Σκεφτόμουν ότι οι σκάλες πρέπει πια να γίνουν επίσημα η «μυστική» λέξη που θα παραπέμπει στην κακοποίηση που δέχεται μια γυναίκα. Από την εποχή που ο ξυλοδαρμός και η γυναικοκτονία στην ελληνική κοινωνία ήταν απλές πράξεις πάθους μέχρι σήμερα, η φοβισμένη δικαιολογία για να μην εκθέσουν τον σύζυγο πατριάρχη ήταν ότι έπεσε από τις σκάλες. Πόσα διώροφα, πόσες μεζονέτες, πόσες απρόσεκτες γυναίκες και πόσες σκάλες που βγάζουν γροθιές και κλωτσιές καθώς τις κατεβαίνεις μπορεί να αντέξει πια η ελληνική κοινωνία;

Σκεφτόμουν ότι ο γιατρός στο ιδιωτικό νοσοκομείο ήταν τόσο μάγκας που όχι απλά κατάλαβε ότι «οι σκάλες» δεν σπάνε μύτες, ούτε κάνουν μώλωπες στο πρόσωπο, ούτε φέρνουν τόσο τρόμο στο βλέμμα εκείνης που «έπεσε» -εν προκειμένω της κυρίας Σοφίας Πολυζωγοπούλου της συζύγου (;) του Απόστολου Λύτρα- αλλά ήξερε και πώς να κάνει χρήση του νόμου Φλωρίδη που από την 1^η Μαίου που ισχύει, εφαρμόζει το ακαταδίωκτο για τους ανθρώπους στο χώρο της υγείας που παρατηρούν σε γυναίκες κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που μοιάζει με πτώση από σκάλα.  Σ’ αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι το θύμα είναι δικηγόρος και συνεννοήθηκε με τους γιατρούς, όπως είπε στην κατάθεσή της:

«Μπήκαμε μαζί στην είσοδο του νοσοκομείου. Είπα ότι θέλω να με δει γιατρός στα επείγοντα επειδή έχω χτυπήσει στο κεφάλι. Με πήρε κατευθείαν ο γιατρός στο εξεταστήριο μόνη μου και δεν επέτρεψε στον σύζυγό μου να μπει. Μαζί ήρθε και μια νοσοκόμα. Μόλις με πλησίασε η νοσοκόμα της είπα αμέσως ότι με έχει χτυπήσει ο άνδρας μου. Ότι φοβάμαι και τον ίδιο και το είπα και στον γιατρό. Μου είπαν ότι θα ειδοποιήσουν την αστυνομία… Όπως πράγματι και έγινε. Μου παρείχαν τις πρώτες βοήθειες. Όταν έκτοτε ο αστυνομικός, επειδή δεν ήθελα να καταλάβει κάτι ο άνδρας μου και να φύγει και δεν ήξερα αν εκείνη την στιγμή έπρεπε να τον εμπιστευθώ, κυρίως δεν ήθελα να φύγει γιατί δεν είχα ειδοποιήσει την αδερφή μου για το τι είχε συμβεί γιατί κρατούσε την κόρη μου. Είπα στον αστυνομικό ότι είμαι δικηγόρος και δεν ήθελα να δώσω κατάθεση εκείνη την στιγμή αλλά του είπα να πάρει την κατάθεση του γιατρού. Ενώ εγώ θα πήγαινα να εξεταστώ από ιατροδικαστή. Σημειωτέον ότι αμέσως μόλις είπα στον γιατρό τι είχε συμβεί έβγαλε φωτογραφίες με το κινητό του. Όταν έφτασε η αστυνομία ο σύζυγός μου έδωσε το κινητό μου στον γιατρό ο οποίος μου το έδωσε και έτσι έβγαλα φωτογραφίες με το δικό μου κινητό τις οποίες θα τυπώσω και θα σας τις προσκομίσω. Ο αστυνομικός επέμενε ότι έπρεπε να δώσω κατάθεση εκείνη την στιγμή. Του είπα να γράψει ότι έπεσα από τις σκάλες και να μου δώσουν κουμπί πανικού έτσι ώστε οι αστυνομικοί να αντιληφθούν τι είχε συμβεί και όχι ο άνδρας μου».

