Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτό είναι ένα κείμενο για τη μουσική, για τη φιλία, για την κοινωνία. Είναι μάλλον λίγο απ’ όλα, αλλά κυρίως συναισθηματικής υφής. Όπως άλλωστε είναι και η μουσική. Η συναισθηματική μας χορδή από την ώρα που θα γεννηθούμε.

Δεν έχω αδέλφια, έχω όμως τη Σόφη. Δεν θα αναλύσω παραπάνω, καταλαβαίνετε τι σημαίνει για μένα για να το λέω έτσι. Πριν χρόνια, με είχε πάει στον Σεργκέι Πολούνιν στο Παλάς. Είχε βγάλει μόνη της εισιτήρια και με κάλεσε, γιατί ήξερε πως μου αρέσει πολύ. Μεγάλη απογοήτευση ήταν πάντως αυτός ο εκπληκτικός χορευτής που μάλλον ήρθε για την επονομαζόμενη αρπαχτή αφού με τo ζόρι χόρεψε 10 λεπτά και κατά τα άλλα βλέπαμε πειραματισμούς άλλων χορευτών. Ένα πολύ ακριβό εισιτήριο για το τίποτα.

Γενικώς, πηγαίνουμε σε θέατρα, σινεμά κλπ αλλά σε μεγάλη συναυλία δεν είχαμε πάει. Δεν μπορώ να θυμηθώ με σιγουριά – ίσως στους Rolling Stones αλλά δεν είμαι σίγουρη. Με φίλες ήμουν, αλλά νομίζω πως η έκσταση μου ακύρωσε τη μνήμη. Ετσι, όταν με πήρε την προηγούμενη εβδομάδα να μου πει «Έχω εισιτήριο για τους Coldplay. Πάμε;». Και πάλι, εκείνη, παίρνει την πρωτοβουλία.

Πάμε! Πάμε λοιπόν μαζί, μετά από χρόνια, να ζήσουμε κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και θα το έχουμε ζήσει μαζί. Γιατί, να, αυτό είναι με τις μεγάλες συναυλίες: σου προκαλούν τόσο έντονα συναισθήματα και διαγράφουν βαθιά μέσα τέτοια ανάμνηση που δεν τις ξεχνάς ποτέ και θέλεις να τις έχεις ζήσει με αυτόν που αγαπάς. Οπερ και εγένετο! Μαζί, αγκαλιά, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, χοροπηδήξαμε, χαθήκαμε στο έβγα και κάναμε τον γύρο του σταδίου, αλλά χαλάλι! Τι να σε μέλει;

Έχεις νιώσει νέος ξανά, έχεις αναζωογονηθεί, έχεις προσθέσει στη ζωή σου μια όμορφη παντοτινή στιγμή, έχεις απολαύσει, έχεις δονηθεί. Δονείται το σώμα και η ψυχή, η καρδιά και το μυαλό σε αυτή τη σπάνια συνάντηση όλων σε ένα, που συμβαίνει μόνο στις σπουδαίες ερωτικές στιγμές και ασφαλώς σε αρκετές με το παιδί σου. Έτσι, θα ευχαριστώ πάντα τη Σόφη που μου έκανε ένα ακόμη δώρο ζωής, μετά από αυτό της εμπιστοσύνης που μου δείχνει για όλα. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο παρτενέρ για εχθές.

Coldplay τώρα! Θα αναφέρω ατάκτως ερριμμένα όλα όσα ένιωσα ή σκέφτηκα.

• Πόσο ωραίος είναι ο Κρις!
• Όταν έχεις μουσική και τραγούδια δεν χρειάζεσαι σόου υπερπαραγωγής.
• Πόσο σημαντικός είναι ο art director για οποιαδήποτε παραγωγή. Υπέροχα βίντεο, φώτα, χρώματα με εκπληκτική ιδέα αυτή με τα τεράστια μπαλόνια (τύπου πλανήτες στο τέλος).
• Τι ωραία η ιδέα με τα βραχιόλια που έδιναν στην είσοδο για να φοράς και να κάνεις εσύ το φως στις εξέδρες (άλλο που εμείς δεν πήραμε!).
• Ο πλανήτης και το περιβάλλον σε πρώτη θέση με τρικ για εξοικονόμηση ενέργειας.
• Πράγματι, όπως είπε και εκείνος, μόνο η μουσική μπορεί να ενώσει ειρηνικά τόσους ανθρώπους.
• Ωραίο κόσμο είχε γύρω τριγύρω και πολλούς ξένους.
• Έπαιξε ουσιαστικά μιάμιση ώρα – όχι και πάρα πολύ. Μιλούσε αρκετά, είχε να μας πει διάφορα για αγάπη και ισότητα κλπ. Και ευχαρίστησε πολύ τον κόσμο, ξανά και ξανά.
• Μάλλον δεν ξέρει τους Έλληνες γιατί μας χαρακτήρισε πολύ ευγενικούς και ειρηνικούς. Ίσως να πρέπει να μπει στο Facebook τώρα που γράφω το κομμάτι, ακριβώς τώρα, στις πέντε την Κυριακή να διαβάσει τον εθνικό διχασμό για τον ίδιο. Διότι ασφαλώς έχει ξεκινήσει από τους ειδήμονες της μουσικής, μια ολόκληρη ιστορία για το αν οι Coldplay είναι καλό συγκρότημα ή όχι, με αυστηρά μουσικούς όρους, για το πόσο βαρετοί είναι, για το ότι γέμισαν το ΟΑΚΑ ακριβώς επειδή είναι βαρετοί και συζητούν τόσο σοβαρά που απλώς δεν αντέχω πια. Αυτό τον εθνικό διχασμό για το καθετί. Μα δεν βαριούνται; Γιατί δεν αφήνει ο καθένας τον άλλον να απολαύσει ό,τι γουστάρει ή και να κρίνει ό,τι γουστάρει χωρίς να πρέπει να τσακωθεί.
• Έψαξα βεβαίως τα φανταστικά του παπούτσια και λέει είναι χειροποίητα και του τα έχουν φτιάξει από 70 (!) παλιά ζευγάρια γιατί είναι υπέρ της ανακύκλωσης των πραγμάτων. Δυστυχώς δεν έχω βρει, παρότι έχω ψάξει παντού, αν σημαίνουν κάτι τα χρωματιστά κορδόνια στα χέρια του που είναι στα χρώματα που έχει βάψει και το παντελόνι του χαμηλά στις γάμπες.