Ένας γάμος που φέρνει την Άνοιξη

Γεια σας, είμαι μία ετεροφυλόφιλη γυναίκα που επέλεξα συνειδητά να παντρευτώ με ροζ νυφικό, σε εκκλησία, να κάνω τη δεξίωση με φίλους και συγγενείς και να το γιορτάσουμε με κάθε επισημότητα, χαρά και ανοιχτωσιά.

Αν δεν ήθελα, βέβαια, να παντρευτώ σε εκκλησία θα μπορούσα να παντρευτώ σε Δημαρχείο, να κάνω Σύμφωνο Συμβίωσης, να κάνω όλα τα παραπάνω παράλληλα ή διαδοχικά ή να μην κάνω τίποτα απ’ όλα αυτά. Θα μπορούσα γι’ αυτό ή για όποιο άλλο λόγο ήθελα, απλά να ζω τη ζωή που επιθυμώ με τον άνθρωπό μου. Είχα την ελευθερία, το δικαίωμα της επιλογής ως στρέιτ γυναίκα και τη δυνατότητα, εάν ήθελα, να το βροντοφωνάξω- όπως η Άντζελα Δημητρίου κάποτε- ότι παντρεύτηκα. Ότι αγαπώ και μ’ αγαπούν. Με όποια επισημότητα θέλω να δώσω εγώ σ’ αυτήν την εξίσωση της αγάπης. Να αναπτύξουμε με τον σύντροφό μου τον δικό μας ισχυρό συμβολισμό που σημαίνει ένας γάμος: το σταθερό δεσμό αγάπης και πίστης για μια ζωή- αν και πάντα ξέρεις ότι μπορείς να πάρεις διαζύγιο (άλλη ελευθερία που απορρέει από έναν γάμο που μάλλον κάτι δεν πήγε καλά) και να απολαύσουμε όλα τα νομικά δικαιώματα που μας δίνει αυτός ο δεσμός.

Έπειτα θέλαμε να γίνουμε γονείς ενός παιδιού. Θα μπορούσαμε να μη θέλουμε. Ή να θέλαμε περισσότερα από ένα παιδιά. Ή θα μπορούσαμε… να μην μπορούμε να αποκτήσουμε και να καταφύγουμε στις υπέροχες προοπτικές που μας δίνει η επιστήμη για υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, η υιοθεσία ή η παρένθετη μητρότητα που είναι επίσημα ενεργή στη χώρα μας από το 2002 με τη βοήθεια κάποιου δικού μας ανθρώπου.

Όλες οι δυνατότητες ήταν και είναι εκεί μπροστά μας. Τι υπέροχη είναι αυτή η ελευθερία της επιλογής! Τι σπουδαίο είναι να έχεις δεδομένο το δικαίωμα να ζεις τη ζωή που θέλεις επιλέγοντας τη δική σου εκδοχή της ευτυχίας.

Ουπς! Κάπου εδώ νιώθω ότι φλεξάρω –που λέει και ο γιος μου- την στρέιτ ελευθερία μου, σε εκείνους, εκείνες, εκείν@, που μέχρι στιγμής παλεύουν για να αποκτήσουν όλα αυτά τα δικαιώματα που εγώ έχω αυτονόητα.

Κάπου εδώ νιώθω ότι σηκώνουμε με σνομπισμό το φρύδι και κλείνουμε επιδεικτικά τα μάτια στις φωνές της κοινής λογικής που μιλούν για ίσα δικαιώματα για όλους με κάποιους να θέτουν τις πιο προσβλητικές ερωτήσεις και τις πιο ανησυχητικές απορίες…

«Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών»;

 Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι εμένα κάτι με βαραίνει. Όχι μόνον έχω τη δική μου ελευθερία δεδομένη αλλά νιώθω ότι έχω και την εξουσία επάνω στην ελευθερία, την ευτυχία και τη ζωή άλλων ατόμων.

