Είχαμε ανάγκη να χαρούμε, είναι η αλήθεια. Να μπούμε στο mood μιας αληθινής μέθεξης για κάτι που δεν είναι ακριβώς δικό μας αλλά είναι μια επιλογή που τη στηρίζουμε σαν να παίζουμε εμείς. Σαν να κινούμε εμείς τα νήματά της. Είναι η ομάδα μας. Οι θρίαμβοι του Ολυμπιακού (στο Conference League) και του Παναθηναϊκού (στη Euroleague) μάς μέθυσαν ως οπαδούς της μίας ομάδας μας, κάποιους πιο ουδέτερους να χαρούν και για τις δύο και κάποιοι ακόμα να θέλουν «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», βλ. αντίπαλη ελληνική ομάδα που παίζει στο εξωτερικό.

Κάπου διάβασα ότι (και καλά) η ομορφιά του ποδοσφαίρου, αν είσαι γνήσιος οπαδός, είναι να χαίρεσαι με την ήττα των αντιπάλων σου και να λυπάσαι για τη νίκη του. Και είδαμε πού μας πήγε αυτό τα τελευταία πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα.

Ευτυχώς, υπάρχει ο μικρός Γιάννης Παπαστεφανάκης που εκτός ότι δίνει ορατότητα σε παιδιά με αναπηρίες, γίνεται και ο καλύτερος πρεσβευτής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Γιάννης ανήκει στον ΠΑΟΚ, αλλά σήκωσε το κύπελλο του Ολυμπιακού με την βοήθεια των παικτών, ευχήθηκε στον Παναθηναϊκό καλή επιτυχία και με έναν ωραίο λόγο μίλησε για το όνειρό του: να συναντήσει όλες τις ΠΑΕ ώστε να συμφωνήσουν για να σταματήσει η οπαδική βία.

Ο Γιάννης, αυτό το χαρισματικό παιδί με την ευαισθησία και την τετράγωνη λογική, αυτός είναι το μήνυμα. Και όταν ένα τέτοιο παιδί σού μιλάει για το όνειρό του, δεν μπορεί εσύ να επιμένεις στο χαβαλέ του να εύχεσαι το κακό της αντίπαλης ομάδας- ειδικά όταν δεν παίζει με τη δική σου και εκπροσωπεί τη χώρα σου στο εξωτερικό. Αυτό που μπορεί κανείς να μην το αντιλαμβάνεται ως σημαντικό, γίνεται σημαντικό όταν στο ζητάει ένα παιδί.

Γιατί σας έχω νέα: τότε θα μπορούν να πηγαίνουν στο γήπεδο οικογένειες με παιδιά χωρίς να φοβούνται ότι δίπλα τους κάθονται συμμορίες ή ακόμα πιο συνολικά θα μπορούν να βλέπουν οπαδοί αντίπαλων ελληνικών ομάδων στο ίδιο γήπεδο τον ίδιο αγώνα χωρίς φόβο. Μόνο με πάθος για τη δική τους ομάδα. Τότε θα μπορεί να απαντάει ο κάθε νεαρός φίλαθλος με θάρρος και παρρησία στην ερώτηση ακόμα και ενός περαστικού «Τι ομάδα είσαι;» χωρίς να φοβάται ότι θα τον μαχαιρώσει αν στη «ρώσικη ρουλέτα» των απαντήσεων δεν πέσει στη σωστή.

Ο Γιάννης λοιπόν, που πηγαίνει σε μουσικό σχολείο και που όπως δήλωσε σε μια τηλεοπτική εκπομπή, «έχω πρόσβαση μόνο στο ισόγειο του σχολείου μου, που υπάρχει ράμπα, στον δεύτερο όροφο που κάνουν πληροφορική οι μαθητές, περιμένω στην σκάλα να βρεθεί κάποιος να με ανεβάσει», ο Γιάννης με τον ωραίο λόγο και τα ωραία όνειρα για τον αθλητισμό στην Ελλάδα, βάζει ένα σπουδαίο λιθαράκι για τον αθλητικό πολιτισμό. Ποιος από μας θα βάλει το επόμενο;