Η ζωή μου με την κοιλιά μου

Οδηγώντας κάπου στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, μια μέρα με πολλή κίνηση, με σταματάει ο τροχονόμος γιατί την είχα κάνει την κουτσουκέλα μου. Ανοίγω το παράθυρο, με την κλασική ενοχή του οδηγού που ξέρει ότι δε θα τη βγάλει καθαρή και ο τροχονόμος με κοιτάει… και περιμένω να μου πει «Δίπλωμα και άδεια, παρακαλώ». Αντ’ αυτού με σκανάρει και μου λέει με πολλή ευγένεια: «Κυρία, είστε σε ενδιαφέρουσα;». Σάστισα για λίγο, κοίταξα την κοιλιά μου και είπα «όχι». Προσπάθησε ξανά, αφού πήρε τα χαρτιά μου: «Κυρία Θεοφίλου, είστε έγκυος;».

Απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια «όχι, απλά χρειάζομαι δίαιτα, αλλά δεν το σκέφτομαι ακόμα». Αφού είδε ότι κάπως με έκανε να νιώσω αμήχανα η επιμονή του στην ερώτηση του, μού ζήτησε συγνώμη, και συνέχισε κάνοντας λίγο χειρότερα τα πράγματα: «δε θα έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο».

Το σκέφτηκε όμως. Είδε μία φουσκωμένη κοιλίτσα και σκέφτηκε «δεν μπορεί παρά αυτή η κοιλιά να είναι εγκύου».

Ανεξάρτητα από το πώς έμοιαζε στην πραγματικότητα η κοιλιά μου η αλήθεια είναι ότι έχει αλλάξει το σχήμα της σημαντικά με τα χρόνια. Είναι οι διαίτες γιο-γιο, η εγκυμοσύνη, μια μικρή καταθλιψούλα που μπορεί να με οδήγησε στο να γεμίσω το συναισθηματικό μου κενό με θερμιδοφόρα «σκουπίδια» που έδιναν την αίσθηση της στιγμιαίας ικανοποίησης, μια ορμονική διαταραχή, το άγχος; Όλα αυτά μπορεί να είναι, ένα από αυτά ή κάτι άλλο που μου διαφεύγει… Στην αρχή δεν έδινα σημασία, μετά με έκανε να της δώσω όχι μόνον εγώ αλλά και ο κόσμος… Βλέπε τροχονόμο. Έτσι και εμένα με έκανε να φαντάζομαι ότι όπου και αν πάω τα μάτια του κόσμου στρέφονται σ’ αυτό το προεξέχον, ημικύκλιο στο κάτω μέρος του κορμού μου. Ανασφάλεια, θα μου πείτε! Και αυτό, αλλά και η κοινωνία της τελειότητας και η κοινότητα των κοντυλογραμμένων influencers που δεν μπορούν να δεχθούν την κοιλιά μου όπως είναι ή τέλος πάντων όπως εξελίχθηκε.

Ως αποτέλεσμα, τα τελευταία χρόνια την έχω κρύψει πίσω από μεγάλες πετσέτες τυλίγοντάς τες γύρω από το κάτω μέρος του μπικίνι μου, αγόρασα φορέματα εβαζέ που δεν τόνιζαν την μέση μου, τελειοποίησα την τέχνη του «ρουφήγματος» της κοιλιάς όταν σήκωνα την κάμερα του τηλεφώνου να βγάλω σέλφι, εμπιστεύτηκα το telemarketing για έναν κορσέ που σου εξαφανίζει την κοιλίτσα (μαγικό: η κοιλίτσα ήταν πάντα εκεί), έκανα όλα τα είδη κοιλιακών που μου υπέδειξε το TikTok, έκανα βασανιστική αποτοξίνωση.