Αλλιώς γιατί να πρέπει εγώ να απαντήσω σε ερώτημα δημοσκόπησης της about people για λογαριασμό του Eteron-Ινστιτούτο για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή “αν συμφωνώ ή διαφωνώ να επιτραπεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών» ή αν συμφωνώ με την απόκτηση παιδιών από αυτούς;

Από πού αντλώ, άραγε, αυτή την δύναμη για να απαντήσω και να αποφασίσω για την ζωή των άλλων; Γιατί υπήρξαν άτομα που απάντησαν. Υπήρξε ένα 56,2% που απάντησε ότι συμφωνεί και μάλλον συμφωνεί με το γάμο έναντι 38,9% που απαντά ότι διαφωνεί και μάλλον διαφωνεί.

Να σας πω κάτι; Αυτές οι ερωτήσεις δεν χρειάζεται να υπάρχουν αλλά ακόμα και να υπάρχουν, η απάντηση δε δίνεται με ποσόστωση- γιατί αν πιστεύουμε στη δημοκρατία, στην ισοτιμία, στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και στο θεσμό της οικογένειας, τότε είμαστε υπέρ του γάμου για όλους.

«Είναι ώριμες οι συνθήκες στην κοινωνία για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών»;

Αυτό το αμήχανο ερώτημα τίθεται συχνά πυκνά από δημοσιογράφους σε πολιτικούς, κοινωνικούς επιστήμονες, λομπίστες, ανθρώπους του πνεύματος, για να βγουν οι ίδιοι από τη δύσκολη θέση. Δεν χρειάζεται ερώτηση, αλλά μία αναδρομή: Ήταν ώριμες οι συνθήκες όταν η ελληνική κοινωνία έδωσε το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στη δεκαετία του 50 στις γυναίκες; Ή μήπως η ίδια η Ελλάδα ήταν έτοιμη ως ευρωπαϊκή χώρα για να γίνει μέλος της ΕΟΚ το 1981; Μήπως ήμασταν έτοιμοι όταν έγινε ριζική αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου το 1983 για τη θέσπιση του πολιτικού γάμου, την αποποινικοποίηση της μοιχείας και την ισότητα των φύλων;

Ξέρουμε την απάντηση. Ένα φαρδύ- πλατύ «όχι» αντηχεί στο μυαλό μας. Γιατί πάντα υπήρχαν εκείνοι που κρατούσαν την κοινωνία πατροπαράδοτα πίσω στο χρόνο.

Κοιτώντας  πίσω όμως σήμερα, σ’ αυτές τις «ανώριμες» συνθήκες ήταν που πήραμε τις πιο ώριμες αποφάσεις- αυτές που μας πήγαιναν μπροστά.

Παρολ’ αυτά η πραγματική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα πάλι μας φέρνει μπροστά σε δύο δυνατές λέξεις: ανθρώπινα δικαιώματα. Ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία όταν επεκταθούν σε όλους τους πολίτες, καταργούν δυσμενείς διακρίσεις που στην προκειμένη περίπτωση βασίζονται στο φύλο ενός προσώπου. Γι’ αυτό οι συνθήκες είναι πάντα ώριμες για να αποδοθεί δικαιοσύνη.

«Μα δεν τους φτάνει το Σύμφωνο Συμβίωσης; Πρέπει να τους παντρέψουμε κιόλας;»

Αυτή η γεμάτη απαξίωση και ημιμάθεια, ερώτηση έχει αποστομωτική και σύντομη απάντηση: Δικαιώματα παιδιών. Όλων των παιδιών. Γιατί πρακτικά, νομικά, ηθικά ο γάμος των ΛΟΑΤΚΙ++ ατόμων αφορά στα δικαιώματα των παιδιών τους. Αυτών που έχουν ή αυτών που θέλουν να αποκτήσουν. Όπως συμβαίνει και με τους ετεροφυλόφιλους γονείς. Γιατί σας έχω νέα, κάποιοι ομοφυλόφιλοι αποκτούν παιδιά, έχουν ήδη παιδιά, τα μεγαλώνουν με αγάπη. Και αυτά τα παιδιά έχουν δικαιώματα, προς το παρόν όχι ίσα με τα παιδιά ετερόφυλων γονιών.

