Και λέω «τι σπουδαία σιωπηρή δήλωση ήταν αυτή για την Παλαιστίνη που έκανε η Cate Blanchett στο κόκκινο χαλί των Καννών, φορώντας απλά το υπέρκομψο φόρεμα του Haider Ackerman για τον Jean Paul Gaultier αφού το «πείραξε» για να μοιάζει με τη σημαία της Παλαιστίνης»…

Δεν πέρασε ούτε μία μέρα (ίσως μπορεί μόνον μία μέρα) και από την «ηχηρή» σιωπηρή δήλωσή της, πέρασε σε μία ηχηρή δήλωσή της που καλύτερα να είχε σωπάσει.

Η Cate Blanchett κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2024, μιλώντας στους δημοσιογράφους εξ αφορμής της πρεμιέρας της νέας ταινίας «The Apprentice», στην οποία πρωταγωνιστεί αλλά και την εμπειρία ως πρέσβειρα Καλής Θέλησης του ΟΗΕ, ανέφερε πως ανήκει στη μεσαία τάξη. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως «είμαι λευκή, είμαι προνομιούχος, ανήκω στη μεσαία τάξη». Μέχρι το «προνομιούχος», καλά το πήγαινε. Αλλά μεσαία τάξη; Ακόμα και αν συνέχισε τη δήλωσή της, λέγοντας: «Νομίζω, ξέρετε, μπορεί κάποιος τέτοιος με αυτά τα χαρακτηριστικά να κατηγορηθεί ότι έχει το σύμπλεγμα του λευκού σωτήρα, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, η αλληλεπίδρασή μου με τους πρόσφυγες και σε περιβάλλοντα επανεγκατάστασης άλλαξε εντελώς την οπτική μου για τον κόσμο», πάλι όλοι κολλήσαμε στο «ανήκω στη μεσαία τάξη».

Γιατί η Cate Blanchett είναι πολλά πράγματα: δύο φορές βραβευμένη με Όσκαρ, μητέρα, σύζυγος, μια ευαίσθητη φιλάνθρωπος. Αυτό που δεν είναι, ωστόσο, είναι μεσαίας τάξης. Και αν υποθέσουμε ότι έτσι το έχει στο μυαλό της, αν θεωρεί τον εαυτό της μέρος της μεσαίας τάξης σε σύγκριση με ποιον μεγιστάνα; Και αν είναι μεσαίας τάξης εκείνη, ποιοι είναι εκείνοι τελικά που ανήκουν στην εργατική τάξη; Και εδώ είναι που μιλούν οι αριθμοί. Γιατί σύμφωνα με το Celebrity Net Worth η περιουσία της 55χρονης ηθοποιού ανέρχεται στα 95 εκατομμύρια δολάρια, ένα νούμερο- που σύμφωνα με όλες τις κοινωνιολογικές/πολιτικές/ οικονομικές προσεγγίσεις και σίγουρα σύμφωνα με το κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό εποικοδόμημα του Μαρξ, έτσι όπως το μάθαμε (παπαγαλία) για τις Πανελλαδικές στο «κόκκινο» βιβλίο της Ιστορίας (οι παλιότεροι το θυμούνται)- δεν κατατάσσει κανέναν άνθρωπο απλά στη μεσαία τάξη.

Κάποιοι μάλιστα στα σόσιαλ μίντια την κατηγόρησαν- κάνοντας περίεργες συγκρίσεις- ότι μίλησε με φυλετική και οικονομική ανωτερότητα για την εμπειρία της με τους πρόσφυγες, και ταξική δυσφορία. Κάποιοι άλλοι την υπερασπίστηκαν, λέγοντας ότι χρησιμοποίησε τον όρο «μεσαία τάξη» με τη βρετανική του έννοια, κάτι που αναφέρεται στην κληρονομιά και την οικογενειακή κατάσταση, και όχι στον πλούτο. «Μιλάει για την τάξη της και όχι για τον τραπεζικό της λογαριασμό». «Η τάξη και τα χρήματα είναι διαφορετικά. Μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της μεσαία τάξη επειδή δεν ανήκει στη βασιλική οικογένεια».

Πάντως ως Έλληνες θα νιώθαμε κάπως μόνοι, είναι η αλήθεια, αν το κράξιμο που «έφαγε» η ηθοποιός δεν ήταν γενικό, γιατί η μεσαία τάξη στην Ελλάδα πλήττεται και έχει πληγεί σε τέτοιο σημείο που κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Και σίγουρα μέχρι την κρίση αλλά και μετά από αυτή, κανένας Έλληνας της μεσαίας τάξης δεν είχε περιουσία 95 εκατομμυρίων δολαρίων. Αν διαφωνείτε, θα αναγκαστώ να σας ζητήσω το «Πόθεν Έσχες» και το Ε9 σας.

Ξύνοντας λοιπόν, μαζί με εκατομμύρια απλούς κοινούς θνητούς της πραγματικής μεσαίας τάξης το κεφάλι μου για να καταλάβω τι στο καλό εννοούσε η Cate για το πού ανήκει ταξικά, πάω να διαβάσω ξανά τις αρχές της κοινωνικής διαστρωμάτωσης μην έχω χάσει κάτι και στη διαδρομή θα φωνάζω δυνατά: «Cate, φίλη μου, πόσα θες για να μας τρελάνεις»;