Ο τροχονόμος, είχε επιβεβαιώσει ρητά τους φόβους μου. Η κοιλιά μου θα φαινόταν και θα κρινόταν για την προεξέχουσα ύπαρξη της αν και τώρα που το σκέφτομαι, ίσως δεν άξιζε τόση παρατήρηση. Θα μπορούσε δηλαδή να μην είναι τόσο επίμονη απορία του τροχονόμου (ήρεμα το λέω). Έχω μία θεωρία που δυστυχώς ο κόσμος μας δε θα επιβεβαιώσει: Αν ένας εξωγήινος έβαζε όλη την ανθρωπότητα σε μια σειρά και είχε την αποστολή να διαλέξει τις πιο ασυνήθιστες κοιλιές του είδους μας, αυτές που θα θεωρούσε εντελώς περίεργες και παράξενες, θα ήταν οι τελείως επίπεδες κοιλιές.

Στη Γη όμως η κοιλιά περνάει από μεγεθυντικό φακό και μοιρογνωμόνιο. Γιατί η κοινωνία μας μισεί και φοβάται τις κοιλιές. Είναι το μέρος του σώματος που όταν μιλούν στα κανάλια για την παχυσαρκία ως ζήτημα δημόσιας υγείας οι κάμερες στα δελτία ειδήσεων είναι το πρώτο πράγμα που αναζητούν, είναι το σημείο που δίνει έμφαση ένα παιδί όταν σχεδιάζει μια φιγούρα ενός εύσωμου ατόμου. Έβλεπα πρόσφατα μία φωτογραφία στο Instagram που δημοσίευσε μια εταιρεία με όργανα γυμναστικής με ένα μοντέλο που όπως έγραψαν στην ανάρτηση «έχει μία πλαδαρή κοιλιά». Τα σχόλια έδειχναν τρόμο και απέχθεια για την περιγραφή. Ας μην πάμε μακριά, μάθατε για τις  πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις ενός Έλληνα σχεδιαστή (δε αναπαράγω το όνομά του γιατί δεν έχει σημασία εκείνος τόσο, όσο ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τα πράγματα): «Οι Ελληνίδες δεν έχουν την αίσθηση του μέτρου. Βλέπω κορίτσια με παραπάνω κιλά να βγάζουν τις κοιλιές τους έξω (σ.σ να τη πάλι η κοιλιά) και να επιδεικνύουν τα λίπη τους». Ευτυχώς υπήρξαν αντιδράσεις τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τα social media.

Ωστόσο, παρά τα μεγάλα βήματα που έκανε το κίνημα του body positivity τα τελευταία χρόνια, οι στρογγυλές κοιλιές εξακολουθούν να είναι ταμπού.

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ έχω γελάσει μέχρι δακρύων όταν ένα αδύνατο supermodel που μόλις έφαγε δημοσίευσε μια φωτογραφία όπου στο caption ισχυρίζεται ότι φούσκωσε τόσο πολύ που μοιάζει με έγκυο (να μη σε δει ο τροχονόμος μου) και γούρλωσα τα μάτια μου όταν ένας influencer έδειξε την ανύπαρκτη κοιλιά του ως χοντρή τσιμπώντας την «γενναία».

Και αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν να έχουμε τόσο στρεβλή εικόνα για τον εαυτό μας; Νιώθω σαν να υποφέρουμε συλλογικά από… δυσμορφία της κοιλιάς. Είμαστε τυφλοί στην πραγματικότητα του πώς μοιάζουν οι περισσότεροι κοιλιακοί κυρίως όμως συνδέουμε τη υγεία μας με την περιρρέουσα αισθητική περί ιδανικού σώματος.

