Η υπόθεση της Ειρήνης Μελισσαροπούλου που είχε συλληφθεί για κατοχή μεγάλης ποσότητας ναρκωτικών στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ και είχε βρεθεί σε μια από τις αυστηρότερες φυλακές στον κόσμο για 17 μήνες πριν αθωωθεί ανέλπιστα,  είχε απασχολήσει έντονα την κοινή γνώμη πριν λίγα χρόνια. Ο Σάκης Κεχαγιόγλου ο συνήγορος της  19χρονης τότε Ειρήνης, που κατάφερε, εργαζόμενος χωρίς αμοιβή, να την φέρει πίσω στην οικογένεια της, κατέγραψε την μεγάλη αυτή περιπέτεια σε ένα συναρπαστικό, αγωνιώδες και βαθιά συγκινητικό βιβλίο με τίτλο «Η Αθώωση- Χονγκ Κονγκ 2019» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φερενίκη, αποσπάσματα από το οποίο εξασφαλίσαμε αποκλειστικά για το Grace.gr: 

“Στα τριάντα τρία χρόνια που διακονώ το λειτούργημα του δικηγόρου δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και τέτοια ταύτιση με κατηγορούμενο” γράφει ο διακεκριμένος ποινικολόγος: «Κάθε ελληνική οικογένεια στο πρόσωπο της Ειρήνης, σιδηροδέσμιας με μια κουκούλα στο κεφάλι, στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ, είδε το παιδί της. Ταυτίστηκε με την οδυνηρή έκπληξη και την αγωνία των γονέων της, όπως και με τη θλίψη για τη σχεδόν βέβαιη καταδίκη της και την καταστροφή της ζωής και του μέλλοντός της.  

Ορισμένοι αρχικά θεώρησαν ότι ήταν ένοχη και ότι τελούσε σε γνώση της η μεταφορά της ναρκωτικής ουσίας. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι υπήρχε πιθανότητα να είναι θύμα κυκλώματος διακίνησης ναρκωτικών εν αγνοία της. Οφείλω να ομολογήσω ότι πέρασε και από το δικό μου μυαλό αυτή η σκέψη. 

Έχοντας χειριστεί πολλές ποινικές υποθέσεις στην καριέρα μου, μπορώ να πω ότι η υπόθεση της Ειρήνης και η απρόσμενη αθώωσή της στο Χονγκ Κονγκ και αργότερα στην Ελλάδα, έχει τα χαρακτηριστικά ενός δικαστικού θρίλερ. Θέλω να ελπίζω ότι η καταγραφή της όλης υπόθεσης, των πραγματικών περιστατικών, της προετοιμασίας των υπερασπιστικών επιχειρημάτων, αλλά και η ίδια η διεξαγωγή των δύο δικών, θα μπορούσε να ενδιαφέρει όχι μόνο τον νομικό κόσμο, αλλά και τους απλούς αναγνώστες.” 

«Η Ειρήνη Μελισσαροπούλου συνελήφθη την 23η Νοεμβρίου 2017 κατά τη διάρκεια του τρίτου τυπικού ελέγχου στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ με την κατηγορία της κατοχής και διακίνησης 2,6 κιλών κοκαΐνης. Είχαν προηγηθεί στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ άλλοι δύο έλεγχοι. Η αξία των ναρκωτικών υπολογίστηκε από την αστυνομία ότι ξεπερνούσε τα 300.000 ευρώ. 

Η εικόνα της με τη μαύρη κουκούλα η οποία κάλυπτε τα χαρακτηριστικά του προσώπου της και τα τηλεοπτικά μέσα Ελλάδας και Κίνας την αναμετέδιδαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, παρομοιάστηκε με εικόνα τζιχαντιστή τρομοκράτη. Η είδηση έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στη χώρα μας. 

Όταν συνελήφθη, η Ειρήνη ρώτησε τους τελωνειακούς τι είχε μόλις συμβεί. Όταν της ανακοίνωσαν, ότι επάνω της βρέθηκαν και κατασχέθηκαν 2,6 κιλά κοκαΐνης αμέσως έβαλε τα κλάματα. Το σοκ ήταν τεράστιο. Τη ρώτησαν τον λόγο που ερχόταν στο Χονγκ Κονγκ και εκείνη τους είπε ότι είχε έρθει για να περάσει από κάποιο casting και την επόμενη ημέρα θα ερχόταν και ο φίλος της, ο οποίος έως εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην Αιθιοπία και με τον οποίο είχαν συνταξιδέψει από την Ελλάδα στην Αντίς Αμπέμπα. Τους ζήτησε να καλέσει τον φίλο της, ήθελε να του πει τι είχε μόλις συμβεί. 