Να, μερικά παραδείγματα: Το κράτος δεν αναγνωρίζει ως κηδεμόνα το μη βιολογικό γονιό που το φροντίζει και το αγαπάει εξίσου, στερεί την ασφάλιση από αυτό το παιδί, αφού δεν του επιτρέπει να ασφαλιστεί κάτω από το όνομα της μαμάς ή του μπαμπά που εργάζεται και μπορεί να το ασφαλίσει, στις περιπτώσεις που ο νομικά αναγνωρισμένος γονέας είναι π.χ. ανέργος. Αν ο βιολογικός γονιός πεθάνει, το παιδί νομικά χάνει και τον άλλον γονιό και τοποθετείται με βάση την κρίση του δικαστηρίου είτε σε κάποιο συγγενικό πρόσωπο είτε στο ίδρυμα.

Επιπλέον και εντελώς σουρεαλιστικά, αν το ζευγάρι έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, λαμβάνουν υπόψη τα φορολογικά του μη βιολογικού γονιού όταν κατατίθεται αίτημα για voucher σε παιδικό σταθμό και αν το κοινό εισόδημα υπερβαίνει το όριο, το παιδί δεν δικαιούται επιδόματος. Βλέπετε κάποια αδικία;

 «Ναι, αλλά να τους επιτρέψουμε να έχουν παιδιά; Και αν γίνουν και εκείνα ομοφυλόφιλα;»

Από πού να το πιάσω; Διαβάστε τυχαία μια μέρα την κεντρική σελίδα ενός ενημερωτικού σάιτ ή το πρωτοσέλιδο μίας εφημερίδας, δείτε ποια είναι η πρώτη είδηση τον τελευταίο καιρό στα τηλεοπτικά δελτία… Μητέρες σκοτώνουν τα παιδιά τους, πατεράδες βιάζουν, κακοποιούν τα παιδιά τους, δυστυχισμένα παιδιά το σκάνε από το κακοποιητικό περιβάλλον της οικογένειάς τους ή σκοτώνουν τους κακοποιητικούς γονείς. Πόσα πράγματα διαβάζουμε κάθε μέρα για όσα «άρρωστα» συμβαίνουν σε τίμιες, πατροπαράδοτες «κανονικές» οικογένειες πού ικανοποίησαν το όνειρο μιας κοινωνίας και έφεραν σε πέρας μια σύμβαση; Και ύστερα κοιτάξτε στα ιδρύματα. Πόσα παιδιά ζουν έγκλειστα εκεί, με τα ψίχουλα αγάπης που τους διαθέτουν οι φροντιστές τους; Ρωτήστε και τους ψυχολόγους- πόσα παιδικά τραύματα προσπαθούν καθημερινά να επουλώσουν όχι μόνο σε παιδιά αλλά και σε ενήλικες που ως παιδιά έζησαν σε μία τίμια ελληνική οικογένεια… Να συνεχίσω;

Γιατί να εναντιωθούμε στην αγάπη που μπορεί να δώσει ένα ζευγάρι υιοθετώντας ή αποκτώντας ένα παιδί, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν τη δική μας… «κανονικότητα»; Επιστημονικά άλλωστε καμία μελέτη παγκοσμίως, καμία σοβαρή επιστημονική έρευνα δεν έχει δείξει ότι  ένα παιδί ομόφυλων ζευγαριών θα γίνει και εκείνο ομοφυλόφιλο επειδή μεγαλώνει σε μία οικογένεια με γονείς ιδίου φύλου. Γιατί πολύ απλά, δεν επιλέγουμε τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό, γεννιόμαστε με αυτόν. Δεν μιμούμαστε αυτό που βλέπουμε στο περιβάλλον μας, είμαστε αυτό που είμαστε, πριν καν μας καλωσορίσουν σ’ αυτόν τον κόσμο.

