Δεν είναι μακριά το περασμένο Σάββατο όταν στο κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης, στην κατάμεστη πλατεία Αριστοτέλους, περί τα 200 θυμωμένα και θιγμένα –να φανταστω καραστρέιτ- άτομα επιτέθηκαν, προπηλάκισαν, έφτυσαν και κορόιδευαν δύο μη δυαδικά άτομα (non binary) μπροστά στα σοκαρισμένα μάτια εκατοντάδων απρόθυμων να βοηθήσουν, ανθρώπων που διασκέδαζαν και έπιναν το ποτό τους πέριξ της πλατείας.

Τα δύο άτομα βρήκαν καταφύγιο σε κατάστημα εστίασης οι υπάλληλοι του οποίου τους φυγάδευσαν. Η αστυνομία συνέλαβε 21 άτομα, εκ των οποίων οι 11 ανήλικοι.

Αυτό το κείμενο όμως, δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτό. Ούτε για το τι πρέπει να γίνει. Ούτε ότι η βία αποτελεί πλέον μέρος της καθημερινότητας μας, όχι μόνον στη Θεσσαλονίκη και καραδοκεί σε κάθε στενό και κάθε πλατεία (και κάθε σχολείο). Ούτε καν ότι αυτό το περιστατικό δείχνει πόσο θανάσιμα και πρωτόγονα μισούμε ό,τι και όποι@ δεν είναι σαν και μας. Δεν θέλω ούτε να γράψω για το σύνηθες πλέον φαινόμενο των bystanders: αυτών δηλαδή που απλώς στέκονται και παρακολουθούν τα γεγονότα με ποπ κορν σαν να είναι ταινία και για τους άλλους που συνεχίζουν να κάνουν τη βόλτα τους αμέριμνοι και αναίσθητοι. Ούτε ότι ευτυχώς η περιέργεια κάποιων τους έκαναν να βιντεοσκοπήσουν και να ανεβάσουν στα σόσιαλ μίντια για να δούμε ιδίοις όμμασι αυτά για τα οποία πρέπει να ντρεπόμαστε ως κοινωνία και να έχουμε ετεροντροπή για εκείνους τους γονείς που μεγάλωσαν τέτοια παιδιά.

Παιδιά που οι γονείς τους ντρέπονται αν είναι γκέι αλλά δεν ντρέπονται που η εξουσία του «κανονικού» παιδιού τους γεννάει το αβγό του φιδιού και πλέον έχει σκάσει από το τσόφλι. Αυτά όλα είναι πλέον «κλισεδιές» όπως θα έλεγε και ο γιος μου. Τα λέμε και ξαναλέμε και τα συνηθίζουμε σε τέτοιο σημείο που βαριόμαστε και να τα αναπαράγουμε. Πόσο επικίνδυνο!

Ας πούμε λοιπόν κάτι που βγάζει ανέλπιστο φως από μία χαραμάδα, τόσο μικρή και στενή που δεν το πιστεύεις. Συνηθίζουμε να λέμε, να πιστεύουμε και να είναι έτσι ότι η ελληνική τηλεόραση είναι συντηρητική, στενόμυαλη, τις περισσότερες φορές σεξιστική, ρατσιστική και αναπαράγει μοτίβα όλων των ειδών των διακρίσεων. Συνειδητά ή υποσυνείδητα. Ευτυχώς πλέον οι πρωτόγονες τρασίλες αναγνωρίζονται και εξοβελίζονται εις το όνομα του politically correct. Μεγάλη η χάρη του. Ας είναι.

Εχτές όμως το απόγευμα εκεί που δεν το περίμενα, μια ελπίδα ήρθε και μου έβρεξε τα μάτια.

Εκπομπές όπως το My Style Rocks τα απογεύματα, είναι είτε για να διασκεδάσεις, να σκεφτείς τι έχεις στην ντουλάπα σου για νέους συνδυασμούς με παλιά ρούχα, είτε να κάνεις ένα διάλειμμα από ένα δύσκολο 6ωρο μπροστά στον υπολογιστή σου βλέποντας κορίτσια να «μαλλιοτραβιούνται» γιατί «δεν μου αρέσει το λουκ σου. Πάρε ένα 1».