Καθώς μεγάλωνα, και την εποχή της βασιλείας των περιοδικών η μόνη φορά που είδα ένα κανονικό στομάχι, μια κανονική κοιλιά στα εξώφυλλα ήταν σε κάτι «κίτρινα», βαθιά κουτσομπολίστικα περιοδικά. που φωτογράφιζαν μία σελέμπριτι επειδή πήρε λίγα κιλά και επικεντρώνονταν στο «κυκλωμένο» από το περιοδικό μπροστινό μέρος της κοιλιάς. Σήμερα τα κίτρινα περιοδικά είναι τα social media. Είναι η δικτατορία για μία στρογγυλή, ευμεγέθη, αγύμναστη κατά τα ειωθότα κοιλιά να φορέσει ένα χαμηλοκάβαλο παντελόνι ή μια crop top μπλούζα. Το τηλέφωνό μου μού προβάλλει ανεπιθύμητες αναδυόμενες διαφημίσεις στις οποίες οι προεξέχουσες κοιλιές όπως η δική μου είναι –φτου κακά- χρωματισμένη με κόκκινο χρώμα σαν να την έχουν μόλις χαστουκίσει προωθώντας μου από βότανα, μέχρι κρέμες, μέχρι χάπια θαυματουργά προς εξαφάνιση της.

Είμαστε πολύ μακριά από το να κατανοήσουμε τους κοιλιακούς και να τους δούμε να αναπαρίστανται με κανονικότητα γύρω μας. Πόσοι από εμάς για π.χ. έχουμε κοιτάξει έναν πίνακα της Αναγέννησης και έχουμε θαυμάσει ότι οι πιο στρογγυλές κοιλίτσες θεωρούνταν κάποτε όμορφα; Πόσες γενιές έξυναν το κεφάλι τους προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί ο χαρακτήρας της Maria de Medeiros στο «Pulp Fiction», πίστευε ότι «σε μια γυναίκα, μία στρογγυλή κοιλιά (σ.σ. pot belly το λέει) είναι πολύ σέξι»; Τι θα χρειαζόταν για να δεχτεί η κοινωνία την κοιλιά, όχι απαραίτητα ως κάτι όμορφο αλλά απλώς ως κάτι που απλά υπάρχει; Αν ξυπνούσαμε αύριο και όλοι συμφωνούσαμε σ’ αυτό, μπορεί για σας που δεν έχετε κοιλιά λίγα να άλλαζαν, αλλά θα σήμαινε ένα άμεσο τέλος στον πόλεμο που μαίνεται στο μυαλό τόσων πολλών γυναικών.

Ίσως ακούγεται επιπόλαιο να φανταστούμε μια τέτοια πραγματικότητα. Δεν νομίζω ότι είναι όμως. Αλήθεια τι θα κάνατε τα χρήματα που έχετε επενδύσει σε κορσέδες; Το χρόνο που χάσατε μπροστά στον καθρέφτη σας τσιμπώντας την κοιλιά σας και σκεφτόμενες πώς θα τη χάσετε; Τι θα φορούσατε αν μπορούσατε να φορέσετε ό,τι θέλετε; Ποιο θα ήταν το μαγιό των ονείρων σας με το οποίο θα εμφανιζόσασταν στη θάλασσα; Φορέστε ό,τι θέλετε αλλά πρώτα κοιτάξτε τον εαυτό σας με αγάπη, χαϊδέψτε την κοιλιά σας και την ιστορία που κρύβεται πίσω από το «μη κανονικό» μέγεθός της, αποδεχθείτε την και αν θέλετε, εξαφανίστε την!
Αλλά πρώτα πρέπει να μάθετε να ζείτε αρμονικά μαζί της για να απελευθερωθείτε από τα δεσμά της.

Με αφορμή αυτό το κείμενο μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ τι περνάει από το μυαλό των αγνώστων όταν κοιτάζουν εμένα και την κοιλιά μου; Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν: «Χαίρομαι που δεν της μοιάζω». Μια μικρή χούφτα μπορεί να σκεφτεί, «Μακάρι να είχα τη δική της κοιλιά» (μπαααα). Αλλά θέλω να φαντάζομαι ότι η συντριπτική πλειοψηφία σκέφτεται απλώς, «Έτσι μοιάζει μια κανονική κοιλιά με ιστορία». Για μένα, αυτό είναι παρηγορητικό.

Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να πω στον τροχονόμο ότι είμαι έγκυος, ίσως μου έσβηνε την κλίση. Τα προνόμια του να έχεις κοιλίτσα.