 Όταν, μετά από πολλή ώρα, εκείνος απάντησε, η Ειρήνη του είπε ότι τη συνέλαβαν, γιατί εντός του σακιδίου της βρέθηκαν ναρκωτικά. Εκείνος, σύμφωνα με τα όσα η ίδια μου αποκάλυψε αργότερα, της είπε να μην ανησυχεί και ότι θα βρει τρόπο να την ξεμπλέξει. Ωστόσο, αυτός ο αριθμός τηλεφώνου δεν λειτούργησε ποτέ ξανά. Λίγες ώρες μετά, η Ειρήνη μεταφερόταν στις Φυλακές Ανηλίκων και Μετεφήβων του Χονγκ Κονγκ.  

Οι αστυνομικοί της υπέδειξαν να υπογράψει έγγραφη ομολογία και να παραδεχτεί την ενοχή της. Παρά την πίεση που της ασκήθηκε δεν υπέκυψε ποτέ. Η απόφασή της αυτή, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, θα είχε θετικό αντίκτυπο στη δίκη που θα ακολουθούσε. 

Αν θα μπορούσα να συνοψίσω την καθημερινότητα της Ειρήνης μέσα στις φυλακές, όπως αυτή μου την περιέγραφε τηλεφωνικώς στο ένα και μοναδικό διάρκειας δέκα λεπτών τηλεφώνημα που δικαιούνταν να πραγματοποιεί μία φορά το μήνα με τον συνήγορό της, αλλά και μέσα από τα γράμματά της, αυτομάτως μου έρχεται μία λέξη στο μυαλό: στρατός.» 

Εκτός από την στρατιωτική πειθαρχεία, την καταναγκαστική εργασία, οι συνθήκες ζωής στην φυλακή ήταν πολύ δύσκολες.Η Ειρήνη Μελισσαροπούλου  γράφει στους γονείς της σε επιστολή της 14ης Μαΐου 2018:  

“Τώρα βρίσκομαι στο κρεβάτι μου με αριθμό 2β στο κελί 8 και όλα είναι, όπως τα ξέρετε, με μόνη διαφορά ότι ήρθε μία καινούρια κοπέλα. Σε λιγάκι, μόλις δηλαδή τελειώσω το γράμμα μου, θα γυαλίσω λιγάκι τα παπούτσια μου. Σήμερα είχε 34°C και αύριο ξανά 34°C. Ίσως χτυπήσει και παραπάνω η θερμοκρασία. Η ώρα είναι ήδη εννέα το βράδυ. Πριν από μισή ώρα βούλιαξα μες τα νερά μια τετράπαχη καφέ και τεράστια κατσαρίδα μέσα στην τουαλέτα. Πλέον οι κατσαρίδες έχουν γίνει μέρος της ζωής μου. Αφού με το που πηγαίνουμε στην τάξη βρίσκουμε και καμιά δεκαριά. ‘ 

Άλλες φορές μισοξεψυχισμένες και άλλες φορές να περιπλανιούνται στα τραπέζια, στα γραφεία και στις τουαλέτες. Ζω έναν εφιάλτη, αλλά μακάρι να γίνει ένα θαύμα Ταξιάρχη μου. Όσο πλησιάζουν οι μέρες για το δικαστήριο και για το εάν θα δηλώσω αθώα ή ένοχη νιώθω το μυαλό μου σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Οι απαντήσεις μηδαμινές και άγνωστες και φοβάμαι. Τώρα πραγματικά έχω αρχίσει και ανατριχιάζω με τις ώρες που κυλούν προς το τέλος της ημέρας. Είμαι δυστυχισμένη και εγκλωβισμένη μακριά σας. Σήμερα κόντεψα να λιποθυμήσω από τους 34°C πάνω στο θερμόμετρο εντός του καθαριστηρίου.  

Τα λόγια μου είναι μπερδεμένα και ανήμπορα να σχηματίσουν μια σωστή πρόταση. Οι ανάσες μου είναι βαριές. Πείσμωσα, αλλά συνέχισα και τελειώσαμε τις οκτώ κούτες με τα ρούχα που ήταν για σίδερο. Και ήμουν ευτυχισμένη! Χωρίς να το δείχνω. Ούτως ή άλλως εδώ, αν σε δουν χαρούμενη θα θέλουν να σε κάνουν λυπημένη. Τα συναισθήματα, όσα βγαίνουν από την ψυχή μου τώρα πια, είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Άλλαξα. Μεγαλώνω”. 