Έπεσα λοιπόν στο χθεσινό επεισόδιο όπου το θέμα ήταν να φέρουν στιλιστικά στο σήμερα, τα ρούχα που φορούσαν ως παιδιά σε μία φωτογραφία από το παρελθόν. Έβλεπαν οι παίκτριες τη φωτογραφία, έλεγαν την ιστορία τους και πώς εμπνεύστηκαν το λουκ τους ως ενήλικές. Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το concept όταν η 20χρονη Νικολίνα Νικολούζου αποκάλυψε την συγκλονιστική και πολύ υπερήφανη ιστορία της: «Αγαπητοί τηλεθεατές, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που ξεκινάει από όταν ήμουν 11 ετών. Δεν ήμουν πάντα το άτομο που βλέπετε μπροστά σας. Είμαι ένα κορίτσι που γεννήθηκε στο λάθος σώμα. Αυτό, δηλαδή, σημαίνει ότι είμαι μια διεμφυλική γυναίκα. Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε όταν ήμουν 11 χρονών, όταν μοιράστηκα αυτά τα συναισθήματά με τους γονείς μου και με την στήριξη και τη βοήθεια τους, αλλά και τη βοήθεια των ειδικών κατανόησα τον εαυτό μου και στα 12 μου ξεκίνησα ορμονοθεραπεία και το ταξίδι της φυλομετάβασής μου. Φυσικά, αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα χωρίς τον αγώνα και την στήριξη των γονιών μου και της οικογένειάς μου και γι’ αυτό τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να είμαι ο άνθρωπος που είμαι σήμερα και θέλω να τους πω ένα δημόσιο ευχαριστώ.

Ο λόγος που μοιράζομαι αυτή την ιστορία είναι επειδή έχω παλέψει πάρα πολλά χρόνια για να νιώσω 100% ο εαυτός μου και αυτό δεν το άφησα ποτέ να με σταματήσει να διεκδικώ τα όνειρά μου. Έχω την ελπίδα ότι η ιστορία μου θα εμπνεύσει και άλλα άτομα, τα οποία παλεύουν με την ταυτότητά τους, να διεκδικούν τα όνειρά τους, να παλεύουν για τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο, να είναι fighters και να κυνηγούν πάντα τους στόχους τους.

Στη ζωή πάντα υπάρχουν εμπόδια, αλλά με αρκετή πυγμή και θέληση, όλοι μας πάντα μπορούμε να βρούμε τις λύσεις για αυτά. Κανένας δεν μπορεί να μας σταματήσει και κανένας δεν μπορεί να με σταματήσει από το να κάνω τη ζωή που μου αξίζει πραγματικότητα. Αυτό ήθελα να μοιραστώ. Νιώθω ότι στη ζωή μου έχω κερδίσει το λαχείο με την οικογένεια που έχω, και επειδή έχω σταθεί πάρα πολύ προνομιούχα με την αγάπη που έχω δεχτεί και τη στήριξη που δέχομαι μέχρι και σήμερα, ένιωθα ότι το οφείλω σε κορίτσια σαν εμένα να δείξω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, γιατί δεν είναι κάτι που ντρέπομαι, ούτε έρχομαι εδώ για να αποδείξω οτιδήποτε ή τη θηλυκότητά μου. Όχι, έρχομαι εδώ για να δείτε τις ικανότητές μου ως άνθρωπος».

Νομίζω ότι όσοι έβλεπαν παράλληλα αυτό το επεισόδιο, πρέπει μαζί με όσους ήταν στο πλατό να έκαναν μία εκκωφαντική σιωπή. Μια σιωπή με πνιχτά δάκρυα γιατί έπρεπε να ακουστεί μέχρι και η τελευταία ανάσα από αυτό το κορίτσι. Ίσως ήταν η πρώτη φορά –εγώ δε θυμάμαι άλλη- που σε μία εκπομπή, μαζική, μεσημεριανή, για «νοικοκυρές που είναι η ώρα που χαλαρώνουν» που θα ‘λεγαν και στον σχεδιασμό της παραγωγής για να δημιουργήσουν το target group τους, μία διεμφυλική γυναίκα παίρνει χώρο, χρόνο, ορατότητα και εμείς παίρνουμε μαθήματα. Όχι στιλιστικά, όμως πολλά. Τόσα πολλά όσα και οι συγκριτικές σκέψεις με όσα απάνθρωπα έγιναν «Σάββατο και απόβραδο, στην Αριστοτέλους που γυρνάς».

