Η Ναόμι Οσάκα, η νούμερο 1 Ασιάτισσα τενίστρια του κόσμου, φόρεσε στο US Open αθλητική περιβολή που θα μπορούσε και να είναι εμφάνιση σε editorial μόδας ή σε πασαρέλα. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «Φτου σου κορίτσι μου! Μπράβο!». Και μετά την έψαξα και είδα πως συνεργάζεται με μεγάλους οίκους και φυσικά πολλά χρόνια με τη Nike, που σε συνεργασία με τη σχεδιάστρια Yoon Ahn, creative director της Ambush δημιούργησαν τις στολές της για την τελευταία αυτή διοργάνωση.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΜΟΔΑ
Και μετά αναπόλησα τη σχέση μου με τα ρούχα και τη μόδα, που ξεκινάει σίγουρα από τη γιαγιά μου και τον παππού μου που ήταν εξαιρετικά κομψοί και ράβονταν sur mesure. Από τη γιαγιά μου έχω κληρονομήσει μία εκπληκτική δερμάτινη καπελιέρα που μέσα έχει χειροποίητα μοναδικά καπέλα που δυστυχώς τα περισσότερα δεν μου κάνουν. Μεγαλώνοντας παρακολουθούσα μαμά και μπαμπά: Armani, Courrèges, Paco Rabanne, Guy Laroche, Versace, Valentino και άλλοι (σακάκια μαμάς τα περισσότερα γκρι Mani σειρά του Armani και παπούτσια μπαμπά Allen Edmonds ή για καθημερινά τα παλιά υπέροχα Clarks). Oχι πολλά όπως ακούγεται, αλλά ξεχωριστά αφού τότε δεν υπήρχε fast fashion και αν ήθελες ποιότητα θα την πλήρωνες. Οι γονείς μου, το 1983 άνοιξαν ένα μαγαζί στο Κολωνάκι με μαλλιά για πλέξιμο που ήταν τότε μόδα και υπήρξαν εισαγωγείς της εταιρείας Filatura di Crosa, από τις σημαντικότερες ιταλικές του κλάδου που είχε και τα μαλλιά Valentino και Missoni – εντάξει, μιλάμε για ποιότητες άλλης διάστασης. Αν εξαιρέσουμε ότι δεν ήταν καλοί επιχειρηματίες και ενώ υπήρχε δουλειά εκείνοι έπεσαν έξω και χάσαμε τα πάντα, η σχέση μου με τη μόδα είχε πια εγκατασταθεί για τα καλά μέσα μου.
Και έξω μου.
«ΣΠΟΥΔΕΣ» ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΟΔΑ
Οι τρεις ξένες γλώσσες που μιλούσα σύντομα με βοήθησαν να περάσω από την αθλητική δημοσιογραφία που ήταν η πρώτη μου αγάπη λόγω ποδοσφαίρου, στα περιοδικά. Τις μεταφράσεις από γαλλικά και ιταλικά περιοδικά μόδας ακολούθησαν αναλύσεις για τις τάσεις αλλά και ιστορικά κείμενα. Τα λεφτά που μου περίσσευαν θα τα έδινα για άλμπουμ μόδας και παπούτσια. Εχω διαβάσει και γράψει όλες τις ιστορίες που μπορείτε να φανταστείτε: από την ιστορία της τσέπης και του τζιν ως του σουτιέν, της φούστας και των παπουτσιών. Εχω γράψει για την ιστορία της πασαρέλας. Την ιστορία των μεγάλων οίκων ιστορικών αρωμάτων (πχ. Nina Ricci). Τις ζωές των σχεδιαστών και των σπουδαίων φωτογράφων μόδας. Εγραψα για τη σχέση της μόδας με όλες τις τέχνες: τη μουσική, τον κινηματογράφο, τον χορό.
Εχω κάνει συνέντευξη στη Βίβιαν Γουέστγουντ. Στη Βίβιαν, το επαναλαμβάνω. Στην ιέρεια της street fashion, σε αυτή τη σπουδαία προσωπικότητα και άνθρωπο.
Όλα αυτά και άλλα τα δίδαξα κιόλας στο μάθημα Δημοσιογραφίας Μόδας στο Fashion Workshop της Βίκυς Καγιά το 2009 με 2011 ανακαλύπτοντας πόσο μου αρέσει να μοιράζομαι τη γνώση, πόσο μου αρέσει να βοηθάω νέους να βρουν τον δρόμο τους αλλά και πόσο μου αρέσει να τους ανοίγω παράθυρα σε έναν κόσμο που δεν γνώριζαν.
Η ΜΟΔΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ
Διότι η μόδα δεν είναι το ρούχο, δεν είναι τα αξεσουάρ, δεν είναι τα κοσμήματα. Η μόδα είναι η ιστορία του κόσμου, των ανθρώπων, της ύπαρξης. Επηρεάζεται από οικονομικούς, πολιτικούς, δημογραφικούς, περιβαλλοντικούς παράγοντες και από έκτακτα γεγονότα όπως οι μεγάλες φωτιές και οι πόλεμοι. Η μόδα είναι η ψυχή και το μυαλό μας. Η μόδα είναι οι συμβολισμοί, η σημειολογία, το μήνυμα, η δήλωση. Ο σουρεαλισμός της Σκιαπαρέλι που έκανε το παπούτσι καπέλο, η υπεροχή του λατρεμένου Ιβ Σεν Λοράν που σχεδίασε το πιο όμορφο γυναικείο tuxedo της ιστορίας, η μαγευτική φαντασία του Αλεξάντερ Μακ Κουίν που ανάμεσα στα άλλα έβαψε το φόρεμα της Σάλομ Χάρλοου με μπογιές που πέταγαν ρομπότ το 1998 και τόσα αμέτρητα άλλα με στροβίλιζαν χρόνια σε έναν πλανήτη χωρίς τέλος. Και διάβαζα συνεχώς και έβλεπα ταινίες για να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα. Μετά έγραψα το βιβλίο «ΛΟΥΚΙΑ ΖΩΗ ΜΟΔΑ ΤΕΧΝΗ», με αφορμή τη ζωή της σχεδιάστριας Λουκίας, βρήκα τρόπο να γράψω για τη μόδα και την τέχνη και να μιλήσω με πολλούς ανθρώπους για επιρροές και μυστικά.