Για δεκαέξι μήνες έγκλειστη περίμενε υπομονετικά την εκδίκαση της υπόθεσής της βρίσκοντας ανακούφιση στην προσευχή. Στις σελίδες του βιβλίου «Η Αθώωση- Χονγκ Κονγκ 2019» ξεδιπλώνεται ο τεράστιος μεθοδικός αγώνας του Σάκη Κεχαγιόγλου -που προσέφερε τις υπηρεσίες του αμισθί- προκειμένου να καταφέρει να αθωώσει την Ειρήνη, αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες και με ένα από τα πιο αυστηρά συστήματα δικαιοσύνης στον κόσμο. Ένας άθλος με ανέλπιστα αίσιο τέλος, αφού η Ειρήνη αθωώθηκε για όλες τις κατηγορίες, όχι μόνο στο Χονγκ Κονγκ αλλά και αργότερα όταν η υπόθεση εκδικάστηκε  και στην Ελλάδα. 

«Όλους αυτούς τους μήνες βαθιά μέσα μου είχα πάντα την ελπίδα της αθώωσης, παρέμενε όμως ελπίδα καλά κρυμμένη» γράφει ο Σάκης Κεχαγιόγλου «Σε συζητήσεις που είχα με ανώτερους και ανώτατους δικαστές στην Ελλάδα για την υπόθεση αυτή, κανείς δεν μου άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας.  

Η μόνιμη επωδός ήταν το αντικειμενικό εύρημα των 2,6 κιλών κοκαΐνης, το οποίο, κατά την άποψή τους, δεν μπορούσε να ξεπεραστεί. Προσέθεταν δε, ότι θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη βαρύτητα του αδικήματος, να αναγνωρίσουν ελαφρυντικά λόγω του νεαρού της ηλικίας της ή της ενδεχόμενης μεταμέλειας, να είναι επιεικείς στην ποινή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα την έκριναν αθώα.  

Η επιφυλακτικότητά μου μετά από όλα αυτά χαρακτήριζε και τις δηλώσεις και συνεντεύξεις που έδινα ενόψει της δίκης. Σε όλες είχα πει ότι θα αποτελούσε και για εμένα έκπληξη η ενδεχόμενη αθώωσή της. Όλη αυτή η ένταση, η κόπωση, η αγωνία, η σκληρή και επιμελημένη δουλειά και προετοιμασία των προηγουμένων μηνών αποτυπώθηκαν σε μία λέξη: ΑΘΩΑ 

Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας και τις τελευταίες λεπτομέρειες οδηγήθηκε στα υπόγεια του δικαστικού μεγάρου. Συνηθισμένος από την πρακτική των ελληνικών δικαστηρίων, όπου ο κρατούμενος συνήθως επιστρέφει στη φυλακή, δεν περίμενα ότι η Ειρήνη μέσα σε μία ώρα θα ήταν ελεύθερη. 

Κατέβηκα στα κρατητήρια μαζί με τους γονείς της, οι οποίοι περίμεναν απέξω και εγώ μπήκα μέσα, για να τη δω και να τη συνοδεύσω προς την ελευθερία. Ήταν πολύ έντονες και συγκινητικές οι στιγμές. Η είδηση της αθώωσής της είχε διαδοθεί αστραπιαία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του Χονγκ Κονγκ και ήδη έξω από τα κρατητήρια είχαν συγκεντρωθεί τηλεοπτικές κάμερες, φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. 

 Ο εφιάλτης που ξεκίνησε πριν δεκάξι μήνες είχε τελειώσει. Θα έβλεπε ξανά το νησί της, το σπίτι της, τον αδελφό της, αλλά και τον Ταξιάρχη, που τόσο αγαπούσε. Ξαναέπαιρνε τη ζωή της στα χέρια της. Τη ρώτησα τι θέλει να κάνει με την επιστροφή της στην Ελλάδα και εκείνη κοιτώντας τον πατέρα της, ωριμότερη και γαλήνια όσο ποτέ άλλοτε, είπε με σιγουριά, πως το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει στο σπίτι της και στο νησί της. Και συμπλήρωσε και κάτι ακόμα, που μου έκανε αίσθηση: «Θέλω να γίνω αστυνομικός»