Πόση δύναμη και αντοχή θέλει να βγεις σε πανελλήνια μετάδοση και στην πιο μεταιχμιακή αλλά και διχαστική στιγμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου βρίσκεις περίκλειστα μυαλά εκεί που δεν το περιμένεις, και να συστηθείς ένα δευτεριάτικο μεσημέρι στο μαζικό κοινό μιας εκπομπής μόδας: «Είμαι η Νικολίνα και είμαι ένα τρανς κορίτσι». Ίσως την ίδια αλλά και διαφορετική δύναμη που είχε το ένα από τα δύο θύματα της πλατείας Αριστοτέλους να αντιδράσει, να τηλεφωνήσει στην αστυνομία, να βγει και να μιλήσει ανοικτά, να εκτεθεί και να αντιμετωπίσει επιπλέον το διαδικτυακό bullying από τους haters των κοινωνικών δικτύων.

H αλήθεια είναι ότι η Νικολίνα δεν δέχθηκε- σ’ αυτή την φάση τουλάχιστον του coming out- διαδικτυακό bullying μέχρι πριν λίγο που τσέκαρα. Λίγα αδιάφορα σχόλια μόνον «τύπου και τι μας νοιάζει». Τα περισσότερα ήταν θετικά και κάποια άλλα έδιναν εύσημα στους υπέροχους γονείς της που αγκάλιασαν και στήριξαν το παιδί τους. Λες και θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Είναι αλλιώς όμως. Ένα κανονικό κακοποιητικό «αλλιώς».

Είναι αυτοί οι γονείς των παιδιών που λιντσάρισαν τα δύο άτομα στην Αριστοτέλους, που πιθανολογώ ότι αν εκείνα τους έλεγαν ότι «δεν ανήκω στο σώμα που με γέννησες», θα έκλειναν πόρτες και παράθυρα στο σπίτι να μην τους δει η γειτονιά και μετά βάλτε με το μυαλό σας… Είναι «ανώμαλη» κατάσταση για την οικογένεια του Ελληνάρα, η αποδοχή του διαφορετικού και πολύ κανονική η ρητορική του μίσους. Παραμονεύει στα σόσιαλ, στη Βουλή, στην Εκκλησία, στις παρέες. Εκεί που δεν το περιμένεις. Όμως και η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί ποιος πίστευε ότι στην τίμια, συντηρητική, ορθόδοξη και πατροπαράδοτη ελληνική τηλεόραση θα φυτρώσει ένα διαφορετικό κλαράκι που βγάζει και ανθούς; Η 20χρονη Νικολίνα Νικολούζου είναι περήφανα μία διεμφυλική γυναίκα και βρήκε χώρο και αποδοχή για να το δηλώσει σε πανελλήνια μετάδοση για εκείνη και για όλα τα διαφορετικά κλαράκια. Γιατί όσο το μίσος περιθωριοποιεί τους ανθρώπους, η ορατότητα και η αποδοχή περιθωριοποιούν το μίσος. Τελεία και παύλα.

Υ.Γ.1: Επειδή πολλοί θα πείτε ότι το έκαναν για το reality του show να σας ενημερώσω ότι έμαθα ότι η παραγωγή και όλοι οι συντελεστές το ήξεραν καιρό τώρα και ήταν απόλυτα διακριτικοί, δεν πίεσαν τη Νικολίνα ούτε για μία στιγμή. Ήταν απόφαση της να μιλήσει δυνατά και καθαρά.

Υ.Γ.2: Έμαθα επίσης ότι η μητέρα της Νικολίνας είναι εκεί και την περιμένει μετά από κάθε γύρισμα και είναι μαζί της σε όλα τα ψώνια που κάνει για τα λουκ της στην εκπομπή.

Υ.Γ.3: Νομίζω ότι λίγες παρουσιάστριες στην ελληνική τηλεόραση θα μπορούσαν να διαχειριστούν ένα τέτοιο θέμα όπως η Κατερίνα Καραβάτου.