… και αρκετής υπομονής και ψυχραιμίας).
Αρνούμαι να παραδεχτώ όμως ότι όταν μιλάς στον άνθρωπό σου τηλεφωνικά, περισσότερο από ό,τι τον βλέπεις στο σπίτι σας, είναι σοφό. Δεν είναι όμως και κατακριτέο ειδικά όταν, μετά από μερικές μέρες πίεσης, κάνετε από κοινού την προσπάθεια, να πιείτε ένα ποτήρι κρασί στον καναπέ (αφού κοιμηθούν τα παιδιά), συζητώντας τα του γραφείου σας, τα των φίλων σας, τα των υποχρεώσεων σας, τα των ονείρων σας και σχεδίων σας, για τη ζωή που έχετε χτίσει μαζί.
Μικρές στιγμές τρυφερότητας, αγάπης, πεταχτού φιλιού στον διάδρομο του σπιτιού, μία αγκαλιά πριν από κάθε νανούρισμα, ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό, είναι τόσο σπουδαία, όσο δεν φαντάζεστε!
Η αληθινή αγάπη δεν έχει να φοβηθεί αποστάσεις, κούραση, προβλήματα, αυπνία. Αντίθετα δυναμώνει μέσα από αυτά! Μικρές στιγμές τρυφερότητας, αγάπης, πεταχτού φιλιού στον διάδρομο του σπιτιού, μία αγκαλιά πριν από κάθε νανούρισμα, ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό, είναι τόσο σπουδαία, όσο δεν φαντάζεστε!
Σκεφτείτε, εν κατακλείδι λοιπόν, πόσο όμορφα νιώθεις όταν ακούς από τα χείλη αυτά την πρώτη σου καλημέρα… Την τελευταία καληνύχτα…. Δεν είναι λοιπόν υπέροχο να αγαπάς και να αγαπιέσαι; (σκέψεις από μία γενεθλιάζουσα μαμά, σύζυγο και ερωμένη που σήμερα δεν θα γιορτάσει έχοντας κοντά της τον άντρα της όσο θα ήθελε. Αλλά και το λίγο που θα βρεθεί μαζί της, θα είναι, αληθινά αρκετό!).
*Κεντρική φωτογραφία: IStockPhoto.com