Μία πρόσφατη έρευνα στο Ηνωμένο Βασίλειο, έδειξε αφενός μεν ότι τα παιδιά των ζευγαριών του ίδιου φύλου τα πηγαίνουν εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, από αυτά των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών ειδικά σε τομείς όπως η ψυχολογική προσαρμογή του παιδιού και οι σχέσεις παιδιού-γονέα, αφετέρου δε ότι η ανατροφή και το μεγάλωμα ενός παιδιού έχει ελάχιστη σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου των γονιών τους.

Για την μέχρι στιγμής ιστορία, η Ελλάδα σήμερα δεν επιτρέπει την τεκνοθεσία σε ένα ομόφυλο ζευγάρι. Ακόμα και αν πρόκειται για ζευγάρι γυναικών, που συνδέεται με σύμφωνο συμβίωσης, θα πρέπει να χωρίσει, νομικά, προκειμένου η μία να ακολουθήσει μέθοδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Κατά τα άλλα, κανείς δεν μπορεί να επιτρέψει ή να απαγορεύσει σε ένα ομοφυλόφιλο ή τρανς άτομο να αποκτήσει, παιδί εφόσον το θέλει, ακόμα και χωρίς νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα.

«Ναι, αλλά δε θα κινδυνεύσει ο γάμος και η οικογένεια όπως τα ξέρουμε»;

Ας γελάσουμε λίγο πρώτα για να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας και στον περίγυρό μας ότι ο τίμιος θεσμός του ετερόφυλου γάμου έχει άλλους σοβαρούς λόγους για να απειλείται: απιστία, βία, απαξίωση, εξουσιαστικές συμπεριφορές…  Όμως όχι, επειδή δύο άνθρωποι του ίδιου φύλου μπορούν να παντρευτούν. Κανένας γάμος δεν κινδύνευσε σε άλλες χώρες επειδή θεσμοθέτησαν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

Όσο για την οικογένεια, το 2024 το ξέρουμε πια, έχει πολλές μορφές, πολλές εκδοχές και αυτό είναι μόνον υπέροχο. Άλλωστε σημασία δεν έχει ποια είναι τα μέλη μιας οικογένειας, αλλά πώς λειτουργούν μέσα σ’ αυτήν.

«Εγώ σκέφτομαι και το bullying που μπορεί να δεχθεί το παιδί ενός ομόφυλου ζευγαριού»…

Το πιο ωραίο το διάβασα σ’ ένα ποστ της συγγραφέως Λένας Διβάνη: αυτοί που κόπτονται ότι ένα παιδί με δύο μαμάδες και δύο μπαμπάδες θα δεχθεί bullying είναι αυτοί που πρώτα κάνουν bullying σ’ αυτό το παιδί. Αυτοί και τα παιδιά τους. Οι ίδιοι που… σκέφτονται τα παιδιά, καλλιεργούν μία τέτοια νοοτροπία.

Ένα παιδί στο σχολείο μπορεί να δεχθεί bullying ακόμα και επειδή φοράει για π.χ. σιδεράκια, θα πρέπει να επιβληθεί νόμος να μη φοράνε τα παιδιά στο σχολείο σιδεράκια για να μην κοροϊδεύουν το παιδί ή θα πρέπει να δημιουργήσουμε για τα παιδιά συμπεριφορές-πρότυπα αποδοχής, συμπερίληψης, αλληλοσεβασμού και ορατότητας; Μην απαντήσετε. Ρητορική ερώτηση.

Σήμερα το βράδυ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα προβεί σε ανακοινώσεις σχετικά με το νομοσχέδιο για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Όποιες ανακοινώσεις και να κάνει θα έχουν ιστορική σημασία, όχι γιατί θα πάνε την κοινωνία μας μπροστά, αλλά γιατί θα αποδοθεί δικαιοσύνη και ισοτιμία στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων. Αν με ρωτάτε -που δε με ρωτάτε-, η κοινωνία μας θα έχει πάει πραγματικά μπροστά όταν θα χαιρόμαστε με την ευτυχία του διπλανού μας και όταν η διαφορετικότητα του καθενός μας θα είναι τόσο αυτονόητα σεβαστή ώστε να είναι και αδιάφορα, δεδομένη.