Σκεφτόμουν αν μία γυναίκα με τη δυναμική μίας δικηγόρου, όπως στην περίπτωση της κυρίας Πολυζωγοπούλου, βίωσε μία κακοποίηση σε τέτοιο βαθμό, πόσο εύκολο είναι για μία απλή κοινή θνητή- όχι ότι δεν το ξέρουμε ή δεν το έχουμε δει. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να έρθει στη δημοσιότητα η κατάθεσή της δεν μπορούσε κανείς να πιστέψει τη βαναυσότητα, με την οποία ενήργησε ο ευυπόληπτος δικηγόρος. «Ούρλιαζα βοήθεια και τον παρακαλούσα να σταματήσει, ενώ το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο αίματα και τα κατάπινα και ένιωθα ότι πνίγομαι. Κάποια στιγμή ένιωθα ότι χάνω τις αισθήσεις μου. Προφανώς με είδε σε αυτή την κατάσταση και σταμάτησε. Τον παρακαλούσα να με πάει σε κάποιο νοσοκομείο και να μου δώσει το κινητό μου προκειμένου να ειδοποιήσω την αδερφή μου ή κάποιον δικό μου. Ο ίδιος δεν ανταποκρινόταν σε τίποτα από όλα αυτά παρότι του έλεγα ότι θα πεθάνω γιατί αιμορραγούσα πάρα πολύ! Ακόμα και τα ρούχα μου είχαν γεμίσει αίματα».

Σκεφτόμουν τις κόρες του Λύτρα. Την ενήλικη και τις ανήλικες από τους δύο γάμους του. Πώς να νιώθουν για τον πατέρα τους που λίγες μέρες πριν, μπορεί να του είπαν για τη γιορτή του πατέρα: «Είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου». Πώς να νιώθουν ως κόρες που έχουν πρότυπο άνδρα των πατέρα τους; Φοβούνται; Ντρέπονται; Μπορεί να νιώθουν υπερήφανες για την δεύτερη γυναίκα του πατέρα τους και τη μαμά της (η μικρότερη). Αν κρίνω βέβαια από την πρώτη σύζυγό του Λύτρα που ενώ το 2017 τον μήνυσε για ξυλοδαρμό και τώρα τον υπερασπίστηκε στο δικαστήριο, δεν πήγε πολύ καλά αυτό.

Σκέφτομαι πώς μπορεί να την πατήσει κάποιος, πώς μπορεί να πέσει από τα σύννεφα, όταν δεν πέφτει από τις σκάλες, έχοντας στο μυαλό του ότι ο ευυπόληπτος και επιτυχημένος δικηγόρος Απόστολος Λύτρας ήταν εκείνος που ανέλαβε υποθέσεις όπως αυτή της Ιωάννας Παλιοσπύρου, της 13χρονης στον Κολωνό, της συντρόφου του Θέμη Αδαμαντίδη που τον μήνυσε για κακοποιητική συμπεριφορά, ενώ στη δικαστική διαμάχη για τις καταγγελίες περί revenge porn κατά του Στάθη Παναγιωτόπουλου, ο έμπειρος ποινικολόγος είχε αναλάβει την υπεράσπιση της 28χρονης πρώην συντρόφου του παρουσιαστή. Οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία που έφταναν στο γραφείο του Λυτρα, είχαν αρχίσει να αυξάνονται δραματικά, κάνοντάς τον σχεδόν ειδικό για το πώς να χειρίζεται τέτοιες υποθέσεις υπέρ των θυμάτων καθιστώντας τον συμπαθή, έντιμο και ηθικό κάθε φορά που έβγαινε στην τηλεόραση για να μιλήσει για κάποια τέτοια υπόθεση. Δεν εξαπάτησε μόνον εμάς, κυρίως εξαπάτησε τα θύματα που τον εμπιστεύτηκαν.

Σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να είσαι γυναίκα, παρουσιάστρια, να έχεις δημόσιο λόγο και μια επιτυχημένη εκπομπή (χωρίς να προσδιορίζω το γιατί), να ζεις –φαντάζομαι μαζί με όλους μας- στο 2024 και απ’ όλη την σοκαριστική υπόθεση που ήρθε στο φως της δημοσιότητας να μην εστιάζεις στη γυναίκα, στο θύμα, σε όλο αυτό που έζησε και να σκέφτεσαι με «κακοποιητική» -για την συλλογική συνείδηση- ενσυναίσθηση ότι «καταστρέφεται η καριέρα του Λύτρα». Και όταν οι άνδρες του πάνελ σου οργίζονται για αυτή σου τη θέση λέγοντας ότι «χέστηκ@ για την καριέρα του», εσύ τους φωνάζεις για να δικαιολογήσεις μία θέση που σπρώχνει και άλλα θύματα από τις σκάλες. Η παρουσιάστρια, συνέχισε, σε έντονο ύφος να αντιπαρατίθεται μαζί τους: «Ξέρουμε αυτή τη στιγμή τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι; Ξέρεις αν έχει ξανακακοποιηθεί αυτή η γυναίκα;». Για να καταλήξει: «Εσείς αμφισβητείτε ότι μια καριέρα στο ζενίθ της αυτή τη στιγμή πλήττεται;». Συγγνώμη που δε μας απασχόλησε καθόλου. Πόσο σκασίλα μου δεν φαντάζεσαι!

Σκέφτομαι αν ήταν άλλος θύτης, κακοποιητής, όχι γνωστός, όχι ευυπόληπτος, αν ήταν ο Μπάμπης, ο Μήτσος μετά τη σύλληψή τους, θα του επιβάλλονταν απλά μέτρα για μετακόμιση από το σπίτι, απόσταση στα 200μ από την σύζυγο και ψυχοθεραπεία; Και μετά θα τον άφηναν τον Μπάμπη ελεύθερο; Θα μου πεις το έκαναν στον δολοφόνο της 11χρονης Βασιλικής όταν βίασε πριν κάποια χρονια ένα κορίτσι. Θα μου πεις εδώ υπήρξαν άνθρωποι και στα σόσιαλ και δημόσια που δήλωσαν ότι ήταν «αντρίκια» η συγγνώμη μπροστά στις κάμερες μετά την ομολογία του για ξυλοδαρμό. Και φυσικά ο Αλέξης Κούγιας θεώρησε ότι ήταν υπερβολικά τα μέτρα εναντίον του. Ευτυχώς ο Άρειος Πάγος παρενέβη και ζήτησε κατά προτεραιότητα έρευνα και δίκη στην υπόθεση Λύτρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Σκέφτομαι αν πρέπει να γίνει πιστευτή και δεκτή από την κοινωνία μια τέτοια συγγνώμη. Μια συγνώμη από έναν δικηγόρο του μεγέθους του, που ξέρει τις συνέπειες, που ξέρει ότι ξαφνικά χάνει τα πάντα, μια συγγνώμη ενός κακοποιητή που το έχει ξανακάνει στην πρώτη του σύζυγο, αλήθεια έχει αξία; Νομίζω πως όχι. Δυστυχώς, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος το ηθικό προφίλ του δικηγόρου που υποστηρίζει τις γυναίκες γιατί η πραγματικότητα είναι ότι χτύπησε βάναυσα τη γυναίκα του και όσες συγγνώμες και αν ζητήσει, έχει γραφτεί με αίμα στη συλλογική συνείδηση ότι βιαιοπράγησε. Η ρετσινιά- το ξέρουμε καλά- δε βγαίνει εύκολα παρά μόνον αν πραγματικά αποδείξεις με πράξεις ότι δεν είσαι πια αυτός που το έκανες. Αν δουλέψεις με τον εαυτό σου και αλλάξεις. Τότε η συγγνώμη θα έχει αξία.

Σκέφτομαι ότι η Σοφία Πολυζωγοπούλου είναι μια θαρραλέα, αλλά όχι μια καθημερινή γυναίκα. Μία γυναίκα που ως δικηγόρος στα φώτα της δημοσιότητας- ήξερε ότι δεν είχε να χάσει τίποτα. Μόνο να κερδίσει. Και παρά τον φόβο… δεν φοβήθηκε. Είναι όμως μία γυναίκα που αυτή τη στιγμή –και αν δεν αλλάξει τίποτα- τη θαυμάζουμε για την δύναμη και το θάρρος της και θα ξέρουμε ότι όταν χρειαστεί να αναζητήσουμε δικηγόρο για κάποιο θύμα έμφυλης ή ενδοοικογενειακής βίας, μπορεί να της τηλεφωνήσουμε. Γιατί εκείνη ξέρει από πρώτο –κακοποιητικό- χέρι τι σημαίνει…